อาทิตย์หน้าอวสานแล้วครับ



เรื่องราวต่อเนื่องจากความที่แล้ว วันนี้ไม่มีอะไรมากมายเท่าไร เพียงแค่ว่า การตะเตรียมงานล่องนภาดำเนินไปได้ด้วยดี ผู้คนให้การสนับสนุน  ตัวฮิคาริกับมานากะ ต่างก็ดีอกดีใจเป็นยกใหญ่เช่นกัน  แปปๆ คุณแม่อาคาริ และ อากิระ ที่เอาเสบียงมาให้



แล้วมีคิวตลกของ อากิระ ด้วยคือ ทำเป็นงอนวางเสบียงกับพื้นให้ต่อหน้า เพราะตอนที่แล้วโดน มานากะปฎิเสธความรู้สึกมาหยกๆ  




อีกฝั่งพวกเพื่อนๆกำลังทำหุ่นท่านโอโจชิอยู่ แต่เมื่อ มิอุนะยกอากิระให้เข้าไปดูใกล้ๆ พร้อมบอกว่า สร้อยคอที่ประดับไว้คือความรู้สึกของมานากะที่อัดแน่นไว้ เมื่อนั้นที่ได้เกิดเรื่องขึ้น!!!
อาจเพราะความคิดของเด็กน้อยที่หวังจะ NTR (ฮา) แต่โดนปฎิเสธมา
หรือ อารมณ์ชั่ววูปของเด็กน้อยที่ยังอ่านเขียนไม่คล่อง
หรือ ความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของผู้เยาว์



อากิระ คว้าสร้อยคอเส้นอาจเพราะจะเอาไปทิ้ง แต่บังเอิญหกล้มเข้าให้จนสร้อยตกทะเลไปแบบต่อหน้าต่อตาทุกคน มิอุนะผู้ไม่รอช้า รีบลงน้ำไปตามคืนโดยเร็ว แต่เมื่อคว้ามันมาได้สำเร็จ เมื่อนั้นที่ทุกอย่างได้เปิดเผยออกมา

มา - ชั้นชอบฮี๊คุง
มิ - เอ๋ ?
มิ - ชั้นชอบ...ฮี๊คุง

?? - จริงๆด้วยสินะ

มิ - สึมุกุ ?


สิ่งที่จะกล่าวต่อไปนี้ คือ ฉากเมื่อ 5 ปีก่อน คืนก่อนเริ่มงานล่องนภา ที่มานากะได้บังเอิญถูกอวนจับปลาของเรือสึมุกุลากขึ้นมาเป็นรอบที่ 2 โดยในเหตุการณ์นั้น สึมุกุคือผู้ที่รู้หมดทุกอย่างเพราะเจ้าตัวบอกเองว่า มีอะไรอยากพูดก็ว่ามาเลยตัวเองจะรับฟังให้



กล่าวโดยสรุปถึงที่มานากะว่ามา ตัวเธอเป็นคนจากใต้ทะเล ยามเมื่อแสงอาทิตย์สาดส่องกระทบสู่ผิวน้ำฉายลงมายังชิโอะชิชิโอะ เธอจะมีความสุขและอบอุ่นมาก

สำหรับมานากะแล้ว
สึมุกุเปรียบดั่งอาทิตย์ที่มองแล้วใจเต้นตึกตักแต่อบอุ่น ส่วน ฮิคาริเปรียบดั่งทะเลที่โอบล้อมทุกสิ่งทุกอย่าง ซึ่งถ้ามานากะมีเอน่าเธอคงไม่มีวันตัดขาดจาดท้องทะเลไปได้

ถึงจะว่าเช่นนั้น ฝั่งสึมุกุเมื่อนั้นที่ถามขึ้นมา

สึ - เธอชอบฮิคาริใช่รึเปล่าละ ?
มา - ( น้ำตาเล็ด )
สึ - ทำไมถึงต้องเศร้าด้วยละ ?
มา - ( เสียงสะอื้น ) เพราะชั้นรู้ว่า จี๊จัง (จิซากิ) รู้สึกยังไงกับฮี๊คุงนะ

สึ - ?!

มา - จี๊จังขอร้องว่า "อย่าเอาเรื่องที่เธอชอบฮี๊คุงไปบอก" นะ



ความรู้สึกของมานากะที่ไม่อาจจะบอกกับใครได้ ตัวมิอุนะซึ่งไม่พ้นต้องมีคำถามประมาณนี้ออกมาจากปากเธอแน่ๆคือ

มิ - ทำไมกัน..ตลอดเวลาที่ผ่านมาทำไมคุณ (สึมุกุ) ถึงปิดเงียบไว้กัน ?
สึ - เพราะเธอขอร้องให้ช่วยปิดเรื่องนี้ไว้

มิ - !!

มิอุนะผู้ไม่อาจสะกดความรู้สึกไว้ เริ่มการระบายความในใจถึงสิ่งที่ฮิคาริทำทุกอย่างเพื่อช่วยมานากะ เพราะเชื่อมาตลอดว่า มานากะชอบสึมุกุ แน่นอนว่า ตัวสึมุกุก็บอกว่าฮิคาริพูดกับตัวเองด้วย ( ตอนที่ 23 )



ลงท้ายตรงนี้คือ เรื่องจบไปได้ดีด้วย ( อากิระรู้สึกผิดด้วย )แต่สำหรับตัวมิอุนะเรื่องนี้อาจเป็นตัวกำหนดชะตาชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้ เพราะถ้าหากจบงานในวันพรุ่งนี้

แล้วมานากะได้ความรู้สึกกลับมา ตัวเธอจะทำยังไงต่อไปละ ?

( คานาเมะของคุยกับสึมุกุเป็นการส่วนตัว)



คืนนั้น มิอุนะกับมานากะ คุยกันถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น ต่างฝ่ายตรงขอโทษให้กันและกัน บ้างก็บอกว่าตัวเองผิด ตัวชั้นผิด  ฝั่งมานากะบอกว่าทั้งหมดเป็นความผิดของชั้นที่ไม่รู้ว่าไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไร พอบอกว่าทุกครั้งที่เธอแนบมือเข้ากับหูจะมีเสียงคลื่นทะเลซัดเข้ามาตลอด แต่มิอุนะเข้าไปช่วยปิดหูไว้ให้อีกชั้น เสียงจึงหายไป

ตัดไปทางบ้านสึมุกุ



คืนนั้น หลังว่ากันหอมปากหอมคอว่า จิซากิกำลังเย็บชุดท่านโอโจชิกันเรียบร้อย สึมุกุในที่สุดก็ขอเริ่มต้มม่ามายามดึกกันเลยคือ

สึ - ชั้นฟังจากคานาเมะมาหมดแล้วละ
จิ - ?
สึ - เรื่องความรู้สึกของเธอไง
จิ - ระ..เรื่องอะไรเหรอ ?
สึ - เธอไม่ต้องโกหกอีกต่อไปแล้วละ
จิ - มะ..ไม่ใช่นะ!!
สึ - ไม่ใช่มีแค่เธอเหรอ..แต่มุไคโดะก็ด้วย
จิ - เอ๋ ?

เรื่องนี้คงมียาวแน่ๆ ว่าแล้วสึมุกุก็ได้ทำการปิดประตูห้อง (อย่าคิดลึก) เพื่อเล่าความจริงทุกอย่าง

ความจริงถูกเปิดเผยเพราะอาทิตย์หน้าอวสานแล้ว



ทั้งความรู้สึกที่มีให้กัน
ทั้งความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน
ทั้งความคิด

สิ่งที่จิซากิว่ามา คือสิ่งที่เธอไม่ต้องการให้มันเปลี่ยนแปลงไป ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักเท่าไร ฮิคาริก็ยังคงรักมานากะเสมอ และ มานากะก็ยังคงให้ฮิคาริคอยปกป้องอยู่เสมอ สิ่งที่จิซากิหวังก็มีเพียงเท่านี้ อยากให้ความสัมพันธ์และตำแหน่งทางความคิดดังกล่าวยังคงเป็นเช่นนั้นตลอดไป เปรียบดั่งถูกแช่แข็งชั่วนิรันดร


แต่ตอนนั้นที่สึมุกุเริ่มค้านขึ้นมา สิ่งที่จิซากิว่ามามันไม่ใช่อย่างนี้ ไม่ใช่เพราะเธอต้องการจะรักษาความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนทั้ง 4 คน แต่เพราะเธอชอบตัวเอง(สึมุกุ) อยู่ต่างหาก นั้นแหละคือสาเหตุที่ว่าทำไมเธอถึงยังต้องการให้ ฮิคาริกับมานากะ ยังคงรักกันอยู่เสมอ



ว่างั้นไป บางทีสิ่งที่สึมุกุคิดมาอาจจะผิดก็ได้ เพราะงั้นตัวเองอาจต้องคิดใหม่อีกรอบ  จนจิซากิต้องถามว่า เธอคิดจริงๆเหรอเรื่องที่ตัวเองรักจริงๆ

แต่สึมุกุตอบแค่ว่า

สึ - เปล่า...ชั้นยังคิดอยู่ตลอดว่า เธอมีความรู้สึกรักให้ชั้น
จิ - ?! ( หน้าแดง )
สึ - แต่ชั้นยังพยายามคิดหาวิธีอยู่ว่าทำยังไงถึงจะให้เธอยอมรับอยู่



จิซากิตรงนี้ขอหัวเราะเล็กๆให้สักที แต่ฝั่งสึมุกุกลับบอกว่า

สึ - ชั้นจริงจังนะ
จิ - รู้อยู่แล้วละ

สึมุกุเริ่มเดินเข้าไปใกล้ๆพร้อมพูดแค่ว่า

สึ - เธอคงไม่ปฎิเสธแล้วสินะ ?
จิ - .... (หันหน้ามามองพร้อมส่งสายตาเป็นใจให้)
สึ - ขอกอดหน่อยได้ไหม? ( หน้าตาจริงจัง )



ฝั่งหญิงสาวยังไม่ทันจะพูดอะไร ฝั่งชายหนุ่มเริ่มการเข้าไปโอบกอดร่างอันอย่างช้าๆ เปรียบดั่งเหมือน 2 ตอนที่แล้ว



จิ - อย่านะ
สึ - จิซากิ



จิซากิ : อย่านะ อย่านะ อย่านะ ไม่ได้นะ ( น้ำเสียงแผ่วเบาจนไม่อาจได้ยินได้ )
จิ - (ฉันจะมีความสุขอยู่คนเดียวได้ยังไงกัน)



(อย่าคิดลึก)



ตัดไปทางฝั่งบ้านครอบครัวมิอุนะยามค่ำคืนและเงียบสงับ มิอุนะที่บังเอิญพึ่งออกจากห้องน้ำ ได้เห็นฮิคาริเดินออกจากบ้านกำลังไปที่ไหนก็ไม่รู้ จึงต้องรีบตามไปโดยด่วนการจะเรียกให้ได้ยินก็ช่างลำบากแสนเข๊ย เพราะฮิคาริวิ่งนำไปก่อนฝั่งมิอุนะเลยต้องเร่งฝีเท้าให้ทันจนเหนื่อยไปหมด  โดยฮิคาริบอกว่าที่ตัวเองออกมาเพราะแค่จะไปตรวจเช็คเรือสำหรับงานวันพรุ่งนี้เท่านั้น เพราะกลัวว่าจะมีอะไรบางอย่างขาดหายไปรึเปล่า

ฝั่งมิอุนะที่ตอนนี้ได้จริงจังในคำพูดที่ว่า ต้องการจะให้ความรู้สึกของมานากะกลับมา และมันต้องกลับมาแน่ๆ ตัวฮิคาริถึงจะพูดอะไรออกไปเรื่อยเปื่อย แต่มิอุนะที่ได้เริ่มรุกด้วยคำถามเด็ดว่า



มิ - ฮิคาริชอบคุณมานากะใช่มั้ย ?
ฮิ - พูดอะไรของเธอ!! ( หน้าแดง )
มิ - ชอบใช่มั้ยละ
ฮิ - อะ...เออ

คำยืนยันออกจากปากเจ้าตัวเรียบร้อย พ่อหนุ่มอกสามศอกและไม่ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองอยู่ตลอดเวลา ฝั่งมิอุนะแม้จะรู้ว่ามันคือการโจมตีทางจิตใจของตัวเอง แต่ปากก็ยังถามอีกว่า

มิ - พูดอีกครั้งซิ
ฮิ - เฮ้ย!!
มิ - พูดอีกครั้งซิ...ว่าชอบคุณมานามากะ!!!
ฮิ - เป็นบ้าอะไรของเธอ!
มิ - อีกครั้ง..ขอร้องละ!!!
ฮิ - ......

แม้ฮิคาริจะพยายามบอกปัดอย่างคงไม่มีทางสู้ แต่เพราะสายตาจริงจังแบบสุดๆของมิอุนะ ความกลบเกลื่อนและบอกปัดคงไม่สามารถเอาอยู่ได้อีกแล้ว

ฮิ - เฮ้ออ...มานากะน่ะเหรอก็ชอบนะเซ่

มิ - อีกครั้ง!!!
ฮิ - มานากะชอบที่สุด!!!!
มิ - อีกครั้ง! อีกครั้ง!!!!

ฮิ - โว้ย! อะไรขะ..... ?!



นี้คือสีหน้าของเด็กสาวผู้กัดฟันยอมรับสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าแม้ว่าในใจอาจจะยังมีส่วนไม่ยอมรับความจริงอยู่มากหรือน้อย แต่ฝั่งมิอุนะได้รีบขอแยกตัวกลับไปบ้านพร้อมกับน้ำตา




ทุกก้าวที่วิ่งกลับไป
ทุกก้าวที่เหยียบสัมผัสกับน้ำทะเล
ทุกก้าวที่เหมือนกับเข็มตอกหัวใจ และ คำๆเดียวว่า " เจ็บเหลือเกิน "

มิ - ทั้งความรัก ความรู้สึกของฮิคาริ เจ็บปวดเหลือเกิน
มิ - ต้องการอีก ต้องการอีก ชั้นต้องเจ็บปวดอีก ใส่ลงมา ถลาโถมมา ใส่มาที่ความรู้สึกของชั้นที่มีต่อฮิคาริอีก!!!
มิ - เพื่อให้ชั้นสละทิ้งไปได้



วิ่งจนไม่ทันระวังจนสะดุดหัวกระแทกรางรถไฟ ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมาพร้อมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

มิ - เพื่อให้ชั้นยอมแพ้เรื่องฮิคาริไป.....

ทุกคำพูด
ทุกวลี
ทุกพยางค์
ทุกความรู้สึกที่สื่อออกมาจากคำพูดเหล่านั้น  

เด็กสาวต้องการให้มันเป็นหอกเหล็กเสียบมายังหัวใจของเธอ

แต่เค้าว่า " ความเจ็บปวดครั้งแรกมันทั้งรุนแรงและดุดัน "  ในที่สุด เสียงร้องของเด็กสาวก็กู่ก้องออกมา




มิ - อ็ากกกกก!!!!! ฮือออ!!!! ฮืออ!!!! ( เสียงร้องไห้ดังลั่น ณ รางรถไฟ )

( กองอวยมิอุนะร้องไห้ตามด้วย )

จบ ครึ่งแรก