เช้านี้มีเวลาจำกัด คงต้องกระชับเนื้อหา ....แต่บทสนทนานี่มันเยอะจริงๆ =_="

ถ้าอยากรู้เรื่องราวในตอนนี้ ก็อ่านเลยครับ

---

รินได้ถามเรย์ว่านายมาที่นี่เพื่อต้องการอะไร เรย์บอกว่าอยากจะถามอะไรหน่อยซักสองคำถาม คำถามแรกคือ ทำไมอยู่ดีๆถึงได้มาลงแข่งว่ายผลัดล่ะ?! รินก็ตอบว่า เค้าได้เปลี่ยนใจอยากลงแข่งเอง นายมาเพื่อถามเรื่องแค่นี้เองเหรอวะ (ซัดกันเลย ซัดกันเลย! แอบเชียร์ลึกๆ 555) เรย์ก็บอกต่อประมาณว่า คำตอบนั่นมันไม่ใช่อะ ช่วงนี้นายได้จับตาดูรุ่นพี่ฮารุอยู่ตลอด เพราะว่านายไม่สามารถก้าวต่อไปได้ถ้านายยังไม่ชนะเค้า และในการแข่งรอบที่ผ่านมา นายก็ชนะไปแล้ว นั่นมันไม่ใช่เป้าหมายของนายหรือไง! รินก็บอกกลับไปว่า ไม่ใช่อะ เป้าหมายผมสูงกว่านั้นเยอะ ระดับโลกเลยทีเดียว ต่อมาเรย์ได้ถามคำถามที่สองว่า นายรู้สึกอย่างไรกับรุ่นพี่ฮารุกะ เห็นตอนเด็กๆซี้กันเหลือเกิน ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนไป อะไรที่ทำให้นายเปลี่ยนไปหลังจากที่ไปเรียนต่อเมืองนอก ทำไมถึงไม่ยอมติดต่อฮารุและคนอื่นๆเลยหลังจากนั้น (สองคำถามเหรอเนี่ย!) เกิดอะไรขึ้นกันแน่ที่เมืองนอก!! ....เรย์ได้พูดต่อไปเรื่อยๆ และรินก็กำหมัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ (ตอนแรกคิดว่าเรย์คงต้องตัดแว่นใหม่กันบ้างล่ะ) รินทนไม่ไหวเลยตะโกนออกมาว่า หุบปาก!! ผมให้คุณพูด! แล้วคุณอยากจะพูดอะไรโง่ๆแบบนั้นก็พูดเหรอ! ทำไมผมต้องมาอธิบายอะไรแบบนี้กับคุณด้วย! เรย์บอกกลับประมาณว่า เพราะผมทุกข์ใจน่ะสิ ....ผมฝึกหนักมาโดยตลอดเพื่อที่จะได้มาว่ายร่วมกับทีมฮารุ และสุดท้ายก็ได้ร่วมแข่งว่ายผลัดด้วยกัน ผมรู้สึกได้ว่ามันสนุกแค่ไหน และผมก็เข้าใจว่าการว่ายผลัดนั้นมันคืออะไร พวกเราเหมือนได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน แต่ทุกคนก็ยังคงพูดถึงนายอยู่ตลอด!! รินจัง! รินจัง! รินจัง! แล้วรินพูดตัดบทว่า มันใช่ปัญหาของผมมั้ยเนี่ย!!! เรย์ของขึ้นอย่างแรง วิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อรินและดันรินติดกำแพง แล้วบอกว่า เออไง ก็แมร่งไม่ใช่ไง!!! (รินโดนแน่คราวนี้ แอบหมั่นไส้มานานละ 5555) มันเป็นความผิดนายที่นายทำให้ฮารุต้องหยุดว่ายน้ำ รุ่นพี่ฮารุเค้ารู้สึกผิดมากที่ทำให้นายแพ้ในตอนม.ต้น! ทำไมพวกนาย (ทั้งรินและฮารุ) ต้องทำตัวกันแบบนี้ด้วย ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ! นายก็ชนะฮารุไปแล้วนี่ ยังไม่พออีกเหรอ! ทำไมนายยังมาลงแข่งว่ายผลัดอีก นายต้องการอะไรกันแน่! นายต้องการอะไรจากรุ่นพี่ฮารุกันแน่! ต้องทำไงนายถึงจะพอใจ ห่ะ!!! และรินก็กระชากคอเสื้อกลับแล้วได้ตะคอกกลับไปว่า (รินของขึ้นแล้ว) ทำไมต้องมาบอกอะไรแบบนี้กับผมด้วยวะเนี่ย!! แล้วนายล่ะต้องการอะไรกันแน่! เรย์ได้บอกกลับไปว่า ผมแค่ต้องการให้ทีมของผมเป็นทีมที่ดีที่สุด แค่อยากจะว่ายร่วมกับทีมของผมก็เท่านั้น ....รินปล่อยมือจากเรย์ และเรย์ได้เดินออกไป ก่อนกลับได้บอกรินว่า ถ้านายเข้ามาวุ่นวายล่ะก็ ผมจะไม่ยกโทษให้แน่ ....และก็เดินจากไป ปล่อยให้รินยืนหงอยอยู่อย่างนั้น (เชดดดดด นึกไม่ถึงว่าเรย์จะทำได้ถึงขนาดนี้ เยี่ยมไปเลย! ....โอ้โฮ นี่แค่ย่อหน้าแรกนะเนี่ย ยาวเกิ๊น -_-")

ต่อไปเป็นฉากในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า พวกฮารุก็เป็นห่วงเรย์ว่าเรย์หายไปไหนกันนะ และโค้ชซาซาเบะก็ได้ออกเงินให้เพื่อที่จะให้ไปเยี่ยมเรย์ที่บ้าน หลังจากนั้นฮารุ นาหงิ มาโคะ ได้ไปหาซื้อของไปฝากเรย์ ระหว่างนั้นฮารุได้ถามนาหงิว่า แน่ใจนะที่เรย์ไม่สบาย ไม่ใช่เป็นเพราะเรื่องที่ฮารุเล่าให้เรย์ฟังใช่มั้ย (ในตอน 10) เรย์ถึงไม่มาซ้อมว่ายน้ำ นาหงิก็อ้ำอึ้ง ตอบไม่ถูก (นาหงิรู้ว่าเรย์ไปไหน แต่ฮารุกับมาโคะยังไม่รู้)

แล้วทั้งสามคนก็มาถึงบ้านเรย์ เรย์ถึงกับซึ้งที่ทุกคนเป็นห่วงมาก แล้วฮารุได้ถามเรย์ว่า ไปหารินมาจริงๆเหรอ นาหงิก็บอกเรย์ว่า โทษทีนะผมบอกเรื่องทั้งหมดกับฮารุไปแล้ว และเรย์ตอบว่า ผมไปมาจริงๆ แต่มันเป็นเรื่องเหตุผลส่วนตัวที่ผมอยากจะไปพบริน ตอนนี้ไม่ได้กังวลอะไรแล้ว หลังจากนั้นทุกคนก็นั่งกินขนมกัน

ถัดมาเป็นฉากที่รินกำลังว่ายน้ำอยู่ ว่ายไปก็คิดไปเรื่องที่เรย์มาพูดให้ฟัง ส่วนนิโตริก็ยังเป็นห่วงรินเหมือนเช่นเคย นิโตริคุยกับโค้ชมิโคชิบะประมาณว่า รุ่นพี่ว่ายไม่ค่อยโอเคเลยนะครับวันนี้ แต่ผมก็ไม่เป็นห่วงครับ (หราาา) เพราะว่าเค้าคงเคยเจอบทเรียนที่หนักกว่าในตอนที่ยังอยู่ที่เมืองนอก และโค้ชก็สงสัยว่าในช่วงที่รินมาเข้าที่นี่ใหม่ๆ เค้าไม่ได้มาที่ชมรมว่ายน้ำในตอนแรก รู้มั้ยว่าทำไม นิโตริก็ไม่รู้เหมือนกัน

หนูโกวกำลังถือของเดินมาและคุณเพื่อนได้มาช่วยถือให้แล้วบอกว่า มีเพื่อนๆเราอยากไปร่วมเชียร์ด้วยนะในการแข่งรอบต่อไป ตัดฉากมาเป็นฉากที่ทุกคนได้ถือป้ายเชียร์โชว์ให้พวกฮารุดูที่หน้าสถานีรถไฟอิวาโทบิ และรถบัสก็มารับพวกฮารุไปยังสถานที่แข่ง (ไปนอนค้างกันก่อนคืนนึง) ส่วนทีมของรินก็พากันเดินขึ้นรถเพื่อไปยังสถานที่แข่งเหมือนกัน ระหว่างนั้นก็มี sms จากโกวมาหาริน นิโตริเห็นรินหยุดเดินเลยถามว่า มีอะไรเหรอครับ รินตอบ ไม่มีอะ แล้วก็เดินไปขึ้นรถ (เอิ่ม ....สนใจรุ่นน้องหน่อยเซ่!!)

และทั้งสี่คนได้มาถึงเมืองที่จัดแข่งขัน แล้วได้เดินหาโรงแรมกัน พอถึงก็แยกย้ายกันเข้าห้อง มาโคะนอนกับฮารุ เรย์นอนกับนาหงิ (แหม่...จะบอกทำไม คงไม่มีใครมาจับคู่ผิดหรอกนิ) เตียงแยกนะเธอว์ อย่าคิดไปไกล หลังจากนั้นทุกคนก็พากันไปกินมื้อเย็นกัน พอกินกันเสร็จก็ชวนกันไปดูสระที่จะแข่งในวันพรุ่งนี้ ต้องขึ้นบันไดจากภูเขาไปดูที่ด้านบน (มาโคะก็เหนื่อยง่ายเกิ๊น) สระสวยมาก ยิ่งใหญ่ ตระการตา

ตัดฉากมาเป็นฉากที่หนูโกวเพิ่งจะทำป้ายผ้าเพื่อเอาไว้เชียร์เสร็จ อามะจังก็เข้ามาแล้วบอกว่ากลับบ้านกันได้แล้วนะ พรุ่งนี้พวกเราต้องตื่นแต่เช้ากัน และโกวก็ได้ข้อความจากรินว่า อยากจะถามอะไรซักหน่อย

ตอนนี้สามทุ่มสิบสองนาที มาโคะกับฮารุกำลังนอนกันอยู่ แต่นอนไม่หลับกันเพราะตื่นเต้น พอมาโคะกำลังจะหาวหลับได้ที่ ฮารุได้พูดขึ้นว่า มาโคโตะ ผมซาบซึ้งจริงๆเลยนะที่นายได้มาอยู่ที่นี่ก็เพื่อผม ขอบคุณนะ ....มาโคะกำลังจะหลับ เจอฮารุมาปล่อยซึ้งซะงั้น เลยลุกขึ้นมา ฮารุก็ลุกตาม และบอกว่าจะออกไปวิ่งวอร์มข้างนอกสักหน่อย (จะสี่ทุ่ม!!) มาโคะก็อึ้งว่าจะไปวิ่งตอนนี้เนี่ยเหรอ?! ส่วนคู่เรย์กับนาหงิ ตอนที่นาหงินอนอยู่ ได้ละเมอพูดกับเรย์ เรย์ถึงกับงง (ระดับเรย์ คงไม่หลับง่ายๆ) และระหว่างนั้นเอง เรย์ก็ได้รับข้อความจากริน

ในช่วงที่ฮารุออกมาวิ่ง ได้เจอกับนางิสะพอดี (ออกมาเดินหาเรย์ เพราะตื่นมาไม่เห็นเรย์อยู่ในห้อง) และได้ไปนั่งคุยกันที่ชิงช้า (ฉากนี้เพลงประกอบฉากซึ้งมาก เพลงนี้อีกแล้ว โอ้วววว) ทั้งสองคนได้เปิดใจคุยกันในเรื่องการแข่งของวันพรุ่งนี้ เรื่องที่ฮารุกังวลที่จะได้แข่งกับริน และฮารุได้ขอบคุณนาหงิที่นาหงิเป็นคนเริ่มชมรมว่ายน้ำนี้ขึ้นมา พวกเราเลยได้มาว่ายน้ำร่วมกันแบบนี้อีก จากนั้นนาหงิก็เข้าไปกอดฮารุด้วยความปลื้มใจ

ข้อความที่เรย์ได้จากริน คือรินนัดเรย์ให้ออกมาพบข้างนอก เพื่อที่จะคุยอะไรบางอย่าง และเรย์ก็ได้เดินมาถึงที่ที่รินนัด รินบอกจะตอบคำถามที่นายเคยถามไว้ให้ นายต้องการรู้ใช่มั้ยว่าผมคิดไงกับฮารุ ....มันถูกแล้วที่ผมจับตาดูฮารุในการแข่งขันมาโดยตลอด แต่มันไม่ใช่ความผิดฮารุ ที่ทำให้ผมอยากจะเลิกว่ายน้ำ มันเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่ออสฯต่างหาก ผมได้ฝึกหนักทุกวันที่นั่น แต่ก็ไม่สามารถทำได้อย่างที่หวังไว้ซักที การไปถึงระดับโอลิมปิคนั้น มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ มันทำให้ผมรู้สึกอยู่ตลอดว่าการว่ายน้ำของผมนั้นมันแย่ลงไปเรื่อยๆ ทำไมนะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ และผมก็คิดได้ว่าเป็นเพราะการที่ผมเคยว่ายผลัดมานั่นเอง มันได้ทำลายทักษะการว่ายน้ำของผม นั่นคือสิ่งที่ผมคิดในช่วงนั้น และหลังจากที่กลับมาที่ญี่ปุ่น ผมไม่ได้บอกใคร และไม่อยากจะติดต่อกับใคร แต่หลังจากที่ผมได้ว่ายแข่งกับฮารุในคืนนั้น (ใน ep.2) มันทำให้ผมอยากกลับมาว่ายน้ำอีกครั้งหนึ่ง และตอนแข่งในระดับเขต ผมได้เห็นพวกนายว่ายผลัดกัน มันทำให้ผมได้นึกถึงตอนที่ผมว่ายผลัดในสมัยประถม ...เรย์ถึงกับอึ้งที่รินยอมพูดเปิดใจขนาดนี้ รินได้พูดกับเรย์ต่อว่า ในการแข่งที่จะถึงนี้ คอยดูผมไว้ให้ดีนะ ผมจะโชว์ให้ดูว่าผมสามารถทำได้ดีมากแค่ไหน และนายก็ต้องทำมันให้เต็มที่ล่ะ เพื่อที่นายจะได้ไม่ทำให้เพื่อนร่วมทีมลำบากใจ เท่านี้แหละที่ผมจะพูด ขอโทษทีที่ต้องให้นายออกมาพบที่นี่ ....แล้วรินก็เดินจากไป  ////จบตอน

เอร๊ยยยยย ....ยังไม่จบ ยังมีต่อหลังเพลงปิดอีก แปลกแฮะ ....เป็นฉากที่รินเดินเข้ามาที่ห้องพักในโรงแรม นิโตริได้ถามรินว่า เกิดอะไรขึ้นครับรุ่นพี่ รินตอบว่า ไม่มีอะไรหรอก นิโตริพูดต่อว่า กัปตันเค้าหาตัวรุ่นพี่อยู่ครับ บางทีอาจคุยด้วยเรื่องการแข่งผลัดในวันพรุ่งนี้ แล้วรินก็ไปหากัปตัน ชื่อของรินไม่ได้อยู่ในการแข่งผลัด เพราะกัปตันไม่ให้ลงแข่ง รินช็อค! (กรูก็ช็อค!!! อึ้งไปดิ) ที่ไม่ให้ลงเพราะเห็นว่ารินไม่ใส่ใจในการฝึกว่ายผลัดเท่าที่ควร (เลิกจิ้นหนูโกวกับกัปตันละ เนยจะไม่ทน!!)

ตอนต่อไปตอนสุดท้าย ....ดูซึ้งๆอย่างบอกไม่ถูก ...ซึ้งง่ะ มาโคะก็พูดถึงรินในเรื่องครั้งแรกที่เราได้แข่งร่วมกัน ที่เหลือก็บอกรวมๆว่า มันยังเหลือหนทางอีกไกลนะที่พวกเราจะต้องไปต่อ ....รินมาพูดปิดท้ายว่า ฮารุ นายได้เห็นอะไรในวันนั้นเหรอ??? ......อีกตอนเดียว!

ประมวลภาพ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้





















รินมาที่ซิดนี่ย์!!!



แถม! หนังสือที่ขายดีทั่วโลก จากพวกเขาทั้งห้า สั่งจองได้แล้ววันนี้ตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วไป!!
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เครดิตอยู่ในภาพ





...ไปล่ะ ///วิ่งงงงงง

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ผมว่าผมกระชับเนื้อหาแล้วนะ


***แก้คำเผียด...