เช้าวันจันทร์ เวลา 06:30 น. รุจตื่นขึ้น ขยี้ตาเล็กน้อย มองไปรอบๆ รุจก็ไปอาบน้ำ ผ่านไป 5 นาที (ไวเหมือนโกหก) รุจ ไปหยิบขนมปังที่อยู่บนโต๊ะแล้วรีบวิ่งออกมาจาก ห้อง พร้อมตรงดิ่งไปยังป้ายรถเมล์ ในขณะที่กำลังถึง มีรถเมล์ฟรี จอดอยู่พอดีอีกแค่ 500 เมตร ก็จะถึงแล้ว ผมเลยใสปีดเต็มที่ แต่ไม่ทันไรขาผมก็ไปเกี่ยวกับท้อทำให้ผมล้มลงไปนอนกับพื้น เสื้อผ้าเปอะฝุ่นควัน แล้วรถเมล์ก็ไปแล้วด้วย ผมก็เลยต้องนั่งรอคันใหม่
โอ้ย!! อะไรละเนี่ยมาสะดุดล้มตอนนี้ ทำให้เสียเวลาเลยแถมเสื้อยังสปรกอีก เฮ้อ~~~
ปี๊ดๆ เสียบีบแตรของรถเบ้นคันหนึ่ง สีดำ กระจกก็ค่อยๆ เลื่อนลง ทุกคนแถวนั้นก็กวาดสายตาหันไปมอง มีผู้หญิงผมยาว สีน้ำตาลยาวสลวย ใบหน้าสุดเซ็กซี่ ส่งสายตามาหารุจ ผมหันซ้ายหันขวา แล้วก็ชี้มาที่ตัวเอง ผู้หญิงคนนั้นผยักหน้าแล้วกวักมือเรียก ผมก็ต้องจำใจลุกไม่งั้นอาจถูกยำตายแน่ เมื่อผมถึงรถ ประตูก็เปิดออกมาเอง ผมก็เข้าไปนั่งในรถ พอปิดประตูกลิ่นของแอร์รถที่เหมือนกลิ่นของลาวิลเดอร์ และยังเบาะที่แสนจะนุ่ม ผมเงยหน้ามองไฟจราจร เห็นไฟเขียวรถคันนี้ก็เริ่มเคลือนตัว ผมชะโงกหน้าไปดูที่คนขับเห็นเป็นผู้หญิงคนนั้น
อะไรวะเนี่ย! เขาเป็นใครกัน เราไม่เห็นรู้จักเลย หรือ จะเป็นพวกสิบแปดมงกุฏ! ไม่จริงน้า
“เอ่อ! คือว่า คุณเป็นใครหรอครับ” ผมเริ่มเอ่ยถามแต่งสิ่งที่ได้กลับมาเป็นนามบัตรของเธอ ผมนั่งมองแล้วเห็นว่า เป็นบริษัทเดียวกับเราด้วย
อะจึ้ย! คนในบริษัทแล้วเค้าเป็นใครกันนะ ไม่เคยเห็นหน้าเลย (ก็แกไม่สนิทกับใครจะรู้จักได้ยังไงละ -_- !!!) เอ่อ..แล้วชื่อละ อริส สาวงศ์ เอ๋!!! ทำไมมันคุ้นๆ นะ
“จำฉันไม่ได้จริงๆ ด้วย 555 ก็ฉันเป็นคนไม่ค่อยไปไหนมาไหน”
“แล้วว่าแต่ จะไปไหนกันหรอครับ”
“เราจะไปบริษัทไง”
ผ่านไป 30 นาที ถึงบริษัท ผมลงจากรถแล้วก็ขอบคุณคนที่มาส่ง ผมก็เข้าทำงานตามปกติ พอพักกลางวัน ผมเดินไปดูที่บอร์ดพนักงาน ค้นหารายชื่อ
อ่า! ไอ้เจ้าเรียวนี่ เอ่อ.....อ่ะ เจอแล้ว!! ส่วนพิ้ง ชื่อว่าอะไรนะ เอ่อ...ไม่รู้แฮะ! แต่ที่แน่ๆ เจ้าเรียวยังไม่ถูกไล่ออก 55+ ผมนึกบางอย่างขึ้นได้ ว่าถ้าไม่รู้ชื่อจริงของเพื่อนที่ทำงาน ให้ไปถามเอาจากประธาน ซึ่งเท่าทีผมรู้มา ประธานบริษัทเป็นคน โมโหง่ายทำให้ไม่ค่อยมีคนเข้าไปหาเขาสักเท่าไหร่ แต่วันนี้ผมก็ต้องใจกล้าเข้าไปถาม หลังจากเวลาเลิกงาน ผมตรงดิ่งไปยังห้องประธานบริษัท ค๊อก ประตูสามครั้ง ก็มีเสียงขาตอบกลับมา ผมเลยเดินเข้าไป สิ่งที่เห็นคือ ประธานเป็นผู้หญิง ผมสีน้ำตาล กำลังนั่งเล่นเกมอยู่
“เอ่อ...คือว่า-!”
“มีอะไรว่ามา...อ่า!!”
“คือผมขอดูแฟ้มเอกสารพนักงานได้ไหมครับ”
ทำไมประธานบริษัทเราถึงนั่งเล่นเกมกันนะ ไม่ช่วยกันทำงานเลย
“หยิบเอาไปอ่านได้เลย อ่านเสร็จก็เก็บไว้ที่เดิมละ..ตายซักแก อ่า!!”
ผมก็เดินเข้าไปหยิบ แล้วยืนอ่านอยู่ตรงนั้น จู่ๆ ก็มีเสียง เกมโอเวอร์ ทำไมไม่รู้ผมเริ่มรู้สึกหนาวๆ ไปหมดทั้งตัว ผมหันไปมองประธานบริษัท กำจอยเกมไว้ซะแน่นเลย ใบหน้าจอทีวี ก็มีตัวอักษรภาษอังกฤขึ้น Game Over ผมก็ไม่สนใจ...จนผมเจอรูปพิ้ง แล้วชื่อก็เอ่อ.....รัตติกาน์ ราตรี เอิ่ม..ชื่อนี่น่ากลัวแปลกๆ แฮะ
“นี่นายตรงนั้น...ช่วยไปซื้อน้ำผลไม้มาทีสิ”
ผมหันมองแล้วเห็นคนกำลังโมโห พร้อมชี้นิ้วมายังที่ผม ผมก็ต้องไม่เต็มใจไปซื้อ ผ่านไป 5 นาที(ไวเหมือนตัดต่อ) ผมเคาะประตู 3 ครั้ง ก็มีเสียงขานตอบรับเหมือนเดิม คราวนี้ผมเปิดประตูเข้าไป เห็นประธานนั่งเล่นเกมอีก คราวนี้เกมใหม่ ผมก็ไม่สนใจเดินไปวางน้ำผลไม้ไว้บนโต๊ะ แล้วก็มาเขียนชื่อของพิ้งลงในกระดาษ ก็เก็บแฟ้มไว้ที่เดิม หลังจากนั้นผมก็เดินออกมาจากห้องนั้น เห็นทุกคนจ้องมองมาที่ผม สัก 5 วิ ก่อนที่ทุกคนจะกระจายตัวไปทำงาน ผมก็เสร็จการทำงานแล้ว ก็ต้องไปโรงพยามบาลต่อ ก่อนจะถึงโรงพยาบาลผมแวะซื้อแอปเปิ้ลมา 5 ผล แล้วก็ตรงไปยังเคาน์เตอร์ ถามชื่อ รัตติกาน์ ราตรี พยาบาลก็บอกให้มาที่ห้อง 602 ผมก็ขึ้นลิฟท์ คราวนี้ในลิฟท์มีคนอยู่เต็ม ผมก็เลยไม่กลัว และแล้วกถึงชั้น 6 ผมเดินหาห้อง 02 ไม่กี่นาทีผมก็เจอ เปิดประตูเข้าไปเห็นมีแค่ 1 เตียง ผมก็ตรงไปเลยวางแอปเปิ้ลไว้บนโต๊ะ พิ้งก็หันตัวมา แล้วก็กอดผม ตอนนั้นหัวใจของผมเต็นแรงและเร็วมาก(ถ้านับก็ 100 ครั้ง/วินาที) ผมได้ยินเสียงร้องไห้ของพิ้ง กอดไปได้ 1 นาที พิ้งก็คลายมือออก ผมก็มองแล้วถาม
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ปะ.เปล่าไม่มีอะไร T-T”
อ้าวไม่มีอะไรได้ไง ก็เห็นร้องไห้อยู่นิ
“ฉันมาเยี่ยมแล้ว”
“Baka!! ตาบ้ารุจ ทำไมมาช้าจัง”
น่ารักอ่ะ พูดภาษญี่ปุ่นด้วย สุดยอด
“ขอโทษที..ฉันมัวแต่หาชื่อเธอนะ!”
พิ้งก็ทำหน้าไม่พอ ผมก็ต้องทำให้เธอหายงอน ผมก็เลยแสดงการเป็นพ่อครัว โดยการเอาแอปเปิ้ลมาปลอกแล้วตัดส่วนต่างให้กลายเป็นกระตายน้อย พิ้งก็เห็นผมก็หยิบชิ้นที่ผมทำเสร็จไปกินทันที
อะ..อ้าว ไม่เป็นไรทำอันใหม่ก็ได้
ผมนั่งทำยังนั้นจนตะวันตกดิน ผมกำลังจะกลับแต่พิ้งบอกให้มาอยู่ด้วยกัน ไอ้กระผมก็เป็นผู้ชายให้ไปอยู่กับผู้หญิงที่แขนหัก มันก็กระไรอยู่ ผมก็เลยไปถามพยาบาลแถวนั้นว่าสามารถให้นอนเฝ้าไข้ได้ไหม พยาบาลก็บอกว่าได้ ผมก็ดีใจเลยเข้าห้องไป นั่งคุยกันเรื่องนู้นเรื่องนี่ จนฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำครึ้ม ก็มีพยาบาลมาให้ยานอนหลับ พิงก็กินแล้วก็หลับไปผมก็หลับบนโซฟา เวลา 00:26: มีเสียงเปิดประตู ผมได้ยินเลยรีบลุกมาดูสิ่งที่ปรากฏอยู่คือ
ไว้ติดตามคราวหน้านะ อาจจะนานสักหน่อย
พนักงานใหม่สุดซึน!!~ กับ นายไร้มิตร ตอนที่ 6
โอ้ย!! อะไรละเนี่ยมาสะดุดล้มตอนนี้ ทำให้เสียเวลาเลยแถมเสื้อยังสปรกอีก เฮ้อ~~~
ปี๊ดๆ เสียบีบแตรของรถเบ้นคันหนึ่ง สีดำ กระจกก็ค่อยๆ เลื่อนลง ทุกคนแถวนั้นก็กวาดสายตาหันไปมอง มีผู้หญิงผมยาว สีน้ำตาลยาวสลวย ใบหน้าสุดเซ็กซี่ ส่งสายตามาหารุจ ผมหันซ้ายหันขวา แล้วก็ชี้มาที่ตัวเอง ผู้หญิงคนนั้นผยักหน้าแล้วกวักมือเรียก ผมก็ต้องจำใจลุกไม่งั้นอาจถูกยำตายแน่ เมื่อผมถึงรถ ประตูก็เปิดออกมาเอง ผมก็เข้าไปนั่งในรถ พอปิดประตูกลิ่นของแอร์รถที่เหมือนกลิ่นของลาวิลเดอร์ และยังเบาะที่แสนจะนุ่ม ผมเงยหน้ามองไฟจราจร เห็นไฟเขียวรถคันนี้ก็เริ่มเคลือนตัว ผมชะโงกหน้าไปดูที่คนขับเห็นเป็นผู้หญิงคนนั้น
อะไรวะเนี่ย! เขาเป็นใครกัน เราไม่เห็นรู้จักเลย หรือ จะเป็นพวกสิบแปดมงกุฏ! ไม่จริงน้า
“เอ่อ! คือว่า คุณเป็นใครหรอครับ” ผมเริ่มเอ่ยถามแต่งสิ่งที่ได้กลับมาเป็นนามบัตรของเธอ ผมนั่งมองแล้วเห็นว่า เป็นบริษัทเดียวกับเราด้วย
อะจึ้ย! คนในบริษัทแล้วเค้าเป็นใครกันนะ ไม่เคยเห็นหน้าเลย (ก็แกไม่สนิทกับใครจะรู้จักได้ยังไงละ -_- !!!) เอ่อ..แล้วชื่อละ อริส สาวงศ์ เอ๋!!! ทำไมมันคุ้นๆ นะ
“จำฉันไม่ได้จริงๆ ด้วย 555 ก็ฉันเป็นคนไม่ค่อยไปไหนมาไหน”
“แล้วว่าแต่ จะไปไหนกันหรอครับ”
“เราจะไปบริษัทไง”
ผ่านไป 30 นาที ถึงบริษัท ผมลงจากรถแล้วก็ขอบคุณคนที่มาส่ง ผมก็เข้าทำงานตามปกติ พอพักกลางวัน ผมเดินไปดูที่บอร์ดพนักงาน ค้นหารายชื่อ
อ่า! ไอ้เจ้าเรียวนี่ เอ่อ.....อ่ะ เจอแล้ว!! ส่วนพิ้ง ชื่อว่าอะไรนะ เอ่อ...ไม่รู้แฮะ! แต่ที่แน่ๆ เจ้าเรียวยังไม่ถูกไล่ออก 55+ ผมนึกบางอย่างขึ้นได้ ว่าถ้าไม่รู้ชื่อจริงของเพื่อนที่ทำงาน ให้ไปถามเอาจากประธาน ซึ่งเท่าทีผมรู้มา ประธานบริษัทเป็นคน โมโหง่ายทำให้ไม่ค่อยมีคนเข้าไปหาเขาสักเท่าไหร่ แต่วันนี้ผมก็ต้องใจกล้าเข้าไปถาม หลังจากเวลาเลิกงาน ผมตรงดิ่งไปยังห้องประธานบริษัท ค๊อก ประตูสามครั้ง ก็มีเสียงขาตอบกลับมา ผมเลยเดินเข้าไป สิ่งที่เห็นคือ ประธานเป็นผู้หญิง ผมสีน้ำตาล กำลังนั่งเล่นเกมอยู่
“เอ่อ...คือว่า-!”
“มีอะไรว่ามา...อ่า!!”
“คือผมขอดูแฟ้มเอกสารพนักงานได้ไหมครับ”
ทำไมประธานบริษัทเราถึงนั่งเล่นเกมกันนะ ไม่ช่วยกันทำงานเลย
“หยิบเอาไปอ่านได้เลย อ่านเสร็จก็เก็บไว้ที่เดิมละ..ตายซักแก อ่า!!”
ผมก็เดินเข้าไปหยิบ แล้วยืนอ่านอยู่ตรงนั้น จู่ๆ ก็มีเสียง เกมโอเวอร์ ทำไมไม่รู้ผมเริ่มรู้สึกหนาวๆ ไปหมดทั้งตัว ผมหันไปมองประธานบริษัท กำจอยเกมไว้ซะแน่นเลย ใบหน้าจอทีวี ก็มีตัวอักษรภาษอังกฤขึ้น Game Over ผมก็ไม่สนใจ...จนผมเจอรูปพิ้ง แล้วชื่อก็เอ่อ.....รัตติกาน์ ราตรี เอิ่ม..ชื่อนี่น่ากลัวแปลกๆ แฮะ
“นี่นายตรงนั้น...ช่วยไปซื้อน้ำผลไม้มาทีสิ”
ผมหันมองแล้วเห็นคนกำลังโมโห พร้อมชี้นิ้วมายังที่ผม ผมก็ต้องไม่เต็มใจไปซื้อ ผ่านไป 5 นาที(ไวเหมือนตัดต่อ) ผมเคาะประตู 3 ครั้ง ก็มีเสียงขานตอบรับเหมือนเดิม คราวนี้ผมเปิดประตูเข้าไป เห็นประธานนั่งเล่นเกมอีก คราวนี้เกมใหม่ ผมก็ไม่สนใจเดินไปวางน้ำผลไม้ไว้บนโต๊ะ แล้วก็มาเขียนชื่อของพิ้งลงในกระดาษ ก็เก็บแฟ้มไว้ที่เดิม หลังจากนั้นผมก็เดินออกมาจากห้องนั้น เห็นทุกคนจ้องมองมาที่ผม สัก 5 วิ ก่อนที่ทุกคนจะกระจายตัวไปทำงาน ผมก็เสร็จการทำงานแล้ว ก็ต้องไปโรงพยามบาลต่อ ก่อนจะถึงโรงพยาบาลผมแวะซื้อแอปเปิ้ลมา 5 ผล แล้วก็ตรงไปยังเคาน์เตอร์ ถามชื่อ รัตติกาน์ ราตรี พยาบาลก็บอกให้มาที่ห้อง 602 ผมก็ขึ้นลิฟท์ คราวนี้ในลิฟท์มีคนอยู่เต็ม ผมก็เลยไม่กลัว และแล้วกถึงชั้น 6 ผมเดินหาห้อง 02 ไม่กี่นาทีผมก็เจอ เปิดประตูเข้าไปเห็นมีแค่ 1 เตียง ผมก็ตรงไปเลยวางแอปเปิ้ลไว้บนโต๊ะ พิ้งก็หันตัวมา แล้วก็กอดผม ตอนนั้นหัวใจของผมเต็นแรงและเร็วมาก(ถ้านับก็ 100 ครั้ง/วินาที) ผมได้ยินเสียงร้องไห้ของพิ้ง กอดไปได้ 1 นาที พิ้งก็คลายมือออก ผมก็มองแล้วถาม
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ปะ.เปล่าไม่มีอะไร T-T”
อ้าวไม่มีอะไรได้ไง ก็เห็นร้องไห้อยู่นิ
“ฉันมาเยี่ยมแล้ว”
“Baka!! ตาบ้ารุจ ทำไมมาช้าจัง”
น่ารักอ่ะ พูดภาษญี่ปุ่นด้วย สุดยอด
“ขอโทษที..ฉันมัวแต่หาชื่อเธอนะ!”
พิ้งก็ทำหน้าไม่พอ ผมก็ต้องทำให้เธอหายงอน ผมก็เลยแสดงการเป็นพ่อครัว โดยการเอาแอปเปิ้ลมาปลอกแล้วตัดส่วนต่างให้กลายเป็นกระตายน้อย พิ้งก็เห็นผมก็หยิบชิ้นที่ผมทำเสร็จไปกินทันที
อะ..อ้าว ไม่เป็นไรทำอันใหม่ก็ได้
ผมนั่งทำยังนั้นจนตะวันตกดิน ผมกำลังจะกลับแต่พิ้งบอกให้มาอยู่ด้วยกัน ไอ้กระผมก็เป็นผู้ชายให้ไปอยู่กับผู้หญิงที่แขนหัก มันก็กระไรอยู่ ผมก็เลยไปถามพยาบาลแถวนั้นว่าสามารถให้นอนเฝ้าไข้ได้ไหม พยาบาลก็บอกว่าได้ ผมก็ดีใจเลยเข้าห้องไป นั่งคุยกันเรื่องนู้นเรื่องนี่ จนฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำครึ้ม ก็มีพยาบาลมาให้ยานอนหลับ พิงก็กินแล้วก็หลับไปผมก็หลับบนโซฟา เวลา 00:26: มีเสียงเปิดประตู ผมได้ยินเลยรีบลุกมาดูสิ่งที่ปรากฏอยู่คือ
ไว้ติดตามคราวหน้านะ อาจจะนานสักหน่อย