สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 3
เล่ม 6 เอาวะ ครึ่งทาง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ต่อจากเล่มที่แล้ว
โมโมะเข้าไปพบกับหญิงที่มีใบหน้าเหมือนกับตน แต่ว่ากลับมีร่างกายที่ซูบผอมเหมือนคนแก่
เธอเป็นคนเรียกโมโมะเข้ามาที่โลกนี้ เพื่อที่จะได้คุยกัน และถ่ายทอดเรื่องราว โมโมะรับรู้ได้ทันทีว่าคำตอบของทุกคำถามที่ตนมีสามารถเชื่อมโยงได้โดยคน ๆ นี้
- อันนี้ผมสรุปเอาเท่าที่เข้าใจนะ -
หญิงชราสีขาวบอกว่าตนเองก็เคยเป็นเหมือนกับโมโมะ เป็น "ภาชนะ" ที่ถือกำเนิดขึ้นเพื่อรองรับแสงสว่าง
แต่ว่าแสงสว่างนั้นรุนแรงมากเกินไปจนอาจถูกกลืนกิน และสูญสลายไปในที่สุด ตนเองนั้นหลบหนีเข้ามาอยู่ในโลกนี้ได้ทันก่อนที่จะดับสูญ และเฝ้ารอวันที่จะได้ถ่ายทอดเรื่องราวออกไปให้กับภาชนะอื่น
แสงสว่างนั้น ก็คือ 'UN' หรือ 'อัน' ยมทูตสีดำที่หน้าพิมพ์เดียวกับโมโมะนั่นเอง
ชีวิตบนโลกเติบโตขึ้นมากจนถึงจุดอิ่มตัว และจำเป็นต้องปรับสมดุลครั้งใหญ่ 'อัน' ถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อการนั้น อยู่เหนือทุกชีวิต ทุกยมทูต มีพลังมากมายมหาศาล แต่ว่าพลังมากเกินไป หากมีแต่แสงสว่าง โลกก็จะถูกกลืนกิน จึงต้องมี "เงา" หรือ "ภาชนะรับแสง" หรือก็คือ "เหล่ายมทูตสีขาว" ถือกำเนิดขึ้นมา ซึ่งก็เท่ากับว่า ตัวตนของยมทูตสีขาว ไม่ได้มีเพียงหนึ่งเดียว แต่เกิดขึ้นมาเรื่อย ๆ เพื่อรอบรับแสงสว่าง ถ้ารับไม่ได้หรือไม่ไหว ก็จะดับสูญไป และถือกำเนิดภาชนะใหม่ขึ้นมาแทน
จนมาถึงรุ่นของ โมโมะ
หญิงชราสีขาวบอกว่าโมโมะนั้นพิเศษออกไป
หลังจากผลัดเปลี่ยนมาหลายต่อหลายรุ่น ดับสูญมามากมาย ในที่สุดก็ได้ภาชนะที่ "ทัดเทียม" กับแสงสว่างออกมา
ตามหลักแล้ว โมโมะ มีพลังที่ทัดเทียมกับ อัน
รหัส A เหมือนกัน ตัวเลขที่ใกล้เคียงกันแม้จะต่างกัน (99 กับ 100100)
และที่สำคัญ โมโมะกับอัน ก็ยังมีจุดที่เหมือนกันด้วย นั่นก็คือ "ยมทูตที่แสดงอารมณ์"
โมโมะเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและอารมณ์เชิงบวก ส่วนอันเต็มไปด้วยความก้าวร้าวและอารมณ์เชิงลบ
แต่แดเนียลก็แย้ง เพราะช่วงเวลาที่ต่างกัน จากที่เล่ามา 'อัน' น่าจะมีตัวตนมานานมากแล้ว
ปกติแล้ว ทันทีที่ยมทูตถือกำเนิด ก็จะได้รับปีศาจบริวารทันที
แดเนียล กับนิโคล เข้ารับใช้เจ้านายเกือบจะพร้อมกัน ดังนั้น โมโมะ กับ อัน ก็น่าจะถือเกิดขึ้นพร้อม ๆ กันด้วย
แต่ปรากฎการณ์วิญญาณอิ่มตัวนั้นถือเกิดขึ้นมาเป็นร้อยปีแล้วด้วย จึงไม่น่าเป็นไปได้
หญิงชราตอบเพียงว่า 'อัน' เป็นตัวตนที่เกิดขึ้นจากพลังที่อยู่เหนือขอบเขตของเวลา
ความพิเศษอีกหนึ่งอย่างของโมโมะก็คือการเป็น "วิญญาณที่มีชีวิต"
แดเนียลเกือบจะแย้งอีกแต่ก็กลืนลงคอ เพราะตัวเองเคยได้ยินเสียงหัวใจเต้นจากอกของโมโมะมาแล้ว
ยมทูต คือวิญญาณของผู้ที่ฆ่าตัวตาย เพื่อชดใช้บาปนั้น จึงต้องมาเก็บเกี่ยววิญญาณคนตายจนกว่าตัวเองจะได้ไปเกิดใหม่
แต่โมโมะยังมีชีวิต หรือก็คือ "ไม่จำเป็นต้องมาเป็นยมทูตเลย"
ถึงตรงนี้ แดเนียลถึงกับปล่อยโฮ
โมโมะทำหน้าที่ยมทูตมาตลอดเพื่อค้นหาตัวเอง
แบกรับทั้งความเศร้าเสียใจของคนตาย ความเจ็บปวด ฯลฯ แต่กลับกลายเป็นว่า มันไม่จำเป็นมาตั้งแต่แรก
หญิงชราสีขาวถามย้ำอีกครั้งว่าจะรับฟัง "เรื่องราว" มั้ย เพราะแม้ว่าตนจะเป็นคนเรียกเข้ามา แต่สิทธิ์ในการเลือกที่จะฟังหรือไม่เป็นของของโมโมะ
โมโมะพยักหน้า
........................
ตัดมาอีกทีก็ตอนที่โมโมะกับแดเนียล กลับออกมาจากโลกสีเทา สู่โลกปกติ
(ตัวนิยายเล่มนี้ไม่ได้บอกว่า "เรื่องราว" คืออะไร)
แดเนียลถึงกับทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าโมโมะจะคิดยังไง หรือทำหน้าแบบไหน
โมโมะจึงแค่ดึงแมวดำเข้ามากอดแล้วบอกแค่ว่า "ไม่เป็นไร" (คาถามหัศจรรย์ในซากุระ เซ็ตไต ไดโจบึ)
แต่แมวดำรู้ดี
โมโมะกำลังจะได้พบกับสิ่งที่ตัวเองค้นหา
และเมื่อถึงตอน
โมโมะก็อาจจะ.......................หายไป.................
โอ้ ชุด 'UN' ช่างเอ็กซ์ได้ใจ
เล่ม 7
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้หัวเล่ม
เปิดด้วยเรื่องราวปริศนาของ 'โทกะ' กับ 'เคียวกะ' อีกครั้ง
ทั้งสองตอนอยู่บนเตียงเดียวกันและมองหน้ากันและกัน (อุ... กลิ่นดอกลิลลี่หอมฟุ้ง~~~)
"เคียวกะ มองหน้าตัวเองแล้วสนุกรึไง?"
"เอ๋? แต่ฉันมองโทกะอยู่ตะหาก"
"ก็พวกเราหน้าเหมือนกันนี่นา"
เบื่อหน้าตัวเองเพราะเห็นผ่านกระจกทุกเช้า เลยมองหน้ากันเองดีกว่า
"ถึงเราจะเหมือนกัน แต่ก็ต่างกันนะ"
"ยังไง?"
"ฉันไม่ได้รักตัวเอง แต่รักโทกะสุดหัวใจเลยยังไงล่ะ"
อีกคนถอนหายใจเหนื่อยหน่าย .... แต่ก็ยิ้ม
...เด็กสาวทั้งสองยิ้มอย่างงดงาม...
ท้ายเล่ม
'อัน' ออกล่าวิญญาณ
ชายหนุ่มร้องวิงวอนขอชีวิต ยังไม่อยากตาย
แต่สาวน้อยสีดำไม่สนใจ "นั่นมันเรื่องของแก ตายซะ" ตวัดเคียมเล่มโต เสียมทะลุร่างชายคนนั้น
เกี่ยวออกมาเพียงวิญญาณ ก่อนจะถูกแสงสว่างสีขาวกลืนหายไป...
ต่างกับยมทูตตนอื่น 'อัน' ไม่ได้ส่งวิญญาณไปนรกหรือสวรรค์ แต่ทำให้ดับสูญไปเลย ไม่กลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีก (สมกับที่เกิดมาเพื่อแก้ไขภาวะวิญญาณอิ่มตัวจริง ๆ)
เฉยชา เลือดเย็น ออกจะสนุกด้วยซ้ำ
'อัน' ปรากฎตัวต่อหน้ามนุษย์ แจ้งความตาย สนุกที่ได้เห็นการดิ้นรนร้องขอชีวิต ก่อนจะประหารอย่างเลือดเย็นและใบหน้าที่ราวกับสนุกกับมัน
นิโคล แมวปีศาจบริวาร จ้องมองทุกอย่างที่เจ้านายทำด้วยความคุ้นชิน...
ในใจของแมวเทา (นิโคล เป็นแมวสีเทา) ยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องของ แดเนียล เพื่อนสนิทของตน ความบาดหมางที่เกิดขึ้นโดยมีเจ้านายของแต่ละฝ่ายเป็นต้นเหตุ ทำไมล่ะ... ต่างคนต่างก็ตั้งใจจะเป็นปีศาจบริวารที่ดีแท้ ๆ แต่ทำไมถึงได้สวนทางกันขนาดนี้...
อันกับนิโคล เดินทางผ่านการแหวกมิติ เป็นช่องทางปกติที่จะไปสู่โลกของยมทูต
..........แต่ดันมาโผล่ยังโลกที่เต็มไปด้วยสีเทาซะนี่...............
นิโคลงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น หันไปถามเจ้านายของตนฃ
อัน ดูจะไม่รู้สึกรู้สา ตกใจอะไรกับการที่ตนมาอยู่ที่โลกนี้ พูดขึ้แต่ว่า "เจ้านั่นอยู่ที่นี่"
นิโคลรู้ทันว่าอันหมายถึง โมโมะ เป็นสิ่งเดียวที่อันสนใจนอกจากความตาย
นิโคลกำลังสับสน
ตนได้รับใช้เจ้านายที่มีพลังกล้าแกร่งยิ่งกว่ายมทูตตนใด ได้รับรหัสพิเศษ A ที่ไม่มียมทูตคนใดใช้ เขาเชื่อว่าเป็นเพราะอันพิเศษ
แต่แล้วก็ไดัพบกับเจ้านายของเพื่อนสนิท โมโมะ ยมทูตอีกตนที่แตกต่างจากอันอย่างสิ้นเชิง ทว่ามีรหัส A เหมือนกัน
ถึงแม้จะเป็นเชิงอริศัตรูก็เถอะ แต่ โมโมะ ก็เป็นเพียงคนเดียวที่อัน "สนใจ" นอกเหนือไปจากความตาย
ราวกับทั้งคู่ดึงดูดกันและกัน
อัน เรียกโลกสีเทาแห่งนี้ว่า "สวน"
ไม่ต้องหาสาเหตุหรือความหมาย มันก็แค่มีตัวตนอยู่เท่านั้น
สาวน้อยสีดำตวัดเคียวตัดผ่านอากาศ เกิดเป็นแสงสว่างสีขาววาบหนึ่งแล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กลิ่นอายของโมโมะขาดหายไปแล้ว... คงจะคลาดกันแค่ครู่เดียวเท่านั้น
(ตรงนี้ในนิยายไม่ได้บอก แต่ผมคิดเอง ว่า อันคงอยากจะออกไปเผชิญหน้ากับโมโมะอีกละมั้ง)
อันเงื้อเคียวขึ้นใหม่อีกครั้ง แต่คราวนี้เร่งพลังถึงขีดสุดจนอากาศสั่นสะเทือน ฟาดเคียวออกไปสุดแรง
ลำแสงพุ่งเสียบเข้าไปบรรยากาศ อาณาเขตป้องกัน! ศรแสงที่พุ่งจากเคียวของอันกระทบกับกำแพงที่มองไม่เห็น เกิดเป็นรอยแตกร้าว
ก่อนที่กลีบดอกไม้นับไม่ถ้วนจะฟุ้งกระจายห้อมล้อมอันกับนิโคล
"อะไรกัน!?" อันหยุดลำแสง ส่งเสียงร้อง เป็นครั้งแรกที่นิโคลได้เห็นสีหน้าตกใจของเจ้านายตน
อันกับนิโคลถูกพามายังห้องของหญิงชราสีขาว
ไม่นึกว่าจะได้พบกันเร็วขนาดนี้ เธอเอ่ย ดอกไม้สีขาว (โมโมะ) คงจะดึงดูดให้คุณเข้ามาสินะ
อันที่เห็นรูปลักษณ์ของหญิงชราเหมือนกับโมโมะ ถามว่า "แกเป็นใคร"
หญิงชราตอบว่า ตน... พวกตนเคยเป็น "เงา" ของอัน แต่ก็แค่เคยเป็น เพราะภาชนะนี้ไม่อาจสะท้อนแสงได้อีกแล้ว เพียงแต่รอวันดับสูญเท่านั้น อันได้ยินดังนั้นก็หัวเราะร่าบอกว่าจะช่วยให้ตายเร็วขึ้นอีกหน่อยดีมั้ย
หญิงชราที่ดูจะไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้วก็ไม่กลัวพูดต่อ
แสงสว่างคือสิ่งที่เบ่งบานท่ามกลางความมืด เงามืดคือสิ่งที่ขับขานท่ามกลางแสงสว่าง
เมื่อไร้แสงก็จะเกิดเป็นเงา เมื่อไร้เงาก็ไม่อาจมีแสง (สว่างจนเหมือนว่างเปล่ามั้ง ผมคิดว่านะ)
เพราะงั้น "อัน" จึงหวาดกลัวดอกไม้สีขาว (โมโมะ)
ได้ยินคำนี้เขา อันก็ของขึ้น คำรามจนอากาศสั่นสะเทือน
"ดอกไม้ผู้เป็นนิรันด์เบ่งบานแล้ว... คุณเองก็ด้วย"
"พอที! อยากจะหายไปจริง ๆ ใช่มั้ย!?"
"แม้ฉันจะร่วงโรย โปรดรู้ไว้ด้วยว่ามีดอกไม้ผู้ไม่โรยราอยู่ (คงหมายถึงโมโมะ) และโลกนี้ก็จะคงอยู่"
เท่าที่ผมเข้าใจนะ หญิงชราสีขาวคนนี้คงจะจี้ใจอันสุด ๆ ตรงที่แท้จริงแล้วอันรู้สึกหวาดกลัวโมโมะอยู่ ภาชนะที่สามารถรองรับตนเองได้
เงาที่ทัดเทียบกับตนได้เกิดขึ้นมาพร้อมแล้ว
หญิงชราสีขาวไม่มีอะไรติดข้างอีก เพราะได้ถ่ายทอด "เรื่องราว" ให่กับดอกไม้สีขาว (โมโมะ) ไปแล้ว จึงพูดจาจี้ใจอันไปเรื่อย
จนในที่สุด กันก็ตวัดเคียว ซัดหญิงชราจนดับสูญไป (สำนวนในนิยายสวยมาก ๆ แทนที่จะบอกดับสูญ ตาย หรือสลาย แต่ใช้ "มีเพียงดอกไม้ที่ร่วงโรย")
...เมื่อแสงสว่างรุนแรงมากขึ้น เงาก็จะยิ่งใหญ่ตาม สักวันคุณคงนึกออก พร้อมกับดอกไม้สีขาว (เสียงสุดท้ายของหญิงชราสีขาว)
"...ไม่มีความทรงจำให้นึกถึงหรอก..."
ในนิยายไม่ได้บรรยายว่าอันทำหน้ายังไง แต่คงกัดฟัน สีหน้าเจ็บปวดหน้าดู
ความทรงจำที่เหล่ายมทูตมี จะเป็นความจำสุดท้ายก่อนที่จะปลิดชีพตัวเอง
อัน ก็คงมีเหมือนกัน
อุ... ขอไปนอนก่อนละ พรุ่งนี้ค่อยมาต่อ นะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ต่อจากเล่มที่แล้ว
โมโมะเข้าไปพบกับหญิงที่มีใบหน้าเหมือนกับตน แต่ว่ากลับมีร่างกายที่ซูบผอมเหมือนคนแก่
เธอเป็นคนเรียกโมโมะเข้ามาที่โลกนี้ เพื่อที่จะได้คุยกัน และถ่ายทอดเรื่องราว โมโมะรับรู้ได้ทันทีว่าคำตอบของทุกคำถามที่ตนมีสามารถเชื่อมโยงได้โดยคน ๆ นี้
- อันนี้ผมสรุปเอาเท่าที่เข้าใจนะ -
หญิงชราสีขาวบอกว่าตนเองก็เคยเป็นเหมือนกับโมโมะ เป็น "ภาชนะ" ที่ถือกำเนิดขึ้นเพื่อรองรับแสงสว่าง
แต่ว่าแสงสว่างนั้นรุนแรงมากเกินไปจนอาจถูกกลืนกิน และสูญสลายไปในที่สุด ตนเองนั้นหลบหนีเข้ามาอยู่ในโลกนี้ได้ทันก่อนที่จะดับสูญ และเฝ้ารอวันที่จะได้ถ่ายทอดเรื่องราวออกไปให้กับภาชนะอื่น
แสงสว่างนั้น ก็คือ 'UN' หรือ 'อัน' ยมทูตสีดำที่หน้าพิมพ์เดียวกับโมโมะนั่นเอง
ชีวิตบนโลกเติบโตขึ้นมากจนถึงจุดอิ่มตัว และจำเป็นต้องปรับสมดุลครั้งใหญ่ 'อัน' ถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อการนั้น อยู่เหนือทุกชีวิต ทุกยมทูต มีพลังมากมายมหาศาล แต่ว่าพลังมากเกินไป หากมีแต่แสงสว่าง โลกก็จะถูกกลืนกิน จึงต้องมี "เงา" หรือ "ภาชนะรับแสง" หรือก็คือ "เหล่ายมทูตสีขาว" ถือกำเนิดขึ้นมา ซึ่งก็เท่ากับว่า ตัวตนของยมทูตสีขาว ไม่ได้มีเพียงหนึ่งเดียว แต่เกิดขึ้นมาเรื่อย ๆ เพื่อรอบรับแสงสว่าง ถ้ารับไม่ได้หรือไม่ไหว ก็จะดับสูญไป และถือกำเนิดภาชนะใหม่ขึ้นมาแทน
จนมาถึงรุ่นของ โมโมะ
หญิงชราสีขาวบอกว่าโมโมะนั้นพิเศษออกไป
หลังจากผลัดเปลี่ยนมาหลายต่อหลายรุ่น ดับสูญมามากมาย ในที่สุดก็ได้ภาชนะที่ "ทัดเทียม" กับแสงสว่างออกมา
ตามหลักแล้ว โมโมะ มีพลังที่ทัดเทียมกับ อัน
รหัส A เหมือนกัน ตัวเลขที่ใกล้เคียงกันแม้จะต่างกัน (99 กับ 100100)
และที่สำคัญ โมโมะกับอัน ก็ยังมีจุดที่เหมือนกันด้วย นั่นก็คือ "ยมทูตที่แสดงอารมณ์"
โมโมะเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและอารมณ์เชิงบวก ส่วนอันเต็มไปด้วยความก้าวร้าวและอารมณ์เชิงลบ
แต่แดเนียลก็แย้ง เพราะช่วงเวลาที่ต่างกัน จากที่เล่ามา 'อัน' น่าจะมีตัวตนมานานมากแล้ว
ปกติแล้ว ทันทีที่ยมทูตถือกำเนิด ก็จะได้รับปีศาจบริวารทันที
แดเนียล กับนิโคล เข้ารับใช้เจ้านายเกือบจะพร้อมกัน ดังนั้น โมโมะ กับ อัน ก็น่าจะถือเกิดขึ้นพร้อม ๆ กันด้วย
แต่ปรากฎการณ์วิญญาณอิ่มตัวนั้นถือเกิดขึ้นมาเป็นร้อยปีแล้วด้วย จึงไม่น่าเป็นไปได้
หญิงชราตอบเพียงว่า 'อัน' เป็นตัวตนที่เกิดขึ้นจากพลังที่อยู่เหนือขอบเขตของเวลา
ความพิเศษอีกหนึ่งอย่างของโมโมะก็คือการเป็น "วิญญาณที่มีชีวิต"
แดเนียลเกือบจะแย้งอีกแต่ก็กลืนลงคอ เพราะตัวเองเคยได้ยินเสียงหัวใจเต้นจากอกของโมโมะมาแล้ว
ยมทูต คือวิญญาณของผู้ที่ฆ่าตัวตาย เพื่อชดใช้บาปนั้น จึงต้องมาเก็บเกี่ยววิญญาณคนตายจนกว่าตัวเองจะได้ไปเกิดใหม่
แต่โมโมะยังมีชีวิต หรือก็คือ "ไม่จำเป็นต้องมาเป็นยมทูตเลย"
ถึงตรงนี้ แดเนียลถึงกับปล่อยโฮ
โมโมะทำหน้าที่ยมทูตมาตลอดเพื่อค้นหาตัวเอง
แบกรับทั้งความเศร้าเสียใจของคนตาย ความเจ็บปวด ฯลฯ แต่กลับกลายเป็นว่า มันไม่จำเป็นมาตั้งแต่แรก
หญิงชราสีขาวถามย้ำอีกครั้งว่าจะรับฟัง "เรื่องราว" มั้ย เพราะแม้ว่าตนจะเป็นคนเรียกเข้ามา แต่สิทธิ์ในการเลือกที่จะฟังหรือไม่เป็นของของโมโมะ
โมโมะพยักหน้า
........................
ตัดมาอีกทีก็ตอนที่โมโมะกับแดเนียล กลับออกมาจากโลกสีเทา สู่โลกปกติ
(ตัวนิยายเล่มนี้ไม่ได้บอกว่า "เรื่องราว" คืออะไร)
แดเนียลถึงกับทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าโมโมะจะคิดยังไง หรือทำหน้าแบบไหน
โมโมะจึงแค่ดึงแมวดำเข้ามากอดแล้วบอกแค่ว่า "ไม่เป็นไร" (คาถามหัศจรรย์ในซากุระ เซ็ตไต ไดโจบึ)
แต่แมวดำรู้ดี
โมโมะกำลังจะได้พบกับสิ่งที่ตัวเองค้นหา
และเมื่อถึงตอน
โมโมะก็อาจจะ.......................หายไป.................
โอ้ ชุด 'UN' ช่างเอ็กซ์ได้ใจ
เล่ม 7
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้หัวเล่ม
เปิดด้วยเรื่องราวปริศนาของ 'โทกะ' กับ 'เคียวกะ' อีกครั้ง
ทั้งสองตอนอยู่บนเตียงเดียวกันและมองหน้ากันและกัน (อุ... กลิ่นดอกลิลลี่หอมฟุ้ง~~~)
"เคียวกะ มองหน้าตัวเองแล้วสนุกรึไง?"
"เอ๋? แต่ฉันมองโทกะอยู่ตะหาก"
"ก็พวกเราหน้าเหมือนกันนี่นา"
เบื่อหน้าตัวเองเพราะเห็นผ่านกระจกทุกเช้า เลยมองหน้ากันเองดีกว่า
"ถึงเราจะเหมือนกัน แต่ก็ต่างกันนะ"
"ยังไง?"
"ฉันไม่ได้รักตัวเอง แต่รักโทกะสุดหัวใจเลยยังไงล่ะ"
อีกคนถอนหายใจเหนื่อยหน่าย .... แต่ก็ยิ้ม
...เด็กสาวทั้งสองยิ้มอย่างงดงาม...
ท้ายเล่ม
'อัน' ออกล่าวิญญาณ
ชายหนุ่มร้องวิงวอนขอชีวิต ยังไม่อยากตาย
แต่สาวน้อยสีดำไม่สนใจ "นั่นมันเรื่องของแก ตายซะ" ตวัดเคียมเล่มโต เสียมทะลุร่างชายคนนั้น
เกี่ยวออกมาเพียงวิญญาณ ก่อนจะถูกแสงสว่างสีขาวกลืนหายไป...
ต่างกับยมทูตตนอื่น 'อัน' ไม่ได้ส่งวิญญาณไปนรกหรือสวรรค์ แต่ทำให้ดับสูญไปเลย ไม่กลับมาเวียนว่ายตายเกิดอีก (สมกับที่เกิดมาเพื่อแก้ไขภาวะวิญญาณอิ่มตัวจริง ๆ)
เฉยชา เลือดเย็น ออกจะสนุกด้วยซ้ำ
'อัน' ปรากฎตัวต่อหน้ามนุษย์ แจ้งความตาย สนุกที่ได้เห็นการดิ้นรนร้องขอชีวิต ก่อนจะประหารอย่างเลือดเย็นและใบหน้าที่ราวกับสนุกกับมัน
นิโคล แมวปีศาจบริวาร จ้องมองทุกอย่างที่เจ้านายทำด้วยความคุ้นชิน...
ในใจของแมวเทา (นิโคล เป็นแมวสีเทา) ยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องของ แดเนียล เพื่อนสนิทของตน ความบาดหมางที่เกิดขึ้นโดยมีเจ้านายของแต่ละฝ่ายเป็นต้นเหตุ ทำไมล่ะ... ต่างคนต่างก็ตั้งใจจะเป็นปีศาจบริวารที่ดีแท้ ๆ แต่ทำไมถึงได้สวนทางกันขนาดนี้...
อันกับนิโคล เดินทางผ่านการแหวกมิติ เป็นช่องทางปกติที่จะไปสู่โลกของยมทูต
..........แต่ดันมาโผล่ยังโลกที่เต็มไปด้วยสีเทาซะนี่...............
นิโคลงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น หันไปถามเจ้านายของตนฃ
อัน ดูจะไม่รู้สึกรู้สา ตกใจอะไรกับการที่ตนมาอยู่ที่โลกนี้ พูดขึ้แต่ว่า "เจ้านั่นอยู่ที่นี่"
นิโคลรู้ทันว่าอันหมายถึง โมโมะ เป็นสิ่งเดียวที่อันสนใจนอกจากความตาย
นิโคลกำลังสับสน
ตนได้รับใช้เจ้านายที่มีพลังกล้าแกร่งยิ่งกว่ายมทูตตนใด ได้รับรหัสพิเศษ A ที่ไม่มียมทูตคนใดใช้ เขาเชื่อว่าเป็นเพราะอันพิเศษ
แต่แล้วก็ไดัพบกับเจ้านายของเพื่อนสนิท โมโมะ ยมทูตอีกตนที่แตกต่างจากอันอย่างสิ้นเชิง ทว่ามีรหัส A เหมือนกัน
ถึงแม้จะเป็นเชิงอริศัตรูก็เถอะ แต่ โมโมะ ก็เป็นเพียงคนเดียวที่อัน "สนใจ" นอกเหนือไปจากความตาย
ราวกับทั้งคู่ดึงดูดกันและกัน
อัน เรียกโลกสีเทาแห่งนี้ว่า "สวน"
ไม่ต้องหาสาเหตุหรือความหมาย มันก็แค่มีตัวตนอยู่เท่านั้น
สาวน้อยสีดำตวัดเคียวตัดผ่านอากาศ เกิดเป็นแสงสว่างสีขาววาบหนึ่งแล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
กลิ่นอายของโมโมะขาดหายไปแล้ว... คงจะคลาดกันแค่ครู่เดียวเท่านั้น
(ตรงนี้ในนิยายไม่ได้บอก แต่ผมคิดเอง ว่า อันคงอยากจะออกไปเผชิญหน้ากับโมโมะอีกละมั้ง)
อันเงื้อเคียวขึ้นใหม่อีกครั้ง แต่คราวนี้เร่งพลังถึงขีดสุดจนอากาศสั่นสะเทือน ฟาดเคียวออกไปสุดแรง
ลำแสงพุ่งเสียบเข้าไปบรรยากาศ อาณาเขตป้องกัน! ศรแสงที่พุ่งจากเคียวของอันกระทบกับกำแพงที่มองไม่เห็น เกิดเป็นรอยแตกร้าว
ก่อนที่กลีบดอกไม้นับไม่ถ้วนจะฟุ้งกระจายห้อมล้อมอันกับนิโคล
"อะไรกัน!?" อันหยุดลำแสง ส่งเสียงร้อง เป็นครั้งแรกที่นิโคลได้เห็นสีหน้าตกใจของเจ้านายตน
อันกับนิโคลถูกพามายังห้องของหญิงชราสีขาว
ไม่นึกว่าจะได้พบกันเร็วขนาดนี้ เธอเอ่ย ดอกไม้สีขาว (โมโมะ) คงจะดึงดูดให้คุณเข้ามาสินะ
อันที่เห็นรูปลักษณ์ของหญิงชราเหมือนกับโมโมะ ถามว่า "แกเป็นใคร"
หญิงชราตอบว่า ตน... พวกตนเคยเป็น "เงา" ของอัน แต่ก็แค่เคยเป็น เพราะภาชนะนี้ไม่อาจสะท้อนแสงได้อีกแล้ว เพียงแต่รอวันดับสูญเท่านั้น อันได้ยินดังนั้นก็หัวเราะร่าบอกว่าจะช่วยให้ตายเร็วขึ้นอีกหน่อยดีมั้ย
หญิงชราที่ดูจะไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้วก็ไม่กลัวพูดต่อ
แสงสว่างคือสิ่งที่เบ่งบานท่ามกลางความมืด เงามืดคือสิ่งที่ขับขานท่ามกลางแสงสว่าง
เมื่อไร้แสงก็จะเกิดเป็นเงา เมื่อไร้เงาก็ไม่อาจมีแสง (สว่างจนเหมือนว่างเปล่ามั้ง ผมคิดว่านะ)
เพราะงั้น "อัน" จึงหวาดกลัวดอกไม้สีขาว (โมโมะ)
ได้ยินคำนี้เขา อันก็ของขึ้น คำรามจนอากาศสั่นสะเทือน
"ดอกไม้ผู้เป็นนิรันด์เบ่งบานแล้ว... คุณเองก็ด้วย"
"พอที! อยากจะหายไปจริง ๆ ใช่มั้ย!?"
"แม้ฉันจะร่วงโรย โปรดรู้ไว้ด้วยว่ามีดอกไม้ผู้ไม่โรยราอยู่ (คงหมายถึงโมโมะ) และโลกนี้ก็จะคงอยู่"
เท่าที่ผมเข้าใจนะ หญิงชราสีขาวคนนี้คงจะจี้ใจอันสุด ๆ ตรงที่แท้จริงแล้วอันรู้สึกหวาดกลัวโมโมะอยู่ ภาชนะที่สามารถรองรับตนเองได้
เงาที่ทัดเทียบกับตนได้เกิดขึ้นมาพร้อมแล้ว
หญิงชราสีขาวไม่มีอะไรติดข้างอีก เพราะได้ถ่ายทอด "เรื่องราว" ให่กับดอกไม้สีขาว (โมโมะ) ไปแล้ว จึงพูดจาจี้ใจอันไปเรื่อย
จนในที่สุด กันก็ตวัดเคียว ซัดหญิงชราจนดับสูญไป (สำนวนในนิยายสวยมาก ๆ แทนที่จะบอกดับสูญ ตาย หรือสลาย แต่ใช้ "มีเพียงดอกไม้ที่ร่วงโรย")
...เมื่อแสงสว่างรุนแรงมากขึ้น เงาก็จะยิ่งใหญ่ตาม สักวันคุณคงนึกออก พร้อมกับดอกไม้สีขาว (เสียงสุดท้ายของหญิงชราสีขาว)
"...ไม่มีความทรงจำให้นึกถึงหรอก..."
ในนิยายไม่ได้บรรยายว่าอันทำหน้ายังไง แต่คงกัดฟัน สีหน้าเจ็บปวดหน้าดู
ความทรงจำที่เหล่ายมทูตมี จะเป็นความจำสุดท้ายก่อนที่จะปลิดชีพตัวเอง
อัน ก็คงมีเหมือนกัน
อุ... ขอไปนอนก่อนละ พรุ่งนี้ค่อยมาต่อ นะ
สมาชิกหมายเลข 7366210 ถูกใจ, ยมทูตสีเทา ถูกใจ, noriko saki ถูกใจ, Love Love Kanon ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 726853 ถูกใจ, slamer ถูกใจ, Noo YaiMai ถูกใจ, Monokuma ถูกใจ, Kanzaki_Shoji ถูกใจ, Kross_ISC ถูกใจรวมถึงอีก 1 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
▼ กำลังโหลดข้อมูล... ▼
แสดงความคิดเห็น
คุณสามารถแสดงความคิดเห็นกับกระทู้นี้ได้ด้วยการเข้าสู่ระบบ
ชอบสปอยล์ตอนจบของ ยมทูตสีขาว ให้ทีได้โปรด
ไอ้เราก็นึก "เอ่ะ ซื้อมาตอนไหนหว่า" อืม...อ้อ ตอนเรียนปี 1 สินะ
เพราะหลังจากขึ้นปี 2 ก็หันหลังให้โลกวรรณกรรม แล้วก้าวเข้าสู่โลกของ เกม มังงะ อนิเมะ และกันพลาแทน
พยายามนึกอีกว่า "แล้วทำไมเราซื้อเล่มแรกเล่มเดียวนะ" ......เล่ม 2-3 หมดเหลือแต่เล่ม 4
ไม่อยากอ่านข้าม ก็เลยตระเวนหาเล่ม 2-3 อยู่นานจน...ลืมซื้อ (จำได้ว่าไปเช่าอ่านถึงเล่ม 3 ละมั้ง)
แล้วไอ้ลังนั่นก็เป็นลังที่เอาหนังสือต่างๆใส่ไว้ตั้งแต่ตอนย้ายห้องช่วงอยู่ปี 2 ซึ่งมันก็ล่วงเลยมา 6 ปีแล้ว
ตอนนี้พอจะมีฉบับพิมพ์ซ้ำไหมนะ เลยไปหาข้อมูลในเน็ตก็เจอว่า สำนักพิมพ์ปิดกิจการไปแล้ว ช๊อค!!!!
ดังนั้น.....ใครก็ได้ ช่วยสปอยล์เนื้อเรื่องให้เราฟ้งที ตั้งเล่มแรกเลยนะ ได้โปรดเถอะ
เอ...ดูเหมือนจะเป็นการขอร้องที่มากไปหน่อย ช่วยเล่าเฉพาะปริศนาเกี่ยวกับโมโมะรวมไปถึงตอนจบก็พอ
ส่วนที่คดีเหลือเราจะไปหาเองตามร้านหนังสือเช่า(จะเจอมั้ยเนี่ย)
ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาตอบ