จริงๆแล้ว เจ้าหญิงนาตาลี เจ้าหญิงแห่งยุโรป 
เคยเจอพี่อติรุจ ณ ประเทศอังกฤษ
ทั้งคู่รู้สึกผูกพนกันเร็วมาก จนเกิดเป็นรักล้นท้นใจ
แต่เนื่องจากทั้งสองต่างมีภารกิจที่จะต้องทำ

ก็เลยจากกันทั้งๆที่ยังรัก
ยังรัก ยังรัก และยังรัก

ตอนนั้นพี่อติรุจกลับมายังคฤหาสน์นาวาด้วยหัวใจสลาย
พี่วุธกับพี่มาคัสต้องช่วยกันดูแลตลอดฤดูฝน
พี่สามคนจึงได้รับฉายาจากคนอื่นว่า "สามวสันต์"

หลังจากนั้น พี่รุจค่อยๆทำใจ จนพอจะฟื้นกลับคืนมาได้
แต่ทุกลมหายใจเข้าออก ยังคงคิดถึงแต่เจ้าหญิงนาตาลี
มันเป็นความผูกพันในแบบที่มากกว่ารัก



วันนี้ พี่รุจรู้สึกทนไม่ไหว จึงสืบหาที่ประทับของเจ้าหญิง
พอรู้ก็รีบไปที่นั่นทันที

โชคดีที่ รปภ จำพี่รุจได้ แต่ก็ไม่ยอมให้พบง่ายๆ
พี่รุจขอกระดาษแล้วเขียนข้อความบางอย่าง

"ส่งให้เจ้าหญิงดูด้วยนะครับ ผมจะรอตรงนี้นะครับ"

ไม่นานนัก รปภ มาเชิญพี่รุจไปที่หน้าห้องของเจ้าหญิง
เจ้าหญิงไม่ได้เปิดประตูออกมา เรื่องนั้นพี่รุจพอเข้าใจ

"เป็นไงบ้าง"

ยังไม่มีเสียงตอบ 

"ผมคิดถึงคุณมากนะครับ"

ประตูที่ห้องนี้มีกลไกบางอย่าง ทำให้พอเจ้าหญิงกดปุ่ม
มันจะเปิดช่องที่พอมองเห็นกันได้

"ฉันก็ทรมานไม่ต่างจากคุณค่ะ"

"ตอนเจอกันที่งานนั้น ผมไม่ค่อยกล้าพูดอะไร
กลัวพูดแล้ว ผมจะทำใจไม่ได้"

"คุณสบายดีเหรอคะ"

"ทางกายไม่เคยเป็นไรเลย
แต่ใจทรมานมาก มันโหยหาแต่คุณ"

ทางเจ้าหญิงเงียบไป

"คุณจะไม่เปิดประตูให้ผมเข้าไปหน่อยเหรอ"

"ถ้าทำอย่างนั้น ถ้ามีโอกาสได้กอดคุณ
ฉันจะไม่ปล่อยคุณไปแน่ แต่ตอนนี้ ฉันมีภารกิจที่อันตราย
ฉันไม่อยากทำร้ายคุณ"

พี่รุจกลับเงียบไป

"คุณเข้าใจฉันไหมคะอติรุจ"

"เรื่องนั้นผมเข้าใจนะ"

"ฉันเองก็ทรมานมากเหมือนกันค่ะ"

"เอาแบบนี้ก็แล้วกัน คุณรอผมแปปนึงนะ"

เจ้าหญิงนาตาลีสงสัยว่าพี่รุจหายไปไหน
เธอยังยืนอยู่หลังประตูนั้น
เธออยากเปิดออกใจจะขาด
อยากกอดเขา อยากจูบเขา

แต่เธอจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร
ภารกิจที่เธอกำลังจะทำ ก็อันตรายถึงชีวิต

เธอไม่มีวันดึงเขามาร่วมด้วย
เธอจะไม่ทำอย่างนั้นอย่างเด็ดขาด

เธอยังคงยืนรอเขาอยู่หลังประตู

จนมีเสียงเหมือนกับว่าเขามาแล้ว

"คุณจะทำอะไรเหรอคะที่รัก"

เธอหลุดคำๆนั้นออกไป ไม่นานนักก็มีเสียงเพลงๆนึงดังขึ้น

พี่รุจดีดกีต้าและร้องเพลงๆนี้ให้เธอฟัง



เจ้าหญิงฟังเพลงไป น้ำตาไหลไป
ขณะนั้น เธออยากเปิดประตูใจแทบขาด
อยากกอดเขา แต่เธอก็ทำไม่ได้

เธอทำไม่ได้จริงๆ