นับถอยหลังอีก 6 ตอนอวสาน

เรื่องราวต่อเนื่องจากคราวที่แล้ว




เหตุการณ์ยามเช้าก่อนไปโรงเรียน ผ่านไป 1 สัปดาห์ ( 7วัน) มานากะไม่มีสัญญาณแต่อย่างใดว่าจะฟื้นสักนิดเดียว ผู้ที่เฝ้าดูอยู่คนแรกคือมิอุนะเองก็ดูเป็นกังวลพอดู



จนฮิคาริเข้ามาบอกว่า ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ( จับหัวมิอุนะสักนิดนึง ) เดี๋ยวสักพักเธอต้องตื่นขึ้นมาแบบเดียวกับคานาเมะแน่นอน หายห่วง แม้จะว่าอย่างนั้นก็ตาม แต่มิอุนะก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้เพราะยังไม่มีแม้แต่สัญญาณบอกว่าจะตื่นใดๆจากมานากะเลยสักนิดเดียว

( เป็นมนุษย์ผักไปแล้วเหรอมานากะ คะน้าว่างงานมาร่วม 2 อาทิตย์แล้วนะ )


หลังจบ OP



เริ่มต้นกันตอนกันด้วย เวลาหลังเลิกเรียน หลังเสียงสัญญาณเลิกดังขึ้น ผู้ซึ่งกระตือรือล้นเป็นพิเศษหรือฮิคาริบอกว่า วันนี้แหละต้องตามหาตัว อุโรโกะให้จงได้ ( คานาเมะต้องตามไปด้วย )
ก่อนที่เจ้าตัวจะสังเกตเห็นว่า มิอุนะกลับไม่แม้แต่จะเก็บข้าวของกลับบ้านแต่นั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว แต่เพราะฮิคาริเรียกเลยต้องรีบตามไปด้วย




หลังทั้งคู่จากไป ซายุมีพูดกับมิอุนะสักเล็กน้อยเรื่องของฮิคาริที่ดูจะเร่งรีบและสนใจแต่เรื่องนี้เป็นพิเศษ  ส่วนเรื่องมานากะได้คุณแม่กับคุณซายามะคอยดูแลอยู่ที่บ้านเลยหมดห่วง




ตัดไปทาง 2 หนุ่ม แม้จะดำตามหาอุโรโกะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เจอสักครั้ง ทั้งฮิคาริก็ไม่เลิกล้มความตั้งใจที่จะหาสักนิดเดียว ทั้งคานาเมะบอกว่า อุณหภูมิของน้ำลดลงหลังจากที่พาตัวมานากะขึ้นมาจากแท่นสังเวยใต้ชิโอะชิชิโอะได้



ตรงนี้ที่ฮิคาริเริ่มนึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมาจนได้ว่า การเอาตัวมานากะขึ้นมาอาจเป็นการทำให้ เทพเจ้าแห่งท้องทะเลพิโรศก็เป็นได้

แต่จะมานึกถึงเรื่องนี้ไปช่วยอะไรไม่ได้ ฮิคาริผู้ไม่รู้จักประมาณตนเอง เริ่มจะดำน้ำอีกครั้งไม่คิดจะพักผ่อนให้หายเหนื่อยเลยสักนิด ถึงฮิคาริบอกว่าไม่เป็นไรก็ตามแต่ตรงนี้เองที่ 2 หนุ่มก็พึ่งมาสังเกตว่าตรงใกล้ๆนั้นมีสัมภาระของจิซากิอยู่ด้วย แต่ไม่รู้ว่าหายไปไหน


แต่แล้ว  





เจ้าตัวก็โผล่ออกมาให้เห็นโดยไม่ต้องเสียเวลา ทั้งได้ชมอาหารตาไปเป็นที่เรียบร้อย  ถึงจิซากิจะถามว่าเป็นอะไรไป 2 หนุ่มก็รีบตัดบทไปเรื่องอื่นแทน ก่อนจะดำน้ำลงไปหาอุโรโกะต่อ

ตัดไปทาง มิอุนะและซายุ ระหว่างทางกลับบ้าน ซายุมีเรื่องอาจต้องพูดขึ้นมาสักเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้หลังรู้ว่า มิอุนะคิดว่าตัวเองไม่ต้องลงไปชิโอะชิชิโอะกับพวกฮิคาริก็ได้ ที่ว่า

ซา - ชั้นก็แค่คิดว่า ตั้งแต่ที่พวกเราอายุเท่ากันมา..
ซา - มันอาจจะดีก็ได้ ถ้าหากพวกเราได้ทำอะไรต่อมิอะไรร่วมกัน และ มันอาจจะดีขึ้นเรื่อยๆ ถ้าพวกเราได้เข้าไปใกล้ชิดกับพวกเขานะ
มิ - นั้นสินะ

ว่าแล้วก็มีถามเรื่องมานากะกันไปทั่วระหว่างเดินทางกลับบ้าน


ตัดไปทางกลุ่มฮิคาริ



และแล้วอีกวันก็จบลงด้วยความศูนย์เปล่า แต่ไม่เป็นไรยังมีพรุ่งนี้อีก จนกระทั้งเมื่อถึงเวลา 5 โมงเย็นของทุกวัน ซึ่งออดเสียงเพลงเตือนบอกเวลาจะดังขึ้นทุกวันที่ฟังเพลงนี้ ทุกคนโดยเฉพาะ จิซากิ จะต้องนึกถึงวันงานเทศกาลล่องนภาขึ้นมากันทุกครั้ง

ทันใดนั้นเองที่ ฮิคาริเกิดนึกวิธีดีๆออกแล้ว ว่า ลองให้มานากะฟังเสียงเพลงของงานล่องนภาเมื่อ 5 ปีก่อนดูอาจจะเป็นวิธีที่ดีก็ได้



ณ บ้านประชุมชาวประมง วิธีที่ ฮิคารินึกออกนั้นต้องไปขอความร่วมมือจาก อิตารุ คุณพี่สะใภ้ ด้วยถึงจะสำเร็จ เพราะหากลองเอาเพลงไปเปิดให้ฟัง ปฎิกิริยาตอบสนองทางจิตใจของมานากะอาจส่งผลอะไรบางอย่างขึ้นมาก็ได้

ซึ่งหากคนเรามีสัมมาคารวะกับผู้ใหญ่ผลที่ได้ ผู้ใหญ่ก็จะใจดีกับเราแล้วให้ในสิ่งที่เราต้องการ อิตารุ OK อย่างแน่นอน



ตกเย็น ณ ที่บ้านสึมุกุ



ท่าทีของสึมุกุเกี่ยวกับการจัดเก็บข้าวของและหนังสือ ทากทะเลสีน้ำเงิน คล้ายต้องการสื่ออะไรบางอย่าง  จนทั้งจิซากิและคานาเมะได้กลับมาถึงบ้านพอดีถึงจะพึ่งกลับมาบ้านและยังไม่ทันจะได้ทานอาหารกัน สึมุกุก็ต้องขอตัวไปทำงานกับศาตราจารย์ต่อแล้ว


ตัดไปทางบ้าน ครอบครัวมิอุนะ



แม้จะมืดค่ำถึงเวลาที่ทั้งครอบครัวควรอยู่พร้อมหน้ากันได้แล้ว แต่ ฮิคาริก็ไม่แม้แต่จะกลับมาสักที ทำเอามิอุนะต้องบ่นขึ้นมา ( อากิระหลับไปแล้ว ) ถึงคุณแม่อาคาริจะบอกว่า อยู่กับพวกเพื่อนๆถึง 2 คนอย่าง คานาเมะกับจิซากิ ไม่ต้องห่วงหรอกก็ตาม




ตรงนี้ที่ คุณแม่อาคาริได้มีพูดเรื่องเกี่ยวกับแผนการณ์ของฮิคาริจากอิตารุ เรื่องจะให้มานากะฟังเพลงเพื่อปลุกมานากะขึ้นมาด้วยถึงคุณแม่จะพูดไปเรื่อยๆก็ตาม แต่มิอุนะกลับเริ่มแสดงอาการกังวลขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

( เดาว่าใจนึงของเธอคงคิดถึงความสุขของทั้ง 4 คนสมัยเมื่อ 5 ปีก่อนด้วยแหละ )

แม้จะได้เอาแต่คิดจนไม่รู้จะหาทางออกยังไง ไม่ทันขาดคำ ฮิคาริก็กลับมาแล้ว พร้อมด้วยท่าทางแปลกๆที่รู้สึกได้ตั้งแต่ มิอุนะทักแต่ไม่ตอบกลับมาเหมือนความรู้สึกช้าไปชั่วครู่นึง



มิ - ฮิคาริ กลับมาแล้วเหรอ
ฮิ - .....
มิ - ฮิคาริ ?
ฮิ - โอ้วว!! กลับมาแล้ว..ปัดโธ่เว็ย!! ท่านอุโรโกะหายไปอยู่ไหนกันฟ่ะเนี่ย!!
มิ - อ๋อ..จริงสิ..วันนี้พวกเราได้การบ้านมาด้วยนิ..มาช่วยกันทำด้วยกันนะ

เรื่องของทางโรงเรียนก็หนักหนาพอแล้ว ทั้งมีเรื่องของมานากะเข้ามา ตัวฮิคาริงานพันเต็มตัวไปหมด ดังนั้นสิ่งที่ฮิคาริคิดขึ้นมาได้คือ



ฮิ - ไม่ค่อยมีเวลาจริงๆแฮะ...คงต้องขอโดดเรียนสักก่อนแล้วค่อยไปจัดการเรื่องนี้ทีหลังละกัน
มิ - มะ...ไม่ได้นะ!!!
ฮิ - ไม่ได้เหรอ? ทำไม?
มิ - ก็หน้าที่ของพวกเราคือไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ...และคุณแม่ก็เป็นกังวลมากด้วย
ฮิ - อาคาริไม่ใช่แม่ชั้นสักหน่อยนิ
มิ - มันก็ใช่นะ..แต่ว่าเรื่องที่จะโดดเรียนเนี่ยมัน...แล้วถ้าเธอ (มานากะ) ไม่ฟื้นขึ้นมาละ



อาจด้วยความเป็นห่วงชายหนุ่มมากไปหน่อยความรู้สึกของตัวเองมันเลยพูดออกไปจนทำให้หนุ่มเจ้าเคืองขึ้นมาจนแสดงออกมาได้อย่างชัดเจนทางสีหน้า สุดท้ายก็ไม่พ้นอารมณ์เสียจนได้

ฮิคาริเดินหน้าเครียดเข้าห้องล็อคไม่สนใจมิอุนะอีกต่อไป

ฮิ - เอออ!!! รู้แล้วละรู้แล้ว!!! ไปโรงเรียนก็ได้เฟ้ย!!!
มิ - ไม่ใช่นะ!!!

ปัง!!!

เด็กสาวซึ่งไม่อาจจะบอกความในใจไปได้ สิ่งที่ทำได้มีแต่เพียงมือกุมหน้าอกก้มหน้าพูดอยู่คนเดียวในเรื่องที่ตนเองพยายามจะบอก

มิ - (มะ...ไม่ใช่นะ...ชั้นไม่ได้ต้องการจะพูดแบบนั้น)

ในห้อง

แต่แล้วเรื่องสุดประหลาดก็เกิดขึ้นกับฮิคาริ

ยามที่กำลังหัวเสียไปหมด อาจเพราะฝืนจนเกินไป เพียงหลับไปชั่วครู่ กลับปรากฏ มานากะมานั่งจ้องหน้าตัวเองอยู่



มา - ฮี๊คุง...ชั้นไม่เป็นอะไรแล้วละ..
ฮิ - มานากะ

ทันใดนั้น เอน่าตามใบหน้าของเธอเริ่มแตกกระจายเป็นเกล็ดทรายไหลรินลงมาท่วมหน้าอกตนเอง



มา - เพราะว่าปล่อยให้ชั้นอยู่แบบนั้นก็ดีแล้วละ
มา - ถ้าชั้นไม่อยู่ที่ใต้ทะเลทั้งใต้ทะเลและพื้นดินจะเย็นลงเรื่อยๆ

ฝันร้ายย่อมทำให้คนเราอยากสะดุ้งขึ้นมาได้ในยามดึก เป็นอีเวนท์หนึ่งของการ์ตูนดราม่า

ฮิ - ว็ากกกก!!!!

วันต่อมา


รุ่งเช้าอันแสนสงบสุข วันนี้ฮิคาริหายตัวไปทะเลตั้งแต่เช้าตรู่แต่บอกว่าจะไปเข้าโรงเรียนเองแหละ และและผลของการไม่ประมาณตนเองก็เกิดขึ้นแล้ว



ในห้องเรียนเพราะความเหนื่อยล้าแบบสุดๆ ทำให้ฮิคาริอดที่จะนอนคาโต๊ะเรียนไม่ได้  แน่นอน มิอุนะเองก็เป็นกังวลไม่ได้เลยสักนิดจนไม่มีสมาธิเรียนหนังสือ



ณ ห้องสมุดยามพัก ตรงนี้เองที่ซายุได้คิดถึงวิธีอะไรบางอย่างออกมาตอนกำลังอ่านหนังสือเล่มนึงอยู่ ( เพราะนั่งอยู่กับมิอุนะมาร่วม 3 ชั่วโมงแล้ว มิอุนะก็เอาแต่อ่านหนังสือเรื่องหลักทางวิทยาศาสตร์และจิตวิทยาเป็น 5-6 เล่ม )

มิ - แล้วนั้นอ่านอะไรอยู่นะ
ซา - ชั้นคิดว่า..พอมีวิธีแล้วละ



ซา - เรื่องที่ว่า " องค์ชายรูปงามจุมพิตเจ้าหญิงที่กำลังหลับไหลให้ฟื้นขึ้นมา "
มิ - จะจะจะ..จุมพิตเหรอ!!!
ซา - ก็นะ...ชั้นคิดว่า ความรู้สึกอันแรงกล้า นั้นอาจะเป็น พลังที่สามารถดปลี่ยนแปลงบางสิ่งบางอย่างให้เกิดขึ้นมาก็ได้
มิ - ความรู้สึกอันแรงกล้า



เพราะพูดถึงเรื่องนี้ที่ทำให้ มิอุนะนึกถึงเหตุการณ์ตอนช่วยฮิคาริด้วยการผายปอดช่วย



จนสุดท้ายถึงจะพูดโน้นพูดนี้ไปไกลสักหน่อย แต่ซายุก็พยายามลากให้กลับมาขึ้นฝั่งจนได้ที่ว่า

ซา - มิอุนะ...น้ำเสียงเธอบ่งบอกว่า เธอไม่ต้องการจะให้คุณมานากะฟื้นขึ้นสักนิด เลยนะ
มิ - !



ซายุถึงจะพูดตามความจริงไป มิอุนะซึ่งคงรู้อยู่ตั้งแต่แล้วใจ สิ่งที่เกิดขึ้นมันก็คือการเอาค้อนเหล็กฟาดให้เธอหันมายอมรับความจริงซะ

ตกเย็น

ตัวฮิคาริ อะไรต่อมิอะไรมันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป  แม้จะเปิดเพลงให้ฟังก็ไม่มีกระทั้งปฎิกิริยาใดๆ ทั้งสิ้น  สุดท้ายก็ต้องหลับไปพึ่งวิธีเดิมคือ ตามหาอุโรโกะ

( ใส่หูฟังเปิดให้ดังแบบสุดๆจนหูแตกไปเลยเซ่!!! )



อีกห้องนึง มิอุนะผู้กำลังสับสนกับจิตใจของตัวเอง  หลังหวีผมเสร็จพลางนึกเรื่องจิตใจอันแสนสับสน ไปสักพัก ตอนนั้นเอง ในขณะที่กำลังเดินบนทางเดิน กลับมีเสียงนึงดังขึ้นมา

ฮิ - มานากะ
มิ - !!!



ข้างหลัง ฮิคาริ ที่สงสัยจะอ่อนล้าทั้งกายและจิตใจไปหมดแล้ว วิธีไหนก็ไม่ได้ผลสักอย่าง ได้ละเมอเพ้อเจ้อมองมิอุนะที่ปล่อยผมยาวเห็นเป็นมานากะขึ้นมา

ฮิ - เธอตื่นขึ้นมาแล้วเหรอ...อะ....มิอุนะเองเหรอ
ฮิ - โทษทีนะ

บทสรุปของคนที่ไม่รู้จักประมาณตนเองก็ได้ปรากฏออกมาอย่างชัดแจ้ง ด้วยการไข้ขึ้นสูงตัวร้อนอย่างกับไฟ

จบ ครึ่งแรก