มาพบกันอีกแล้ว นะครับ ในรอบสัปดาห์นี้  ขอให้ทุกท่านมีความสุขในการ อ่านนิยายรสชาติ แสบๆ คันๆ  ครับ


ติดตามตอนที่ผ่านมา  [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ http://ppantip.com/topic/32233761

                 เรื่องนี้ผ่านการพิจารณาแล้ว นะครับ ช่วงนี้ผมเกลาและตรวจคำผิด และมีกำหนดส่ง บก. เร็วๆ นี้
ท่านใดอ่านแล้ว มีความคิดเห็นอย่างไร แนะนำได้ครับ







            โลกนี้จะมีผู้หญิงสักกี่คนถูกโบ้ยข้อหา ‘กักขังหน่วงเหนี่ยวและข่มขืนผู้ชาย!!’


         เหตุการณ์เดียวเปลี่ยนชีวิต ‘ใบหยก’ สาวเสิร์ฟร้านอาหารตกสู่หุบเหวลึก แต่สาวผิวสีน้ำผึ้งไม่ยอมแพ้โชคชะตา ฮึดกัดฟันสู้พลิกวิกฤตเป็นโอกาส  ตลบหลังคำพิพากษาเฮงซวยของคนใจร้าย เรียกร้องสิทธิ์การเป็นสะใภ้เล็ก ตระกูลรัตนทองธาร!!  

          





             บทที่ ๑


    สิบห้าปีก่อน


    ใบหยกเด็กหญิงผิวเข้มยืนลังเลตรงหน้าประตูห้องครัว ความกลัวจู่โจมเข้าใส่เด็กหญิงอย่างฉับพลัน ด้วยทราบดีว่าเรือนหลังนี้เป็นของคุณช่อแก้ว คนที่อาศัยบ้านเช่าท้ายตลาดคุ้มกะลาหัวอย่างใบหยก ไม่ควรเข้ามาเพ่นพ่านแถวนี้!



    “หยกรออยู่ตรงนี้ดีกว่า เจ้านายเข้าไปคนเดียวเถอะ” ใบหยกบอกเพื่อนรัก ผู้ที่เป็นลูกเจ้าของบ้าน พลางเหลียวซ้ายแลขวาหวั่นหวาดว่าจะมีใครมาพบ และเอาความไปฟ้องคุณช่อแก้ว  


    เมื่อก่อนเด็กหญิงเคยเข้ามาด้านหลังบ้านบ่อยครั้ง นั่งเล่นดูโทรทัศน์กับเด็กในครัวแบ่งปันขนมกินกันเป็นประจำ ได้เจ้าภาพอย่างมีบริบูรณ์คอยอำนวยความสะดวก แต่หลังจากเขาย้ายไปเรียนในตัวจังหวัด ภาพนั้นค่อยๆ เลือนหาย อีกทั้งน้องสาวมารดาเด็กชายสั่งห้ามไม่ให้ลูกหลานคนในบ้าน และเด็กท้ายตลาดเข้ามายุ่มย่ามในเรือนหลังนี้อย่างเด็ดขาด นับแต่นั้นวิมานแสนสุขของเธอจึงพังทลายลง



    “ถ้างั้นรออยู่นี่นะ อย่าหนีกลับก่อนล่ะ” เด็กชายยิ้มกว้าง ยื่นถุงให้เพื่อนถือไว้ ใบหยกมองขนมในถุงแล้วน้ำลายสอ กลิ่นหอมลอยเข้าจมูก ตั้งแต่เที่ยงยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง แม่ยังไม่กลับจากช่วยงานที่ร้านอาหาร เลยต้องหิวท้องรออย่างนี้


    ผ่านไปหลายนาที เด็กหญิงมองขนมถ้วยฟูกับขนมชั้นอย่างชั่งใจ พลางชะเง้อมองหาเพื่อน แต่ไม่เห็นเขากลับออกมาเสียที ด้วยความหิว และท้องก็ร้องดังโครกคราก จนแสบไปหมด  จึงเผลอหยิบขนมในถุงเข้าปาก


    ใบหยกกลืนมันลงคออย่างรวดเร็ว หากไม่ทันได้หยิบอีกชิ้น เสียงห้าวใหญ่มารคอหอยก็ดังขัด
    “เฮ้ย…ใครน่ะ!”


     เด็กหญิงตกใจเผลอทำถุงขนมหลุดมือ ครั้นร่างสูงเก้งก้างเผยต่อหน้า ความกลัวยิ่งทำให้แข้งขาอ่อน



    “ฉันถามว่าใคร!” เสียงตวาดดังซ้ำ พร้อมการปรากฏตัวของเด็กหนุ่มผิวขาวจัด ดวงหน้านั้นดูคล้ายมีบริบูรณ์อยู่มาก ผิดแต่สีหน้าดูบึ้งตึง การแสดงออกดุกร้าวเกินวัย


    “เอ่อ ฉันรอเจ้านาย จะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ จะ …จ้ะ” เด็กหญิงตอบเสียงสั่น ยืนตัวลีบติดผนัง


    เด็กหนุ่มมองใบหยกอย่างจับผิด ทั้งเสื้อผ้าที่สวมใส่ ผมยาวพันกันยุ่งเหยิง ดูแล้งไม่น่าไว้ใจ


    “เป็นขโมยหรือเปล่า” เขาชี้ไปถุงขนมซึ่งตกอยู่บนพื้น มองเลยถึงเศษขนมชั้นที่ติดข้างแก้มเด็กหญิง จึงคะเนว่าอีกฝ่ายคงหิว เลยย่องเข้ามาขโมยของกินในครัว


    ใบหยกส่ายหน้าเร็วแรง มองเด็กหนุ่มอย่างขอให้เขาเข้าใจ  แต่พอเห็นคิ้วเขาขมวดมุ่น สมองน้อยๆ เดาออกว่า แก้ตัวอย่างไรเขาคงไม่เชื่อ สองขาจึงไวเท่าความคิด เด็กหญิงวิ่งปรู๊ดไปทางหลังบ้าน ด้วยตัวที่เล็กและบางกว่าเลยรอดพุ่มไม้ออกไปได้พอดี ผิดกับเขาต้องกระโดดอ้อมอีกทาง ทว่าแต่ขาซึ่งอ่อนแรงของใบหยกพลาดไปสะดุดกระถางต้นไม้ ร่างเล็กจึงเสียหลักล้ม


    “โอ๊ย!” เด็กหญิงร้องลั่น รู้สึกถึงความแสบที่หัวเข่า แต่ไม่มีเวลาสำรวจบาดแผล เพราะร่างเก้งก้างไล่ตามมาติดๆ  



    “ไอ้หน้าขาว จ้างให้ก็จับไม่ทันร้อก!” เด็กหญิงปากเก่งไปเช่นนั้นซึ่งในความจริง นอกจากจะได้แผลที่หัวเข่า ใบหยกยังรู้สึกถึงอาการเคล็ดของข้อเท้า การหลบหนีของเลยเชื่องช้ากว่าปกติ


    “วิ่งหนีแบบนี้ เป็นนังหัวขโมยใช่มั้ย” เขากล่าวหาใบหยกด้วยน้ำเสียงคุกคาม มือยาวพลันตะปบคอเสื้อเด็กหญิงไว้ทัน  



    เสื้อตัวบางรั้งร่างเล็กเอาไว้ ใบหยกเสียวสันหลังวาบ แรงจากเด็กหนุ่มทำให้ตัวเธอปลิวไปหาเขาแทบจะทันที



     “ไม่ใช่ ฉันเป็นเพื่อนเจ้านาย ปล่อยซี” เด็กหญิงละล่ำละลักบอก ดวงตาเริ่มแดงด้วยความตระหนก


    “ฮึ! เจ้านายไม่เล่นกับเด็กผู้หญิงตัวเหม็นหรอก อย่าโกหก นังดำ เด็กหัวขโมย!” เขาชี้หน้าคาดโทษ พยายามผลักเด็กหญิงเดินกลับเข้าไปในบ้าน


    “ปล่อยไอ้บ้า จับฉันไว้ทำไม” ใบหยกดิ้นปัดไปมา อีกฝ่ายยิ่งออกแรงผลักให้เดินไปข้างหน้า เมื่อจวนตัวเด็กหญิงจึงลับตาลงเขี้ยวฝังรอยบนแขนยาวๆ ของเขา  


    “นังดำ!” เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด เขาผลักศีรษะเด็กหญิงจนร่างผอมบางเสียหลักล้มก้นจำเบ้า


      เด็กหนุ่มมองรอยกัดที่แดงช้ำเป็นจ้ำอย่างรวดเร็ว และมันสร้างความปวดหนึบให้เขาจนล้มเลิกความตั้งใจจับตัวหัวขโมยมาลงโทษ



     “คอยดูเถอะ  เจอกันอีก เธอตายแน่!”


    ร่างเล็กร้องไห้โฮวิ่งออกไปทางหลังบ้าน เด็กหนุ่มไม่คิดจะวิ่งตาม เพราะตอนนี้จิตใจเขาจดจ่อกับเรื่องราวในห้องรับแขกมากกว่า ใครบางคนกำลังวางแผนร้าย คิดจะตัดหางเขาปล่อยวัด!