แนวหน้า กับไผทเดินเข้าวังมา ทหารยืนแถวต้อนรับ พร้อมกับป้ายที่โลลิต้าทำไว้เขียนเป็นภษาไทยว่า
       “ยินดีต้อนรับสู่ฮวาซา”
       นาย และ จีจี้ ยืนอยู่กับท่านธูล นายยิ้มหน้าบาน จีจี้เจ็บใจ
       “กระหม่อมบอกแล้วว่าแนวหน้าน้องชายคนเก่งของกระหม่อมต้องทำได้” นายแนะนำไผท “ไผท นี่ท่านประธานมนตรีธูล ผู้นำแห่งรัฐฮวาซาใต้” ไผททำความเครารพท่านธูล กับ ราอูล “ไผท ไพศาลี พระเจ้าค่ะ”
       “ขอต้อนรับคุณไผทสู่ฮวาซาใต้ ขอบคุณที่ตกลงมาเป็นส่วนหนึ่งในสารคดีของฮวาซา” ท่านธูลเอ่ยต้อนรับ
       “กระหม่อมยินดี และเป็นเกียรติที่ฮวาซาให้เกียรติเกล้ากระหม่อมพะย่ะค่ะ”
       “ถ้าจะขอบคุณเรื่องนั้นคงต้องบอกกับคนต้นคิด” ท่านธูลกระซิบถามเอากับราอูล “แล้วนี่ลูกหญิงไปไหน?”
       ราอูลกระซิบตอบ “เสด็จออกไปกับท่านชองปอลพระเจ้าค่ะ”
       “อ้อ...จริงสิ ลืมไป” ท่านธูลหันมาทางไผท “ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ที่งานเลี้ยงต้อนรับ ท่านคงจะได้พบกับลูกหญิงของเรา” แล้วบอกกับแนวหน้าอย่างชื่นชม “ขอบคุณคุณด้วยที่อุตส่าห์ทุ่มเทเพื่อฮวาซาขนาดนี้”
       “ยินดีพะย่ะค่ะ”
       ท่านธูลเอ่ยขึ้น “เดินทางกันมาเหนื่อยๆ เชิญพักผ่อนก่อน แล้วเย็นนี้ค่อยพบกัน”
       
       นาย แนวหน้า และไผทเดินออกมาเพื่อจะกลับไปยังที่พัก จีจี้เดินตามมาเงียบๆ
       แนวหน้าหันไปเห็นเลยเยาะเย้ยถากถาง “ไงเจ๊ หมดฤทธิ์เลยเหรอ เงียบกริ๊บเลย”
       นายปรามน้อง “แนว...พอเหอะ”
       “เฮียไม่ต้องมาห้ามผมเลย” แนวหน้าด่าจีจี้ไม่ไว้หน้า “เจ๊ทำกับผมสารพัด อีเจ๊สารพัดพิษ!”
       จีจี้โกรธเดินหนีไปทันที
       “จีจี้!” นายใส่แนวหน้า “คราวหน้าแกห้ามเรียกจีจี้แบบนี้อีกนะไอ้แนว!” แล้วรีบตามไป “จีจี้ เดี๋ยว”
       แนวหน้ามองตามบ่นพึมพำ “อื้อหือ...ถ้าคืนดีกัน จะเป็นหมาไหมกู”
       แนวหน้าหันมาหาไผท พบว่าไผทกำลังมองตะลึงอะไรอยู่ จึงหันไปมองตามแล้วก็อึ้งไปเหมือนกัน ไผทกำลังมองภาพเท่าตัวจริงของเจ้าหญิงโลลิต้าที่ติดอยู่ข้างฝา
       ไผทถามในอาการเพ้อ “ใครเหรอพี่”
       “เจ้าหญิงโลลิต้า ลูกสาวท่านธูล คนต้นคิดอยากจะได้แกมาอยู่ในสารคดีฮวาซานี่ไง”
       “น่ารักอ้ะ” ไผทเคลิ้ม
       แนวหน้านึกถึงวีรกรรมองค์หญิงจอมแก่นแล้วโมโห “หึ ร้ายสิไม่ว่า! เดี๋ยวเจอตัวจริงแกก็จะรู้! หน้าตาน่ารัก แต่วีนสุดๆ ไปกันเถอะ จะพาไปห้อง”
       “พี่ไปก่อนเลยครับ ผมขอเดินเล่นแถวนี้ก่อน”
       “งั้นก็เผื่อเวลาแต่งตัวไปงานเลี้ยงตอนเย็นด้วยแล้วกัน”
       แนวหน้าเดินแยกไปพักผ่อน ปล่อยไผทให้ยืนชื่นชมรูปโลลิต้าอยู่คนเดียว
       “ผู้หญิงน่ารักอย่างนี้เนี่ยนะ...จะร้ายอย่างที่พี่แนวว่า ไม่จริงอ่ะ”
       เสียงโลลิต้าดังมาจากหนึ่ง “พี่ชีฟอง แล้วตอนนี้คุณไผทอยู่ที่ไหน?”
       ตามด้วยเสียงชีฟอง “น่าจะยังอยู่ที่ห้องรับรองเพคะ...ช้าๆ เพคะองค์หญิง ระวังเพคะ!”
       ไผทเดินไปดูตามทางที่มาของเสียง โลลิต้าที่รีบจะมาต้อนรับไผท เดินเลี้ยวมุมมาก็ชนกับไผทพอดี
       
       โลลิต้าผงะและซวนเซจะล้ม แต่ไผทช้อนตัวไว้ได้ทัน สองคนเห็นหน้ากันในระยะประชิดใกล้แค่เอื้อม ต่างคนต่างอึ้ง ตะลึงงันกันไป

โลลิต้ายังตกอยู่ในอ้อมแขนของไผท และต่างคนต่างยังคงมองหน้ากันตะลึงงันอยู่อย่างนั้น สักครู่หนึ่ง เสียงชีฟองดังขัดจังหวะขึ้น
       
       “องค์หญิง”
       สองคนรู้สึกตัว รีบผละออกจากกัน แต่ทั้งคู่ต่างรู้สึกประทับใจ และขวยเขินจนทำอะไรไม่ถูก
       “เอ่อ... ขอโทษครับ”
       “เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะ”
       ทั้งคู่เขินไม่มองหน้ากัน ทำอะไรไม่ถูก
       “ผม... เอ่อ...ไผทครับ”
       “ค่ะ...ยินดีต้อนรับคุณไผทสู่ฮวาซานะคะ...เอ่อ หญิง...”
       “เจ้าหญิงโลลิต้าใช่ไหมครับ” โลลิต้าอึ้ง ไผทรีบบอก “ผมเห็นจากรูปที่ทางเดินเมื่อกี้”
       โลลิต้าเขิน ทำอะไรกันไม่ถูก ชีฟองมองทั้งคู่แล้วเขินแทน
       “เอ่อ...หญิงขอตัวก่อนนะคะ” เจ้าหญิงจะเดินไปกับชีฟอง
       ไผทรีบพูดบอก “ขอบคุณที่เลือกผมมาเป็นส่วนหนึ่งของสารคดีนะครับ”
       โลลิต้าหันมา เยื้อนยิ้ม “ยินดีค่ะ...แล้วเจอกันที่งานเลี้ยงต้อนรับนะคะ”
       ไผทยิ้มหวานแทนคำตอบ โลลิต้ายิ่งเขินรีบเดินออกไป ไผทมองตามยิ้มๆ
       
       จีจี้เดินหนีมาตามทางเดิน จะเข้าห้องพัก นายวิ่งตามมา
       “จีจี้ เดี๋ยว”
       จีจี้ไม่ฟัง เปิดประตูเข้าห้อง นายรีบดึงแขนไว้
       “เดี๋ยวก่อนสิ”
       จีจี้ปลอดมือเขาออก “ทำไม มีอะไรจะเยอะเย้ยอีกไม่ทราบคะ”
       “ผมขอโทษแทนไอ้แนว มันไม่ได้ตั้งใจจะว่าคุณรุนแรงขนาดนั้นหรอก คุณก็รู้”
       “แต่ก่อนอาจจะใช่ แต่เวลานี้แนวหน้ามันก็เหมือนคุณ ที่เห็นจี้เป็นคู่แข่งตลอดเวลา”
       “มันไม่ใช่อย่างนั้นนะจีจี้”
       “แนวเค้าทำถูกแล้วล่ะค่ะ เป็นจี้ก็คงทำอย่างนั้นเหมือนกัน ถ้าจี้ได้เป็นคนชนะ แต่เวลานี้บังเอิญจี้แพ้ ก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอคะ”
       พูดจบจีจี้เดินเข้าห้องไป นายพูดไม่ออก เซ็งเป็ด
       
       ขณะเดียวกัน ที่ สตูดิโอถ่ายแบบแห่งหนึ่ง ในกรุงเทพฯ นายแบบหน้าตาดี หุ่นเฟิร์มสุดๆ กำลังโพสท่าอยู่บนอานมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์ในฉาก ช่างภาพกดชัตเตอร์ถ่ายไป โดยมีช่างหน้า ช่างผม ยืนทำงานคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ เซ็ต ฟินยืนเชียร์อยู่กับลูกค้าถัดออกมา
       “เป็นไงคะ น้องเมือง...พอจะสู้กับไผทได้ไหม”
       “เยี่ยมเลยค่ะ...หน้าเป๊ะ หุ่นก็เลิศ...เหมาะกับสินค้าของเราที่เน้นความเป็นชาย บึกบึนมากๆ เลย” ลูกค้าเป็นปลื้ม
       “จะพูดไป ก็ดูลุยกว่าไผทอีกนะคะ ว่ามั้ยคะ” ฟินอวยเด็กในสังกัด
       ทีมงานร้องขึ้น “เฮ้ย...ระวังครับ!”
       ทันใดนั้นเองบันไดที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ นายแบบล้มโครม! เฉียดนายแบบไปนิดเดียว
       นายแบบตกใจหลุดสาวแตก กระโดดลงจากมอเตอร์ไซค์ทันที “อ๊าย... คุณพระคุณเจ้าช่วย”
       คนทั้งกองหันขวับมามองนายแบบที่หลุดสาวแตกเป็นตาเดียว
       นายแบบกลับมาแอ๊บแมนอีกทีเก๊กเสียงเข้มแมนโครต “มีใครเป็นอะไรรึเปล่าครับ”
       ลูกค้าไม่พูดอะไร แต่หันมาจ้องหน้าฟินอย่างโกรธขึ้ง ฟินได้แต่ยิ้มแหยๆ
       
       ชีฟองกำลังจัดแต่งทรงผมให้โลลิต้า ที่นั่งอยู่หน้ากระจกในห้องแต่งตัว โลลิต้าดูจะเหม่อลอยเพ้อฝัน
       ชีฟองคิด ท่าทีเคลิบเคลิ้ม “คุณไผทตัวจริง หล่อกว่าในละครที่เราดูอีกนะคะ แถมยังเป็นสุภาพบุรุษ... เมื่อกี้ตอนที่เค้าช้อนตัวองค์หญิงไว้ในอ้อมแขนนะเพคะ เหมือนในนิยายขององค์หญิงเป๊ะ พี่ชีฟองยังแทบจะละลายแทนองค์หญิงเลยเพคะ”
       โลลิต้าเขิน พยายามเก็บอาการ “พี่ฟองก็พูดเกินไป...รีบทำผมเถอะค่ะ งานเลี้ยงใกล้จะเริ่มแล้ว”
       ชีฟองรีบทำผมต่อ โลลิต้ามองตัวเองในกระจก ยิ้มชื่นสุขใจ คิดถึงแต่ไผท
       
       ช่วงหัวค่ำ แนวหน้า นาย และไผทในชุดทักซิโด้ เดินมาตามทางในโถง เพื่อไปร่วมงานเลี้ยงต้อนรับ
       ไผทดูมีความสุข ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
       แนวหน้ามองตัวเอง เซ็งฝุดๆ
       “บอกตรงๆ ผมไม่ค่อยชอบแต่งชุดอะไรแบบนี้เลย จริงๆ นะ”
       “นั่นสิ แกแต่งออกมาแล้วเหมือนพนักงานต้อนรับตามโรงแรมเลยว่ะ” นายว่า
       “แล้วผมล่ะ ผมดูดีแล้วใช่มั้ยพี่”
       แนวหน้าเซ็ง เหน็บอย่างหมั่นไส้ “จะถามหรือจะอวดไม่ทราบ”
       “นายดูดีแล้วไผท หล่อที่สุดอ่ะ” นายบอก
       “ผมแค่...อยากให้ตัวเองดูดีในสายองค์หญิงเท่านั้นแหละพี่”
       ไผทพูดจบแล้วเดินนำไป นายกับแนวมองหน้ากันงงๆ
       
       ในงานเลี้ยง ผู้คนแต่งกายหรูหรา มีเสนาบดีพวกข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ ยืนรอรับท่านธูล ทั้งสามคนดูบรรยากาศเหล่านั้นอย่างตื่นตาตื่นใจ จีจี้ยืนปะปนอยู่กับคนเหล่านั้น พอเจอหน้านายนาย สองคนมองหน้ากันแว๊บนึง แล้วจีจี้ก็เมินทำเป็นไม่มองแล้วเดินเลี่ยงไปทางอื่น
       นายอึ้งรู้สึกไม่ดี แนวหน้าเห็นพี่ชายนิ่งไปก็รู้ทันทีว่าเป็นอะไร
       “นี่เจ๊เค้าไม่ยอมคุยกับเฮียจริงๆ เหรอ”
       นายพยักหน้านิ่งขรึม “อืม...” นายคิดมากที่จีจี้เมินใส่ “เดี๋ยวชั้นมานะ”
       นายเดินตามจีจี้ที่เดินหนีไป แนวหน้ามองตาม ไผทมองรอบตัวอย่างตื่นตาตื่นใจ
       
       จีจี้ที่เดินเลี่ยงมาที่มุมเครื่องดื่ม นายเดินเข้ามา
       “อย่าทำอย่างนี้เลย”
       “ชั้นทำอะไร”
       “ก็ทำอย่างที่คุณกำลังทำอยู่นี่ไง ทำหน้าตาบึ้งตึง หลบหน้ากัน เหมือนกับเราเป็นศัตรูกันสัก 100 ปี อย่างนั้นแหละ"
       จีจี้อึ้ง
       “นี่เราสองคนจะเลิกคบกัน เพียงเพราะเรื่องทะเลาะกันงี่เง่าคราวที่แล้วจริงๆ เหรอจีจี้”
       จีจี้อึ้งเช่นกัน กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แนวหน้าเข้ามาขัดจังหวะ
       “มาอยู่ตรงนี้เองเฮีย...ท่านธูลกับองค์หญิงเสด็จแล้ว”
       นายมองจีจี้หน้าตาเศร้าไปถนัด จีจี้รีบเดินออกไปก่อน แนวหน้าดึงแขนพี่ชายให้รีบออกไป
       
       ไผทยิ้มหวานให้โลลิต้าที่ยิ้มตอบเขินๆ หลบตาเอียงอาย แนวหน้า จีจี้ นาย รีบร้อนเดินเข้ามา ท่านธูลหันไปยิ้มให้
       “ขอประทานอภัยพะย่ะค่ะ พวกเราปรึกษาธุรกิจกันเล็กน้อยก็เลยมาไม่ทันรับเสด็จ” นายว่า
       “ไม่เป็นไรหรอกคุณนายนาย ไม่ต้องเกรงใจอะไร บอกแล้วว่าที่นี่ไม่มีพิธีรีตองอะไรกันมาก อ่ะ.. มากันพร้อมแล้วก็กินข้าวกันเถอะ”
       ท่านธูลขยับจะเดินไปในงาน เสียงชองปอลดังขึ้น    “หวังว่าคงจะไม่มาช้าเกินไปนะพะย่ะค่ะท่านอา”
       ทุกคนหันไปมอง ชองปอลเดินมาพร้อมกันเหล่าทหารองครักษ์ เดินตรงเข้ามาหาท่านธูลและยืนข้างโลลิต้าแสดงความเป็นเจ้าของ นายเดินกลับมาหน้าตาอึ้งๆ อย่างเห็นได้ชัด
       ชองปอลบอกกับโลลิต้า “หวังว่าน้องหญิงคงไม่รังเกียจ ที่จะเลี้ยงอาหารพี่อีกซักมื้อนะคะ”
       โลลิต้าลอบถอนใจ ก่อนจะฝืนยิ้มให้ แล้วทั้งหมดก็เดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง ทุกคนทยอยตามเข้าไป
       ไผทหันไปกระซิบแนวหน้า “ใครน่ะพี่แนว”
       แนวหน้ากระซิบบอกไผท “ท่านชองปอล พระคู่หมั้นขององค์หญิงโลลิต้าจากฮวาซาเหนือ”
       ไผทมีน้ำเสียงผิดหวัง “องค์หญิงทรงมีคู่หมั้นแล้วเหรอ”
       “เร็วเข้าเถอะคุณไผท อย่าให้ท่านธูลต้องทรงรอ” ราอูลบอก
       
       ทุกคนรีบตามราอูลเข้าไป