สุดปลายฝัน บทที่ ๒๘

กระทู้สนทนา

บทที่ ๒๘

ณัฐญาณ์อุทานเมื่อรู้สึกว่าความเจ็บปวดในช่วงท้องโจมตีอีกครั้ง คราวนี้ความรู้สึกเจ็บปวดอ้อยอิ่งอยู่นานกว่าเดิม แต่ยังไม่ทันจะทำอะไร อาการก็หายไปอีก

“ไหวไหมครับแนท นั่งรอตรงนี้ก่อน” คนที่กำลังจะเป็นพ่อว่า พลางชะเง้อคอมองรถม้าที่วิ่งฝ่าสายฝนตรงมา

“ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะวิล มันหายไปแล้ว” คนเจ็บท้องคลอดเงยหน้าขึ้นบอกเสียงอ่อย เธอไม่แน่ใจว่ากำลังตื่นตูมเกินไปหรือเปล่า หญิงสาวคิดว่าเมื่อเวลานั้นมาถึง เธอจะถูกความเจ็บปวดโจมตีอย่างรุนแรง และหายไปทันทีที่คลอดลูกออกมา ก็เธอเคยอ่านประสบการณ์แม่ ๆ มาบ้างนี่นา ใคร ๆ ก็บอกว่าพอลูกออกมาแล้วจะหายเจ็บทันที แต่ไม่เคยมีใครบอกว่า มันจะเจ็บ ๆ หาย ๆ ตั้งแต่แรกแบบนี้

“บางทีอาจจะไม่ใช่ก็ได้ค่ะวิล รอดูอีกสักหน่อยไหมคะ” ถามอย่างไม่แน่ใจ เธอไม่ได้เจ็บปวดจะเป็นจะตายเหมือนจะคลอดอย่างในละครที่เคยเห็นเลย ก็คนจะคลอดน่ะ เห็นกรีดร้อง เหงื่อท่วมใบหน้ากันทุกคน ไม่เห็นมีใครเป็นแบบเธอสักคน

“ผมว่าไปโรงพยาบาลดีกว่าครับ อยู่ใกล้หมอให้อุ่นใจดีกว่า” ผู้เป็นสามีไม่ยอม เขาดีใจที่สร้างโรงพยาบาลแห่งนี้ขึ้นและเชิญหมอเออร์เนสท์มาทำงานที่นี่ ตอนสร้างก็ไม่ได้คิดถึงตนเองสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ยินดีเหลือเกินที่ภรรยาของเขาจะได้คลอดลูกภายใต้การดูแลของแพทย์ เขาสบายใจมากกว่าที่เธอจะคลอดลูกที่บ้านอย่างคนส่วนใหญ่ทั่วไป

เมื่อยืนยันกับภรรยาแล้ว ชายหนุ่มก็เรียกหญิงรับใช้คนใหม่ให้ไปหยิบร่มมาให้ เพราะสายฝนยังคงโปรยปราย และรอจนกระทั่งรถม้าเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้าน จึงประคองภรรยาเดินตรงไปยังรถม้าที่จอดรออยู่

คนขับรีบวิ่งมารับร่มในมือนายเรือหนุ่มเพื่อให้เขาประคองภรรยาให้สะดวกยิ่งขึ้น จนกระทั่งทั้งสองขึ้นไปนั่งในตัวเก๋งเรียบร้อย คนขับจึงพับร่มเก็บและเดินอ้อมไปด้านหน้าเพื่อบังคับรถม้า มุ่งตรงสู่โรงพยาบาลซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลนักภายในบริเวณสถานี

ระหว่างการเดินทางจากบ้านไปจนถึงโรงพยาบาล คนเจ็บท้องคลอดไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกแต่อย่างใด จนไม่แน่ใจว่าเธอกำลังจะคลอดจริง ๆ หรือว่าเป็นเพียงการเจ็บเตือนอย่างที่เคยได้ยิน ร่ำ ๆ จะชวนสามีกลับบ้านอยู่แล้ว หากจะไม่เจ็บหน่วงขึ้นมาอีก ขณะกำลังก้าวลงจากรถม้า

นายแพทย์เออร์เนสท์เดินมารับคนไข้ถึงหน้าอาคารโรงพยาบาล ก่อนจะพาไปยังห้องที่มีเตียงขนาดไม่ใหญ่นักวางอยู่กลางห้อง เขาหันไปสั่งผู้ช่วยให้เตรียมต้มน้ำ จากนั้นหันมาบอกว่าที่คุณพ่อให้ออกไปรอนอกห้อง และชายหนุ่มก็ทำท่าหมุนตัวจะเดินออกจากห้องอย่างว่าง่าย หากแต่คนที่นอนอยู่บนเตียงกลับคว้ามือใหญ่ไว้ไม่ปล่อย พลางเงยหน้าขึ้นอ้อนวอนสามีน้ำเสียงอ่อนอ่อย

“อยู่กับฉันได้ไหมคะวิล”

ชายหนุ่มก้มลงมองภรรยาที่หน้าหดเหลือสองนิ้วอย่างสารจับใจ เขาคว้ามือบางขึ้นมาจุมพิตหนัก ๆ ก่อนจะกล่าวเสียงอ่อนโยน

“ผมไม่ไปไหนหรอกครับแนท ผมจะรออยู่หน้าห้องนี่เอง” บอกให้คนในห้องคลายใจ เขาจะทิ้งให้เธออยู่คนเดียวได้อย่างไร เพียงแต่เขาไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ในห้องด้วยในขณะที่หมอทำคลอดเท่านั้นเอง หากคนฟังกลับไม่ยอมแพ้ หญิงสาวทำท่าให้เขาก้มลงไปใกล้ ๆ เธอ ก่อนจะกระซิบเสียงเบา

“อยู่กับฉันเถอะค่ะ ในสมัยฉัน เขาอนุญาตให้พ่ออยู่กับแม่ตอนคลอดแล้ว มันไม่มีปัญหาอะไร แถมยังช่วยให้แม่มีกำลังใจดีขึ้นด้วยนะคะ” และเมื่อเห็นสามีทำท่าลังเล หญิงสาวก็อ้อนวอนเสียงน่าสงสาร

“นะคะวิล อยู่ในนี้กับฉันนะคะ ฉันกลัว” พูดจบน้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอต้องการให้เขาอยู่กับเธอตลอดเวลา หากแม้อาจจะมีอะไรเกิดขึ้น เธอจะได้มีเขาอยู่เคียงข้าง จะได้ไม่รู้สึกราวกับต้องต่อสู้กับความเจ็บปวดและความหวาดกลัวตามลำพัง

ในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดสินใจเดินไปขออนุญาตนายแพทย์เออร์เนสท์อยู่ในห้องคลอดกับภรรยา ซึ่งคนเป็นหมอไม่เห็นด้วยในตอนแรก ไม่เคยมีใครที่ไหนที่จะอยู่กับภรรยาในขณะที่หมอกำลังทำคลอดสักที เพื่อนของเขาเสียสติไปแล้วหรืออย่างไร

“ขอให้ฉันอยู่กับนาทาย่าห์เถอะนะเออร์เนสท์ ฉันสัญญาว่าจะไม่เกะกะ ฉันอยากอยู่เป็นกำลังใจให้เธอ”

เมื่อมองเห็นว่าไม่สามารถเปลี่ยนใจเพื่อนได้ นอกเสียจากจะใช้ความเป็นแพทย์บังคับ โดยให้เหตุผลเรื่องความปลอดภัยต่อตัวผู้ป่วย แต่นายแพทย์เออร์เนสท์ก็ไม่อยากทำถึงขั้นนั้น เมื่อเพื่อนของเขาต้องการเช่นนั้น เขาก็คงทำได้เพียงอนุญาตตามที่ขอเท่านั้นเอง

“เอาล่ะ ฉันรู้ว่าถึงจะห้ามนายอย่างไรก็คงไม่เป็นผล คงต้องตามใจนาย”

“ขอบคุณมากเออร์เนสท์ ขอบคุณจริง ๆ นาทาย่าห์ต้องการฉัน ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ทำให้นายลำบากใจแบบนี้หรอก” ว่าพลางสวมกอดเพื่อนสนิทอย่างดีใจ ก่อนที่จะเดินกลับเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย ที่ภรรยาท้องแก่กำลังนิ่วหน้าเพราะความเจ็บปวดที่จู่โจมอีกครั้งพอดี

วิลเลียมถลาเค้าไปรวบมือของคนบนเตียงขึ้นมากุมอย่างให้กำลังใจ เมื่อมองเห็นว่าภรรยาบิดตัวด้วยความเจ็บปวด ในขณะที่นายแพทย์เออร์เนสท์ก็เดินเข้ามาตรวจอาการ

“ขออนุญาตนะครับนาทาย่าห์” ว่าแล้วก็เดินไปทางปลายเตียง ทำท่าทางให้หญิงสาวชันเข่าเพื่อที่จะได้ตรวจได้ถนัดขึ้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นบอกทั้งคนใกล้คลอดและคนให้กำลังใจ

“คงอีกนานหลายชั่วโมงเลยกว่าจะคลอด อย่างไรก็นอนรออยู่ที่นี่ไปก่อนนะครับ ผมจะเข้ามาตรวจเป็นระยะ ตอนนี้เพิ่งอยู่ในระยะเริ่มต้น หลังจากนี้อาการเจ็บจะเริ่มถี่ขึ้นเรื่อย ๆ อดทนหน่อยนะครับนาทาย่าห์”

“อย่างนี้เรียกเจ็บท้องคลอดแล้วหรือคะคุณหมอ” ณัฐญาณ์อดถามไม่ได้ มองเห็นนายแพทย์เออร์เนสท์ยิ้มให้อย่างเอ็นดู

“ครับ มดลูกจะบีบตัวเป็นระยะ และจะรู้สึกเจ็บอยู่คราวละไม่กี่วินาที แต่ความถี่จะค่อย ๆ เพิ่มขึ้น และความเจ็บปวดก็จะค่อย ๆ เพิ่มขึ้นและเจ็บนานขึ้นจนถึงเวลาคลอด” นายแพทย์เออร์เนสท์อธิบาย ก่อนจะขอตัวออกจากห้องไป แต่ก็ไม่ลืมสั่งให้ผู้ช่วยเข้ามาอยู่ในห้องเพื่อสังเกตอาการ และกำชับให้ไปตามเขาในทันทีที่มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น