ภารกิจที่ 3 เมื่อผมทราบ ผมก็หน้ามืดเลย
เพราะผมต้องไปสานต่อความรักระหว่างองค์ชายสามกับ
เจ้าหญิงเจนีวาแห่งโคคูน

ผม ... ในร่างขององค์ชายสามนี่นะ ที่ต้องไปทำอะไรแบบนั้น
มันจะแย่แค่ไหน ถ้าผมรู้สึกดีกับเจ้าหญิงเจนีวา
แล้วหลังจากนั้น ผมก็จะไม่ได้เจอเธออีก ... ชั่วนิรันดร์

ผมต้องกลับจักรวาลของผม เจ้าหญิงก็มีจักรวาลของเจ้าหญิง
ผมไม่อยากทำภารกิจแบบนี้เลย
ผมทราบแต่เพียงว่าองค์ชายสามค่อนข้างปิดตัวเอง
แล้วผมต้องมาเปิดตัวผมแทนเขาเหรอครับ
ผมกลัวจังเลย ... กลัวว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น

ตกค่ำ ยานบินของโคคูนมารับผมไปที่อาณาจักรโคคูน
ผมเองใจเต้นกับภารกิจนี้มาก
รู้สึกร้อนๆหนาวๆ ในหัวใจ
เมื่อถึงโคคูน ในพระราชวังมีงานเลี้ยงที่หรูหรา

แต่ผมต้องเข้าไปในส่วนใน เพื่อเจอเธอ ... เจ้าหญิงเจนีวา

มีคนพาผมมาด้านใน  แล้วเขาก็จากไป
ผมยืนอยู่ตรงนั้น เจ้าหญิงเจนีวานั่งอยู่ไม่ห่างจากผมมากนัก
เมื่อเธอเห็นผม ... ในร่างของเจ้าชายสาม ... เธอยิ้มให้และลุกขึ้น

"ในที่สุด คุณก็มา"

ผมเดินเข้าไปหาเธอ

"คืนนี้ สบายดีนะครับ"

"นานๆเจอกันที ไม่มีคำพูดที่ดีกว่านี้แล้วเหรอคะ"

ผมอึ้งไปพักนึง ผมไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรดี
เธอสวย น่ารัก น่าทะนุถนอม

"ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้มาหานานแล้ว"

"ไม่ต้องพูดต่อก็ได้ค่ะ ถ้าไม่อยากพูด"

"ผมอยากพูดนะ อยากพูดกับคุณมากๆเลย
คุณทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด"

เธอยิ้มให้ผม "คุณเองก็ทำให้ตัวฉันเปลี่ยนไปเหมือนกันค่ะ"

"คุณรู้สึกเหมือนกับที่ผมรู้สึกใช่ไหมครับ"

ผมไม่รู้ว่าตัวเองพูดคำๆนั้นออกไปได้อย่างไร

"รู้สึกค่ะ"

ใจเต้นผมเต้นแรง ผมเดินเข้าไปใกล้เธอ
ยิ่งใกล้ ยิ่งเจ็บ เจ็บตรงที่เธอรับรู้ว่าผมคือองค์ชายสาม
ผมไม่เคยรู้สึกว่าไร้ตัวตนเท่าคืนนี้มาก่อน
แต่ใจผมก็เร่งเร้า ให้ผมฉวยวันเวลาไว้
เธอเดินเข้ามาใกล้ผมอีก

"คุณแสดงออกมาสิคะว่าคุณรู้สึก"

ผมจ้องตาเธอ เธอก็จ้องตาผม

ผมรู้สึกว่าผมรักเธอเข้าให้แล้ว

ผมโน้มตัวลงไป เธอเข้ามาใกล้มากขึ้น

จนเราจุมพิตกัน จุมพิตอย่างแผ่วเบา

ผมหลับตาจุมพิตไปที่ริมฝีปากที่อ่อนโยนของเธอ

ตอนนั้นเหมือนใจผมเกิดบิกแบง แล้วมันก็ระเบิดออกมาเป็นจักรวาล

ผมผละออกมา เธอลืมตาแล้วยิ้ม

"คุณไม่เคยเปิดเผยขนาดนี้มาก่อน คืนนี้มันพิเศษจริงๆเลยนะคะ"

ผมจะทำยังไงดีล่ะ ผมตกหลุมรักเธอเข้าให้แล้ว
รักแรกพบมันเป็นอย่างนี้เองเหรอ ผม ... ผมรักเธอมาก

"ผมรักคุณนะครับ"

เธอยิ้ม "ฉันก็เช่นกันค่ะ"

"เราเดินออกไปดูดาวตรงระเบียงกันเถอะค่ะ"

ผมเดินตามเธอไปเหมือนวิญญาณที่กำลังล่องลอย


ก็อาจมีเวลาไม่นาน 
ที่อยู่กันลำพังเพื่อร่ำลา 
และปล่อยให้แววตาของเราพูดกัน

แต่อยากให้เธอจำให้ดี 
อยู่กับเวลานี้ให้ยาวนาน 
เพื่อเก็บสิ่งดีดีที่มีให้แก่กัน

เก็บมันเอาไว้ ฝังลงในใจเพื่อจดจำ ความอบอุ่น
เก็บมันเอาไว้ บันทึกทุกนาทีที่ผ่านไป ให้ยังคงอยู่
เมื่อเวลาที่สองเราห่างกันไปนั้น 
อยากให้เธอยังรู้สึก ว่ามีฉัน ใกล้ใกล้เธอ

ถ้าหากบนทางเดินของเธอ 
ได้ผ่านไปเจอมุมที่เงียบงัน 
จะบอกว่าเธอนั้นไม่เคยเดียวดาย

ก็อยากให้เธอจำให้ดี 
ให้เก็บเวลานี้ไว้ในใจ 
ให้อยู่แทนความหมาย
ว่าเรายังผูกพัน

เก็บมันเอาไว้ ฝังลงในใจเพื่อจดจำ ความอบอุ่น
เก็บมันเอาไว้ บันทึกทุกนาทีที่ผ่านไป ให้ยังคงอยู่
เมื่อเวลาที่สองเราห่างกันไปนั้น 
อยากให้เธอยังรู้สึก ว่ามีฉัน ใกล้ใกล้เธอ


"คืนนี้ฉันมีความสุขมากๆเลยค่ะ"

"ผมก็เช่นกันครับ"

ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า "หน้าชื่นอกตรม" มันเป็นยังไง
คืนนี้เป็นคืนแรกที่ผมได้พบเธอ
และเป็นคืนสุดท้ายที่ผมจะได้พบเธอ 

"เราจะได้เจอกันแบบนี้อีกเมื่อไหร่คะ"

ผมสะอึกเลย แทบพูดอะไรไม่ออก แต่จำต้องพูดออกไป

"เมื่อไหร่ก็ได้ครับที่คุณต้องการ"

"คุณน่ารักจังเลยนะคะ"

เธอโผเข้ากอดผม มันเป็นเวลาที่พิเศษมาก
และเป็นเวลาที่ผมน้ำตาไหลได้โดยที่เธอไม่เห็น

เธอผละจากอกผม "ทำไมตาแดงๆล่ะคะ"

"ฝุ่นคงเข้าตาอ่ะครับ"

"เดี๋ยวหญิงดูให้นะคะ"

เธอมองหน้าผมใกล้มาก ผมเลยจุมพิตเธออีกครั้ง
เมื่อสักครู่ครั้งแรก แต่ครั้งนี้คือครั้งสุดท้าย

เธอมีความสุขมาก 

แล้วก็ถึงเวลาที่เราจะต้องร่ำลากัน 

เธอมาส่งผมที่ยานบิน "โอกาสหน้า เรามาเจอกันอีกนะคะ"

"ครับ" ผมฝืนพูดออกไปทั้งๆที่รู้ว่าโอกาสหน้าไม่มีสำหรับผม

ยานบินได้บินขึ้น ผมมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย

ขณะบินกลับ ผมน้ำตาไหลตลอดทาง
บางครั้งมันก็ไหลมาเองโดยที่ผมก็ไม่รู้ตัว