มนุษย์ เทพเทวดาต่างอยู่กันคนละภพภูมิ อาจจะสื่อสารกันได้ในคนที่มีสัมผัสที่หก
ซึ่งคนที่มีสัมผัสที่หกก็น่าจะปฏิบัติมาพอสมควรในชาติภพที่ผ่านมา รวมถึงมีจิตผูกพันกับเทพเทวดาที่ตนนับถือมาหลายชาติ เป็นสัญญาเก่า

คนกลุ่มนี้มักมีเนื้อแท้ใจดี ชอบช่วยเหลือคน จนตัวเองลำบาก
หรือไม่ก็ อธิษฐานจิตมาเอง และทำเหตุปัจจัยบุญกรรมให้ได้เกิดมา เพื่อมีความสามารถช่วยเหลือผู้อื่นได้ ถ้าไม่ช่วยแล้วป่วย คนเราทุกคนก็ป่วยเป็นธรรมดา

ยิ่งเวลาจิตตก โดนเป่าหูมา คนทัก หรือ รู้สึกผิดกับอะไรบางอย่างก็จะเริ่มเป็นปมและกระตุ้นโรคภัยไข้เจ็บ หรือในบางคนอุปทานขึ้นมา

เทพเทวดามีทั้งดีและไม่ดี บารมีใครทำใครได้ ทำแทนกันไม่ได้ค่ะ และไม่สามารถใช้ร่างเราที่อยู่ต่างภพภูมิทำอะไรทั้งนั้น สัตว์ไม่ว่าภพชาติไหนล้วนมีขันธ์ 5 ( รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ) หรือพูดง่ายๆ คือ มีร่างกายอยู่แล้ว
อาจจะดลจิตดลใจได้อยู่ ฉะนั้นการฝึกสติถึงสำคัญ เพื่อกลั่นกรองสิ่งที่แล่นเข้ามาในจิตเรา

การมีสัมผัสถึงกัน เทพที่ดีย่อมมี ทาน ศีล ภาวนา หิริ โอตตัปปะ ไม่เบียดเบียนผู้อื่นค่ะ

เทพที่ดีจะเจริญรอยตามคำสอนของพระพุทธเจ้า เพื่อพ้นทุกข์เมื่อหมดอายุขัยตายจากการเป็นเทวดาแล้วไม่ต้องลงสู่อบายภูมิ อายุเทวนานั้นยาวมากก็จริงแต่เทวดาก็ต้องตายหากไม่ได้พระนิพพาน
เทพเทวดาที่มีสัมมาทิฐิ ปฏิบัติธรรมเป็นเครื่องออกจากทุกข์ มุ่งพระนิพพานค่ะ ไม่งั้นหมดอายุขัย สู่วังวนเวียนว่ายตายเกิด
เกิด แก่ เจ็บ ตาย เหมือนเดิม

ภาวนา เป็นบุญที่ใหญ่ที่สุด  เหตุผลเยอะ แต่ที่ชัดเจนเลย คือ สามารถทำให้เราดับทุกข์ เข้าสู่พระนิพพานได้ค่ะ

การปฏิบัติธรรมเป็นการสร้างบุญกุศล ฝึกฝนจิตใจ ขูดเกลากิเลศ ย่อมดีอยู่แล้ว คนไม่ทำชีวิตก็อาจจะติดขัด ลำบากเป็นธรรมดาสามัญมากค่ะ
เข้าโรงเรียนฝึกสมอง เอามาทำมาหากิน ก็ต้องปฏิบัติฝึกจิต เจริญปัญญา เพื่อชีวิตพ้นทุกข์

สุดท้าย บุญ เป็นเพียง เครื่องอุปการะให้เรามีชีวิตที่สะดวกสบาย แต่ยังไม่ทำให้พ้นทุกข์ได้ ต้อง เจริญปัญญาค่ะจึงจะพ้นทุกข์บรรลุธรรมนิพพานได้!