ตอนที่ผ่านมาอยู่ คห สุดท้ายค่ะ
หนึ่งใจในแผ่นดิน
ตอนที่ 51 (2/3)
อีกแค่สองวันเท่านั้นที่เธอจะไปจากที่นี่ และหวังว่าดุจดาวจะมาพบกระดาษแผ่นนี้ที่เธอเขียนฝากเอาไว้ เธอตัดสินใจจะไม่รอพบพี่สาวด้วยเกรงว่าจะถูกคัดค้าน เธอจะหนีเข้าเมืองหลวงโดยไม่ให้ใครรู้ และหากว่านายทรงชัยมาทำการสู่ขอแล้วไม่พบตัวเจ้าสาว ก็ให้ถือเสียว่าเป็นความผิดของฝ่ายเจ้าสาวเอง
“ดวงแข ดวงแข !”
เสียงเรียกของมารดาทำให้เธอรีบเก็บกระดาษและทุกสิ่งเอาไว้ในลิ้นชักก่อนเดินไปเปิดประตูห้อง ใบหน้ายิ้มแย้มดีใจของนางลาโพเผยหลังจากประตูเบิกกว้าง มารดาของหญิงสาวสวมเข้ากอดลูกด้วยความสุขที่ล้นปรี่
“นายทรงชัยบอกว่าเขาจะให้เอ็งแต่งงานกับเอกรัตน์ เอ็งดีใจไหม ดวงแข เขาจะแห่ขันหมากมาสู่ขอเอ็งในอีกสองวันข้างหน้า”
แขนอวบนุ่มของนางลาโพที่กอดรัดรอบตัวลูกสาว น้ำเสียงพูดแห่งความดีใจจากหัวใจของคนเป็นแม่ที่รู้ว่าหญิงสาวจะได้ครองรักและครองเรือนสมใจ แต่ตัวดวงแขเองกลับรู้สึกทุกข์ตรมเมื่อคิดถึงใบหน้าของผู้หญิงอีกคนที่ต้องมาเสียใจเพราะเธอ
ในอีกสองวันที่พี่สาวของเธอจะกลับมาคือในอีกสองวันที่เธอต้องไปจากหมู่บ้านแห่งนี้ แม้จะเสียใจที่คงจะไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับพี่สาวแต่เธอคงไม่ทนสู้หน้าเขาเป็นแน่ แต่สิ่งสำคัญตอนนี้สิ เธอต้องไปขอขมาคุณหมอให้ได้
“ฉันขอบคุณแม่มากที่เป็นห่วง และขอโทษที่ทำให้แม่เดือดร้อนใจ ฉันมันเป็นลูกที่เลวและชาตินี้คงไถ่โทษให้แม่ไม่หมด” หญิงสาวกระชับร่างท้วมของมารดาแน่น
“เอ็งพูดอะไรอย่างนั้นฮะดวงแข ไม่เอาๆ นี่อีกสองวันจะมีงานมงคล เอ็งต้องดูแลตัวเองหน่อย จะว่าไปคุณเอกเขาก็โชคดีนะที่ได้เมียสวยฉายาหนึ่งในตองอูอย่างเอ็งน่ะ” ลาโพยิ้มอย่างปลื้มปีติก่อนคลายวงแขนจากตัวลูกสาวคนสวยชื่นชมความงามอันเลื่องลือของบุตรีคนนี้
“แต่ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้ว ไม่ใช่หนึ่งในตองอู เพราะมีถึงสอง” หญิงอาวุโสหัวเราะร่วนเพราะอย่างน้อยสมบัติมีค่าที่สามีผู้แยกทางกันทิ้งไว้ให้ก่อนตายคือลูกสาวฝาแฝดที่งดงามทั้งสอง
เมื่อถึงวันมงคล เธอถูกมารดาจับแต่งตัวด้วยชุดพื้นเมืองที่ใช้สำหรับพิธีสำคัญ ใบหน้าอิ่มเอิบของมารดาทำให้หญิงสาวรู้สึกผิดเป็นร้อยเท่าพันเท่า ใจกล่าวขอโทษผู้ให้กำเนิดทุกครั้งยามที่มองหน้า แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ เธอจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต การเลือกหนีหายไปแล้วกลับมาใหม่อีกครั้งพร้อมอีกหนึ่งชีวิตเพื่อมาขอขมามารดาเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว
“สวยจริงๆ เลยลูกสาวของแม่ ได้เห็นลูกจะได้เป็นฝั่งเป็นฝามีครอบครัว แค่นี้แม่ก็นอนตายตาหลับแล้ว” ลาโพพูดพร้อมกับยกชายเสื้อซับน้ำตา
“อย่าพูดแบบนั้นสิจ๊ะแม่...” ดวงแขรีบยกมือป้องปากหญิงอาวุโส
“ไป...ไปเตรียมตัวรอเจ้าบ่าวของลูกเถอะ เดี๋ยวแม่จะจัดข้าวของไว้รอท่าพ่อผัวของเอ็ง หมากพลูเอย ยามวนเอย พุ่มดอกไม้นั่นอีก โอ๊ยเยอะแยะไปหมด” แม้จะพูดอย่างกับว่าสิ่งที่ต้องทำดูวุ่นวายแต่ก็มีรอยยิ้มสดใสปรากฎบนใบหน้า
หญิงสาวพยายามฝืนทำหน้าให้แช่มชื่นแล้วเอ่ยกับมารดา “แขขอไปเดินเล่นเก็บดอกไม้สำหรับให้กับคุณเอกนะจ๊ะ แขไปไม่นานเดี๋ยวจะกลับมา”
ว่าที่เจ้าสาวชาวเผ่าไม่ได้โกหกแต่อย่างใด เพราะเธอไปเก็บดอกไม้จริงแต่สถานที่เก็บคือน้ำตกอันหวงห้าม หญิงสาวเก็บดอกไม้แล้วนั่งพักขาที่ริมน้ำตก เธอคงไม่มีโอกาสได้บอกลาสหายลับแต่อย่างน้อยขอให้เธอได้ฝากความคิดถึงผ่านสายน้ำไปหาเขา
เธอก้มหน้ามองสายน้ำใสที่มีเงาสะท้อนของผู้หญิงที่ใครๆ ก็บอกงามเลิศล้ำแล้วอดยิ้มเยาะเงาของตัวเองไม่ได้ ถ้าความงามแลกรักแท้จากชายหนุ่มได้ เธอจะยอมเปลี่ยนหน้าของตัวเองให้อัปลักษณ์ แต่หากว่าเขายังไม่พอใจกับความงามที่เป็นอยู่นี้ เธอก็จำแลงแปลงใบหน้านี้ให้สวยขึ้นไปอีกจนกว่าเขาจะหันมาเลือกเธอ
เสียงยอดไม้กระทบกันแรงขึ้นจนเธอแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยเมฆดำขนาดมหึมา ลมฝนพัดพาเอากลิ่นดินกลิ่นป่ามาจากยอดภูเขา ในวันมงคลวันนี้คงเป็นวันที่ฝนฟ้าเทกระหน่ำ หญิงสาวลุกขึ้นจากริมน้ำตกแล้วเดินผ่านป่าใหญ่กลับสู่หมู่บ้านของตนเพื่อดักพบพี่สาวผู้มีใบหน้าเหมือนกัน
ความมืดครึ้มเข้ามาแทนแสงรอบกายหายไป
เสียงฟ้าร้องครืนกับแสงวาบเริ่มถี่ขึ้นตามความรุนแรงของสายฝน เสื้อผ้าแสนสวยของหญิงสาวเริ่มเปียกชื้นเป็นดวงใหญ่ แต่ดวงแขยกมือป้องใบหน้าที่มารดาบรรจงแต่งแต้มสีสันให้แต่เช้าและเร่งฝีเท้าเมื่อฝนเริ่มลงหนาจนผืนป่ากลายเป็นม่านหมอก เมื่อเธอเดินมาจนถึงชายป่าที่เชื่อมต่อระหว่างหมู่บ้าน หญิงสาวรู้สึกถึงความผิดสังเกตบางอย่างเมื่อเห็นกระจาดดอกไม้และถาดหมากพลูที่มารดาจัดวางไว้บนแคร่หกกระจัดกระจาย
ดวงแขวิ่งเข้าไปดูสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วพบรอยย้ำของเท้าบนผืนดินชุ่มมากมาย
มันเกิดอะไรขึ้นที่นี่กัน เมื่อได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงดังแว่วในป่าสลับกับเสียงห่าฝน หญิงสาวจึงรุดไปตามต้นเสียงทันที แต่แล้วกลับต้องผงะตัวสั่นเมื่อเห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้า เหล่าชายฉกรรจ์สามคน นายทรงชัย แลคุณหมอ พวกเขามาทำอะไรที่นี่ แต่นั่นไม่ได้ทำให้หัวใจเธอร่วงกองที่พื้นเท่ากับร่างเปลือยโชกเลือดของพี่สาวที่นอนอยู่บนผืนดินกลางสายฝน กับแม่ที่โดนมัดแน่นไว้กับต้นไม้ใหญ่
เธอต้องไปช่วยพวกเขา หญิงสาวคิดดังนั้นจึงก้าวขาออกไปทันที...
หมับ !!!
แต่เธอกลับถูกมือหนารวบร่างและปิดปากไว้แน่น
“เข้าไปตอนนี้มีแต่จะเอาตัวไปตาย” เสียงแหบห้าวที่คุ้นเคยกระซิบข้างหู
ร่างเล็กบอบบางไม่อาจสู้แรงกอดรัดของชายฉกรรจ์ผู้มากกำลัง เขาตรึงหญิงสาวไว้แน่นในวงแขนไม่ให้เธอเอาตัวเองเข้าไปหาความตายข้างหน้า ดวงแขจึงได้แต่ยืนนิ่งมองคนที่รักทั้งสองถูกรังแกตำตาโดยคนที่เป็นบิดาของชายคนรัก
นักเลงโตที่กำลังยกปืนขึ้นเล็งชายฉกรรจ์ทั้งสามเอ่ยวาจาที่ทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจอย่างที่สุด
“อีลาโพ นี่แกนึกหรือว่าฉันจะเอาอีเด็กชาวเผ่านั่นเป็นสะใภ้จริงๆ ลูกข้ากำลังจะชนะการเลือกตั้ง ข้าไม่ยอมให้อีนางหน้าไหนมาขัดขวางความสำเร็จของลูกข้าเด็ดขาด แต่ข้ายังใจดีนะที่เป็นตัวกลางหาผัวใหม่นางเด็กนี่ เห็นไหมล่ะว่าลูกเขยเจ้าป่าของแกเขาหอบเอาทองหนักหลายแสนบาทมาเป็นค่าสินสอดให้ทีเดียว”
ดวงแขตาโตเมื่อทรงชัยเอ่ยคำว่า ลูกเขยเจ้าป่า ? นี่เขาพูดถึงนายพนาหรือ
“แต่ข้าว่าแกคงไม่มีโอกาสได้ใช้มัน คุณหมอ หวังว่าคุณหมอเองก็คงฟังอยู่ หากคุณหมอฉลาดสมกับดีกรีปริญญาที่คุณหมอได้มา ก็ขอให้เป็นพยานปากเอกตามที่ฉันบอก”
นายทรงชัยพูดเรื่องอะไรกัน ทำไมนายพนาถึงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแล้วทำไมคุณหมอถึงไปอยู่ตรงนั้น
“ฉันโดนหักหลัง ทั้งจากไอ้ทรงชัยและจากลูกน้องของตัวเอง” น้ำเสียงจากคนข้างหลังฟังดูเคียดแค้น “ฉันรู้ว่าเธอเจ็บแค้นแค่ไหน เพราะมันไม่ต่างกับความรู้สึกของฉันตอนนี้ แต่เธอยังออกไปตอนนี้ไม่ได้ ดวงแข ออกไปก็มีแต่ไปตายเท่านั้น แม้ฉันเองก็ช่วยเธอไม่ได้ เราจะต้องรอกำลังจากกองโจรของฉันที่กำลังมุ่งหน้ามาที่นี่”
“มันให้ไอ้ลูกน้องทรยศสามคนนั่นมาบอกฉันว่า เขาจะเป็นตัวกลางคุยกับแม่ของเธอเรื่องยกลูกสาวให้ และฉันรู้จากเธอแล้วว่านานนั่นไม่ได้รักเธอเลยแม้แต่น้อย ฉันเลยยอมโง่เชื่อใจมันนำทองแท่งของเวสต์วูดมาเป็นเครื่องบรรณนาการให้กับแม่เธอ และให้มันทั้งสามมารับตัวเธอไปยังค่าย” ชายเจ้าป่าพูดพลางมองเหตุการณ์ข้างหน้าเขม็ง
“แต่ฉันใจร้อน อยากเห็นหน้าว่าที่เจ้าสาวไวๆ จึงลงจากค่ายมาแล้วเห็นว่าเธออยู่ที่ริมน้ำตก...” นายพนาหยุดเล่าเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นดังขึ้น “ฉันเดินตามเธอมาตลอดทางจนได้เห็นว่าตัวเองโดนทรยศ”
หนึ่งใจในแผ่นดิน ตอนที่ 51 (2/3)
หนึ่งใจในแผ่นดิน
ตอนที่ 51 (2/3)
อีกแค่สองวันเท่านั้นที่เธอจะไปจากที่นี่ และหวังว่าดุจดาวจะมาพบกระดาษแผ่นนี้ที่เธอเขียนฝากเอาไว้ เธอตัดสินใจจะไม่รอพบพี่สาวด้วยเกรงว่าจะถูกคัดค้าน เธอจะหนีเข้าเมืองหลวงโดยไม่ให้ใครรู้ และหากว่านายทรงชัยมาทำการสู่ขอแล้วไม่พบตัวเจ้าสาว ก็ให้ถือเสียว่าเป็นความผิดของฝ่ายเจ้าสาวเอง
“ดวงแข ดวงแข !”
เสียงเรียกของมารดาทำให้เธอรีบเก็บกระดาษและทุกสิ่งเอาไว้ในลิ้นชักก่อนเดินไปเปิดประตูห้อง ใบหน้ายิ้มแย้มดีใจของนางลาโพเผยหลังจากประตูเบิกกว้าง มารดาของหญิงสาวสวมเข้ากอดลูกด้วยความสุขที่ล้นปรี่
“นายทรงชัยบอกว่าเขาจะให้เอ็งแต่งงานกับเอกรัตน์ เอ็งดีใจไหม ดวงแข เขาจะแห่ขันหมากมาสู่ขอเอ็งในอีกสองวันข้างหน้า”
แขนอวบนุ่มของนางลาโพที่กอดรัดรอบตัวลูกสาว น้ำเสียงพูดแห่งความดีใจจากหัวใจของคนเป็นแม่ที่รู้ว่าหญิงสาวจะได้ครองรักและครองเรือนสมใจ แต่ตัวดวงแขเองกลับรู้สึกทุกข์ตรมเมื่อคิดถึงใบหน้าของผู้หญิงอีกคนที่ต้องมาเสียใจเพราะเธอ
ในอีกสองวันที่พี่สาวของเธอจะกลับมาคือในอีกสองวันที่เธอต้องไปจากหมู่บ้านแห่งนี้ แม้จะเสียใจที่คงจะไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับพี่สาวแต่เธอคงไม่ทนสู้หน้าเขาเป็นแน่ แต่สิ่งสำคัญตอนนี้สิ เธอต้องไปขอขมาคุณหมอให้ได้
“ฉันขอบคุณแม่มากที่เป็นห่วง และขอโทษที่ทำให้แม่เดือดร้อนใจ ฉันมันเป็นลูกที่เลวและชาตินี้คงไถ่โทษให้แม่ไม่หมด” หญิงสาวกระชับร่างท้วมของมารดาแน่น
“เอ็งพูดอะไรอย่างนั้นฮะดวงแข ไม่เอาๆ นี่อีกสองวันจะมีงานมงคล เอ็งต้องดูแลตัวเองหน่อย จะว่าไปคุณเอกเขาก็โชคดีนะที่ได้เมียสวยฉายาหนึ่งในตองอูอย่างเอ็งน่ะ” ลาโพยิ้มอย่างปลื้มปีติก่อนคลายวงแขนจากตัวลูกสาวคนสวยชื่นชมความงามอันเลื่องลือของบุตรีคนนี้
“แต่ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้ว ไม่ใช่หนึ่งในตองอู เพราะมีถึงสอง” หญิงอาวุโสหัวเราะร่วนเพราะอย่างน้อยสมบัติมีค่าที่สามีผู้แยกทางกันทิ้งไว้ให้ก่อนตายคือลูกสาวฝาแฝดที่งดงามทั้งสอง
เมื่อถึงวันมงคล เธอถูกมารดาจับแต่งตัวด้วยชุดพื้นเมืองที่ใช้สำหรับพิธีสำคัญ ใบหน้าอิ่มเอิบของมารดาทำให้หญิงสาวรู้สึกผิดเป็นร้อยเท่าพันเท่า ใจกล่าวขอโทษผู้ให้กำเนิดทุกครั้งยามที่มองหน้า แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ เธอจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต การเลือกหนีหายไปแล้วกลับมาใหม่อีกครั้งพร้อมอีกหนึ่งชีวิตเพื่อมาขอขมามารดาเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว
“สวยจริงๆ เลยลูกสาวของแม่ ได้เห็นลูกจะได้เป็นฝั่งเป็นฝามีครอบครัว แค่นี้แม่ก็นอนตายตาหลับแล้ว” ลาโพพูดพร้อมกับยกชายเสื้อซับน้ำตา
“อย่าพูดแบบนั้นสิจ๊ะแม่...” ดวงแขรีบยกมือป้องปากหญิงอาวุโส
“ไป...ไปเตรียมตัวรอเจ้าบ่าวของลูกเถอะ เดี๋ยวแม่จะจัดข้าวของไว้รอท่าพ่อผัวของเอ็ง หมากพลูเอย ยามวนเอย พุ่มดอกไม้นั่นอีก โอ๊ยเยอะแยะไปหมด” แม้จะพูดอย่างกับว่าสิ่งที่ต้องทำดูวุ่นวายแต่ก็มีรอยยิ้มสดใสปรากฎบนใบหน้า
หญิงสาวพยายามฝืนทำหน้าให้แช่มชื่นแล้วเอ่ยกับมารดา “แขขอไปเดินเล่นเก็บดอกไม้สำหรับให้กับคุณเอกนะจ๊ะ แขไปไม่นานเดี๋ยวจะกลับมา”
ว่าที่เจ้าสาวชาวเผ่าไม่ได้โกหกแต่อย่างใด เพราะเธอไปเก็บดอกไม้จริงแต่สถานที่เก็บคือน้ำตกอันหวงห้าม หญิงสาวเก็บดอกไม้แล้วนั่งพักขาที่ริมน้ำตก เธอคงไม่มีโอกาสได้บอกลาสหายลับแต่อย่างน้อยขอให้เธอได้ฝากความคิดถึงผ่านสายน้ำไปหาเขา
เธอก้มหน้ามองสายน้ำใสที่มีเงาสะท้อนของผู้หญิงที่ใครๆ ก็บอกงามเลิศล้ำแล้วอดยิ้มเยาะเงาของตัวเองไม่ได้ ถ้าความงามแลกรักแท้จากชายหนุ่มได้ เธอจะยอมเปลี่ยนหน้าของตัวเองให้อัปลักษณ์ แต่หากว่าเขายังไม่พอใจกับความงามที่เป็นอยู่นี้ เธอก็จำแลงแปลงใบหน้านี้ให้สวยขึ้นไปอีกจนกว่าเขาจะหันมาเลือกเธอ
เสียงยอดไม้กระทบกันแรงขึ้นจนเธอแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ปกคลุมไปด้วยเมฆดำขนาดมหึมา ลมฝนพัดพาเอากลิ่นดินกลิ่นป่ามาจากยอดภูเขา ในวันมงคลวันนี้คงเป็นวันที่ฝนฟ้าเทกระหน่ำ หญิงสาวลุกขึ้นจากริมน้ำตกแล้วเดินผ่านป่าใหญ่กลับสู่หมู่บ้านของตนเพื่อดักพบพี่สาวผู้มีใบหน้าเหมือนกัน
ความมืดครึ้มเข้ามาแทนแสงรอบกายหายไป
เสียงฟ้าร้องครืนกับแสงวาบเริ่มถี่ขึ้นตามความรุนแรงของสายฝน เสื้อผ้าแสนสวยของหญิงสาวเริ่มเปียกชื้นเป็นดวงใหญ่ แต่ดวงแขยกมือป้องใบหน้าที่มารดาบรรจงแต่งแต้มสีสันให้แต่เช้าและเร่งฝีเท้าเมื่อฝนเริ่มลงหนาจนผืนป่ากลายเป็นม่านหมอก เมื่อเธอเดินมาจนถึงชายป่าที่เชื่อมต่อระหว่างหมู่บ้าน หญิงสาวรู้สึกถึงความผิดสังเกตบางอย่างเมื่อเห็นกระจาดดอกไม้และถาดหมากพลูที่มารดาจัดวางไว้บนแคร่หกกระจัดกระจาย
ดวงแขวิ่งเข้าไปดูสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วพบรอยย้ำของเท้าบนผืนดินชุ่มมากมาย
มันเกิดอะไรขึ้นที่นี่กัน เมื่อได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงดังแว่วในป่าสลับกับเสียงห่าฝน หญิงสาวจึงรุดไปตามต้นเสียงทันที แต่แล้วกลับต้องผงะตัวสั่นเมื่อเห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้า เหล่าชายฉกรรจ์สามคน นายทรงชัย แลคุณหมอ พวกเขามาทำอะไรที่นี่ แต่นั่นไม่ได้ทำให้หัวใจเธอร่วงกองที่พื้นเท่ากับร่างเปลือยโชกเลือดของพี่สาวที่นอนอยู่บนผืนดินกลางสายฝน กับแม่ที่โดนมัดแน่นไว้กับต้นไม้ใหญ่
เธอต้องไปช่วยพวกเขา หญิงสาวคิดดังนั้นจึงก้าวขาออกไปทันที...
หมับ !!!
แต่เธอกลับถูกมือหนารวบร่างและปิดปากไว้แน่น
“เข้าไปตอนนี้มีแต่จะเอาตัวไปตาย” เสียงแหบห้าวที่คุ้นเคยกระซิบข้างหู
ร่างเล็กบอบบางไม่อาจสู้แรงกอดรัดของชายฉกรรจ์ผู้มากกำลัง เขาตรึงหญิงสาวไว้แน่นในวงแขนไม่ให้เธอเอาตัวเองเข้าไปหาความตายข้างหน้า ดวงแขจึงได้แต่ยืนนิ่งมองคนที่รักทั้งสองถูกรังแกตำตาโดยคนที่เป็นบิดาของชายคนรัก
นักเลงโตที่กำลังยกปืนขึ้นเล็งชายฉกรรจ์ทั้งสามเอ่ยวาจาที่ทำให้เธอเจ็บช้ำน้ำใจอย่างที่สุด
“อีลาโพ นี่แกนึกหรือว่าฉันจะเอาอีเด็กชาวเผ่านั่นเป็นสะใภ้จริงๆ ลูกข้ากำลังจะชนะการเลือกตั้ง ข้าไม่ยอมให้อีนางหน้าไหนมาขัดขวางความสำเร็จของลูกข้าเด็ดขาด แต่ข้ายังใจดีนะที่เป็นตัวกลางหาผัวใหม่นางเด็กนี่ เห็นไหมล่ะว่าลูกเขยเจ้าป่าของแกเขาหอบเอาทองหนักหลายแสนบาทมาเป็นค่าสินสอดให้ทีเดียว”
ดวงแขตาโตเมื่อทรงชัยเอ่ยคำว่า ลูกเขยเจ้าป่า ? นี่เขาพูดถึงนายพนาหรือ
“แต่ข้าว่าแกคงไม่มีโอกาสได้ใช้มัน คุณหมอ หวังว่าคุณหมอเองก็คงฟังอยู่ หากคุณหมอฉลาดสมกับดีกรีปริญญาที่คุณหมอได้มา ก็ขอให้เป็นพยานปากเอกตามที่ฉันบอก”
นายทรงชัยพูดเรื่องอะไรกัน ทำไมนายพนาถึงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยแล้วทำไมคุณหมอถึงไปอยู่ตรงนั้น
“ฉันโดนหักหลัง ทั้งจากไอ้ทรงชัยและจากลูกน้องของตัวเอง” น้ำเสียงจากคนข้างหลังฟังดูเคียดแค้น “ฉันรู้ว่าเธอเจ็บแค้นแค่ไหน เพราะมันไม่ต่างกับความรู้สึกของฉันตอนนี้ แต่เธอยังออกไปตอนนี้ไม่ได้ ดวงแข ออกไปก็มีแต่ไปตายเท่านั้น แม้ฉันเองก็ช่วยเธอไม่ได้ เราจะต้องรอกำลังจากกองโจรของฉันที่กำลังมุ่งหน้ามาที่นี่”
“มันให้ไอ้ลูกน้องทรยศสามคนนั่นมาบอกฉันว่า เขาจะเป็นตัวกลางคุยกับแม่ของเธอเรื่องยกลูกสาวให้ และฉันรู้จากเธอแล้วว่านานนั่นไม่ได้รักเธอเลยแม้แต่น้อย ฉันเลยยอมโง่เชื่อใจมันนำทองแท่งของเวสต์วูดมาเป็นเครื่องบรรณนาการให้กับแม่เธอ และให้มันทั้งสามมารับตัวเธอไปยังค่าย” ชายเจ้าป่าพูดพลางมองเหตุการณ์ข้างหน้าเขม็ง
“แต่ฉันใจร้อน อยากเห็นหน้าว่าที่เจ้าสาวไวๆ จึงลงจากค่ายมาแล้วเห็นว่าเธออยู่ที่ริมน้ำตก...” นายพนาหยุดเล่าเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นดังขึ้น “ฉันเดินตามเธอมาตลอดทางจนได้เห็นว่าตัวเองโดนทรยศ”