Cr. Colorlesswolf

ชีวิตเราจำเป็นต้องปฏิเสธ
ความชั่วร้ายของตนเองหรือไม่?  

ซึ่งในสังคมผู้คนส่วนใหญ่
ย่อมต้องตอบได้อย่างทันที
ว่าความชั่วร้ายเป็นพื้นที่ซึ่งเรา
ไม่ควรย่างกรายเข้าไป 
หากมีอยู่ในตัวก็ควรหมั่นขจัดออก 

มีหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งผมชอบมากๆ
เขียนโดย เฮอร์มัน เฮสเส
เป็นเล่มที่โด่งดังพอสมควร
นั่นคือ เดเมียน

ตอนที่เดเมียน เล่าถึงเรื่องของ อะบราซัส 
ให้ซิลแคลร์เด็กหนุ่มตัวเอกของเรื่องฟัง 
ซึ่งอะบราซัสนั้น เป็นทั้งพระเจ้าและซาตานในตัวเอง 
เสมือนกับมีด้านสว่างและด้านมืดในคนคนเดียว 

ผมก็นึกไปถึงพุทธพจน์ที่ว่า
"แสงสว่างต้องอาศัยความมืดจึงปรากฎ"
เช่นเดียวกันกับภาพที่มักใช้สื่อแทนเต๋า
ในสีดำใหญ่ มีจุดขาวเล็กข้างใน
ในสีขาวใหญ่ มีจุดดำเล็กข้างใน
ใช่หรือไม่ แท้จริงแล้วสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
ไม่อาจแบ่งแยกออกเป็นดีหรือชั่ว

นั่นอาจเป็นสัจธรรมชีวิต 
ไม่มีใครจะดีไปซะทุกเรื่อง
หรือเลวไปเสียหมดหรอก
เราอาจไม่จำเป็นต้องปฏิเสธตัวเอง
รู้จักสมดุลของทั้งสองสิ่ง 
ว่านี่แหละคือตัวเรา 

อันอาจส่งผลให้เรายอมรับตัวตน 
ยอมรับตัวเราในแบบที่เป็น
เช่นนั้น ก็ไม่จำต้องแบกความทุกข์
ที่ต้องทำตามสิ่งซึ่งสังคมวางกรอบครอบให้ 
โดยแปะป้ายไว้ว่าเป็นสิ่งอันถูกต้องดีงาม