เมื่อไรจะมี Tag Nagi no asukara เนี่ย ?

เรื่องราวในตอนนี้เริ่มต้นโดยการย้อนความเมื่อสมัยก่อนเล่าโดย จิซากิ



วัยเด็กของ จิซากิและมานากะ มีอยู่วันหนึ่งที่ทั้งคู่ได้หลงเข้าไปในเขตป่า (สาหร่ายและพืชใต้น้ำ) ลึกนอกเขตเมืองติดแนวประการัง แน่นอนว่า สำหรับเด็กน้อยความทรงจำแบบนี้ถือเป็นความกลัวที่ไม่อาจลืมเลือนไปได้
ทั้งคู่ต่างหิวและหวาดกลัวจนไม่มีแรงจะเดินไปไหนได้แล้ว



แต่ทว่า ก็ได้มีพระเอกขี่ ม้า(น้ำ)ขาว มาช่วยถึงที่นั้นคือ ฮิคาริ แสดงความเป็นลูกผู้ชายและผู้นำทางเพื่อนๆตั้งแต่ยังเด็ก



สำหรับจิซากิ มืออันแสนหนักแน่นและมั่นคง ดวงตาที่ส่องประกายอย่างมุ่งมั่น คือความทรงจำที่ไม่อาจลืมไปได้เช่นเดียวกัน  แน่นอนว่า หัวใจของเธอยังคงเว้นว่างเพื่อรอสักวันที่ฮิคาริจะกลับมาอยู่ที่ว่าความรู้สึกนั้นมันจะออกมาเมื่อไหร่

กลับมายังปัจจุบัน



จิซากิซึ่งลงจากรถเมล์ได้บังเอิญสังเกตเห็น สึมุกุที่รีบปั่นจักรยานทั้งที่ตัวเองหอบจะกินอยู่แล้ว


จบ Op



เริ่มต้นตอนกันด้วยการตรวจสุขภาพของมานากะหลังขึ้นจากใต้ทะเลในรอบ 5 ปี โดยหมอและจิซากิที่ทำงานเป็นแพทย์ฝึกหัด ตรวจดูอาการแล้วว่า สภาพไม่มีปัญหาอะไร สภาพเอน่ายังคงเหลือเยอะแต่ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว




ฮิคาริดีอกดีใจเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณ หมอและจิซากิ ที่รีบมาตรวจดูอาการให้

( อากิระหลานตัวเองจะเข้าไปดูด้วยแต่โดนห้ามไว้ไม่ให้ไปรบกวน จนมีแกล้งกันเล็กน้อย )



สำหรับคนอื่นคงไม่คิดมากอะไร แต่มิอุนะ สายตาของเธอที่มองไปยังมานากะราวกับมีความหมายบางอย่างแฝงไว้อยู่


หลังบอกลาหมอเป็นที่เรียบร้อย ขอตัดไปยังในบ้านอีกครั้ง



จิซากิบังเอิญเหลือเกินที่เดินผ่านมาเห็น มิอุนะ แอบซ่อนตัวอยู่หน้าห้องแอบดู ฮิคาริพูดกับ่ร่างไร้สติของมานากะอยู่คนเดียว

ฮิ - มานากะ..รีบๆตื่นขึ้นมานะ
ฮิ - งานล่องนภา...พวกพ่อๆกับท่านอุโรโกะ บอกเองว่ามันช่วยไม่ได้นะ
ฮิ - แต่ว่า..ชั้นหวังอยู่ตลอดเวลา
ฮิ - หวังว่ามันจะมีบางสิ่งเกิดขึ้นมา
ฮิ - ทั้งต้องการจะให้มันเกิดขึ้น
ฮิ - และจบลงเมื่อมันเกิดขึ้นมา

ว่าจบก็มีเรื่องชวนให้สงสัยขึ้นมา

ฮิ - เธอเป็นคนช่วยอาคาริไว้สินะ
ฮิ - แล้วหลังจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้นนะ ?
ฮิ - จริงสิ..เธอมีเรื่องจะบอกชั้นหลังจบงานล่องนภาด้วยไม่ใช่เหรอ ?

เหตุการณ์ในตอนงานล่องนภาเมื่อคราวนั้น หากฮิคาริคว้ามือมานากะเอาไว้ได้เรื่องมันคงไม่เป็นเช่นนี้ แต่ในคราวนี้ฮิคาริจะไม่มีวันปล่อยมือมานากะเป็นอันขาด



คำพูดนี้ที่อาจไปทำร้ายจิตใจมิอุนะที่แอบดูอยู่นอกห้อง เพราะหลังว่าจบ มิอุนะสีหน้าสื่อออกมาได้อย่างชัดเจนว่า ตัวเองคงไม่มีหวังในเรื่องนี้

แม้จิซากิจะอยู่ด้วย ( เธอก็โดนทำร้ายจิตใจเหมือนกันแหละ ) แต่มิอุนะก็ขอวิ่งจากไปอย่างเงียบๆ แต่จากเหตุการณ์ที่เจอมาเมื่อตะกี้ทำให้จิซากิรู้ทันทีว่า

จิ - งั้นเหรอ...มิอุนะจังก็ชอบฮิคาริด้วยสินะ



ตกเย็น จิซากิซึ่งต้องเข้าเวรเฝ้าดูอาการของปู่สึมุกุ ( ปู่ตัวเองด้วยแหละอยู่บ้านด้วยกันมา 5 ปีคงเป็นปู่กับหลานทางอ้อมไปแล้ว ) ปู่สึมุกุ รู้เรื่องที่เกิดขึ้นหมดแล้ว ทั้งยังเหมือนรู้เรื่องบางอย่างเกี่ยวกับ สิ่งที่พวกฮิคาริไปเจอมาว่า

ปู่ - พวกเธอบอกว่า ได้ไปพาตัวเด็กสาวนั้นออกมาจาก สุสานท่านโอโจชิ สินะ
จิ - เอ๋?... คุณปู่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับที่นั้นเหรอค่ะ ?

ว่าแล้วปู่สึมุกุก็ขอเล่าเรื่องราวสักเล็กน้อย ว่า

ปู่ - " สถานที่นั้นคือ เรื่องราวตอนต่อของท่านเทพท้องทะเลและท่านโอโจชิ "
จิ - เรื่องราวตอนต่อ ?
ปู่ - ไม่ค่อยมีใครพูดถึงเรื่องนี้กันนักหรอก...เพราะว่า " ตอนจบมันโศกเศร้ามาก "
จิ - เอ๋ ?

จากนี้คงต้องรอฟังจากปากของจิซากิเอง เพราะกระจกมันหนามาก เสียงปู่สึมุกุทะลุออกมาไม่ได้

( เออออ.. ปู่ไม่ต้องเล่า คนดูก็เดาได้หมดแล้วละว่า งานนี้มันต้องมีใครพลีชีพแน่ๆ )



หลังเลิกงาน เวลาอาหารเย็นของบ้านสึมุกุ วันนี้ ทั้ง 3 คนคือ จิซากิ สึมุกุและคานาเมะ ก็ทานตามปกติ ถึงจะมีเรื่องจากคานาเมะว่า อาการมานากะเป็นยังไงบ้างก็ตามที

แต่ก็ไม่พ้นที่ว่า คานาเมะต้องมีเรื่องเคืองเล็กน้อยกับสึมุกุ ว่าด้วยเรื่องที่ว่า ศาตราจารย์และสึมุกุได้ใช้ให้พวกฮิคาริและมิอุนะดำลงไปยัง ชิโอะชิชิโอะ เพียงเพื่อการเก็บข้อมูลสถานที่ ซึ่งการที่มิอุนะลงไปด้วยมันอาจเกิดอันตรายขึ้นได้แต่ก็ไม่มีการหักห้ามแต่อย่างใดจาก ศาตราจารย์และสึมุกุเลย



ถึงจิซากิจะถามเรื่องเหตุผลไปแล้วสึมุกุเริ่มว่าด้วยเรื่องหลักวิชาการสารพัดเกี่ยวกับการศึกษาเก็บข้อมูล รู้ว่ามิอุนะอาจเจออันตรายแต่มันก็จำเป็น  

จิ - เอาเถอะนา..สึมุกุคุงก็อธิบายมามากพอแล้ว คานาเมะ..เธอพอจะให้โอกาสเค้าได้มั้ย ?



แม้จิซากิจะหยุดมาม่าได้พอดี แต่คานาเมะกลับดูไม่พอใจเลยสักนิด จนเลิกทานแล้วจากไปทั้งอย่างนั้น

คา - เธอเนี่ยเป็นผู้ใหญ่จังนะ..จิซากิ
คา - ขอบคุณสำหรับอาหาร
จิ - เอ๋ ? คานา....

ลับหลัง คานาเมะ ผู้ไม่สบอารมณ์ นี้คือสีหน้าของเจ้าตัวในขณะนี้

คา - โธ่เว็ย!!!

จบครึ่งแรก