วันนี้เราเดินผ่านหมาน้อยตัวนึง มันจ้องหน้าเราเหมือนอยากเข้ามาเล่นด้วย เรายิ้มให้มัน แล้วน้ำตาตกเลย เพราะนึกถึงแม่

กับประโยคนึงที่แม่เคยพูดว่า ยาย(แม่ของแม่เรา) มีลูกหลายคน แต่แม่เป็นพี่คนรอง แกไม่เคยรักแม่เลย ซื้ออะไรให้กินแกก็ไม่ค่อยรับ แม้กระทั่งป่วยแม่ป้อนข้าวให้ ยายก็พ่นข้าวออกจากปาก ยายเคยบอกว่าแม่เป็นตัวซวย แม่บอกว่าแม่เสียใจที่ยายเกลียดแม่

ที่บ้านแม่เลี้ยงหมาสองตัว แม่รักมันมาก แม่เรียกมันว่าลูก เพราะแม่บอกว่า "ที่บ้านไม่มีใคร (เรามาทำงาน กทม) แม่ก็เหงา เวลาปรับทุกข์ มีหมาเท่านั้นที่นั่งฟัง    และกอดมันได้"

เวลานี้ฉันทุกข์มาก ทั้งคนรักทิ้ง เพื่อนร่วมงานแกล้ง และเกลียด ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรเขาเลย

พอเราเห็นหมาน้อยในวันนี้ เราจึงคิดได้ว่า แม่เจ็บกว่าเราเยอะ แม้แม่แท้ๆยังเกลียดแม่ได้ มันเจ็บมากแค่ไหน ดังนั้นเราควรอดทน และต้องผ่านมันไปให้ได้ด้วยตนเอง ใช่ไหม?

ที่เรามาเขียนอะไรในนี้ เพราะเราอยากระบายเฉยๆ เราไม่รู้จะคุยกับใครแล้ว เราไม่อยากเล่าเรื่องทุกข์ใจให้กับทางบ้าน เราเลยไม่เคยโทรไปเล่าถึงปัญหาต่างๆเลย และก็ไม่รู้ ว่าจะทนกับอุปสรรคมนครั้งนี้ ได้อีกนานแค่ไหน
ถ้าไม่ไหว เราจะลาออกจากงาน กลับไปทำงานใกล้ๆบ้าน เราคิดถึงบ้าน  คิดถึงพ่อแม่ อยู่ที่นี่ เราตัวคนเดียวมาก จนบางครั้งก็ท้อ จนไม่อยากไปทำงานเลย