**กระทู้นี้มีเนื้อหาจิ้น Y อย่างแน่นอนนะคะ**



Cr.https://twitter.com/tetorapot_95/status/515116101244432385/photo/1

---

ณ สนามบิน(นาริตะ?) โซนผู้โดยสารขาเข้า



มาโคโตะมารอรับรินกับฮารุที่เพิ่งลงเครื่อง รินทักว่าอุตส่ารอมาถึงนี่เลยเหรอ
มาโคโตะยิ้มให้ฮารุแล้วพูดว่า ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ
ฮารุหลบตาอย่างรู้สึกผิดก่อนจะจ้องกลับแล้วพูดว่า กลับมาแล้ว
มาโคโตะชวนให้รินกับฮารุรีบไปยังสถานที่แข่งว่ายน้ำระดับประเทศเพราะทุกคนรออยู่



นางิสะกับเรย์ซ้อมว่ายเพื่อเตรียมตัวกับการแข่งที่กำลังจะมาถึงในอีก 2 วัน
เรย์กังวลว่าฮารุจะกลับมาแล้วรู้สึกดีขึ้นรึเปล่า
นางิสะบอกว่า ไม่ต้องเป็นห่วงฮารุต้องโอเคแน่นอน



ทั้ง 3 คนมาถึงสนามแข่ง ฮารุยืนมองสเตเดี้ยม สถานที่ที่เป็นเป้าหมายของนักกีฬาทุกคน
รินขอตัวไปหาทีมซาเมะสึกะ
ฮารุเรียกรินไว้ แล้วบอกว่า ขอบคุณนะ



มาโคโตะและฮารุเดินไปหาเรย์และนางิสะที่รออยู่ในสวน
ฮารุขอโทษเรย์และนางิสะที่ทำให้เป็นห่วง
ฮารุบอกทุกคนว่า มีเรื่องที่อยากจะคุยด้วย



ฮารุบอกว่า ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดเรื่องเวลาหรือการแข่ง ฮารุว่ายก็เพราะอยากจะว่ายเท่านั้น
ถ้าฮารุมัวแต่คิดเรื่องอื่น การว่ายน้ำของฮารุก็อาจจะหมดความหมาย..นั่นเป็นสิ่งที่ฮารุเคยคิดเอาไว้

ฮารุพูดถึงริน
รินน่ะมึความฝันที่จะไปว่ายในระดับโลก เพราะฉะนั้นรินเลยเลือกเส้นทางสายว่ายน้ำแข่งเพื่อตอบสนองต่อความฝันนั้น
ฮารุสงสัยว่า ตนเองควรเลือกเส้นทางนั้นบ้าง เพราะตนอยากจะว่ายน้ำเฉยๆ แค่นั้นเหรอ?
เส้นทางที่ต้องมีแพ้กับชนะ...ฮารุคิดว่าไม่ใช่ เพราะฮารุไม่เหมือนริน
ฮารุคิดว่าตนไม่ได้มีความรู้สึกต่อการว่ายน้ำอย่างแรงกล้าเหมือนริน

เพราะฉะนั้น ฮารุเลยไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของเพื่อนๆ ที่เคยพูดไว้ให้กับฮารุได้
ฮารุไม่เชื่อว่าความฝันน่ะเป็นสิ่งที่แค่กวาดตามองแล้วจะเจอได้ง่ายๆ



แต่ว่า
รินก็ได้พาฮารุไป แล้วแสดงถึงทิวทัศน์ต่างๆ ที่แตกต่าง ที่ฮารุไม่เคยได้เห็นมาก่อน
ทำให้ฮารุได้รับรู้ว่า แท้จริงแล้วโลกนั้นกว้างใหญ่เพียงใด
ในที่สุด ฮารุก็ค้นพบว่า ฮารุอยากจะว่ายน้ำ ในโลกใบนั้น...ว่ายต่อไป
เพราะฉะนั้นฮารุควรจะเริ่มนึกถึงการจับเวลาและการแพ้ชนะ
ไม่ใช่เพราะทุกคนบอกให้ทำ แต่เพื่อเป็นเส้นทางไปสู่ความฝันที่เป็นของฮารุเอง



มาโคโตะบอกว่า การเดินทางครั้งนี้เป็นสิ่งพิเศษสำหรับฮารุจริงๆ ด้วยสินะ
เรย์กับนางิสะยินดีกับฮารุด้วยและถ้านั่นเป็นความฝันที่ฮารุค้นพบด้วยตัวเองพวกตนก็จะช่วยเชียร์ให้ถึงที่สุด

ฮารุขอบคุณทุกคน



รินเดินไปหาทีมซาเมะสึกะ นิโทริทักทายริน
โมโมะถามหาของฝาก รินเลยหยิบบูมเมอร์แรงส่งให้ โมโมะดีใจมากๆ
รินถามหาโซสึเกะ นิโทริบอกว่าโซสึเกะจะตามมาสบทบทีหลัง



มาโคโตะกับฮารุยืนมองนักกีฬาระดับประเทศที่กำลังฝึกซ้อมอยู่ในสระ บอกว่าสมกับเป็นระดับประเทศจริงๆนะ
ฮารุเงียบไปพักนึง แล้วขอโทษมาโคโตะ ขอโทษถึงเรื่องที่เคยพูดไม่ดีใส่



มาโคโตะส่ายหน้าว่าไม่เป็นไร แล้วก็ขอโทษด้วยที่ไม่ได้พูดเรื่องแผนการเรียนต่อให้ฟังมาก่อน
มาโคโตะอธิบายถึงเส้นทางของตัวเอง ว่า การว่ายน้ำแข่งนั้นไม่เหมาะกับตนเอง
เพราะไม่มีอะไรที่อยากทำเป็นพิเศษ ตอนแรกมาโคโตะเลยคิดว่าจะเรียนต่อในมหาลัยท้องถิ่นทั่วๆไป

แต่ตอนนั้นที่มาโคโตะได้มีโอกาสไปช่วยโค้ชซาซาเบะสอนที่สโมสร
ถึงจะเริ่มต้นจากการไปช่วยงานเฉยๆ แต่มาโคโตะก็รู้สึกสนุกกับการสอนเด็กๆ ว่ายน้ำจริงๆ
การได้พบกับฮายาโตะ สอนฮายาโตะว่ายกรรเชียงและฮายาโตะก็ไม่กลัวการว่ายน้ำอีกต่อไป ตอนนั้นทำให้มาโคโตะดีใจมากๆ
และก็อยากให้เด็กๆ คนอื่นๆ รู้สึกถึงความสนุกของการว่ายน้ำให้มากขึ้นอีก



เพื่อที่จะเข้าสู่โลกของการสอนด้านว่ายน้ำ มาโคโตะเลยเลือกที่จะไปเข้ามหาวิทยาลัยในโตเกียว
และนั่นคือความฝันของตัวเองที่มาโคโตะค้นพบ
ฮารุยิ้มแล้วบอกว่า มาโคโตะต้องทำได้แน่นอน



โซสึเกะโผล่มาริมสระ แอบแนะนำการว่ายของโมโมะไปหน่อยนึง
โซสึเกะบอกรินว่า ยินดีต้อนรับกลับบ้าน
รินส่งยิ้มกลับ อา..กลับมาแล้ว
โซสึเกะบ่นเรื่องอยู่ๆก็ไปต่างประเทศ แต่รินบอกว่า ไปครั้งนี้ก็คุ้มค่าแล้วล่ะ



โซสึเกะมองไปอีกฝั่งของสระ เห็นทีมอิวาโทบิ นางิสะโบกมือกลับมา ส่วนฮารุจ้องกลับมาเงียบๆ
โซสึเกะยิ้มแล้วบอกว่า นั่นสินะ



มื้อเย็นก่อนถึงวันแข่ง อาจารย์อามะบอกว่าจะเลี้ยงเอง
นางิสะเลยดีใจนั่งลิสต์รายการอาหารใหญ่ จนอาจารย์ต้องปรามว่า พอๆ
อาจารย์อามะมองทั้ง 4 คนแล้วกระซิบถามโกจังว่า ฮารุบรรยากาศไม่เหมือนก่อนนี้เลยนะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ
โกยิ้มแล้วบอกว่า สงสัยจะค้นพบอะไรตอนไปเที่ยวออสเตรเลียกับพี่ชายน่ะค่ะ

อาจารย์มองฮารุแล้วยิ้ม นั่นสินะ น่าดีใจจริงๆ



หลังอาหาร ทั้ง 4 คนเดินมารับลมทะเลริมอ่าว แล้วยืนคุยกัน
อ่าวที่เต็มไปด้วยแสงระยิบระยับที่นี่ช่างแตกต่างจากทะเลที่อิวาโทบิ

ทั้ง 4 คนเริ่มคุยกันเรื่องในที่สุดพรุ่งนี้ก็ถึงการแข่งระดับประเทศ
จากวันแรกที่ก่อตั้งชมรม ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่าจะมายืนกันถึงจุดนี้ได้



จากคำชวนของนางิสะที่อยากกลับมาว่ายน้ำกับทุกคน จึงเป็นจุดเริ่มต้นชมรม
ตอนที่ช่วยกันซ่อมสระ
ตอนที่ฮารุไปถอดเสื้อในสปอร์ตช็อป
ตอนที่ไปขอร้องแกมบังคับให้เรย์มาเข้าชมรมว่ายน้ำ
ตอนที่ไปเก็บตัวฝึกซ้อมที่เกาะ

ตอนที่นางิสะพบกับอุปสรรค์ด้านการเรียน
ตอนที่เรย์เริ่มฝึกว่ายน้ำจากว่ายไม่เป็นอะไรเลย จนว่ายได้ทุกท่า
เรย์หลุดปากว่า นั่นต้องขอบคุณรินด้วย
แต่ทุกคนบอกว่า ถึงเรย์จะปิดไว้แต่ก็รู้อยู่แล้วล่ะ



ฮารุบอกว่า ต้องขอบคุณรินเหมือนกัน
ตั้งแต่รินกลับมาจากออสเตรเลีย ได้แข่งกันอีกครั้ง
เกิดเข้าใจผิด จนฮารุสูญเสียเป้าหมายในการว่ายน้ำไปชั่วครู่
แต่ตอนนั้นก็ทำให้รู้สึกถึงความรู้สึกที่แท้จริงของทุกคน และได้ว่ายผลัดด้วยกันเป็นครั้งแรก

ถึงแม้การว่ายผลัดครั้งแรกเมื่อปีที่แล้วเป็นเพราะโกแอบไปลงสมัครแข่งไว้ให้
แต่พวกเราก็ฝึกซ้อม รู้สึกสนุก และเอาชนะการแข่งกันมาได้จริงๆ และวันนี้ก็มาถึงการแข่งระดับประเทศ

..นางิสะหัวเราะ บอกว่า ปีหน้าพวกเราก็ต้องฝึกซ้อม แล้วมาถึงที่นี่ให้ได้กันอีกนะ..



เรย์บบอกความจริงที่นางิสะลืมไปว่า ปีหน้าทั้งมาโคโตะและฮารุก็ไม่อยู่แล้ว
ถึงจะฝึกซ้อม ไปเก็บตัว เข้าแข่งขัน แต่ปีหน้าก็จะไม่มีพวกเราทั้ง 4 คนอีกต่อไปแล้ว

เรย์น้ำตาไหลจนนางิสะร้องไห้ตาม



ขุ่นแม่มาโกะปลอบเรย์กับนางิสะว่าอย่าร้องไห้ พรุ่งนี้เราก็ยังว่ายด้วยกันอยู่นะ

ฮารุบอกว่า การว่ายผลัดผูกพันธ์พวกเราไว้ด้วยกัน
ถึงจากนี้จะต้องเดินกันคนละเส้นทางแต่พวกเราก็ยังเชื่อมต่อกันเสมอ ยังไม่จบสิ้นแน่นอน



[มีต่อ]