มาต่อกันเลยครับ



นับถอยหลังอีก 5 ตอนอวสาน


เรื่องราวต่อเนื่องจากตอนที่แล้ว




ไม่ต้องว่าความอะไรมากสำหรับตอนที่แล้ว เมื่อปรากฏว่า มานากะได้ตื่นขึ้นมาแบบ งง ต่อหน้าต่อตา ฮิคาริและมิอุนะที่กำลังด่ากันอย่างเมามันเรื่องความเข้าใจผิดเรื่อง จุมพิตของเจ้าชาย


เข้า OP


วันนี้มีเปลี่ยนฉากด้วยนั้นคือ ผู้มารับร่มสีแดงคนสุดท้ายคือ มานากะ และ ฉากเพิ่ม



หลังจบ OP เริ่มต้นเรื่องกันเลยดีกว่า


เช้าวันต่อมาอันแสนสงบสุข เพราะมานากะตื่นแล้ว ทั้งบ้านเลยรู้สึกโล่งอกไปได้มากโข



แล้วเพราะเรื่องดีๆแบบนี้เนี่ยแหละต้องเป็นประเพณีที่ต้องรีบพาเธอไปพบกับเพื่อนรักอีก 3 คนคือ สึมุกุ จิซากิ และ คานาเมะ  ( อากิระหลานชายอยากจะไปเล่นด้วยแต่ถูกคุณแม่อาคาริจับตัวไว้ )




ตัดไปทาง จิซากิและคานาเมะ ที่ร้านค้าซายามาร์ส  หลังได้รับของขวัญแด่การตื่นจากเพื่อนร่วมรุ่นอย่าง ซายามะ เสร็จเรียบร้อย



พอดีเหลือเกินที่ มานากะกับฮิคาริมาพอดี ( โปรดสังเกต สีหน้าของจิซากิ ) หลังทักทายกันแบบหอมปากหอมคอกันเป็นที่เรียบร้อย


ข้ามนะครับตรงนี้แค่พูดคุยกันเล่นๆ

เรื่องที่ว่าสึมุกุไม่ได้มาด้วยนั้น จิซากิบอกว่าต้องออกไปทำงานตรวจฟิลด์กับศาตราจารย์

ตัดไปทาง ซายุและมิอุนะ   ณ หลังโรงเรียน




ไม่ว่าจะเป็นทั้งอากาศและน้ำตามที่ต่างๆ แค่เพียงสัมผัสก็หนาวสุดขีดแล้ว แต่สำหรับมิอุนะซึ่งเอาขาแช่ไว้กลับไม่รู้สึกอะไรเพราะมีเอน่าคอยปรับสภาพร่างกายตัวเองไว้ตามหลักของชาวใต้ทะเลที่ต้องแช่น้ำเพื่อคงสภาพเอน่าไว้ตลอด ( ซายุแค่แตะก็ขนลุกแล้ว )




มิอุนะซึ่งสีหน้าไม่ร่าเริงสักนิดเดียว ฝั่งซายุเองคงมีเรื่องที่อาจควรพูดในช่วงเวลาแบบนี้ก็ได้นั้นคือ

ซา - มิอุนะน่าจะตามพวกฮิคาริกับคนอื่นไปกันด้วยนะ
ซา - เค้าไม่ได้เชิญไปด้วยเหรอ ?
มิ - ไม่
ซา - ทำไมละ ?

มิอุนะถึงจะบอกว่าตัวเองเป็นคนไม่ได้อยากมาเองก็ตาม ฝั่งซายุที่รู้เข้ามีหรือจะไม่ฮีทขึ้นเพราะการตัดสินใจของมิอุนะแบบนี้ จนต้องมีถามว่า

ซา - เธอไม่ได้ดีใจเรื่องคุณมานากะเลยเหรอ ?
มิ - ดีใจสิ!!!
มิ - ก็..ในที่สุด คุณมานากะก็ฟื้นแล้วนิ..และชั้นก็ดีใจที่สุดเลยนะ




ถึงแม้เธอจะดีใจแต่เพราะความรู้สึกบางอย่างที่แน่นในอกมันไม่อาจทำใจยอมรับได้ว่าทำไมตัวเองถึงเป็นแบบนี้  จนแล้วจนรอดมิอุนะก็ไม่รู้จริงๆว่าตัวเองควรทำยังไงดี

มิ - ไม่รู้เหมือนกัน..ไม่รู้เลยว่าชั้นควรจะพูดกับคุณมานากะยังไงดี




เวลาเครียดแบบนี้ควรจะเป็นหน้าที่ของเพื่อนรักเป็นคนทำให้ผ่อนคลาย เพราะจู่ๆ ซายุก็แก้เครียดโดยการสาดหน้าใส่ให้หายเศร้า


ตัดไปทางกลุ่มฮิคาริ



ณ ชายฝั่งทะเล ซึ่งตอนนี้เป็นก้อนน้ำแข็งลอยเต็มไปหมด มานากะตื่นเต้นเป็นพิเศษเพราะได้เห็นทะเลบ้านเกิดเป็นน้ำแข็งแบบนี้ ทั้งยังกระตือรืนล้นเป็นพิเศษเหมือนคนที่ได้รับรู้สิ่งใหม่ๆ




ว่าด้วยความไร้เดียงสาและความน่ารักของมานากะ สำหรับเพื่อนรัก 3 คนถือว่าเป็นภาพที่ไม่ได้เห็นมานานพอสมควร ถึงแม้ตัวเองจะลื่นล้มจนฮิคาริเข้าไปช่วยแต่ก็ถูกนินทาว่า

มา - ฮี๊คุงหน้าแดงแน่ะ!!
ฮิ - ยัยบ้าเปล่านะเฟ้ย!!!



ณ ตรงนี้ระหว่างที่ จิซากิกำลังเล่นกับมานากะไปพลาง ฝั่ง 2 หนุ่มก็มีเรื่องอยากพูดกันสักเล็กน้อยที่ว่า มานากะเนี่ยโชคดีมากๆเลยที่ตื่นขึ้นมาได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาเพื่อนๆเธอดูมีความสุขมากๆ ซึ่งสำหรับตัวคานาเมะเรื่องนี้ที่ตัวเองขอพูดขึ้นมาสักหน่อยที่ว่า

คา - ตอนที่ชั้นตื่นขึ้นมา ชั้นกลัวมากเลยละ
คา - ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวไม่รู้เหนือรู้ใต้ทั้งยังอ้างว้างและเดี่ยวดาย

แน่นอนตัวฮิคาริเองเข้าใจความรู้สึกตรงนี้ดีเป็นพิเศษ เพราะตอนที่ตัวเองตื่นขึ้นมาแล้วไม่พบใครเลย ทั้งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปจนหมด ความรู้สึกที่อัดแน่นไม่อาจระบายออกมาได้เพราะมันเหมือนไม่ใช่ที่ๆตัวเองเคยอยู่ ยิ่งเป็นการสร้างความกดดันจนอยากจะร้องไห้ออกมา



ฮิ - อะไรที่ทำให้เธอหัวเราะร่าเริงออกมาได้ขนาดนี้กันนะ
คา - อาจเพราะเป็นฮิคาริด้วยละ
ฮิ - ?
คา - กับพวกผมด้วย
ฮิ - และอาจเป็นเพราะว่า "เธอต้องการที่จะไปพบเขาคนแรกด้วยก็ได้"
คา - ?
ฮิ - เธอบอกว่า " เธอจำอะไรไม่ได้เลย " นะ


ตกเย็น หลังทานอาหารเสร็จแล้ว กับบอกลาคุณหมอ

มานากะซึ่งคงต้องพักผ่อนอีกเยอะ ตัวฮิคาริเองก็มีเรื่องที่ต้องการจะถามด้วยที่ว่า



ฮิ - คือว่า
มา - ?
ฮิ - ก่อนที่จะเริ่มงานล่องนภา...มะ..ไม่สิ
ฮิ - มันเกิดอะไรขึ้นหลังจบงานล่องนภาเหรอ ?
ฮิ - เธอถูกดึงตัวลงไปก้นทะเล..แล้วจากนั้นละ ?

คำตอบจากมานากะมีเพียงว่า ตัวเธอได้ยินเสียงใครบางคน ซึ่งฮิคาริสงสัยว่านั้นคือเสียงของ อุโรโกะรึเปล่า ซึ่งผลที่ได้คือ อาจเป็นเสียงของเทพเจ้าแห่งท้องทะเล แต่ไม่ว่าจะอย่างไร มานากะซึ่งไม่อาจจำได้เลยสักนิด ทั้งยังทิ้งข้อความบางอย่างไว้ว่า

มา - เหมือนท่านจะพูดว่าจะ "ท่านจะมอบบางสิ่งบางอย่างให้แก่ชั้น" หรือ "ชั้นต้องมอบบางสิ่งบางอย่างให้แก่ท่าน"  กันแน่นะ ?
ฮิ - มอบอะไรให้ละ ?
มา - ไม่รู้เหมือนกัน

ลงท้ายที่ไม่ได้อะไรมาสักอย่างเดียวเพราะคีย์เวิร์ดสำคัญอย่างมานากะกลับจำอะไรไม่ได้สักอย่าง


จบ ครึ่งแรก