กระทู้นี้เป็นสปอยนะคะ
ตัวเต็มต้องรอสำนักพิมพ์แปลเล่ม 30 ออกมาค่ะ
บทส่งท้าย 1 – Ozawa Yuko
- จะเป็นฉากหิมะตก และยูจิ ยืนคุยอยู่กับโอซาวะ (ฉากนี้น่าจะเป็นฉากในอดีตเพราะโอซาวะผมดำ)
ยูจิ : ฉันชอบหิมะ เมื่อเทียบกับตอนเด็ก ๆ ดอกไม้ไฟและทะเลก็ดูพิเศษน้อยลงไปเรื่อย ๆ เลย แต่ว่าหิมะก็ยังให้ความรู้สึกว่าพิเศษ
ยูโกะ : ฉันก็ว่างั้นเหมือนกัน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
- กลับมาปัจจุบัน
- ฉากตัดมาที่ยูโกะระหว่างกำลังเดินทาง ยูโกะคิดในใจว่า แม้ว่าจะกลับบ้านมาแล้ว แต่ที่น่าประหลาดใจคือ เธอไม่ได้พบเจอใครที่รู้จักจากโรงเรียนเลยสักคน และถึงแม้ว่าจะได้เจอกัน ยูโกะก็คิดว่าพวกเขาคงไม่รู้ว่าเป็นเธอ ตั้งแต่ชั้นประถม จนถึงมัธยมต้นมีคนประมาณ 200 คนที่จำเธอได้ ถึงอย่างไรก็ตามคนที่เธอกำลังเดินผ่านในขณะนี้ก็ไม่รู้จักยูโกะอยู่ดี
- และยูโกะก็บังเอิญได้เจอกับคนที่เธออยากเจอ
ยูจิ : โอ้ นั่นโอซาวะนี่!!
ยูโกะ : อิตาโดริคุง กลับบ้านมาแล้วหรอ ? ตอนฉันไปโตเกียว
บ้านปู่ของนายยังอยู่เหมือนเดิม เพราะงั้นฉันจึงดูแลมันไปพร้อมทำเรื่องอื่น ๆ บังเอิญจริง ๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ยูจิ : หิมะตกแล้ว
ยูโกะ : ยังชอบ หิมะ อยู่หรือเปล่า ?
ยูจิ : ชอบสิ มันลึกลับน่ะ หิมะยังคงพิเศษเสมอ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ยูโกะ : ฉันเองก็ชอบหิมะเหมือนกัน โดยเฉพาะเวลาที่มันกองเป็นภูเขา
ยูจิ : ใช่เลย ทำให้อยากปั้นตุ้กตาหิมะ
- ที่จริงแล้ว โอซาวะ ยูโกะ ชอบหิมะเพราะมันสดใสมาก และมันดูคล้ายกับคนที่เธอชอบเอามาก ๆ (ชอบยูจิ)
- มีข้อความทิ้งท้ายตลก ๆ จากโนบาระว่า ยูจิกำลังอยู่ในวัยผู้ใหญ่
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
บทส่งท้าย 2 – Kugisaki Nobara
- เป็นเรื่องราวของโนบาระที่เหมือนว่าจะกลับไปหาแม่ตามที่อยู่ที่โกะโจเคยให้ไว้จริง ๆ
โนบาระ : โย้
แม่ : อะไรน่ะ โนบาระจังนี่ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย มาเพื่อเจอแม่หรอจ๊ะ
โนบาระ : ไม่อยู่แล้วค่ะ บ้าหรือเปล่า
แค่รู้สึกว่าจะโชคร้ายถ้าเมินคำขอสุดท้ายจากใครบางคนเท่านั้นแหละ
แม่ : ? เข้าใจแล้วจ่ะ งั้นก็ขอให้สนุกนะ
- โนบาระนึกหงุดหงิดอยู่ในใจตลอดเวลา เธอไม่สนว่าคน ๆ นี้จะทำอะไร
- เหมือนโนบาระจะเล่าให้แม่ฟังว่าสุดท้ายแล้วก็ไปเป็นนักอาคม แม่ของโนบาระพูดด้วยท่าทีที่ทำเหมือนโนบาระยังเป็นเด็กแล้วบอกว่า เธอที่เป็นแม่ไม่มีความสามารถทางด้านอาคมเลย เพราะงั้นคุณยายเลยเล่นกับโนบาระคนเดียวตลอด
โนบาระ : อย่าพูดแบบนั้นได้ไหม คิดว่าเราสองคนอายุเท่าไหร่กันแล้ว สิ่งที่คุณขาดไม่ใช่พรสวรรค์ของนักอาคมอะไรหรอก แต่ขาดพรสวรรค์ของการเป็นพ่อเป็นแม่มากว่า ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่นั่นหรือไม่ ฉันก็เป็นนักอาคมอยู่ดี ถ้าไม่มีฉัน คุณก็คงเลิกเป็นนักอาคมไม่ได้ น่าสมเพช กลัวแก่ขนาดนั้นเลยหรือไง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
แม่ : นั่นคือทั้งหมดที่เธอจะพูดเหรอ โนบาระเธออยากให้ฉันยอมรับเธอใช่ไหม ขอโทษนะฉันรู้ว่าเธออยากให้ฉันพูดว่า 'ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อก่อน' 'เธอเติบโตมาได้ดีมาก' 'สุดยอดมาก' เธอคงอยากจะทำให้ความทรงจำเกี่ยวกับแม่ที่แสนเลวร้ายดีขึ้นสักนิดละมั้ง น่าเสียดายมาก เพราะฉันไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ล่อลวงพวกรวย เมามาย ลวนลามผู้ชายหนุ่ม ๆ ซึ่งเอาจริงฉันสนุกมากกกกกกกกก และคิดว่าชึวิตฉันดีที่สุดแล้ว การที่มีพ่อแม่ดูแลตลอดนั้นแหละที่น่าสมเพช
โนบาระ : สุดยอดมาก น่าทึ่งสุด ๆ ขอบคุณสำหรับคำสอนและการบรรยายที่ดูไม่น้ำหนักอะไรเลย ดูเหมือนจะมาจากดาวเคราะห์ที่มีแรงโน้มถ่วงต่างกัน
แม่ : อะไรนะ
โนบาระ : จากใจนะ ฉันไม่ได้สนใจคุณเลย ฉันก็แค่เคารพคนตาย และมาที่นี่เพราะคิดว่าจะได้เห็นอะไรสนุก ๆ
แม่ : เธอพูดอะไรน่ะ
โนบาระ : นั่นแหละ!!!! คุณยาย
แม่ : มะมะมะ แม่คะ
โนบาระ : ตามสบายนะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
บทส่งท้าย 3 – Panda
ของแพนด้าไม่ค่อยมีอะไรค่ะ แต่สรุปคร่าว ๆ เหตุการณ์ดังนี้
มีหลานชายกับหลานสาว (เป็นหลานของ อคคทสึ ยูตะ) มาที่บ้านหลังนึงซึ่งมีแพนด้าอยู่ และหลานสาวก็เดินไปจับแล้วบอกว่ามันน่ารักดี
แต่คุณปู่บอกว่าอย่าไปจับ เพราะน่าจะเป็นสมบัติของคุณปู่ และเป็นศพต้องสาปด้วย หลานสาวได้ยินแบบนั้นตกใจจึงปาแพนด้าทิ้ง แล้วแพนด้าก็ยืนขึ้นมาพูด
แพนด้า : เด็กนี่มีบุคคลิกที่ไม่ดีเลยนะ เป็นหลานยูตะจริง ๆ เหรอ
กล่องบรรบยาย : ศพต้องสาปที่กลายพันธุ์อย่างกระทันหัน --- แพนด้า หลังจากเหตุการณ์ก่อการร้ายของนักอาคมเมื่อเดือนพฤศจิกายน 2018 การควบคุมอิสระแบบสังเกตการร่วมกันของแพนด้าก็ศูนย์เสียฟังก์ช่นดังกล่าวไป มันหยุดทำงานในเดือนตุลาคม 2025 หลังจากลงทะเบียนเก็บไว้ในโกดังของตระกูลโกะโจแล้วกรรมสิทธิ์ของมันถูกส่งต่อไปที่ อคคทสึ ยูตะ ซึ่งเป็นตัวแทนของหัวหน้าตระกูล ถึงตอนนี้ในปี 2080 มันก็ยังเคลื่อนไหวได้อยู่บ้าง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
บทส่งท้าย 4 – Uraume
- จะเกี่ยวกับอุราอุเมะ และสุคุนะ ทั้งหมดเลยเป็นเรื่องในอดีตตอนที่อุราอุเมะรู้จักสุคุนะ และเริ่มเดินทางด้วยกันจนถึงสุดท้าย
สุคุนะ : นี่อะไรเนี่ย
อุราอุเมะ : ไม่รู้สิ มันเป็นแบบนี้ตลอดเลย พอตื่นขึ้นมารอบตัวก็หนาวไปหมด พ่อกับแม่ตายหมดแล้วเพราะฉันเอง
สุคุนะ : มาด้วยกันไหม เมื่อวานข้าก็พึ่งทำตู้เย็นของตัวเองพังโดยไม่ได้ตั้งใจ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สุคุนะ : ระวังตรงนี้ด้วยนะ เนื้อมันจะได้ไม่เน่า
อุราอุเมะ : เอ๊ะ?
สุคุนะ : ทุกอย่างจะเย็นลงถูกไหม เอาสิ ทำซะ
อุราอุเมะ : ไม่ใช่แบบนั้น
สุคุนะ : แกหิวหรอ หรือว่าโง่ ? มีเนื้ออยู่ตรงหน้าก็กินตอนที่อยากกินสิ
- อุราอุเมะ เริ่มทำเนื้อใหม่แล้วเอาให้สุคุนะกิน ผลปรากฏว่ามันอร่อย สุคุนะจึงถามว่าใครสอนมา อุราอุเมะบอกว่าไม่มีใครสอนหรอก แค่เบื่อก็เลยลองทำดูเมื่อก่อน
- สุคุนะเลยถามว่า แล้วฆ่าคนได้ไหม แล้วแต่ว่าอยากฆ่าใครแต่ที่รู้ ๆ มนุษย์เป็นอาหารอันโอชะอย่างหนึ่งเลย
- อุราอุเมะเริ่มสงสัยแล้วถามสุคุนะไปว่า ทำไมสุคุนะอยู่ใกล้อุราอุเมะแล้วไม่หนาวล่ะ
สุคุนะ : แกเองก็เหมือนกันนะอุราอุเมะ ทำไมไม่หนาวตอนอยู่ข้างข้าล่ะ
[Spoil] JUJUTSU KAISEN : บทส่งท้าย
- จะเป็นฉากหิมะตก และยูจิ ยืนคุยอยู่กับโอซาวะ (ฉากนี้น่าจะเป็นฉากในอดีตเพราะโอซาวะผมดำ)
ยูจิ : ฉันชอบหิมะ เมื่อเทียบกับตอนเด็ก ๆ ดอกไม้ไฟและทะเลก็ดูพิเศษน้อยลงไปเรื่อย ๆ เลย แต่ว่าหิมะก็ยังให้ความรู้สึกว่าพิเศษ
ยูโกะ : ฉันก็ว่างั้นเหมือนกัน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
- กลับมาปัจจุบัน
- ฉากตัดมาที่ยูโกะระหว่างกำลังเดินทาง ยูโกะคิดในใจว่า แม้ว่าจะกลับบ้านมาแล้ว แต่ที่น่าประหลาดใจคือ เธอไม่ได้พบเจอใครที่รู้จักจากโรงเรียนเลยสักคน และถึงแม้ว่าจะได้เจอกัน ยูโกะก็คิดว่าพวกเขาคงไม่รู้ว่าเป็นเธอ ตั้งแต่ชั้นประถม จนถึงมัธยมต้นมีคนประมาณ 200 คนที่จำเธอได้ ถึงอย่างไรก็ตามคนที่เธอกำลังเดินผ่านในขณะนี้ก็ไม่รู้จักยูโกะอยู่ดี
- และยูโกะก็บังเอิญได้เจอกับคนที่เธออยากเจอ
ยูจิ : โอ้ นั่นโอซาวะนี่!!
ยูโกะ : อิตาโดริคุง กลับบ้านมาแล้วหรอ ? ตอนฉันไปโตเกียว
บ้านปู่ของนายยังอยู่เหมือนเดิม เพราะงั้นฉันจึงดูแลมันไปพร้อมทำเรื่องอื่น ๆ บังเอิญจริง ๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ยูจิ : หิมะตกแล้ว
ยูโกะ : ยังชอบ หิมะ อยู่หรือเปล่า ?
ยูจิ : ชอบสิ มันลึกลับน่ะ หิมะยังคงพิเศษเสมอ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ยูโกะ : ฉันเองก็ชอบหิมะเหมือนกัน โดยเฉพาะเวลาที่มันกองเป็นภูเขา
ยูจิ : ใช่เลย ทำให้อยากปั้นตุ้กตาหิมะ
- ที่จริงแล้ว โอซาวะ ยูโกะ ชอบหิมะเพราะมันสดใสมาก และมันดูคล้ายกับคนที่เธอชอบเอามาก ๆ (ชอบยูจิ)
- มีข้อความทิ้งท้ายตลก ๆ จากโนบาระว่า ยูจิกำลังอยู่ในวัยผู้ใหญ่
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
บทส่งท้าย 2 – Kugisaki Nobara
- เป็นเรื่องราวของโนบาระที่เหมือนว่าจะกลับไปหาแม่ตามที่อยู่ที่โกะโจเคยให้ไว้จริง ๆ
โนบาระ : โย้
แม่ : อะไรน่ะ โนบาระจังนี่ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย มาเพื่อเจอแม่หรอจ๊ะ
โนบาระ : ไม่อยู่แล้วค่ะ บ้าหรือเปล่า
แค่รู้สึกว่าจะโชคร้ายถ้าเมินคำขอสุดท้ายจากใครบางคนเท่านั้นแหละ
แม่ : ? เข้าใจแล้วจ่ะ งั้นก็ขอให้สนุกนะ
- โนบาระนึกหงุดหงิดอยู่ในใจตลอดเวลา เธอไม่สนว่าคน ๆ นี้จะทำอะไร
- เหมือนโนบาระจะเล่าให้แม่ฟังว่าสุดท้ายแล้วก็ไปเป็นนักอาคม แม่ของโนบาระพูดด้วยท่าทีที่ทำเหมือนโนบาระยังเป็นเด็กแล้วบอกว่า เธอที่เป็นแม่ไม่มีความสามารถทางด้านอาคมเลย เพราะงั้นคุณยายเลยเล่นกับโนบาระคนเดียวตลอด
โนบาระ : อย่าพูดแบบนั้นได้ไหม คิดว่าเราสองคนอายุเท่าไหร่กันแล้ว สิ่งที่คุณขาดไม่ใช่พรสวรรค์ของนักอาคมอะไรหรอก แต่ขาดพรสวรรค์ของการเป็นพ่อเป็นแม่มากว่า ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่นั่นหรือไม่ ฉันก็เป็นนักอาคมอยู่ดี ถ้าไม่มีฉัน คุณก็คงเลิกเป็นนักอาคมไม่ได้ น่าสมเพช กลัวแก่ขนาดนั้นเลยหรือไง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
แม่ : นั่นคือทั้งหมดที่เธอจะพูดเหรอ โนบาระเธออยากให้ฉันยอมรับเธอใช่ไหม ขอโทษนะฉันรู้ว่าเธออยากให้ฉันพูดว่า 'ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อก่อน' 'เธอเติบโตมาได้ดีมาก' 'สุดยอดมาก' เธอคงอยากจะทำให้ความทรงจำเกี่ยวกับแม่ที่แสนเลวร้ายดีขึ้นสักนิดละมั้ง น่าเสียดายมาก เพราะฉันไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย ล่อลวงพวกรวย เมามาย ลวนลามผู้ชายหนุ่ม ๆ ซึ่งเอาจริงฉันสนุกมากกกกกกกกก และคิดว่าชึวิตฉันดีที่สุดแล้ว การที่มีพ่อแม่ดูแลตลอดนั้นแหละที่น่าสมเพช
โนบาระ : สุดยอดมาก น่าทึ่งสุด ๆ ขอบคุณสำหรับคำสอนและการบรรยายที่ดูไม่น้ำหนักอะไรเลย ดูเหมือนจะมาจากดาวเคราะห์ที่มีแรงโน้มถ่วงต่างกัน
แม่ : อะไรนะ
โนบาระ : จากใจนะ ฉันไม่ได้สนใจคุณเลย ฉันก็แค่เคารพคนตาย และมาที่นี่เพราะคิดว่าจะได้เห็นอะไรสนุก ๆ
แม่ : เธอพูดอะไรน่ะ
โนบาระ : นั่นแหละ!!!! คุณยาย
แม่ : มะมะมะ แม่คะ
โนบาระ : ตามสบายนะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
บทส่งท้าย 3 – Panda
ของแพนด้าไม่ค่อยมีอะไรค่ะ แต่สรุปคร่าว ๆ เหตุการณ์ดังนี้
มีหลานชายกับหลานสาว (เป็นหลานของ อคคทสึ ยูตะ) มาที่บ้านหลังนึงซึ่งมีแพนด้าอยู่ และหลานสาวก็เดินไปจับแล้วบอกว่ามันน่ารักดี
แต่คุณปู่บอกว่าอย่าไปจับ เพราะน่าจะเป็นสมบัติของคุณปู่ และเป็นศพต้องสาปด้วย หลานสาวได้ยินแบบนั้นตกใจจึงปาแพนด้าทิ้ง แล้วแพนด้าก็ยืนขึ้นมาพูด
แพนด้า : เด็กนี่มีบุคคลิกที่ไม่ดีเลยนะ เป็นหลานยูตะจริง ๆ เหรอ
กล่องบรรบยาย : ศพต้องสาปที่กลายพันธุ์อย่างกระทันหัน --- แพนด้า หลังจากเหตุการณ์ก่อการร้ายของนักอาคมเมื่อเดือนพฤศจิกายน 2018 การควบคุมอิสระแบบสังเกตการร่วมกันของแพนด้าก็ศูนย์เสียฟังก์ช่นดังกล่าวไป มันหยุดทำงานในเดือนตุลาคม 2025 หลังจากลงทะเบียนเก็บไว้ในโกดังของตระกูลโกะโจแล้วกรรมสิทธิ์ของมันถูกส่งต่อไปที่ อคคทสึ ยูตะ ซึ่งเป็นตัวแทนของหัวหน้าตระกูล ถึงตอนนี้ในปี 2080 มันก็ยังเคลื่อนไหวได้อยู่บ้าง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
บทส่งท้าย 4 – Uraume
- จะเกี่ยวกับอุราอุเมะ และสุคุนะ ทั้งหมดเลยเป็นเรื่องในอดีตตอนที่อุราอุเมะรู้จักสุคุนะ และเริ่มเดินทางด้วยกันจนถึงสุดท้าย
สุคุนะ : นี่อะไรเนี่ย
อุราอุเมะ : ไม่รู้สิ มันเป็นแบบนี้ตลอดเลย พอตื่นขึ้นมารอบตัวก็หนาวไปหมด พ่อกับแม่ตายหมดแล้วเพราะฉันเอง
สุคุนะ : มาด้วยกันไหม เมื่อวานข้าก็พึ่งทำตู้เย็นของตัวเองพังโดยไม่ได้ตั้งใจ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สุคุนะ : ระวังตรงนี้ด้วยนะ เนื้อมันจะได้ไม่เน่า
อุราอุเมะ : เอ๊ะ?
สุคุนะ : ทุกอย่างจะเย็นลงถูกไหม เอาสิ ทำซะ
อุราอุเมะ : ไม่ใช่แบบนั้น
สุคุนะ : แกหิวหรอ หรือว่าโง่ ? มีเนื้ออยู่ตรงหน้าก็กินตอนที่อยากกินสิ
- อุราอุเมะ เริ่มทำเนื้อใหม่แล้วเอาให้สุคุนะกิน ผลปรากฏว่ามันอร่อย สุคุนะจึงถามว่าใครสอนมา อุราอุเมะบอกว่าไม่มีใครสอนหรอก แค่เบื่อก็เลยลองทำดูเมื่อก่อน
- สุคุนะเลยถามว่า แล้วฆ่าคนได้ไหม แล้วแต่ว่าอยากฆ่าใครแต่ที่รู้ ๆ มนุษย์เป็นอาหารอันโอชะอย่างหนึ่งเลย
- อุราอุเมะเริ่มสงสัยแล้วถามสุคุนะไปว่า ทำไมสุคุนะอยู่ใกล้อุราอุเมะแล้วไม่หนาวล่ะ