**กระทู้นี้อาจมีเนื้อหาจิ้นวาย**

พื้นที่แจ้งข่าว
คุณ สมาชิกหมายเลข 738828
แปลนิยาย High speed ไว้ รวมลิ้งค์อยู่ในสปอยล์นะคะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้บทที่ 1    http://ppantip.com/topic/30894772/
บทที่ 2    http://ppantip.com/topic/30900179/
บทที่ 3    http://ppantip.com/topic/30904818/
บทที่ 4    http://ppantip.com/topic/30917747
บทที่ 5    http://ppantip.com/topic/30925800
บทที่ 6    http://ppantip.com/topic/30930956
บทที่ 7    http://ppantip.com/topic/30956281
บทที่ 8    http://ppantip.com/topic/30961559 [จบ]

---

ความเดิมตอนที่แล้ว : รินตัดสินใจจะลงสมัครแข่งว่ายผลัดในระดับภูมิภาคด้วย

ย้อนความไปยังสมัยประถม...
ถึงเวลาของเด็กๆกรุบกรอบ



"สวัสดีครับ ผมชื่อ มัตสึโอกะ ริน ย้ายมาจากโรงเรียนซาโนะ ถึงชื่อจะเหมือนผู้หญิง แต่เป็นเด็กผู้ชายนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก!!"
รินเผยรอยยิ้มสดใส แนะนำตัวกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนใหม่ทุกๆคน



รินผู้มาใหม่ตื่นเต้นกับซากุระต้นใหญ่ริมสระว่ายน้ำในโรงเรียน
รินพูดเล่นๆว่าอยากลองว่ายในสระที่เต็มไปด้วยกลีบซากุระ
มาโคโตะแย้งว่า ช่วงนั้นน้ำในสระจะเย็นมากนะ ควรจะรอจนถึงหน้าร้อน
ฮารุกะบอกรินว่า มีเรื่องอยากจะถามอย่างนึง
รินพูดทีเล่นทีจริงว่า มีอะไร? จะรังแกเด็กเข้าใหม่เหรอ
มาโคโตะตอบแทนฮารุ ว่า เหมือนเราจะเคยเจอกันมาก่อนตอนแข่งว่ายน้ำ



รินดีใจที่มาโคโตะจำได้ ส่วนฮารุจ้องเขม็งกลับเหมือนกับจะถามว่า 'นายต้องการอะไรกันแน่?'
รินหัวเราะร่า บอกว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่ย้ายมาที่นี่และได้เจอพวกนาย

ที่สโมสรว่ายน้ำอิวาโทบิ รินแนะนำตัวเหมือนที่เคยพูดหน้าชั้น
รินย้ำว่า บังเอิญจริงๆ นอกจากอยู่โรงเรียนเดียวกันแล้ว เรายังอยู่สโมสรว่ายน้ำเดียวกันด้วยเนอะ



รินจ้องมองท่าว่ายน้ำที่สวยงามของฮารุกะ พลางตื่นเต้นดีใจ 'อย่างที่คิดเลย หมอนี่เยี่ยมจริงๆ'
แล้วรินก็โดดลงลู่ข้างๆ ว่ายประกบฮารุไปติดๆ

หลังซ้อมกันเสร็จ มาโคโตะกับฮารุขี่จักรยานกลับบ้าน
ส่วนรินบอกมาโคโตะว่า ตนจะวิ่งกลับบ้าน (เพื่อเป็นการฝึกกล้ามเนื้อ)
มาโคโตะสงสัยว่า บ้านรินอยู่ห่างไปเท่าไหร่?
รินตอบว่า ประมาณ 3 กิโล  แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ!!



ในห้องเรียน ขณะอาจารย์ให้นักเรียนวาดรูปแปลงดอกไม้ที่คิดจะปลูกในพิธีจบการศึกษา
รินแอบถามฮารุว่า ตัดสินใจจะลงแข่งว่ายผลัดได้รึยัง
ฮารุบอกอย่างเฉยเมยว่า ฉันจะว่ายแต่ฟรีสไตล์เท่านั้น
รินสรุปเองให้เสร็จสรรพ โอเค งั้นนายลงผลัดท่าฟรีสไตล์แล้วกัน มาโคโตะล่ะ? จะว่ายกบหรือกรรเชียง



ฮารุกำดินสอสีแน่นด้วยความไม่พอใจ ฉันจะว่ายแค่ฟรีสไตล์ ไม่ได้บอกว่าจะลงว่ายผลัดด้วยซักหน่อย!!
รินเผลอขึ้นเสียงกลับ ฉันก็จะให้นายว่ายฟรีสไตล์แล้วไง!!



เสียงดังของรินทำให้เพื่อนทั้งห้องหันมามอง
รินรีบกลบเกลื่อนว่า เราน่าจะเขียนคำในก้อนอิฐรอบๆแปลงดอกไม้ด้วยนะ เขียนอะไรก็ได้แบบ'ฟรี' แบบที่พวกเราอยากเขียน
เพื่อนๆเห็นด้วยกับความคิดของริน



หลังจากซ้อมว่ายน้ำกันเสร็จ ฮารุที่เห็นรินว่ายได้ดี เลยอยากจะลองวิ่งกลับบ้านบ้าง
นางิสะก็อยากวิ่งด้วย



วันถัดมา นางิสะเข้ามาถามรินในห้องล็อกเกอร์ว่า จะลงแข่งว่ายผลัดกับนานาเสะด้วยเหรอ
รินตอบว่า ยังบอกไม่ได้ เพราะฮารุยังไม่ได้ตกลง
นางิสะอยากเข้าร่วมทีมด้วย
รินเลยยื่นข้อแม้ให้ว่า ได้สิ ถ้านายได้ที่หนึ่งในการแข่งว่ายกบครั้งหน้านะ



ตกเย็น รินถามมาโคโตะว่า ทำไมฮารุถึงยึดติดกันการว่ายท่าฟรีสไตล์ขนาดนั้น
มาโคโตะตอบว่า ตนก็ไม่เคยถามฮารุเหมือนกัน แต่คิดว่านั่นน่าจะเป็นท่าที่ฮารุรู้สึกว่าเป็นธรรมชาติที่สุด
รินฟังคำตอบแล้วก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี



รินหยิบหินที่อยู่ใกล้ๆมาขว้างออกไป บ่นว่า จะทำยังไงให้นานาเสะเข้าร่วมทีมว่ายผลัดได้นะ
มาโคโตะจึงถามรินว่า แล้วนายทำไมต้องยึดติดกับการว่ายผลัดขนาดนั้น

"ฉัน..มีเหตุผลบางอย่างน่ะ" รินหันมายิ้มให้มาโคโตะ



ใต้กิ่งก้านของต้นซากุระ แปลงดอกไม้สำหรับพิธีจบการศึกษาได้ถูกสร้างขึ้นโดยฝีมือของเด็กๆ
รินสารภาพต่อหน้ามาโคโตะและฮารุ ว่าตนจะไปเรียนต่อด้านการว่ายน้ำที่ออสเตรเลีย
ฮารุถามอย่างไม่ค่อยพอใจว่า นายอยากทำอะไรกันแน่?
รินบอกว่า ตนอยากเป็นนักกีฬาโอลิมปิก และจะย้ายไปทันทีหลังวันที่แข่งว่ายผลัดเสร็จ
เพราะฉะนั้น นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้วที่จะได้ว่ายพร้อมกัน 4 คน



ฮารุยังยืนยันว่า จะว่ายแต่ฟรีสไตล์เท่านั้น
รินย้ำว่า เป็นว่ายผลัดด้วยไม่ได้เหรอ? นานาเสะ มาว่ายด้วยกันเถอะ ถ้านายมาว่ายด้วยกัน....



....แล้วฉันจะแสดงให้เห็นถึงสิ่งที่นายไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน  รินร่าง ม.ปลาย พูดคำสัญญาวันนั้นต่อให้จบ

[มีต่อ]