แนวหน้าอยู่บ้าน ดูมือถือขึ้นเป็น UNKNOW NUMBER โทร.เข้ามา
       
       “ใครวะ” กดรับสาย “ฮัลโหล”
       “ไอ้แนว นี่ชั้นเองนะ” นายโทร.มาจากห้องควบคุมโทรศัพท์ ฮวาซาใต้
       แนวหน้าไม่ค่อยได้ยิน “ชั้นไหนวะ? นี่โทร.จากขวดโซดาหรือไง ถึงซ่าขนาดนี้!”
       นายเสียงดังขึ้น “แกเลิกกวนแล้วฟังฉันดีๆ นี่ฉันนาย! พี่บังเกิดเกล้าของแก! เมื่อไหร่แกจะพาไผทมาที่ฮวาซาสักที?”
       แนวหน้าอึกอัก “เอ่อ...คือ...ใกล้แล้วพี่”
       “ใกล้ของแกน่ะเมื่อไหร่ แกรู้มั้ยว่าตอนนี้ฉันเข้ามารอแกอยู่ในวังแล้วนะ”
       แนวหน้าร้อง “หา!”
       “แล้วนี่เค้าก็เริ่มสงสัยแล้วว่าฉันแหกตาเขาเรื่องไผท”
       “มันติดปัญหานิดหน่อยน่ะพี่นาย”
       “แล้วแกคิดว่าที่นี่ไม่มีปัญหาหรือไง ถ้าพลาดนิดเดียว ฉันคงโดนรุมยิงเป้าแน่นอน ฐานหลอกลวง เอางี้ ฉันรู้ว่าแกเก่ง ฉันจะบอกทางนี้ว่าแกจะพาไผทมาที่นี่อาทิตย์หน้านะ”
       แนวหน้าตาเหลือก “ห๊ะ! อาทิตย์หน้าเลยเหรอ?”
       ราอูลเดินกลับเข้ามาในห้อง นายรีบฟอร์มคุยเหมือนไม่มีปัญหาอะไร
       “โธ่เอ๊ย! อาทิตย์หน้าแกจะมาถึงก็ไม่บอก ปล่อยให้ฉันกับคนทางนี้ตกใจแทบแย่...โอเค งั้นอาทิตย์หน้าเจอกัน อ้อ! บอกไผทด้วยนะว่าให้เตรียมเสื้อกันหนาวมาด้วย ที่นี่มันหนาวกว่าเมืองไทยมาก เออๆ สวัสดี”
       นายวางสาย หันมาฉีกยิ้มกับราอูลอย่างเบิกบานแจ่มใส
       “ฮัลโหล เฮ้ย! พี่นายอย่าเพิ่งวาง ฮัลโหล ฮัลโหล” แนวหน้าจะกดโทร.กลับไป “เบอร์อะไรละเนี่ย? โว้ว!” ทิ้งมือถือหมดแรง “อาทิตย์หน้า”
       แนวหน้าเครียดหนัก ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
       
       เห็นชีฟองเที่ยวถามหาโลลิต้ากับสาวใช้ที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างร้อนใจ
       “นี่เธอ..เห็นองค์หญิงไหม”
       สาวใช้ส่ายหน้าแล้วเดินไป
       ชีฟองเดินไปบ่นไป “ทำไมซนอย่างนี้นะเพคะองค์หญิง”
       ชีฟองเดินจนไปถึงมุมเลี้ยวมุมหนึ่งแล้วเกือบชนกับชองปอล ชีฟองตกใจมาก รีบถอนสายบัวสุดฤทธิ์
       “ขอประทานอภัยเพคะท่านชองปอล หม่อมชั้นไม่ทราบว่าท่านเสด็จมาอีกแล้ว”
       “ชั้นจะถือว่า คำว่า “เสด็จมาอีกแล้ว” เป็นคำต้อนรับ” ชองปอลมองหาโลลิต้า “นี่น้องหญิงอยู่ที่ไหน”
       “เอ่อ...ไม่ทราบเพคะ”
       ชองปอลหงุดหงิด “เธอเป็นพระพี่เลี้ยงของน้องหญิงนี่นา ทำไมถึงไม่รู้ว่าน้องหญิงไปอยู่ที่ไหน ถ้าเป็นที่ฮวาซาเหนือ พี่เลี้ยงที่ละเลยชองปอลต้องโดนเฆี่ยนอย่างน้อย 50 ที”
       ชีฟองสะดุ้ง “คือหม่อมชั้นกำลังจะไปตามอยู่เนี่ยแหละเพคะ”
       ชีฟองถอนสายบัวแล้วเลี่ยงเดินหนี ชองปอลมองตามไป
       
       โลลิต้ากำลังเด็ดดอกกุหลาบอธิษฐานอยู่ในอุทยาน
       โลลิต้าพูดกับตัวเองเบาๆ “มา...ไม่มา...มา...ไม่มา...มา...ไม่มา...มา” องค์หญิงชะงัก เพราะกุหลาบในมือเหลือกลีบสุดท้าย “ไม่มา” โลลิต้าหน้าเศร้า “นี่เค้าจะไม่มาจริงๆ เหรอเนี่ย”
       โลลิต้าโยนก้านดอกกุหลาบลงกับพื้น หน้าสลด
       เสียงชีฟองดังขึ้น “องค์หญิงเพคะ มาอยู่ที่นี่เอง”
       โลลิต้าหันไปแล้วเห็นชีฟองเดินเข้ามา โลลิต้ารีบลุกขึ้นฟ้อง
       “พี่ชีฟอง ดูดอกกุหลาบนี่สิ หญิงอธิษฐานขอให้คุณไผท...”
       เสียงชองปอลดังขัดจังหวะขึ้น “ขออะไรเหรอน้องหญิง”
       โลลิต้าชะงัก ชองปอลเดินอาดๆ เข้ามาใกล้ โลลิต้านิ่งไป ท่าทางเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาทันที
       
       “ว่ายังไงล่ะคะ น้องหญิงกำลังขอพรอะไรจากดอกกุหลาบนั่น”
       “มันเป็นเรื่องส่วนตัวของหญิงค่ะ”
       “ก็ได้ ตอนนี้น้องหญิงอาจจะมีเรื่องส่วนตัวกับพี่ แต่อีกไม่นาน เมื่อเราแต่งงานกัน คำว่าเรื่องส่วนตัวก็จะหมดไป”
       โลลิต้าอึ้ง โกรธ ชีฟองที่ตามชองปอลมานึกอะไรได้ รีบเสนอหน้าบอก
       “องค์หญิงเพคะ ท่านธูลรับสั่งให้ชีฟองตามไปพบด่วนเพคะ”
       “เดี๋ยวก่อนสิน้องหญิง ไม่ไปเดินเล่นกับพี่หน่อยเหรอ อากาศกำลังดี”
       “แต่ท่านธูลทรงมีเรื่องด่วนเพคะ” ชีฟองแจ้งกับโลลิต้า “คุณไผท ไพศาลี จะมาถึงที่นี่สัปดาห์หน้า ท่านจึงอยากให้องค์หญิงไปปรึกษาเรื่องงานต้อนรับน่ะเพคะ”
       โลลิต้าดีใจมาก แต่เก็บอาการไว้
       “อ๋อ เอ่อ จริงสิ หญิงลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย” พยายามซ่อนความดีใจ “ขอบใจมากนะพี่ชีฟองที่มาเตือน” หันมาทางชองปอล “ถ้างั้นหญิงขอตัวก่อนนะเพคะ”
       โลลิต้าเดินหนีไปทันที ชองปอลเก้อที่โลลิต้าดูไม่สนใจตนเลยสักนิด
       “ไผท ไพศาลี ใครกัน!”
       
       ทันทีที่เดินพ้นชองปอลมาได้ เจ้าหญิงโลลิต้าก็หันมาหาชีฟองด้วยอาการดีใจสุดขีด
       “จริงเหรอพี่ชีฟอง คุณน้ำเชี่ยวจะมาถึงฮวาซาอาทิตย์หน้าจริงๆ เหรอ”
       “จริงเพคะ เมื่อครู่นี้ท่านธูลเพิ่งจะสั่งให้ทางวังเตรียมที่พักให้คุณไผท พี่ชีฟองก็เลยรีบไปทูลองค์หญิงไงเพคะ”
       โลลิต้าหันมาเขย่ามือชีฟอง อย่างตื่นเต้นสุดๆ
       “ในที่สุด คำอธิษฐานของหญิงเป็นจริง! ถ้าอย่างนั้นเราต้องเตรียมการต้อนรับคุณไผทให้สมกับที่เขามาเยือนฮวาซาครั้งแรก...” องค์หญิงยิ้มเคลิ้ม “คุณไผทจะต้องประทับใจฮวาซาเหมือนอย่างที่คุณน้ำเชี่ยวประทับใจประเทศศิขรินของเจ้าหญิงนภัสสราวดี...พี่ชีฟองต้องช่วยหญิงนะ”
       ชีฟอง พลอยตื่นเต้นดีใจไปด้วย
       
       แนวหน้ากำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่ร้านขายข้าวแกงริมทาง เครียดเรื่องไผทอยู่ ทีวีในร้านที่เปิดอยู่เปลี่ยนเป็นข่าวไผท แนวหน้าหันไปดูอย่างสนใจ
       “ไม่น่าเชื่อเลย...เห็นหน้าตาน้องไผทเรียบร้อยๆ หงิมๆติ๋มๆ แต่แท้จริงเป็นเสือผู้หญิงนะคะ คบทีละ 2 คนแบบนี้ไง มันถึงได้เจ๊ง” พิธีกร1 เปิดประเด็น
       พิธีกร 2 ว่า “ก็นั่นน่ะสิคะ ไม่แปลกใจเลยที่ไผทจะถูกถอดออกจากพรีเซ็นเตอร์ของบลู นี่ข่าวแว่วๆ มาว่ามีสินค้าอีกหลายตัวเรียงคิวปลดอยู่ด้วยนะคะ”
       พิธีกร 1    บอก “ก็นั่นน่ะสิคะ เล่นกับใครไม่เล่น ไปหลอกเอาลูกสาวเจ้าของผลิตภัณฑ์ใหญ่ ไผทเอ๊ย... ตายตายตายลูกเดียวพี่ขอบอก”
       
       แนวหน้าคิดแผนการอย่างรวดเร็ว
       
       ฟากไผทนั่งหน้าเครียดดูทีวีรายการเดียวกัน อยู่ที่คอนโด
       พิธีกร 2    “จากดาวรุ่งกลายเป็นดาวร่วงแค่ชั่วข้ามคืน หมดอนาคตเลยนะเนี่ย จริงๆ”
       ไผทเครียดหนัก เสียงมือถือดัง ไผทหยิบมาดู เห็น Missed called ประมาน 200 ครั้ง
       “ทำยังไงดีวะเนี่ย โอ๊ย...”
       ไผทตัดสินใจกดปิดเครื่องทันที ร้อนรนใจเป็นที่สุด ลุกเดินไปเดินมาไม่สบายใจ
       
       แนวหน้าลงนั่งตรงหน้าขิง ท่าทางเก้อเขิน
       “พี่ขอโทษนะที่ต้องมารบกวนอีก แต่...เอ่อ…ร้านขิงนี่สะอาดสะอ้านดีจัง”
       “บอกมาเถอะค่ะว่าพี่แนวมีอะไรให้ขิงช่วย”
       “โอ๊ย...ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ เห็นพี่เป็นคนชอบรบกวนรึไง ความจริงพี่มาซื้อเสื้อผ้าไง เสื้อผ้าร้านขิงสวยดีนะ” แนวหน้าเฉไฉ หยิบเสื้อมาทาบแต่เป็นเสื้อผู้หญิง “อุ้ย! ไม่เหมาะเนอะ” รีบแขวนคืน
       ขิงถามท่าทีจริงจัง “พี่แนวจะขอให้ขิงช่วยเรื่องไผทใช่ไหมคะ”
       แนวหน้าชะงักทันที หันมามองหน้าขิงแล้วยิ้มอย่างน่าสงสาร “ถ้าพี่บอกว่าใช่...ขิงจะช่วยพี่ใช่ไหม”
       
       ขิงถอนใจเฮือกใหญ่ เหนื่อยใจที่ดันเดาถูก

วนทางฝ่ายชองปอลพาตัวเองมาอยู่ภายให้ทรงสำราญของห้องท่านธูล ในวังฮวาซาใต้ และถามขึ้นอย่างคาใจ
       
       “นายไผท ไพศาลี คือใครกันกระหม่อม ทำไมน้องหญิงโลลิต้า ถึงได้มีท่าทางดีอกดีใจ เมื่อรู้ว่าไอ้หมอนั่นจะมาที่นี่”
       “ท่านชองปอลอย่าคิดมากไปเลย ลูกหญิงก็แค่ต้อนรับ คุณไผทในฐานะของแขกเมืองของฮวาซาเท่านั้น”
       “ชองปอลก็เป็นแขกเมืองเหมือนกัน ทำไมน้องหญิงไม่เห็นจะสนใจแบบนั้นบ้าง ทั้งๆ ที่ชองปอลเป็นพระคู่หมั้นแท้ๆ หรือว่าฮวาซาใต้ไม่เคยเห็นความสำคัญของฮวาซาเหนือ?”
       ชอลปอลหันมาจ้องหน้าท่านธูล ท่านธูลแอบไม่พอใจที่ชองปอลพาลแต่สะกดเอาไว้ พยายามพูดแบบผู้ใหญ่กว่า
       “อย่าให้เรื่องเพียงเล็กน้อยมาทำให้ความสัมพันธ์ของเราชาวฮวาซาสั่นคลอนเลยชองปอล มันไร้สาระเกินไป”
       ชองปอลรู้ว่าโดนพูดกระทบ แต่ไม่แคร์ “ถ้าท่านอาคิดว่ามันไร้สาระ ชองปอลก็ขอประทานอภัย แต่อย่าให้มันกลายเป็นสาระขึ้นมาก็แล้วกัน เพราะคนฮวาซาเหนือไม่ค่อยมีความอดทนเท่าไหร่หรอกนะ พะย่ะค่ะ”
       แล้วชองปอลก็เดินหุนหันออกไปเลย ท่านธูลเครียดเพราะเห็นลางแห่งความขัดแย้งในวันหน้า