ขอแจ้งข่าวนิยายบ่มไวน์ใส่รัก วางแผงแล้วค่ะ มีขายที่ร้านซีเอ็ด นายอินทร์ บีทูเอส ใครเห็นก็อย่าลืมติดไม้ติดมือกลับบ้านบ้างนะคะ
ขอบคุณค่า
บทก่อนหน้า
บทนำ
http://ppantip.com/topic/31223069
บทที่ ๑
http://ppantip.com/topic/31235568
บทที่ ๒
http://ppantip.com/topic/31253339
บทที่ ๓
http://ppantip.com/topic/31265981
บทที่ ๔
http://ppantip.com/topic/31283288
บทที่ ๕
http://ppantip.com/topic/31298274
บทที่ ๖
http://ppantip.com/topic/31319220
บทที่ ๗
http://ppantip.com/topic/31337858
บทที่ ๘
http://ppantip.com/topic/31362571
บทที่ ๙
http://ppantip.com/topic/31377764
บทที่ ๑๐
http://ppantip.com/topic/31398623
บทที่ ๑๑
http://ppantip.com/topic/31409848
บทที่ ๑๒
http://ppantip.com/topic/31428977
บทที่ ๑๓
http://ppantip.com/topic/31455877
บทที่ ๑๔
http://ppantip.com/topic/31481664
บทที่ ๑๕
http://ppantip.com/topic/31529577
บทที่ ๑๖
http://ppantip.com/topic/31556525
บทที่ ๑๗
http://ppantip.com/topic/31580257
บทที่ ๑๘
http://ppantip.com/topic/31625276
บทที่ ๑๙
“คุณหมายความว่าอย่างไร” ชายหนุ่มถามเสียงเบา ณัฐญาณ์เงยหน้าขึ้นสบตากับคนถามเต็มตา ก่อนจะตอบน้ำเสียงจริงจัง
“เราต่างกันเกินไป ฉันควรจะรู้ว่า มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะมารักกัน มันผิดธรรมชาติ ผิดที่ผิดทางไปหมด” หญิงสาวตอบ และแม้สมองจะคิดแบบนั้น แต่ทำไมหัวใจถึงได้เจ็บปวดเหลือเกิน แม้จะรู้ว่าไม่ควรรักผู้ชายตรงหน้า แต่หัวใจกลับตะโกนก้อง... ผู้ชายคนนี้คือคนที่หัวใจต้องการ
“แนท ผมรู้ว่าคุณเสียใจกับการกระทำของคุณแม่ แต่อย่าให้มันทำให้คุณมองความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไปได้ไหม” ชายหนุ่มถาม น้ำเสียงเจือแววอ้อนวอน เขาไม่ชอบใจเลยที่หญิงสาวคิดว่าทั้งสองไม่ควรจะรักกันแบบนี้
“ฉันแค่มองมันในแง่มุมที่อยู่บนพื้นฐานความเป็นจริงมากขึ้นเท่านั้นค่ะวิล คุณคิดดูสิคะ ฉันเป็นคนสมัยใหม่ มีชีวิตอยู่ในศตวรรษที่ ๒๑ แล้ว ในขณะที่คุณอยู่ในสมัยโบราณ ความคิดความเชื่อของเราแตกต่างกันเป็นร้อย ๆ ปี แม้ว่าคุณจะไม่เห็นด้วยกับความคิดของคุณแม่ของคุณ แต่คนอื่น ๆ ล่ะคะ ญาติพี่น้องของคุณ คนในสังคม คนส่วนใหญ่ก็ต้องคิดแบบคุณแม่ของคุณทั้งนั้น คุณ... เรา... จะสู้กับแรงกดดันเหล่านั้นไหวหรือคะ”
“ความคิดของคนอื่น ๆ ไม่มีความหมายสำหรับผม ผมรู้ว่าผมรักคุณ ต้องการคุณ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว”
“เราไม่ได้อยู่กันสองคนนะคะ พ่อแม่ของคุณก็ยังอยู่ ท่านไม่พอใจฉัน ไม่พอใจที่เราจะแต่งงานกัน คุณแม่ของคุณพูดชัดเจน ฉันไม่มีค่าพอที่จะให้ร่วมสกุลด้วย ถึงแม้ฉันจะเข้าใจท่าน แต่ฉันก็รับไม่ได้ที่จะต้องถูกรังเกียจแบบนั้น” เสียงตอนท้ายเครืออย่างสะเทือนใจ การถูกรังเกียจ โดยเฉพาะจากมารดาของชายที่รัก มันทำให้เจ็บปวดได้อย่างไม่น่าเชื่อเลย หากมาร์กาเร็ต แคมพ์เบลล์เป็นคนอื่น เธอคงจะไม่รู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้
ดูเหมือนชายหนุ่มจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเธอ เขาจึงดึงร่างบางเข้ามากอดแนบอก
“โธ่... แนท... คุณมีค่าสำหรับผม คุณเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตผม ความคิดของคนอื่นไม่มีความหมายอะไรเลย อย่าเก็บมาคิดให้รู้สึกไม่สบายใจสิครับ แค่รู้ว่าคุณมีความสำคัญกับผมก็พอ”
“มันง่ายแบบนั้นเชียวหรือคะ แล้วผู้หญิงที่แม่คุณหามาให้ ท่านเทศมนตรี... คุณจะจัดการอย่างไรคะ”
“แนท... เฮนเรียตต้าไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณแม่หามาให้ผม ท่านเพียงแนะนำให้ แต่การตัดสินใจคบหาอยู่ที่ผม เราไม่มีการคลุมถุงชนหรอกนะครับ เมื่อผมบอกว่าไม่ได้ชอบพอกับเฮนเรียตต้าแบบนั้น ก็ไม่มีใครจะมาว่าอะไรได้ เมื่อท่านเทศมนตรีกับเฮนเรียตต้ากลับซิดนีย์ไป เราก็ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกับพวกเขาอีกแล้ว”
“แล้วคุณแม่คุณล่ะคะ เมื่อคุณไม่สนใจคนนี้ คุณคิดว่าท่านจะไม่คิดหาคนใหม่มาแนะนำให้คุณอีกหรือคะ”
“ท่านจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”
“คุณทราบได้อย่างไร”
“เพราะท่านรับปากว่า หากผมยอมให้การต้อนรับท่านเทศมนตรีและเฮนเรียตต้าที่นี่ตามที่ท่านขอ ท่านจะไม่มายุ่งกับเรื่องคู่ครองของผมอีกต่อไป”
“แล้วคุณก็เชื่อหรือคะ” ถามอย่างไม่เชื่อถือ พร้อมทำเสียงขึ้นจมูก ก็ขนาดตกลงกันไปแล้วกับชายหนุ่ม มารดาของเขายังมาพูดกับเธออีกอย่างได้ แล้วจะให้เชื่อได้อย่างไรว่านางจะทำอย่างที่รับปาก
“แนทครับ ผมสัญญากับคุณตรงนี้ได้เลย ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งเดียวที่ผมจะยอมทำตามคุณแม่ เพราะเห็นว่าท่านจัดการไปก่อนที่จะทราบว่าผมมีคุณ แต่หลังจากนี้ ถ้าท่านยังจะทำเช่นเดิม ผมไม่มีเหตุผลอะไรที่จะตามใจท่านอีกแล้ว”
“วิลคะ... ฉัน... ฉันรู้สึกว่าฉันมาอยู่ผิดที่ผิดทาง ฉันไม่ควรจะก้าวเข้ามาระหว่างคุณกับวิถีชีวิตของคุณ บางที... หากไม่มีฉัน ชีวิตคุณคงจะเดินไปตามครรลองที่ควรจะเป็น คุณแม่คุณแนะนำผู้หญิงที่เพียบพร้อมให้คุณ คุณแต่งงานกับคนที่เหมาะสม คนที่พ่อแม่ญาติพี่น้องของคุณยินดีที่จะให้เข้ามาร่วมวงศ์ด้วย ไม่ใช่ผู้หญิงต่างชาติ ต่างสีผิว ต่างกาลเวลาแบบฉัน ที่ทำให้คุณต้องมีปัญหากับพ่อแม่ ญาติพี่น้อง และคนในตระกูลอันยิ่งใหญ่ของคุณ”
“ถึงไม่มีคุณผมก็ไม่ดำเนินชีวิตไปตามที่คนอื่นขีดเส้นให้ แม้ว่าคนอื่นที่ว่านั่นจะเป็นบิดามารดา หรือญาติพี่น้องของผมก็ตาม คุณคิดว่าไม่เคยมีใครพยายามแนะนำคนที่พวกเขาคิดว่าเหมาะสมให้ผมหรือ คุณคิดว่าคุณแม่เพิ่งจะพยายามครั้งนี้ครั้งแรกหรือ ท่านพยายามมาตลอดครับแนท ก่อนที่จะมีคุณ แต่ผมก็ไม่เคยเห็นด้วย ผมมีชีวิตเป็นของตนเอง ผมเลือกทางเดินชีวิต เลือกคนรัก เลือกคู่ชีวิตของผมเอง และผมเลือกคุณ” ชายหนุ่มกล่าวน้ำเสียงหนักแน่น เขาต้องการให้เธอเข้าใจ ว่าไม่มีใครจะมากะเกณฑ์ชีวิตเขาได้
“แต่ฉันไม่อยากถลำลึกไปมากกว่านี้...” ณัฐญาณ์สารภาพถึงสิ่งที่หวาดกลัวลึก ๆ ออกมาในที่สุด
“อยู่ที่นี่ฉันตัวคนเดียว นอกจากคุณแล้วฉันมองไม่เห็นใครเลย ไม่มีพ่อแม่ ญาติพี่น้อง ไม่มีแม้แต่บ้านที่จะกลับไปหาหากคุณไม่ต้องการฉันแล้ว ถ้าฉันตัดสินใจแต่งงานกับคุณและอยู่ที่นี่ ฉันจะหมดโอกาสที่จะได้กลับไป ‘บ้าน’ ที่ที่ฉันมีทุกอย่าง ตอนแรกฉันคิดว่าแค่มีคุณก็เพียงพอแล้ว แต่คุณแม่ของคุณทำให้ฉันมองอะไรกว้างขึ้น ชีวิตไม่ได้มีแค่เราสองคน เรายังต้องอยู่ในสังคม คุณยังต้องมีครอบครัว ญาติพี่น้อง บางทีจะดีกว่าที่เราจะหยุดความสัมพันธ์ และฉันก็กลับไปยังที่จากมาเมื่อถึงเวลา อย่างที่ตั้งใจตั้งแต่แรก”
“แนท...แล้วความรักของเราล่ะครับ” ชายหนุ่มถามเสียงแผ่ว
“ความรักที่เรามีให้กัน ไม่พอที่จะทดแทนสิ่งอื่นหรือ ไม่เพียงพอที่จะทำให้เรายืนหยัดเพื่อกันและกันหรือครับ”
“บางที... ความรู้สึกที่เราคิดว่าเป็นความรัก มันอาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้นะคะวิล บางทีคุณแม่คุณอาจจะพูดถูก มันอาจจะเป็นเพราะเราใกล้ชิดกันจนหลงคิดว่ารักกันก็ได้” พูดไปแล้วก็ให้รู้สึกเสียใจ เพราะใบหน้าคนฟังหมองลงในทันที มองเห็นชายหนุ่มเม้มปาก ก่อนจะพูดเสียงเรียบ
“สำหรับคุณผมไม่รู้ แต่สำหรับผม ผมรู้ว่ามันคือความรัก ที่ผมไม่เคยมีให้ใคร และหากคุณไม่ต้องการ ผมก็ไม่คิดจะเอาความรักของผมไปให้คนอื่น” กล่าวจบก็ลุกขึ้นจากเตียง จ้องมองหญิงสาวที่ยังนั่งอยู่ด้วยสายตาตัดพ้อ
“ผมไม่รบกวนคุณแล้ว พักผ่อนให้สบาย ราตรีสวัสดิ์ครับแนท” เขาพูดเพียงเท่านั้นก็หมุนตัวและเดินหลังตรงออกไปจากห้อง
ณัฐญาณ์ถึงกับซวนซบลงไปร่ำให้บนเตียงนอน เธอรู้ว่าคำพูดของเธอทำร้ายความรู้สึกของเขา แต่จะให้เธอทำอย่างไร เธอหวาดกลัวอนาคตที่ยังมาไม่ถึง เธอผิดหรือที่อยากจะระมัดระวังความรู้สึกของตนเอง ก่อนจะที่ถลำลึกจนถอนตัวไม่ขึ้น
"สำหรับฉันมันก็คือความรักค่ะวิล แต่ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป" หญิงสาวรำพึงด้วยความสับสน และหาทางออกไม่เจอ
สุดปลายฝัน บทที่ ๑๙ + แจ้งหนังสือบ่มไวน์ใส่รักวางแผง
ขอแจ้งข่าวนิยายบ่มไวน์ใส่รัก วางแผงแล้วค่ะ มีขายที่ร้านซีเอ็ด นายอินทร์ บีทูเอส ใครเห็นก็อย่าลืมติดไม้ติดมือกลับบ้านบ้างนะคะ
ขอบคุณค่า
บทก่อนหน้า
บทนำ http://ppantip.com/topic/31223069
บทที่ ๑ http://ppantip.com/topic/31235568
บทที่ ๒ http://ppantip.com/topic/31253339
บทที่ ๓ http://ppantip.com/topic/31265981
บทที่ ๔ http://ppantip.com/topic/31283288
บทที่ ๕ http://ppantip.com/topic/31298274
บทที่ ๖ http://ppantip.com/topic/31319220
บทที่ ๗ http://ppantip.com/topic/31337858
บทที่ ๘ http://ppantip.com/topic/31362571
บทที่ ๙ http://ppantip.com/topic/31377764
บทที่ ๑๐ http://ppantip.com/topic/31398623
บทที่ ๑๑ http://ppantip.com/topic/31409848
บทที่ ๑๒ http://ppantip.com/topic/31428977
บทที่ ๑๓ http://ppantip.com/topic/31455877
บทที่ ๑๔ http://ppantip.com/topic/31481664
บทที่ ๑๕ http://ppantip.com/topic/31529577
บทที่ ๑๖ http://ppantip.com/topic/31556525
บทที่ ๑๗ http://ppantip.com/topic/31580257
บทที่ ๑๘ http://ppantip.com/topic/31625276
“คุณหมายความว่าอย่างไร” ชายหนุ่มถามเสียงเบา ณัฐญาณ์เงยหน้าขึ้นสบตากับคนถามเต็มตา ก่อนจะตอบน้ำเสียงจริงจัง
“เราต่างกันเกินไป ฉันควรจะรู้ว่า มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะมารักกัน มันผิดธรรมชาติ ผิดที่ผิดทางไปหมด” หญิงสาวตอบ และแม้สมองจะคิดแบบนั้น แต่ทำไมหัวใจถึงได้เจ็บปวดเหลือเกิน แม้จะรู้ว่าไม่ควรรักผู้ชายตรงหน้า แต่หัวใจกลับตะโกนก้อง... ผู้ชายคนนี้คือคนที่หัวใจต้องการ
“แนท ผมรู้ว่าคุณเสียใจกับการกระทำของคุณแม่ แต่อย่าให้มันทำให้คุณมองความสัมพันธ์ของเราเปลี่ยนไปได้ไหม” ชายหนุ่มถาม น้ำเสียงเจือแววอ้อนวอน เขาไม่ชอบใจเลยที่หญิงสาวคิดว่าทั้งสองไม่ควรจะรักกันแบบนี้
“ฉันแค่มองมันในแง่มุมที่อยู่บนพื้นฐานความเป็นจริงมากขึ้นเท่านั้นค่ะวิล คุณคิดดูสิคะ ฉันเป็นคนสมัยใหม่ มีชีวิตอยู่ในศตวรรษที่ ๒๑ แล้ว ในขณะที่คุณอยู่ในสมัยโบราณ ความคิดความเชื่อของเราแตกต่างกันเป็นร้อย ๆ ปี แม้ว่าคุณจะไม่เห็นด้วยกับความคิดของคุณแม่ของคุณ แต่คนอื่น ๆ ล่ะคะ ญาติพี่น้องของคุณ คนในสังคม คนส่วนใหญ่ก็ต้องคิดแบบคุณแม่ของคุณทั้งนั้น คุณ... เรา... จะสู้กับแรงกดดันเหล่านั้นไหวหรือคะ”
“ความคิดของคนอื่น ๆ ไม่มีความหมายสำหรับผม ผมรู้ว่าผมรักคุณ ต้องการคุณ เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว”
“เราไม่ได้อยู่กันสองคนนะคะ พ่อแม่ของคุณก็ยังอยู่ ท่านไม่พอใจฉัน ไม่พอใจที่เราจะแต่งงานกัน คุณแม่ของคุณพูดชัดเจน ฉันไม่มีค่าพอที่จะให้ร่วมสกุลด้วย ถึงแม้ฉันจะเข้าใจท่าน แต่ฉันก็รับไม่ได้ที่จะต้องถูกรังเกียจแบบนั้น” เสียงตอนท้ายเครืออย่างสะเทือนใจ การถูกรังเกียจ โดยเฉพาะจากมารดาของชายที่รัก มันทำให้เจ็บปวดได้อย่างไม่น่าเชื่อเลย หากมาร์กาเร็ต แคมพ์เบลล์เป็นคนอื่น เธอคงจะไม่รู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้
ดูเหมือนชายหนุ่มจะสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเธอ เขาจึงดึงร่างบางเข้ามากอดแนบอก
“โธ่... แนท... คุณมีค่าสำหรับผม คุณเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตผม ความคิดของคนอื่นไม่มีความหมายอะไรเลย อย่าเก็บมาคิดให้รู้สึกไม่สบายใจสิครับ แค่รู้ว่าคุณมีความสำคัญกับผมก็พอ”
“มันง่ายแบบนั้นเชียวหรือคะ แล้วผู้หญิงที่แม่คุณหามาให้ ท่านเทศมนตรี... คุณจะจัดการอย่างไรคะ”
“แนท... เฮนเรียตต้าไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณแม่หามาให้ผม ท่านเพียงแนะนำให้ แต่การตัดสินใจคบหาอยู่ที่ผม เราไม่มีการคลุมถุงชนหรอกนะครับ เมื่อผมบอกว่าไม่ได้ชอบพอกับเฮนเรียตต้าแบบนั้น ก็ไม่มีใครจะมาว่าอะไรได้ เมื่อท่านเทศมนตรีกับเฮนเรียตต้ากลับซิดนีย์ไป เราก็ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกับพวกเขาอีกแล้ว”
“แล้วคุณแม่คุณล่ะคะ เมื่อคุณไม่สนใจคนนี้ คุณคิดว่าท่านจะไม่คิดหาคนใหม่มาแนะนำให้คุณอีกหรือคะ”
“ท่านจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”
“คุณทราบได้อย่างไร”
“เพราะท่านรับปากว่า หากผมยอมให้การต้อนรับท่านเทศมนตรีและเฮนเรียตต้าที่นี่ตามที่ท่านขอ ท่านจะไม่มายุ่งกับเรื่องคู่ครองของผมอีกต่อไป”
“แล้วคุณก็เชื่อหรือคะ” ถามอย่างไม่เชื่อถือ พร้อมทำเสียงขึ้นจมูก ก็ขนาดตกลงกันไปแล้วกับชายหนุ่ม มารดาของเขายังมาพูดกับเธออีกอย่างได้ แล้วจะให้เชื่อได้อย่างไรว่านางจะทำอย่างที่รับปาก
“แนทครับ ผมสัญญากับคุณตรงนี้ได้เลย ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งเดียวที่ผมจะยอมทำตามคุณแม่ เพราะเห็นว่าท่านจัดการไปก่อนที่จะทราบว่าผมมีคุณ แต่หลังจากนี้ ถ้าท่านยังจะทำเช่นเดิม ผมไม่มีเหตุผลอะไรที่จะตามใจท่านอีกแล้ว”
“วิลคะ... ฉัน... ฉันรู้สึกว่าฉันมาอยู่ผิดที่ผิดทาง ฉันไม่ควรจะก้าวเข้ามาระหว่างคุณกับวิถีชีวิตของคุณ บางที... หากไม่มีฉัน ชีวิตคุณคงจะเดินไปตามครรลองที่ควรจะเป็น คุณแม่คุณแนะนำผู้หญิงที่เพียบพร้อมให้คุณ คุณแต่งงานกับคนที่เหมาะสม คนที่พ่อแม่ญาติพี่น้องของคุณยินดีที่จะให้เข้ามาร่วมวงศ์ด้วย ไม่ใช่ผู้หญิงต่างชาติ ต่างสีผิว ต่างกาลเวลาแบบฉัน ที่ทำให้คุณต้องมีปัญหากับพ่อแม่ ญาติพี่น้อง และคนในตระกูลอันยิ่งใหญ่ของคุณ”
“ถึงไม่มีคุณผมก็ไม่ดำเนินชีวิตไปตามที่คนอื่นขีดเส้นให้ แม้ว่าคนอื่นที่ว่านั่นจะเป็นบิดามารดา หรือญาติพี่น้องของผมก็ตาม คุณคิดว่าไม่เคยมีใครพยายามแนะนำคนที่พวกเขาคิดว่าเหมาะสมให้ผมหรือ คุณคิดว่าคุณแม่เพิ่งจะพยายามครั้งนี้ครั้งแรกหรือ ท่านพยายามมาตลอดครับแนท ก่อนที่จะมีคุณ แต่ผมก็ไม่เคยเห็นด้วย ผมมีชีวิตเป็นของตนเอง ผมเลือกทางเดินชีวิต เลือกคนรัก เลือกคู่ชีวิตของผมเอง และผมเลือกคุณ” ชายหนุ่มกล่าวน้ำเสียงหนักแน่น เขาต้องการให้เธอเข้าใจ ว่าไม่มีใครจะมากะเกณฑ์ชีวิตเขาได้
“แต่ฉันไม่อยากถลำลึกไปมากกว่านี้...” ณัฐญาณ์สารภาพถึงสิ่งที่หวาดกลัวลึก ๆ ออกมาในที่สุด
“อยู่ที่นี่ฉันตัวคนเดียว นอกจากคุณแล้วฉันมองไม่เห็นใครเลย ไม่มีพ่อแม่ ญาติพี่น้อง ไม่มีแม้แต่บ้านที่จะกลับไปหาหากคุณไม่ต้องการฉันแล้ว ถ้าฉันตัดสินใจแต่งงานกับคุณและอยู่ที่นี่ ฉันจะหมดโอกาสที่จะได้กลับไป ‘บ้าน’ ที่ที่ฉันมีทุกอย่าง ตอนแรกฉันคิดว่าแค่มีคุณก็เพียงพอแล้ว แต่คุณแม่ของคุณทำให้ฉันมองอะไรกว้างขึ้น ชีวิตไม่ได้มีแค่เราสองคน เรายังต้องอยู่ในสังคม คุณยังต้องมีครอบครัว ญาติพี่น้อง บางทีจะดีกว่าที่เราจะหยุดความสัมพันธ์ และฉันก็กลับไปยังที่จากมาเมื่อถึงเวลา อย่างที่ตั้งใจตั้งแต่แรก”
“แนท...แล้วความรักของเราล่ะครับ” ชายหนุ่มถามเสียงแผ่ว
“ความรักที่เรามีให้กัน ไม่พอที่จะทดแทนสิ่งอื่นหรือ ไม่เพียงพอที่จะทำให้เรายืนหยัดเพื่อกันและกันหรือครับ”
“บางที... ความรู้สึกที่เราคิดว่าเป็นความรัก มันอาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้นะคะวิล บางทีคุณแม่คุณอาจจะพูดถูก มันอาจจะเป็นเพราะเราใกล้ชิดกันจนหลงคิดว่ารักกันก็ได้” พูดไปแล้วก็ให้รู้สึกเสียใจ เพราะใบหน้าคนฟังหมองลงในทันที มองเห็นชายหนุ่มเม้มปาก ก่อนจะพูดเสียงเรียบ
“สำหรับคุณผมไม่รู้ แต่สำหรับผม ผมรู้ว่ามันคือความรัก ที่ผมไม่เคยมีให้ใคร และหากคุณไม่ต้องการ ผมก็ไม่คิดจะเอาความรักของผมไปให้คนอื่น” กล่าวจบก็ลุกขึ้นจากเตียง จ้องมองหญิงสาวที่ยังนั่งอยู่ด้วยสายตาตัดพ้อ
“ผมไม่รบกวนคุณแล้ว พักผ่อนให้สบาย ราตรีสวัสดิ์ครับแนท” เขาพูดเพียงเท่านั้นก็หมุนตัวและเดินหลังตรงออกไปจากห้อง
ณัฐญาณ์ถึงกับซวนซบลงไปร่ำให้บนเตียงนอน เธอรู้ว่าคำพูดของเธอทำร้ายความรู้สึกของเขา แต่จะให้เธอทำอย่างไร เธอหวาดกลัวอนาคตที่ยังมาไม่ถึง เธอผิดหรือที่อยากจะระมัดระวังความรู้สึกของตนเอง ก่อนจะที่ถลำลึกจนถอนตัวไม่ขึ้น
"สำหรับฉันมันก็คือความรักค่ะวิล แต่ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป" หญิงสาวรำพึงด้วยความสับสน และหาทางออกไม่เจอ