ภูผาอาถรรพ์ ตอนที่ ๑๕ พระจันทร์คืนสุดท้าย
http://ppantip.com/topic/32146320/comment9-1
ปราณเขย่าร่างฝนทิพย์ด้วยความตกใจ หญิงสาวจ้องมองไปยังร่างมนุษย์ที่ลอยมาติดแก่งตรงหน้า พอปราณหันไปมองตามสายตาฝนทิพย์ เขาก็ถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ กระแสน้ำค่อยๆ พัดศพนั้นหลุดออกมาจากแก่ง และลอยไปตามลำน้ำ ฝนทิพย์รีบวิ่งตามไปทั้งน้ำตา กระทั่งศพนั้นลอยมาเกยอยู่ริมฝั่ง
หญิงสาวนั่งคุกเข่าร้องไห้คร่ำครวญปานจะขาดใจ ทั้งเนื้อตัวสั่นเทิ้ม สองตาแดงก่ำจ้องมองไปยังร่างอันไร้วิญญาณนั้นด้วยหัวใจอันแสนปวดร้าวเกินบรรยาย ปราณที่ตามมาถึง เดินเข้าไปใกล้ศพ ก่อนลากร่างที่นอนคว่ำหน้านั้นให้ขึ้นมาบนพื้นดิน เมื่อพลิกร่างนั้นเพื่อดูหน้า ชายหนุ่มก็ถึงกับผงะด้วยความตกใจถึงขีดสุด
ที่อกซ้ายของศพมีคราบเลือดสีแดงจางๆ เปรอะเปื้อน ตามเนื้อตัวนั้นเต็มไปด้วยบาดแผลจากการไถครูดกับโขดหินน้อยใหญ่เป็นรอยแดงช้ำ เปลือกตาทั้งสองปิดสนิท ใบหน้าเป็นสีขาวซีดไร้เลือดเนื้อ ริมฝีปากเริ่มเป็นสีเขียวคล้ำ ฝนทิพย์เอามือปิดปากตัวเองไว้ ก่อนเบือนหน้าหนีและฟุบหน้าลงร้องไห้แทบพื้นดิน
หญิงสาวหวนนึกไปถึงคำพูดของสายแพรตอนที่พบเธอที่แก่งแห่งนี้ อีกฝ่ายบอกว่าวิ่งหนีกลุ่มลักลอบตัดไม้ไปพร้อมกับทัดดาว ถูกพวกมันยิงตามหลังมาระหว่างที่เธอว่ายน้ำหนี เธอกลัวว่ากระสุนนั้นจะไปถูกทัดดาว... แต่ผิดคาด
“ศพของคุณสายแพร...” ปราณเอ่ยเสียงกระซิบ รู้สึกคล้ายกับโลกหมุนคว้าง ไม่คิดเลยว่าเขาจะมาพบร่างสายแพรที่แก่งแห่งนี้ ซึ่งมันอยู่ห่างไกลจากหน้าผาเวิ้งเหวเกือบยี่สิบกิโลฯ สายแพรมาถึงแก่งนี้ได้ยังไง แล้วใครเป็นคนฆ่าเธอ
ฝนทิพย์พยายามตั้งสติทั้งที่น้ำตายังคงรินไหลอาบแก้ม หญิงสาวคลานเข่าเข้ามาหาศพของสายแพรช้าๆ เอื้อมไปจับมือขาวซีดไร้ชีวิตของศพนั้นเบาๆ ก่อนที่จะร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดหัวใจอย่างแสนสาหัส เธอกับสายแพร ต่างฝ่าฟันอุปสรรคนานาในป่านี้ ฝ่าอันตรายมาด้วยกัน จนเธอได้พบกับปราณ จนเธอได้มีชีวิตรอด แต่ว่าสายแพรกลับ... กลับต้องมาตายอยู่ในป่าแห่งนี้ หญิงสาวยังคงจำคำพูดที่ให้ไว้กับสายแพรได้ เธอสัญญาว่าจะพาสายแพรออกไปจากป่าแห่งนี้ให้ได้ และจะไม่มีวันทิ้งกันเป็นอันขาด...
“สายแพร... เธอต้องไม่ตายสิ... เธอต้องไม่ตาย...” ฝนทิพย์กรีดร้องก่อนร้องไห้คร่ำครวญ ปราณเห็นเธอเริ่มอาการไม่สู้ดีจึงเข้าไปปลอบอย่างเป็นห่วง ฝนทิพย์เอามือปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ตรงเข้าไปปั๊มหัวใจสายแพรทั้งน้ำตา
“ตื่นขึ้นมาสิสายแพร...ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ เธอต้องไม่ตาย ฉันไม่ยอมให้เธอตายเด็ดขาด... เราต้องออกไปจากป่านี้ด้วยกันไง... เธอต้องออกไปจากป่านี้กับฉัน ฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียวเด็ดขาด... ฉันจะไม่....”
“ฝน...พอเถอะ...พอได้แล้ว” ปราณเข้าไปกอดร่างฝนทิพย์ ก่อนดึงเธอออกมาด้วยความเจ็บปวดหัวใจไม่แพ้กัน หญิงสาวพริ้มตาหลับลงทั้งน้ำตา รู้สึกประหนึ่งว่าหัวใจแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ
“เธอตายไปแล้วนะฝน...เธอจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก” ปราณเอ่ยเบาๆ ก่อนหันร่างฝนทิพย์มาหาตัว และกอดเธอไว้แน่น
“หนึ่งวัน กับอีกหนึ่งคืนที่ฉันอยู่ในป่านี้... หลังจากที่ฉันได้พบกับสายแพร ฉันก็รู้เลยว่าหน้าที่ของฉันคือต้องพาเธอออกไปจากป่านี้ให้ได้ ไม่ใช่ในฐานะเจ้าหน้าที่ป่าไม้ของอุทยาน แต่ในฐานะเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ฉันสัญญากับเธอไว้ว่าจะพาเธอออกไปจากป่านี้น่ะปราณ... ฉันไม่เข้าใจว่าป่านี้เล่นตลกอะไรกับฉันกันแน่... ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ” ฝนทิพย์ร้องไห้สะอึกสะอื้นคาอกปราณ เมื่อผละออกมาจากอกของชายหนุ่ม สายตาก็เหลือบไปยังแก่งหินนั้นอีกครั้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะได้เห็นร่างของใครบางคนลอยออกมาจากแก่งแห่งนั้น ไม่ต่างอะไรกับร่างของสายแพร
“ฝน...ฝนทิพย์” ปราณเขย่าร่างของหญิงสาว เมื่อเห็นฝนทิพย์เบิกตาค้างแน่วนิ่ง ก่อนที่สองตาจะปิดลงและเป็นลมหมดสติไป ปราณไม่รอช้า รีบแบกเธอใส่หลัง และวิ่งกลับไปยังหนทางที่จากมา ในขณะที่กลุ่มเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ กำลังสำรวจพื้นที่รอบๆ หลังการปะทะจบลง
“ปราณ... แกจะไปไหนวะ... ไอ้ปราณ !” นายพนม หัวหน้าชุดเจ้าหน้าที่ร้องเรียกตามหลังชายหนุ่ม หลังเห็นเขาวิ่งดุ่มๆ กลับไปยังเส้นทางเดิมที่จากมาด้วยความเร่งรีบ ก่อนที่จะได้ยินเสียงลูกน้องเรียกให้มาดูศพหญิงสาวที่ริมแก่ง
ภูผาอาถรรพ์ ตอนที่ ๑๖ ได้โปรดอย่าทิ้งฉัน
http://ppantip.com/topic/32146320/comment9-1
ปราณเขย่าร่างฝนทิพย์ด้วยความตกใจ หญิงสาวจ้องมองไปยังร่างมนุษย์ที่ลอยมาติดแก่งตรงหน้า พอปราณหันไปมองตามสายตาฝนทิพย์ เขาก็ถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ กระแสน้ำค่อยๆ พัดศพนั้นหลุดออกมาจากแก่ง และลอยไปตามลำน้ำ ฝนทิพย์รีบวิ่งตามไปทั้งน้ำตา กระทั่งศพนั้นลอยมาเกยอยู่ริมฝั่ง
หญิงสาวนั่งคุกเข่าร้องไห้คร่ำครวญปานจะขาดใจ ทั้งเนื้อตัวสั่นเทิ้ม สองตาแดงก่ำจ้องมองไปยังร่างอันไร้วิญญาณนั้นด้วยหัวใจอันแสนปวดร้าวเกินบรรยาย ปราณที่ตามมาถึง เดินเข้าไปใกล้ศพ ก่อนลากร่างที่นอนคว่ำหน้านั้นให้ขึ้นมาบนพื้นดิน เมื่อพลิกร่างนั้นเพื่อดูหน้า ชายหนุ่มก็ถึงกับผงะด้วยความตกใจถึงขีดสุด
ที่อกซ้ายของศพมีคราบเลือดสีแดงจางๆ เปรอะเปื้อน ตามเนื้อตัวนั้นเต็มไปด้วยบาดแผลจากการไถครูดกับโขดหินน้อยใหญ่เป็นรอยแดงช้ำ เปลือกตาทั้งสองปิดสนิท ใบหน้าเป็นสีขาวซีดไร้เลือดเนื้อ ริมฝีปากเริ่มเป็นสีเขียวคล้ำ ฝนทิพย์เอามือปิดปากตัวเองไว้ ก่อนเบือนหน้าหนีและฟุบหน้าลงร้องไห้แทบพื้นดิน
หญิงสาวหวนนึกไปถึงคำพูดของสายแพรตอนที่พบเธอที่แก่งแห่งนี้ อีกฝ่ายบอกว่าวิ่งหนีกลุ่มลักลอบตัดไม้ไปพร้อมกับทัดดาว ถูกพวกมันยิงตามหลังมาระหว่างที่เธอว่ายน้ำหนี เธอกลัวว่ากระสุนนั้นจะไปถูกทัดดาว... แต่ผิดคาด
“ศพของคุณสายแพร...” ปราณเอ่ยเสียงกระซิบ รู้สึกคล้ายกับโลกหมุนคว้าง ไม่คิดเลยว่าเขาจะมาพบร่างสายแพรที่แก่งแห่งนี้ ซึ่งมันอยู่ห่างไกลจากหน้าผาเวิ้งเหวเกือบยี่สิบกิโลฯ สายแพรมาถึงแก่งนี้ได้ยังไง แล้วใครเป็นคนฆ่าเธอ
ฝนทิพย์พยายามตั้งสติทั้งที่น้ำตายังคงรินไหลอาบแก้ม หญิงสาวคลานเข่าเข้ามาหาศพของสายแพรช้าๆ เอื้อมไปจับมือขาวซีดไร้ชีวิตของศพนั้นเบาๆ ก่อนที่จะร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดหัวใจอย่างแสนสาหัส เธอกับสายแพร ต่างฝ่าฟันอุปสรรคนานาในป่านี้ ฝ่าอันตรายมาด้วยกัน จนเธอได้พบกับปราณ จนเธอได้มีชีวิตรอด แต่ว่าสายแพรกลับ... กลับต้องมาตายอยู่ในป่าแห่งนี้ หญิงสาวยังคงจำคำพูดที่ให้ไว้กับสายแพรได้ เธอสัญญาว่าจะพาสายแพรออกไปจากป่าแห่งนี้ให้ได้ และจะไม่มีวันทิ้งกันเป็นอันขาด...
“สายแพร... เธอต้องไม่ตายสิ... เธอต้องไม่ตาย...” ฝนทิพย์กรีดร้องก่อนร้องไห้คร่ำครวญ ปราณเห็นเธอเริ่มอาการไม่สู้ดีจึงเข้าไปปลอบอย่างเป็นห่วง ฝนทิพย์เอามือปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ตรงเข้าไปปั๊มหัวใจสายแพรทั้งน้ำตา
“ตื่นขึ้นมาสิสายแพร...ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ เธอต้องไม่ตาย ฉันไม่ยอมให้เธอตายเด็ดขาด... เราต้องออกไปจากป่านี้ด้วยกันไง... เธอต้องออกไปจากป่านี้กับฉัน ฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียวเด็ดขาด... ฉันจะไม่....”
“ฝน...พอเถอะ...พอได้แล้ว” ปราณเข้าไปกอดร่างฝนทิพย์ ก่อนดึงเธอออกมาด้วยความเจ็บปวดหัวใจไม่แพ้กัน หญิงสาวพริ้มตาหลับลงทั้งน้ำตา รู้สึกประหนึ่งว่าหัวใจแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ
“เธอตายไปแล้วนะฝน...เธอจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีก” ปราณเอ่ยเบาๆ ก่อนหันร่างฝนทิพย์มาหาตัว และกอดเธอไว้แน่น
“หนึ่งวัน กับอีกหนึ่งคืนที่ฉันอยู่ในป่านี้... หลังจากที่ฉันได้พบกับสายแพร ฉันก็รู้เลยว่าหน้าที่ของฉันคือต้องพาเธอออกไปจากป่านี้ให้ได้ ไม่ใช่ในฐานะเจ้าหน้าที่ป่าไม้ของอุทยาน แต่ในฐานะเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ฉันสัญญากับเธอไว้ว่าจะพาเธอออกไปจากป่านี้น่ะปราณ... ฉันไม่เข้าใจว่าป่านี้เล่นตลกอะไรกับฉันกันแน่... ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ” ฝนทิพย์ร้องไห้สะอึกสะอื้นคาอกปราณ เมื่อผละออกมาจากอกของชายหนุ่ม สายตาก็เหลือบไปยังแก่งหินนั้นอีกครั้งอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก่อนจะได้เห็นร่างของใครบางคนลอยออกมาจากแก่งแห่งนั้น ไม่ต่างอะไรกับร่างของสายแพร
“ฝน...ฝนทิพย์” ปราณเขย่าร่างของหญิงสาว เมื่อเห็นฝนทิพย์เบิกตาค้างแน่วนิ่ง ก่อนที่สองตาจะปิดลงและเป็นลมหมดสติไป ปราณไม่รอช้า รีบแบกเธอใส่หลัง และวิ่งกลับไปยังหนทางที่จากมา ในขณะที่กลุ่มเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ กำลังสำรวจพื้นที่รอบๆ หลังการปะทะจบลง
“ปราณ... แกจะไปไหนวะ... ไอ้ปราณ !” นายพนม หัวหน้าชุดเจ้าหน้าที่ร้องเรียกตามหลังชายหนุ่ม หลังเห็นเขาวิ่งดุ่มๆ กลับไปยังเส้นทางเดิมที่จากมาด้วยความเร่งรีบ ก่อนที่จะได้ยินเสียงลูกน้องเรียกให้มาดูศพหญิงสาวที่ริมแก่ง