คำสอนของพระพุทธเจ้าจะทวนกระแสความรู้สึกของจิตใจมนุษย์อย่างยิ่ง

เพราะตามธรรมดาแล้วมนุษย์ทั้งหลายย่อมมีความรู้สึกว่ามีตนเอง(หรือตัวเรา)อยู่จริงๆในโลก

แล้วความรู้สึกนี้เองที่เป็นต้นเหตุของความทุกข์ทางใจทั้งหมด

ดังนั้นการที่จะดับทุกข์ทางใจก็ต้องมาดับที่ต้นเหตุของมัน คือต้องมีการปฏิบัติให้ความรู้สึกว่ามีตัวเราให้หายไปจากจิต แต่การที่จะปฏิบัติให้ความรู้สึกว่ามีตัวเราหายไปจากจิตได้ จะต้องใช้ทั้งสมาธิที่แรงกล้าและความรอบรู้ด้วยเหตุด้วยผลว่า "แท้จริงมันไม่ได้มีสิ่งที่เป็นตัวตนของเราและของใครๆหรือของสิ่งใดๆในโลกเลย(ปัญญา)"

ซึ่งแน่นอนว่าความรู้นี้มันจะต้องตรงข้ามหรือขัดแย้งกับความรู้สึกตามธรรมดาของจิตมนุษยฺที่มีอวิชชา(ความรู้ว่ามีตนเอง)ครอบงำจิตอยู่ จึงยากที่จะมีมนุษย์เข้าใจและยอมรับได้ จะมีก็เพียงผู้ที่พอจะมีปัญญามากพอเท่านั้นที่จะยอมรับได้ ส่วนมากก็จะเชื่อเรื่องการมีตัวตน(อัตตา)ของจิตที่จะเวียนว่ายตายเกิดไปเรื่อยๆ ซึ่งความเชื่อเช่นนี้ย่อมที่จะตรงข้ามกับปัญญาที่จะนำมาใช้ดับทุกข์ตามหลักอริยสัจ ๔ ของพระพุทธเจ้า

ดังนั้นผู้ที่ยังเชื่อเรื่องการเวียว่ายตายเกิดทางร่างกายจึงยังคงจมอยู่ในความทุกข์ต่อไป ไม่มีทางที่จะพ้นจากความทุกข์ได้เพราะไม่มีปัญญามากพอ