เสียงจิ้งหรีดเรไร---ระงมกล่อม หากแม้นก็ไม่ทำให้หญิงสาวในชุดนอนยาวกรอมเท้าสะทกสะท้าน ถึงแม้หล่อนจะทราบดีแก่ใจว่าปลอดภัย แต่...เส้นกั้นบางๆ แห่งความไม่ไว้ใจ...ใครเล่าจะไม่กลัว

    “คุณหนู...ลงไปข้างล่างเถอะคะ ข้างบนนี้อันตราย” ป้านวลติงหญิงสาว

    น่านนทีลักพาตัวอัญญาไปกบดานที่บ้านนอกเมือง บ้าน...ที่ใครแถวนั้นต่างรู้ดีว่าเป็นบ้านคนงานพม่า เช้ามามันก็ออกไปแบกปูนหามทรายตามประสา เย็นมามันก็ก้งเหล้ากันแก้เหนื่อย แต่...ไม่เคยมีใครรู้ว่าชั้นใต้ดินของบ้านหลักเล็กนั่นราวกับราชวัง!

จะว่าราชวัง...ก็ไม่เสมอไปหรอก เพียงแต่มันอลังการ คนระดับเจ้าพ่ออย่างเสี่ยอานนท์สร้างที่ซ่อนตัวไว้หลากหลาย ทั้งไทย และต่างประเทศ ไอ้คนงานพม่าทั้งหลาย ถ้าหากจะกล่าวแบบตรงๆ ก็แค่ ‘หน้าม้า’ เท่านั้น ความเป็นจริงแล้ว ก็เพื่อตบตาคนทั่วไป ตัวบ้านชั้นบนมันจึงเกะกะรกระ ลูกเล็กเด็กแดงที่พวกมันขยันทำกันออกมาก็ยั้วเยี้ย แต่คนที่เป็นนายใหญ่แท้จริงก็ไม่เคยทิ้ง อย่างที่บอกไป...บารมีสำคัญในแวดวงนี้

    อัญญาซ่อนตัวอยู่ที่นี่อย่างเต็มใจ โดยที่สมคบกับน่านนที ว่าจะยอมเป็นตัวประกัน เพื่อต่อรองผู้เป็นบิดา ไม่ใช่ว่าหล่อนอกตัญญู แต่สิ่งที่บิดาหล่อนทำนั้น...มันผิด

    “อัญ...ลงไปด้านล่างได้แล้ว” ด้านล่างที่ว่าก็คือชั้นใต้ดิน

    “นั่นสิคะคุณน่าน  ป้าว่ายังไงก็ไม่ฟัง ดื้อจริงๆ” ป้านวลฟ้อง ในขณะที่อัญญามองลูกเล็กเด็กแดงตัวเปรอะมอม กำลังเล่นกัน ความไร้เดียงสาทำให้โลกใบนี้งดงามเสมอสำหรับพวกเขา

    “ดีคะ...อัญมีเรื่องจะคุยกับพี่น่านเหมือนกัน” ไอ้เรื่องที่ว่า...น่านนทีคงคิดว่าจะเป็นเรื่องเอาตัวรอดจากสถานการณ์คับขันเช่นนี้ แต่ไม่เลย...พอถึงชั้นใต้ดินจริงๆ อัญญากลับสบตากับน่านนทีด้วยแววหม่นลึก ในขณะที่น่านนทีจ้องเข้าไปในดวงตาของหล่อนลึก ราวกับจะค้นหา ‘ไอ้เรื่องที่ว่า’ นั่น

    “พี่น่านคะ...ถ้าไม่มีพี่ลิน...พี่น่านจะสามารถรักอัญได้มั๊ยคะ คือ...อัญยังคงรักพี่น่าน เหมือนอย่างคราวนั้นที่เคยบอกไป” ประโยคนั้นทำให้น่านนทีถอนหายใจพรืดยาว มันทั้งทำให้เขาหนักใจ และทำให้น้ำท่วมปาก เพราะอัญญานั้นบอบบางยิ่งนัก ทว่าเขาไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับหล่อนแม้แต่นิด และด้วยความที่เขาเป็นคนตรง เกลียดการโกหก เกลียดการพูดสองแง่สองง่าม ไม่ให้ความหวังใคร เขาเป็นคนที่ทัก...หรือพูดอะไรออกมาฉึบเดียวให้รู้เรื่อง และเขาก็แน่ใจตัวเองดีแล้วว่า...

    “พี่รักนา...” อัญญายกมุมปากยิ้ม หล่อนก็นึกว่าสิ่งที่ได้ยินที่บ้านบนดอย ชายหนุ่มจะแค่สับสน หากไม่คิดว่าน่านนทีจะมั่นคง ถึงขั้นพูดออกมาตรงๆ ชนิดที่หนักแน่นทุกพยางค์เสียงเช่นนี้

    “แล้วพี่ลิน...”

    “พี่ว่าพี่ไม่ได้รักเค้าหรอก พี่แค่สงสาร และคิดว่าเค้าไม่ควรได้รับการกระทำเช่นนี้จากไอ้วัฒน์”

    “ความรัก...มันซับซ้อนนะคะพี่น่าน ในบางครั้งเราคิดไปเองด้วยซ้ำว่าเรารักเค้า”

    “ใช่สิ...พี่เสียดายเวลา และตอนนี้พี่เป็นห่วงความรู้สึกของนามาก พี่เป็นห่วงเค้ามากๆ ด้วย ไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าจะเป็นยังไง”

    “คงไม่เกิดเหตุอะไรมากมายหรอกคะ พี่นาอยู่ตั้งบนดอย ทางนี้ต่างหากที่ชุลมุนกัน” อัญญาคิดผิดไป เพราะหล่อนคิดไม่ถึง ว่าบิดาตนเองตามหาหล่อนให้ควั่ก และเริ่มสงสัยบ้านบนดอยแล้วด้วย หากก็ยังไม่จัดการเป็นกิจจะลักษณะ นอกจากจะให้ลูกน้องไปสืบคร่าวๆ เท่านั้น ซึ่ง ณ เวลานั้น ศศินาก็ได้แต่ขลุกอยู่กับอลินที่โรงพยาบาล เลยเจอแต่ป้าฮั๊วะ ซึ่งลูกน้องก็กลับมารายงานตามที่เห็น ว่าไม่มีอะไรในกอไผ่ทั้งสิ้น ทำให้เฮียย้งแทบคลั่ง เนื่องจากว่าตามหาอัญญาไม่เจอ และเกรงว่าน่านนทีจะฆ่าอัญญาซะ ถึงแม้เฮียย้งจะทราบดีว่าน่านนทีไม่ทำร้ายผู้หญิงง่ายๆ แต่คนเป็นพ่อ มันคิดอะไรร้ายๆ ได้ทุกอย่าง

    “งั้นเราก็คงได้เป็นพี่น้องกันตามเคยหนะสิคะ พี่น่าน เฮ้อ...เสียดายผู้ชายดีๆ แบบพี่จัง” อัญญาระบายยิ้มแบบทอดถอนหายใจ ไม่ใช่เหมือนคนอกหักช้ำตรม หล่อนทำใจตั้งนานแล้วเรื่องน่านนที หากใบหน้านั้นเองที่ยิ้มกว้างได้แบบล้อเลียน

    “พี่น่านกับพี่นาก็เหมาะสมกันดีนะคะ ดีกว่าอีลินคะ” หญิงสาวใช้สรรพนามเรียกอลินสลับกันไปมา เดี๋ยว ‘อี’ เดี๋ยว ‘พี่’

    “เราเป็นพี่น้องกันนั่นแหละดีแล้ว...” ชายหนุ่มเข้ามาขยี้หัวหญิงสาว ป้านวลเองก็เผลอยิ้มอย่างโล่งใจไปด้วยเช่นกัน นานเท่าไรแล้วหละ ที่นางต้องเห็นนายสาวตรมทุกข์กับผู้ชายที่ชื่อน่าน คนนี้  ถ้าเฮียย้งรู้ว่าบุตรสาวตัวเองญาติดีกับคนที่เขากลัวนักหนาว่าจะฆ่าลูกตัวเอง เฮียย้งคงไม่รู้จะสบถเป็นภาษาอะไร

    “นามีอะไรหลายอย่างที่พี่รักเค้าโดยไม่รู้ตัว น่าสมเพชตัวเองนะ ที่คนจริงแบบพี่ไม่รู้ตัวเองว่าใจจริงแล้วตัวเองรักใคร” น่านนทีสมเพชตัวเองอย่างปากว่าจริงๆ หากอัญญาส่ายศีรษะแรงๆ ด้วยความที่หล่อนเองนับถือน่านนที จนเข้าขั้นบูชาเลยทีเดียว

    “พี่น่านคะ...คนเราไม่ได้ดีเลิศ เพอร์เฟคไปซะทุกอย่าง ผู้ชายแบบพี่หาไม่ได้ในโลกปัจจุบันแล้วมั้ง!” อัญญายกยอจากใจจริง

    “รอเรื่องทุกอย่างเคลียร์ พี่คงต้องบอกความจริงกับนาไปซะที ใจจริงนะอัญ...พี่ไม่อยากอยู่ในแวดวงมาเฟียแบบนี้หรอก พี่อยากมีชีวิตเรียบๆ เปิดร้านเล็กๆ แบบนานั่นแหละ”

    “คนภายนอกอาจจะดูว่าพวกเรามีพร้อมนะคะ แต่จริงๆ แล้วไม่เลย”

    “นั่นแหละ...”

    “งั้นตกลงตอนนี้หนูเป็นน้องสาวพี่เต็มตัวแล้วนะ...” อัญญาอ้อน...ฉีกยิ้มกว้างเกือบจะถึงหูอยู่แล้ว น่านนทีก็ยิ้มรับเช่นนั้น---เช่นกัน

    “งั้นขอกอดหน่อย” อัญญาอ้าแขนเข้าหาชายหนุ่ม และน่านนทีก็โผเข้าหาหญิงสาวอย่างพี่ชายโอบร่างน้องสาวไว้  อัญญาเอาวัฒนธรรมไทยฝรั่งมาปนกันไปหมด แต่หล่อนก็น่ารักตามแบบของหล่อน แม้แต่คำที่หล่อนบอกว่าจะเป็นแค่น้องสาว หล่อนก็คิดจากใจเช่นนั้นจริงๆ

    เฮียย้งตามหาอัญญาแทบจะพลิกแผ่นดินก็ว่าได้ เพราะน่านนทีไม่พาอัญญาออกไปเจอเดือนตะวันที่ไหน และหล่อนก็ยอมน้อมรับแต่โดยดี นับว่าเป็นการ ‘ซ่อนตัว’ อย่างแท้จริง แม้แต่น่านนทีก็แทบจะไม่ออกไปไหนพร่ำเพื่อ อันตรายมันรอบด้านอยู่ เมื่อถึงมื้อเช้า มื้อค่ำ ก็สั่งคนงานพม่าหน้าม้าทั้งหลายจัดการให้นั่นแหละ แต่น่านนทีนึกไม่ถึง ว่าเฮียย้งจะกล้าทำอะไรอุกอาจได้ถึงขั้น...

    “นายครับ...พวกเฮียย้งพาพวกเข้ามาอาละวาด ทำลายข้าวของในบ่อน ทำร้ายลูกค้า ทำร้ายคนของเราจนตอนนี้ไม่มีใครกล้าเข้ามาใช้บริการแล้วครับ” ชายหนุ่มกำหมัดเข้าหากันแน่น ฝ่ายนั้นคงจะรู้ว่าเขาไม่มีวันทำอะไรอัญญาหรอก และพญาราชสีห์อย่างเสี่ยอานนท์ก็เสียไปแล้ว เขาเองก็ได้มานั่งจับอัญญาเป็นตัวประกัน ไม่มีใครคุมลูกน้องนอกจากคุณวรุต เฮียย้งเลยใช้จุดอ่อนข้อนี้กดดันง่ายๆ

ได้เลย...อยากลองก็เอา!