มาถึงตอนอวสานของเรื่องกันแล้วครับ



เรื่องราวต่อเนื่องจากความที่แล้ว  ก่อนอื่นขอตัดไปยัง บนผืนดินกันก่อน เพราะเหตุการณ์แบบเดียวกับเมื่อ 5 ปีก่อน ได้เกิดขึ้นมาอีกครั้ง  บรรดาทีมงาน และ ชาวบ้านทั้งหลาย แตกตื่นลั่นเป็นไปทั่ว

แต่เรื่องอันดับแรกที่ต้องรีบทำก่อนก็คือ รีบช่วยเหลือคนที่จมน้ำให้ได้เยอะที่สุด  คานาเมะบอกว่าจะรีบลงไปช่วย ฮิคาริกับคนอื่น



ณ จุดไม่ห่างจากระยะสายตาของคนที่อยู่บนฝั่ง อาคาริ ได้เห็นภาพ จิซากิพยายามพยุงตัวมานากะขึ้นมาจากน้ำ  เพื่อนรักของเธอไม่ได้สติแบบนี้

ณ ตรงนี้ได้มีการย้อนไปเล็กน้อย เมื่อตอนที่แล้ว เหตุการณ์ช่วงท้ายซึ่ง มานากะได้รับการช่วยเหลือจากมิอุนะ โดยเธอได้รับเอน่าคืนมา  และ จุดนี้ที่ได้มีการเล่าเรื่องราวของ ท่านเทพเจ้าแห่งท้องทะเลและท่านโอโจชิ ออกมาในแบบรูปธรรมเห็นจริง จากปากของมานากะเอง







เรื่องมีอยู่ว่า ชาวใต้ทะเลได้ละทิ้งบ้านเกิดของตัวเอง ขึ้นสู่ผืนดินกันเป็นจำนวนมาก พ่อแม่ของทุกคน แม่ของมิอุนะ ปู่สึมุกุ รวมไปถึงท่านโอโจชิซึ่งเหตุการณ์ดังกล่าวทำให้เทพเจ้าแห่งท้องทะเลได้เศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก จึงได้จมตัวเองลงสู่ก้นทะเลลึก ทำให้ผืนดินตกอยู่ความหนาวเย็น

( ตามที่ ตอนแรกเล่ามา )



แต่แล้วในเหตุการณ์เช่นนั้น กลับได้มีหญิงสาวคนนึง คือ โอโจชิ ได้เสียสละตนเพื่อให้ท่านเทพเจ้าได้ยอมเปิดใจคนบนผืนดิน จนเกิดเป็นเรื่องเล่าของ ท่านโอโจชิและเทพเจ้าแห่งท้องทะเล ขึ้นมา




เรื่องราวของเทพเจ้าแห่งทะเลและท่านโอโจชิมีอยู่ว่า สตรีนางนึงซึ่ง ทั้งตัวเล็กและมีกระเต็มหน้า ทั้งร่างกายอ่อนแออีกต่างหาก หรือ ท่านโอโจชิ นางได้แต่งงานกับเทพเจ้าแห่งท้องทะเลแล้วมีบุตรด้วยกัน

แต่ท่านเทพเจ้าได้รู้เห็นมองออกตั้งแต่แรกว่า ท่านโอโจชิ ก่อนจะสละตัวเองเป็นเครื่องสังเวย สีหน้าของนางคือสีหน้าของ สตรีผู้มีชายหนุ่มอันเป็นที่รักรอคอยการกลับมาของนางอยู่เสมอ



แม้นางก็ไม่แม้แต่จะแสดงสีหน้าเศร้าโศกนั้นต่อหน้าท่านเพื่อให้ท่านมีความสุข แต่นั้นกลับยิ่งเป็นการทำให้ท่านเทพเจ้ารักนางยิ่งขึ้นไปเรื่อยๆ แต่วันเวลาได้ผ่านพ้นไป...จากวันเป็นสัปดาห์ จากสัปดาห์เป็นเดือน จากเดือนเป็นปี แม้นางจะมีบุตรหลานกับท่านเทพเจ้าแห่งท้องทะเล

แต่นางกลับไร้ซึ่งความสุขกลับกันที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า..เพราะว่านางไม่เคยลืมเลือนเรื่องของบนผืนแผ่นดินเลย โดยเฉพาะชายหนุ่มที่นางรัก

( เข้าใจว่าเพื่อให้ท่านเทพเจ้ามีความสุขจึงพยายามยิ้มอยู่เสมอแต่นั้นยิ่งทำให้เจ็บปวดมากกว่าเดิม ซึ่งเทียบกับโลกปัจจุบันก็คือ เรื่องที่ มานากะไม่สามารถบอกเรื่องความสัมพันธ์ของ จิซากิที่มีต่อฮิคาริได้ )



ท่านเทพเจ้าแห่งทะเลก็ได้พยายามทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุข..รั้งตัวให้อยู่ต่อ....แต่สุดท้ายนางก็ไม่อาจลืมเรื่องผืนแผ่นดินไปได้...ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มที่ท่านโอโจชิรักได้กระโดดลงทะเลเพื่อไปตามหานาง แต่กลับจมน้ำเสียชีวิตไป  ซึ่งเรื่องนี้ท่านเทพเจ้ารู้ความจริงเป็นอย่างดี



จนในที่สุดก็ได้ท่านเทพเจ้าก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก ส่งนางขึ้นสู่ผืนดินไป แต่ได้ทำการแลกเปลี่ยนกับบางสิ่งบางอย่าง นั้นคือ ความรู้สึกรักใคร่ ของนาง เพราะหากนางรู้เรื่องที่ชายหนุ่มเสียชีวิตไปนางก็ยิ่งจะเจ็บปวดและเศร้าโศกยิ่งขึ้นไปกว่าเดิม



ซึ่งหลังจากนางได้ขึ้นสู่ผืนดิน ชายหนุ่มที่นางรักก็ไม่อยู่อีกแล้ว ทั้งไม่มีใครสักคนที่รอคอยการกลับมาของนาง แต่นั้นก็แลกกับที่หลังจากวันนั้นก็ไร้ซึ่งเรื่องร้ายๆอีกต่อไป


ตัดไปยังปัจจุบัน



มานากะซึ่งไร้สติ จิซากิเพื่อนรักจึงช่วยด้วยการผายปอด แต่ฝั่งคานาเมะได้สังเกตว่ามานากะกลับมามีเอน่าแบบเดิมแล้ว นั้นคือ  จูบแรกของมานากะโดนจิซากิแย่งไปแบบ งงงัว

มา - ทะเล....สวยจัง

ทั้ง 2 - ?!

เรื่องน่าอัศจรรย์ได้เกิดขึ้นแล้ว เพราะท้องทะเลทันใดนั้นที่ท้องทะเลเปล่งแสงสวยงามต่อหน้า คานาเมะ จิซากิ และ ทุกคนที่อยู่ริมฝั่ง

ตัดไปทาง สุสาน ท่านโอโจชิ



ฮิ - มิอุนะ!!!!!

ฮิคาริแม้จะบุกเข้าไปช่วยด้วยวิธีบ้าระห่ำเช่นใด ม่านพลังเอน่าก็ไม่อาจทำลายลงไปได้ สึมุกุเตือนด้วยความหวังดีว่า ขืนเข้าไปช่วยเธอผลอาจจะเป็นแบบเดียวกับตอนช่วยมุไคโดะขึ้นจากสุสานก็ได้  แล้วอย่างนี้จะให้ทำยังไงละ!!!

สุดแล้วแต่จะพยายามทุกวิถีทาง  สิ่งที่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ และ สิ่งไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้  คำพูดของอุโรโกะซึ่งกล่าวไว้ในตอนที่แล้วมันคือสิ่งนี้นั้นเอง

( สึมุกุบอกว่า ตั้งแต่เมื่อ 5 ปีก่อนแล้วหลังจบงานล่องนภา มิอุนะรอคอยการกลับมาของฮิคาริอยู่เสมอ )



ตัวสึมุกุบอกว่าจะลองไปตรวจสอบดูว่าในหมู่บ้านมีการเปลี่ยนแปลงอะไรรึเปล่า  ตอนนั้นที่บังเอิญได้พบกับ อุโรโกะ โผล่ออกมาพูดด้วย

( ตรงนี้อุโรโกะบอกว่า ท่านเทพเจ้าแห่งท้องทะเลบอกกับตัวเองให้พาพวกฮิคาริมายังชิโอะชิชิโอะ )


จากตรงนี้ไม่อะไรนอกจาก ย้อนความทุกอย่าง ตั้งแต่ต้นแรกไปถึงตอนล่าสุด



ตลอดมา ความรู้สึกของฮิคาริคือตัวเองต้องการจะปกป้องรอยยิ้มของมานากะนั้นไว้อยู่เสมอ แต่นั้นกลับทำให้ตัวเองกลับลืมนึกถึงความรู้สึกอีกหนึ่งที่ตัวเองไม่รู้มาก่อนของมิอุนะ

ความรู้สึกของมิอุนะที่เป็นห่วงเป็นใยและช่วยเหลือตัวเองมาตลอดหลังจากตนเองหลุดจากสภาพจำศีล

ทั้งเหตุการณ์ที่ตัวเองไม่นึกไม่ฝันมาก่อนอย่างเช่นตอนที่แล้ว

ฮิ - เฮ้ออ...มานากะน่ะเหรอก็ชอบนะเซ่

มิ - อีกครั้ง!!!
ฮิ - มานากะชอบที่สุด!!!!
มิ - อีกครั้ง! อีกครั้ง!!!!



ฮิ - ชั้นทำร้ายจิตใจของเธอไปโดยไม่รู้ตัว
ฮิ - แล้วเธอละ
ฮิ - เธอเนี่ยมันบ้าจริงๆเลย



ฮิ - ทำไมเธอยังบ้ามาชอบไอ้คนอย่างชั้นอีก!!!
ฮิ - เพราะถ้าความรู้สึกรักใคร่ของมานากะนั้นเป็นชั้นขึ้นมาละ!!!
ฮิ - มิอุนะ
ฮิ - จะให้เรื่องทุกอย่างมันจบแบบนี้ ไม่เอานะเฟ้ย!!!!


ว่าไปก็ขอย้อนความสักเล็กน้อย



ฮิ - ก็เรื่องที่เธอสามารถเปิดใจรักอาคาริได้ไงละ
ฮิ - ความสุขแบบที่เป็นอยู่นี้มันถึงได้เกิดขึ้นยังไงล่ะ เพราะฉะนั้นฉันเลยอยากให้ยัยนั้นนึกออก... ว่าความรู้สึกที่ได้รักใครซักคนมันเป็นยังไง

ฮิ - ถ้าไม่ได้รักใครสักคนมาตั้งแต่แรก
ฮิ - ก็คงจะไม่ต้องมารู้สึกเสียใจแบบนี้!!!!



ฮิ - เอาของชั้นไปเลยเซ่!!! เทพแห่งท้องทะเล
ฮิ - เอาความรู้สึกรักของชั้นไปแทนเลย!!!!
ฮิ - เพราะงั้น!!! เอามิอุนะคืนมานะเฟ้ย!!!!

ด้วยเสียงอันหนักแน่น และ อัดไปด้วยความรู้สึกจากใจจริงของ ชายหนุ่มอกสามศอก ได้เกิดปฎิหาริย์ขึ้นมาแล้ว



มิ - กำลังร้องไห้อยู่เหรอ ?
มิ - เฮ้อ..ฮิคาริบ้าจริงๆ ท่านเทพเจ้าแห่งท้องทะเลก็บ้า ทำไมท่านถึงดึงหัวใจแห่งรักของท่านโอโจชิไปละ ?
มิ - ชั้นมีความหวังจริงๆ..หวังที่จะบอกเรื่องนี้กับเทพเทพเจ้าและก็ฮิคาริได้
มิ - เรื่องความรู้สึกรักใคร่ของชั้น

อีกฝั่ง



อุ - ?!
อุ - ไฟศักดิ์สิทธิ์ ไม่สิ..ท่านเทพเจ้า!!

ไฟศักดิ์สิทธิ์อันเปรียบดั่ง ดวงจิตของเทพเจ้าแห่งท้องทะเล จู่ๆได้เกิดการประทุกลายเป็น มังกรเพลิงสีฟ้า แหวกว่ายอย่างคุ้มคลั่งไปทั่ว ชิโอะชิชิโอะ ดวงไฟในตะเกียงทุกบ้านต่างลุกเป็นสีน้ำเงินทั่วหมู่บ้าน



มิ - ชั้นอยากจะบอกฮิคาริ
มิ - ด้วยใบหน้าอันเปี่ยมไปด้วยรัก
มิ - แก่ใครสักคนที่ให้ความสำคัญแก่ชั้นมาก ทั้งยอมร้องไห้เพื่อชั้น
มิ - ชั้นจะทำให้เธอมีความสุขที่สุดเลย


แน่นอนว่า ไฟมันก็คือไฟต่อให้มันเป็น ไฟศักดิ์สิทธิ์ ก็ตาม สุสานท่านโอโจชิได้ลุกไหม้เป็นทะเลเพลิงสีฟ้าไปทั่ว  ซึ่งหากฮิคาริไม่รีบดึงตัวมิอุนะออกไป มันได้จบสิ้นทุกอย่างแน่ๆ

ด้วยความรู้สึก
ด้วยความมุ่งมั่น
ด้วยความตั้งใจ



ฮิ - อ็ากกกก!!!!!!
ฮิ - มิอุนะ!!!!

ม่านพลังเอน่าถูกทำลายลงดั่งกระดาษที่ถูกฉีกขาดออกจากกัน ทำให้สามารถดึงตัวออกมาได้สำเร็จ



ภาพของสุสาน โอโจชิ ถูกเผาจนพินาศสิ้น ตรงหน้าผู้อยู่ ณ ที่แห่งนั้น ราวกับเป็นการบอกลาถึงความรู้สึกโศกเศร้า เสียใจ และ ความรู้สึกเก่าๆที่ควรจะลืมมันไปให้หมดสิ้น



ณ ตอนนี้เอง คำพูดสุดท้ายของ ท่านโอโจชิได้ หลงเหลือไว้ กึงก้องขึ้นมา เหมือนเป็นดั่งจดหมายฉบับสุดท้ายที่ส่งให้แก่ ท่านเทพเจ้าแห่งท้องทะเล



ชั้นจะไม่ลืมท่าน
ชั้นจะไม่ลืมท่าน
เพราะฉะนั้นชั้นจึงไม่อยากจะสูญเสียมันไป...ทั้งวันและเวลาที่ชั้นได้อยู่กับท่านและเด็กๆ
หัวใจแห่งความรักซึ่งอยู่ในตัวชั้น



ความในใจของท่านโอโจชินั้นที่ทำให้ อุโรโกะ ถึงกับหัวใจด้วยความประหลาดใจ ท่านเทพเจ้าดึงเอาหัวใจแห่งรักของท่านโอโจชิออกมา แต่กลับไม่รู้เลยว่าความรู้สึกนั้นถูกดึงออกไปด้วย รึไม่ ทั้งต้องนี้ท่านเทพเจ้าก็ได้เข้าใจถึงความรู้สึกของท่านโอโจชิไปแล้วหลังท่านได้รวมตัวไปกับท้องทะเล  นั้นทำให้เกิดปฎิหาริย์ขึ้นมา



อุ - ข้าเป็นแค่เกล็ด ( อุโรโกะ ) ของท่านเทพเจ้าเท่านั้น
อุ - แต่ไม่ว่าจะอย่างไร..ท่านโอโจชิ..เช่นเดียวกับท่านเทพเจ้า
อุ - ข้าก็ยังรักเจ้าเสมอ...และตลอดไป

( เสียดายเซฟภาพเด็ดๆไม่ค่อยได้เลย )