นับถอยหลังอีก 2 ตอนอวสาน



เรื่องราวต่อเนื่องจากความที่แล้วเรื่องราวเริ่มต้นไม่ใช่กล่าวถึง สึมุกุและจิซากิที่อยู้ ณ ชิโอะชิชิโอะ แต่เป็น เหตุการณ์บนผืนดิน ยามเย็น ซายุ มิอุนะ และ มานากะ เดินกลับบ้านด้วยกัน พูดกันไปพลางจนบังเอิญเห็นฮิคารินั่งตรงริมฝั่งทะเลอยู่คนเดียว มานากะเลยเข้าไปทักสักหน่อย



ฝั่งฮิคาริที่เห็นสร้อยคอหินทากทะเลสีน้ำเงินท้องสีแดงเข้าเลยไม่แปลกใจที่จะเอ๋ยขึ้น จนพอรู้ว่ามิอุนะทำเป็นรูปแบบสร้อยคอให้เพื่อให้พกไปไหนมาไหนได้สะดวก

ตัดไปทาง สึมุกุและจิซากิ



สึ - ตลอดเวลา 5 ปีที่ชั้นได้อยู่กับเธอ
สึ - ชั้นเฝ้ามองดูเธออยู่ตลอด
สึ - จนชั้นเข้าใจแล้วว่าท้องทะเลเป็นยังไง จากตอนที่เธอ โกรธ หัวเราะ และ ร้องไห้
สึ - นั้นแหละคือความรู้สึกของชั้น
สึ - ความรู้สึกของเธอบางทีอาจจะเหมือนกับชั้นก็ได้

นั้นคือ



คำสารภาพจากชายหนุ่มผู้เก็บซ่อนความรู้สึกของตนเองมาโดยตลอด 5 ปี
สิ่งที่ชายหนุ่มผู้นี้ต้องการจะบอกมาโดยตลอด 5 ปี
คำพูดที่ชายหนุ่มพูดออกมาจากใจจริง ไร้ซึ่งการพูดเอาใจ หรือ ตลบกลบเกลื่อน


ว่าจบ ฝ่ายหญิงยังไม่ทันจะพูดอะไรนอกจากหน้าแดงกร่ำเป็นมะเขือเทศเกือบสุกได้ที่ ฝ่ายชายเริ่มทำการแสดงความรู้สึกทางกายของตนให้รับรู้ด้วยการจับมือ และโอบกอดร่างอันบอบบาง ( ฮิคาริบอกว่าจิซากิตัวแข็งกล้ามใหญ่ขึ้น ) นั้นไว้



จิ - อย่านะ
สึ - ถ้าชั้นเข้าใจผิดชั้นก็จะยอมปล่อยเธอ
จิ - สึมุกุคุง !
สึ - แต่ถ้าไม่ใช่...



หลังว่าจบก็ใช้มืออีกข้างที่ยังว่างโอบกอดให้แน่นกว่าเดิม  แต่ทว่า....



จิ - หยุดเถอะ!!!
จิ - ชั้นรักสึมุกุคุงไม่ได้หรอก!!!!

ว่าแล้วก็หนีจากไปแบบดื้อๆ



ชายหนุ่มผู้ถูกปฏิเสธความรู้สึกได้แต่เพียงเงียบไม่ปริปากใดๆ ทั้งดูน่าเศร้าและน่าเห็นอกเห็นใจ

ตัดไป OP


เริ่มต้นตอนกันวันนี้คือ  



ยามเย็น จิซากิผู้ปฏิเสธความรู้สึกรักของสึมุกุได้กลับมาบ้านเพียงคนเดียว  แต่ทันใดนั้นเองไม่อาจทราบได้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนี้เธอคิดไปเอง หรือว่า มีคนช่วยทำให้เห็นภาพขึ้นมากันแน่



เพราะจู่ๆ บริเวณรอบด้านได้เกิดภาพ Flashback ตอนความตลอดเวลา 5 ปีที่เธอมาอาศัยอยู่บ้านสึมุกุ ทั้งตอนถ่ายรูปกันเนื่องจากได้เข้าเรียนชั้นมหาลัย หรือ เมื่อเข้าบ้าน ก็เป็นภาพเหตุการณ์ ความสุขตลอด 5 ปี เช่น นั่งเล่นหมากรุกญี่ปุ่นกับปู่สึมุกุ

จิ - แค่เพียง 5 ปี
จิ - แค่เพียง 5 ปีเท่านั้น
จิ - ตลอดเวลา 5 ปีที่สึมุกุคุงเฝ้าดูชั้นตลอด
จิ - ความรู้สึกพวกนั้นมันเทียบกับที่ชั้นมีให้พวกฮิคาริไม่ได้หรอก!!

แม้เธอจะพูดแบบนั้น แต่ตลอด 5 ปีแห่งความสุขในเวลาที่พวกฮิคาริกำลังจำศีลกัน เธอมีความสุขมากๆ บางทีความสุขพวกนี้อาจจะเยอะกว่าหรือเทียบเท่ากับตอนที่เธออยู่กับฮิคาริก็ได้


ตอนนั้นเองในขณะที่เธอกำลังทุกข์ใจ คานาเมะที่จู่ๆได้เดินเข้ามาถึงที่



จิ - คานาเมะ ?
คา - สึมุกุสินะ ?
จิ - ?
คา - เธอเนี่ยไม่เปลี่ยนไปเลยนะ
คา - เวลาที่เธอแอบชอบใครพฤติกรรมเธอจะฟ้องออกมาอย่างนี้แหละ



ว่าแล้วคานาเมะก็ขอนั่งย่องๆพร้อมว่าด้วยน้ำเสียงโล่งอกโล่งใจ

คา - โล่งอกไปนะ
คา - ความรู้สึกที่อัดอั้นนั้นนะ...ผมจะรับฟังมันไว้เอง
คา - ไม่ต้องห่วงเรื่องความรู้สึกของผมหรอก

จิ - คานาเมะ ?

คา - เพราะว่าต่อให้คนๆนั้นไม่ใช่ฮิคาริ ยังไงคนที่จิซากิชอบก็ไม่ใช่ผมอยู่ดีแหละ
คา - แต่ก็ดีแล้วละที่เป็นสึมุกุคุงนะ

( เอ็งโครตใจหล่อเลยเว็ยเฮ้ย!!!! )


วินาทีและความรู้สึกอันสุดแสนอันอั้น ในที่สุดก็ระเบิดออกมาดั่งดอกไม้ไฟ ความรู้สึกของคนที่หลอกตัวเอง ไม่ว่าใครที่รู้จักจิซากิดี หรือ คนที่มองความรู้สึกคนอื่นได้เพียงชั่วพริบตา ก็ย่อมรู้ได้เพียงเห็นจิซากิภาพนี้



จิ  - ไม่ใช่!!! ชั้นไม่ได้รักสึมุกุคุง ชั้นรักสึมุกุไม่ได้หรอก
จิ - ใช่แล้ว!!  เพราะถ้าชั้นรักใครนอกจากฮิคาริ มันจะเป็นการทรยศต่อทุกคนที่กำลังจำศีลอยู่ ทุกคนที่ถูกแช่แข็งกาลเวลาไว้!!!
จิ - ชั้นรักฮิคาริ จะต้องไม่ลืมว่าชั้นรักฮิคาริ
จิ - ตอนที่ฮิคาริกลับมา ชั้นกลัวมากจริงๆ ทั้งรูปร่างและหน้าตาของเค้าที่ไม่เปลี่ยนไป แต่มีเพียงชั้นคนเดียวที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว!!!
จิ - แต่ว่าตอนที่ฮิคาริบอกกับชั้นว่า "ชั้นไม่เปลี่ยนไปเลย" ชั้นดีใจที่สุดเลย
จิ - จนถึงตอนนี้ชั้นก็ยังรักฮิคาริเสมอ
จิ - แต่ว่า....

คา - พอได้แล้วละ...พวกผมก็กลับมาแล้วนิ
คา - เธอไม่ต้องหลอกความรู้สึกตัวเองอีกแล้วละ

แม้คานาเมะจะว่าอย่างนั้นแต่ฝั่งจิซากิกลับ...

จิ - แต่มานากะชอบสึมุกุคุง
จิ - เพื่อจะให้ความรู้สึกรักของมานากะกลับมา ชั้นจะรับความรู้สึกสึมุกุไม่ได้

คา - มานากะไม่ได้เกี่ยวซะ.....
จิ  - เกี่ยวสิ!!!
คา- เธอเนี่ย...ยังดื้อรั้นไม่เปลี่ยนเลยนะ



ตัดไปทางบ้านครอบครัวมิอุนะ



มานากะที่จู่ๆก็ได้ยินเสียงของคลื่นทะเลอีกครั้ง ยังไม่ทันไร อาคาริก็ได้เข้ามาพร้อมบอกว่า อากิระ มีจดหมายอยากจะมอบให้ด้วย ( เล่นตามประสาเด็กแหละ ) ซึ่งจดหมายและภาพวาดแบบเด็กเขียนเล่นถึงจะดูไก่เขี่ยและตลกไปนิดแต่ข้อความนั้นเขียนไว้ว่า

" ผมชอบมานากะ "

มา - ผม..ชอบมานากะ ?



อากิระมีเขินอายเหมือนกับวัยรุ่นไปแล้ว ( คงเป็นความรู้สึกรักแบบเด็กๆนั้นแหละ ) แต่ตัวมานากะที่ได้รับความรู้สึกนี้  ทันใดนั้นที่ได้ปลีกตัวออกไปทั้งๆอย่างนั้น จนอากิระงอนแก้มป่อง  ( ตลกดีครับ )

อา - เอานา...อากิระก็เขียนอีกสิว่า " อากิระอย่ายอมแพ้ๆ สิ "



ฝั่งมานากะ ถึงเธอจะสูญเสียหัวใจแห่งความรักใคร่ไปแล้ว แต่ความรู้สึกทางกายยังคงมีอยู่ เธอเอาแต่พูดว่า สิ่งนี้คืออะไร สิ่งนี้มันอะไรกัน พร้อมกับมีน้ำตาไหลนองหน้าอย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมกับเสียงของคลื่นที่ดังไม่รู้จบ แม้เธอจะบอกว่า หนวกหู หนวกหู หนวกหู ก็ตามแต่เสียงก็ไม่มีวันหยุดไปจากในหัวเธอ

( เห็นฉากนี้นึกถึงตอนอวสานของ Mawaru penguindrum ชอบกล ห่วงแห่งชีวิตถูกสับรางไปแล้ว ฮิมาริ จำเรื่องของ พี่ชายทั้งสองไม่ได้ แต่พอเห็นจดหมายที่เสียบไว้ในตัวตุ๊กตาหมี ก็เป็นแบบมานากะในภาพเลย )


ตัดไปทางมิอุนะ  ตัวเธอที่เห็นฮิคาริพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้มานากะได้ความรู้สึกรักใคร่กลับมา ในที่สุดเธอก็คิดขึ้นมาได้แล้วว่า

มิ - บางที..สิ่งที่ชั้นพอจะทำได้คือ....

ตอนนั้นที่ฮิคาริได้เข้ามาคุยด้วยเรื่องสร้อยคอของมานากะว่า ถึงตัวเองจะทำใจรับมันไม่ได้แต่ไม่ว่ายังไงก็ขอบคุณมิอุนะมากเลย ถึงมิอุนะจะเขินอายอยู่บ้าง



แต่ฮิคาริก็ยังไม่หยุดขอบคุณเธอเรื่องที่เธอช่วยซ่อมแซมธงในงานล่องนภาที่ตัวเองเคยใช้ กับ ช่วยให้ตัวเองกับคนอื่นสามารถกลับไปยังชิโอะชิชิโอะได้

ซึ่งตัวฮิคาริเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดยังไงดีแต่ไม่ว่ายังไงตัวเองก็อยากจะตอบแทนให้มิอุนะบ้าง แต่มิอุนะบอกว่า การตามหาตัวมานากะทำให้ฮิคาริดูเปลี่ยนแปลงไปนะ

มิ - (แต่อย่างน้อยชั้นก็สามารถทำเพื่อฮิคาริที่มอบความรู้สึกดีๆให้กับคุณมานากะแล้วนิ)
มิ - (ถึงแม้ว่า ฮิคาริ จะไม่ได้รู้ถึงความรู้สึกของชั้นก็เถอะ)


รุ่งเช้าวันต่อมา



ในระหว่างการเดินทางไปโรงเรียนระหว่าง ฮิคาริกับมานากะ ( มิอุนะไปก่อนแล้ว ) ตัวเธอได้ถามคำถามนึงขึ้นมาว่า

มา - นี้..ฮิ๊คุง...มีคนที่ชอบรึเปล่า ?
ฮิ - เฮ้ย!! พะ..พูดอะไรนะ

มานากะถึงจะถามไปอย่างนั้นแต่ตัวเธอกลับไม่เข้าใจว่า ความรู้สึกรัก มันคืออะไร ตัวเองไม่เข้าใจเลย ? ถึงฮิคาริจะว่าไปแบบลอยๆไม่มีอะไรตายตัวว่า มันคือ สิ่งนั้นไงละ แต่ก็ไม่มีพูดอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง

จบ ครึ่งแรก