**กระทู้นี้มีเนื้อหาจิ้น Y อย่างแน่นอนนะคะ**

---

วันใหม่ที่โรงเรียนอิวาโทบิ
นักเรียนและอาจารย์หลายคนเข้ามาแสดงความยินดีกับชมรมว่ายน้ำที่ผ่านไปได้ถึงระดับประเทศ
ฮารุแอบบ่นพึมพำว่า ฉันไม่ได้ว่ายน้ำเพราะอยากจะชนะซักหน่อย
มาโกะโคะมองส่งฮารุที่เดินปลีกตัวออกมาด้วยสายตาเป็นห่วงเหมือนเดิม

อาจารย์ใหญ่คุยกับอาจารย์อามะจังเรื่องนี้เหมือนกัน แล้วก็เป็นห่วงเรื่องที่ฮารุหยุดว่ายไปตอนแข่งฟรีสไตล์ด้วย
อาจารย์อามะจังบอกว่าความสับสนและความขัดแย้งนั่นก็เป็นเสน่ห์ของช่วงวัยรุ่นล่ะ
พวกเราที่เป็นผู้ใหญ่คอยเฝ้ามองไปข้างๆ อย่างอ่อนโยนกันดีกว่า



โค้ชซาซาเบะมาเยี่ยมชมรม ขอโทษที่ไม่ได้ไปเชียร์ตอนแข่งครั้งก่อน แต่การแข่งระดับประเทศจะไปเชียร์ให้ได้
เรย์ดูการฝึกซ้อมแล้วบอกว่าการว่ายน้ำของฮารุมีความสับสนอยู่นิดหน่อย
เลยโดนนางิสะแซวว่าเรย์เป็นแฟนคลับ(ด้านว่ายน้ำ)ของฮารุสินะ
เรย์บอกว่า นางิสะก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ

ที่โรงเรียนซาเมะสึกะ...



อาจารย์ที่ปรึกษาสรุปว่าทีมซาเมะสึกะเข้ารอบประเภท
- เรียวโนะ ฟรีสไตล์ 800 เมตร
- มิซึทานิ ท่ากบ 200 เมตร
- มัตสึโอกะ ฟรีสไตล์ 100 เมตร
- และการแข่งผลัดทั้ง 4 ประเภท

รินแอบเหลือบมองโซสึเกะที่นั่งอยู่ริมสระ
แต่ตอนนั้นอาจารย์ก็เดินมาคุยด้วยเรื่องโควต้า บอกว่าหลังจากแข่งระดับภูมิภาค ก็มีมหาลัยติดต่อเข้ามาเพิ่มอีก
ให้รินลองเริ่มคิดจริงจังเรื่องทีมที่จะเลือกต่อได้แล้ว



นิโทริเหงาๆที่รินจะไม่อยู่แล้ว บอกว่านี่ก็เป็นฤดูร้อนสุดท้ายแล้วสินะ
แต่โมโมะยิ้มบอกว่า ไม่ว่าจะปีไหนๆ ผ่านไป ตราบใดที่เรายังมีชีวิตอยู่ เราต้องได้เจอกับฤดูร้อนอีกมากมาย
เพราะฉะนั้น 'ฤดูร้อนครั้งสุดท้าย' นั่นน่ะ ไม่มีอยู่จริงหรอกฮะ
คำพูดนั้นพี่ชายได้เคยบอกเอาไว้

รินเรียกให้ทั้งสองคนไปซ้อมกันต่อได้แล้ว ทั้งสองคนขานรับเสียงดัง



ตกเย็น หลังทีมอิวาโทบิพักเหนื่อยจากการซ้อม
ฮารุยืนขึ้นแล้วบอกว่าตัวเองจะขออยู่ซ้อมต่อ เรย์ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่นางิสะห้ามไว้
มาโคโตะเลยชวนทุกคนว่า งั้นพวกเรากลับกันก่อนเถอะนะ



ระหว่างรอรถไฟกลับบ้าน
เรย์กับนางิสะคุยเรื่องที่ฮารุไม่ได้ลงแข่งฟรีสไตล์ในระดับประเทศต่อ
เรย์บอกว่า แต่ก่อนฮารุพูดว่า 'ฉันจะว่ายแค่ฟรีเท่านั้น' และเรย์ก็หลงใหลการว่ายน้ำนั้น
แต่ตอนนี้ ฮารุกลับได้ลงว่ายแค่ผลัด ไม่ใช่ฟรีอีกต่อไป นั่นอาจจะเป็นเพราะฮารุได้มาเจอกับพวกเรา
ถึงเรย์จะดีใจที่ได้ว่ายผลัดกับฮารุ แต่เรย์ก็อยากให้ฮารุได้ว่ายน้ำแบบไม่ยึดติดกับอะไรเหมือนเดิม



ที่หอพักซาเมะสึกะ
หลังจากฝึกเสร็จรินกลับมาที่ห้อง รินเจอโซสึเกะที่ใส่ผ้าพันแขนสำหรับกายภาพบำบัดอยู่
โซสึเกะบอกรินว่ามีแอร์เมล์ส่งมาถึง
รินหยิบจดหมายมาดูแล้วก็แปลกใจเมื่อพบว่าส่งมาจากออสเตรเลีย

รินเงียบไปแล้วถามโซสึเกะว่า หลังจากเรียนจบ โซสึเกะจะทำอะไรต่อ



โซสึเกะคิดว่าอาจจะไม่เรียนต่อแล้วกลับไปช่วยพ่อทำกิจการของที่บ้านร้านขนมปัง
รินขมวดคิ้ว แต่โซสึเกะบอกอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ความฝันของฉันน่ะเป็นจริงแล้วล่ะ



โกอยู่กับเพื่อน คุยกันว่าหลังฤดูร้อนแข่งจบ พวกปี 3 ก็ต้องหยุดทำกิจกรรมชมรมแล้วสินะ
แล้วทั้งสองคนก็เห็นมาโคโตะเดินเข้าไปในห้องแนะแนวคนเดียว



ส่วนฮารุที่เดินกลับบ้านคนเดียว
เมื่อออกมาจากโรงเรียนก็เจอโซสึเกะกำลังดักรออยู่

ทั้งสองคนย้ายที่คุย
โซสึเกะบอกว่าตอนแข่งภูมิภาคฮารุหยุดว่ายกลางคัน
ฮารุว่า ไม่เกี่ยวกับนาย
โซสึเกะตอบกลับว่า แต่มันเกี่ยวกับริน ถ้าฮารุหยุด ในที่สุดรินก็อาจจะหยุดไปด้วย



โซสึกเะบอกว่า เขายังไม่ค่อยเข้าใจฮารุ แต่รู้ว่าฮารุสำคัญสำหรับริน
การที่ได้ว่ายแข่งกับฮารุทำให้รินแสดงศักยภาพออกมาได้ดีที่สุด ฮารุจำเป็นสำหรับริน

ฮารุถามว่า แล้วทำไมนายต้องสนใจรินขนาดนั้น
โซสึเกะตอบ เพราะเขาอยากให้รินได้ยืนอยู่ในเวทีการแข่งนานาชาติ ซึ่งเป็นจุดที่โซสึเกะไม่สามารถไปถึงได้อีกแล้ว



โซสึเกะเสียงดัง บอกว่า ฮารุน่ะมีพรสวรรค์ที่ไม่มีใครเทียบได้ แต่ทำไมถึงยังย่ำอยู่กับที่
ก้าวไปข้างหน้าได้แล้ว!
เรื่องที่อยากพูดก็มีเท่านี้ แล้วโซสึเกะก็ขอตัวกลับ



มาโคโตะเดินมาจากข้างหลังพอดี ทั้งสองคนเลยเดินกลับบ้านด้วยกัน
ฮารุถามเรื่องที่กลับช้า
มาโคโตะบอกว่าวันนี้อยู่เย็นเพราะว่า..ไปคุยกับอาจารย์อามะจังมานิดหน่อย

ใกล้เทศกาลโอบ้งแล้ว มาโคโตะเลยชวนฮารุไปงานดอกไม้ไฟกัน แล้วก็จะชวนเรย์กับนางิสะด้วย



ระหว่างที่จะแยกกันขึ้นบ้าน มาโคโตะจะคุยกับฮารุเรื่องหลังจากเรียนจบ
แต่ฮารุบอกว่าไว้คุยทีหลัง แล้วรันกับเร็นก็เข้ามาขัดจังหวะพอดี
ฮารุปฏิเสธที่รันกับเร็นชวนกินข้าวเย็น และขอตัวกลับบ้าน

[มีต่อ]