เรื่องราวต่อเนื่องจากคราวที่แล้ว


และแล้วการเดินทางสู่โลกที่ตัวเองไม่รู้จักก็เริ่มต้นขึ้น


เด็กสาวที่ตลอดทั้งชีวิตได้คิดนึกจินตนาการเกี่ยวกับโลกใต้ทะเลในที่สุดก็ได้เดินทางสู่โลกแห่งนี้

โลกที่อยู่ใต้จมูกตัวเองมาโดยตลอด
โลกใบนี้ที่เป็นโลกของหนุ่มที่ตนเองหลงรัก




แค่เพียงไม่กี่นาทีของการเดินทางสู่โลกใต้ทะเล สิ่งที่ทั้ง 3 ได้พบเจอก็คือ เศษซากของสิ่งก่อสร้างซึ่งก็คือ เสาหิน ที่พังทะลายเมื่อครั้งงานล่องนภา 5 ปีก่อน

ก่อนจะมาเห็นว่า ทั้ง ชิโอชิชิโอะ ซึ่งเป็นบ้านเกิดของฮิคาริและคานาเมะ กลับถูกวัตถุบางอย่างรูปร่างทรงโดมสีขุ่นๆครอบทั้งเมืองไว้

ด้วยการฟังเสียงทรายที่ไหลรินจากหูของมิอุนะ ทำให้เหมือนจะรู้ได้ว่าตำแหน่งของเสียงมันอยู่ที่นี่แน่ๆ จึงเริ่มรุดหน้าเข้าไป

( ขอข้ามนะครับ )




เสียงของทรายที่ไหลรินซึ่งมือุนะบอกว่า เหมือนกับเสียงหัวใจของมานากะกำลังเต้นเป็นจังหวะ ได้นำทางทั้ง 3 มาจนถึงหน้าทางเข้า ชิโอะชิชิโอะ ได้ในที่สุด

หลังจบ OP



ราวกับเมืองร้างก็ไม่ผิดเพี้ยน
ราวกับทั้งเมืองถูกหยุดเวลาไว้ตั้งแต่เมื่อ 5 ปีก่อน
ไร้ซึ่งความรู้สึกของสิ่งมีชีวิต
แม้กระทั้งเสียงฝีเท้าของผู้คนก็ไม่มี
ทุกสิ่งทุกอย่างที่ ฮิคาริและคานาเมะคุ้นเคย ไร้ซึ่งการเปลี่ยนแปลง

ฮิ - เงียบชะมัดเลย
คา - ก็ทุกคนกำลังหลับอยู่นิ
ฮิ - จริงด้วยสินะ!! ถ้าทุกคนตื่นแล้วก็ต้องเห็นกำลังเดินตามท้องถนนนิ

หลังทำการติดตั้งอุปกรณ์ที่ ศาตราจารย์และสึมุกุฝากมาให้เรียบร้อย อาจจะเพราะใจที่เร่งรีบและโหยหาคนที่ตัวเองตามหามาตลอดของฮิคาริที่มีต่อมานากะ

ฮิ - มิอุนะ!!
มิ - ?
ฮิ - ชั้นไม่รู้จริงๆว่ามันจะเป็นอย่างนี้
มิ - .....
ฮิ - รีบตามหามานากะเถอะ

การเดินทางสำรวจเริ่มต้นขึ้นแล้ว สิ่งแรกที่ทั้ง 3 ได้เจอก็คือ ลุงฮายาคาวะ ที่ 2 หนุ่มรู้จักเป็นอย่างดี




ภายนอกนั้นแม้จะมีเกลือหิมะปกคลุมตัวเหมือนดั่งฝุ่นเกาะตามเฟอร์นิเจอร์แล้วสภาพเหมือนกับศพที่แข็งตัว แต่ทั้ง 2 หนุ่มก็ยืนยันกับมิอุนะว่า แค่หลับไปเท่านั้นจึงเดินสำรวจต่อไป



มนุษย์ทุกคนในเมืองต่างหลับไหลในท่าต่างๆ

ตั้งแต่ นั่งตรงม้านั่งกอดอกเหมือนกำลังใช้ความคิด
หรือ นั่งตรงทางเข้าบ้านคล้ายกำลังรอเวลา
กระทั้งตามบ้านเรือนที่ภายใน

( ให้ตาย กรูกำลังดู House of Wax อยู่รึเปล่าเนี่ย !!!! )


แต่แล้วก็ไม่พ้นต้องเจอมาม่าระหว่าง



ฮิ - จะกลัวอะไรกันนักหนานะ ?
มิ - !!
ฮิ - ก็บอกแล้วไงว่า เนี่ยมันแค่การจำศีล!!!
มิ - ฮิคาริ
ฮิ - อย่าบอกนะว่ากำลังคิดอยู่ว่า ทุกคนตายไปแล้วนะ!!!

สีหน้าที่ดูหวาดระแวงของมิอุนะมันฟ้องออกมาเต็มๆว่า มิอุนะกำลังคิดอะไรบางอย่างที่ไม่ดีอยู่แน่ๆ เช่นว่า คนในหมู่บ้านตายไปแล้ว แล้วที่เห็นคือซากศพที่ยังคงสภาพไว้  

ยังดีที่คานาเมะเข้ามาห้ามมาม่าได้ทัน พร้อมกล่าวขอโทษ ก่อนจะบอกให้แยกกันสักครู่ เพราะตัวฮิคาริอยากจะกลับไปหาพ่อที่บ้านก่อนจะเริ่มหามานากะกัน ( คานาเมะก็ขอรีบกลับไปบ้านตัวเองด้วย )


จากนี้จึงเหลือแต่เพียงมิอุนะเพียงคนเดียว





สำหรับมิอุนะ การเดินทางในแดงสนธยาแห่งนี้คือประสบการณ์แรกครั้งเมื่อเคยฝันตั้งแต่ยังเด็กๆ ใช่แล้ว สำหรับสถานที่แห่งนี้ ตัวเองไม่เคยรู้มาก่อน

ไม่รู้มาก่อน
ไม่รู้อะไรทั้งสิ้น

สิ่งที่ตัวเองรู้ก็แค่มันคือเรื่องเล่าที่แม่ตัวเองเลยเล่าให้ฟังก็เท่านั้นเรื่องที่เกี่ยวกับ ฮิคาริ คานาเมะ จิซากิ และ มานากะ ทั้งความทรงจำ และการใช้ชีวิตตัวเองไม่เคยรู้อะไรทั้งสิ้น

ตัดไปทาง 2 หนุ่ม ฮิคาริเองที่ตอนนี้ชักเริ่มระแวงกับความคิดที่ว่า

" นี้มันคือการจำศีลเท่านั้นเองรึเปล่า ทุกคนตายไปแล้วรึเปล่า สิ่งเหล่านี้ อุโรโกะและพวกผู้ใหญ่ในหมู่บ้านคงไม่ได้โกหกใช่รึเปล่า "

จนมาคิดถึงเรื่องของมิอุนะสักเล็กน้อยว่าใจจริงฮิคาริอยากให้มิอุนะประทับใจเหมือนกันที่ได้มาเยือนบ้านเกิดตัวเอง

ฮิ - มิอุนะเกิดจากแม่ที่เป็นชาวใต้ทะเล ใช่ม่ะ ?
ฮิ - ชั้นเลยอยากให้ยัยนั้นคิดว่า ที่นี่ มันสวยงามมากๆเลย



ขอข้ามไปนะครับ



ในที่สุดการพบเจอกันอีกครั้งในรอบ 5 ปีของ พ่อลูก ก็เป็นจริงแล้ว



หลังฮิคาริตามหาพ่อทั้งที่ศาลเจ้าและทั่วบ้าน ก็พบเจอพ่อตัวเองนอนอย่างสงบนิ่งบนเสื่อซึ่งปกคลุมไปด้วยเกลือหิมะชะโลมไปทั่วรวมไปถึงร่างของพ่อจนเกือบจะเป็นเนื้อเดียวกัน

( เอ่อออ.....จำได้ว่า พ่อฮิคาริ นอนสลบตรงหน้าศาลเจ้าพร้อมอุโรโกะไม่ใช่เหรอ ? หรือว่า อุโรโกะพาแบกมาส่งถึงบ้านให้ )

แม้พ่อตนเองจะหลับไม่ได้สติแต่ลูกชายผู้ไม่ได้เจอพ่อมาถึง 5 ปีคงอยากจะพูดเรื่องราวที่ตัวเองเต็มอกใจจะขาดแล้ว

ฮิ - ลุงฮายาคาวะนอนหลับเหมือนเฝ้ายามเลยละ
ฮิ - พ่อ..รู้รึเปล่า พ่อมีหลานแล้วนะ...ไม่ใช่แค่มิอุนะหรอก แต่เป็นเด็กผู้ชายชื่ออากิระ แกพึ่งอายุ 4 ขวบเองแหละ




ตัดไปทาง มิอุนะ เพราะเสียงของทรายและเกล็ดของเอน่าที่ปลิวมาจากที่ไหนสักแห่ง เมื่อนั้นที่มิอุนะได้เอ๋ยคำๆนึงขึ้นก่อนจะวิ่งตามไป
มิ - รอเดี๋ยว!!!

( มิอุนะบอกมาเถอะว่ากำลังตามหาทากทะเลสีฟ้าอยู่นะ )

จบครึ่งแรก