หลังจากวันนี้ไม่รู้ว่าจะได้มานั่งเขียนเรียงความหมื่นคำแบบนี้อีกทีตอนไหน ใจหายนิดๆเพราะมันคือตอนจบ วันนี้จะพยายามเก็บรายละเอียดให้ได้มากที่สุด (หมื่นคำแรก จะพอไหม ฮ่าๆๆ) ....ต่อจากนี้ไปจะไม่มีการฮา หรือขำ ....ใดๆ

เข้ามากันแล้ว ก็อ่านเลยครับ

---

เปิดมาเป็นฉากย้อนอดีตไปในช่วงประถม ฮารุ ริน มาโคะ นาหงิ ยืนกันอยู่ใต้ซากุระ ทุกคนก็คุยกันว่าเมื่อไหร่ที่ต้นไม้นี้จะออกดอกบานเต็มต้นนะ แล้วฮารุได้ถามรินว่า นายจะทำตามฝันของพ่อจริงๆเหรอ รินก็ตอบว่า ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน และนาหงิก็ชวนกันดูข้อความที่เขียนกันบนอิฐ ของมาโคะเขียนว่า I Swim ของรินเขียนว่า For the Team ส่วนของฮารุเขียนว่า Free

แล้วก็ตัดมาเป็นฉากปัจจุบัน คือฮารุนั่นเองที่กำลังคิดเรื่องในอดีตที่ผ่านมาในช่วงแรก ฮารุยืนอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งแถวๆสนามแข่ง แต่ต้นไม้ต้นนี้มีลักษณะและทำเลที่คล้ายกับต้นซากุระในร.ร.สมัยตอนที่อยู่ประถมเป็นอย่างมาก แล้วมาโคะ เรย์ นาหงิได้ออกมาตามฮารุว่าให้ไปกันได้แล้ว ก่อนที่ฮารุจะไป ฮารุได้เขียนข้อความอะไรบางอย่างบนพื้นดินแถวๆต้นไม้นั้น

ทุกคนได้เดินเข้ามาในสระที่แข่ง มันช่างใหญ่โตจริงๆ แล้วโค้ชซาซาเบะกับหนูโกวก็เพิ่งมาถึงพอดี ฮารุได้มองหาริน แต่หาไม่เจอ มาโคะเลยบอกว่า เดี๋ยวรินก็คงมาล่ะ โกวได้กระซิบถามเรย์ว่าเกิดอะไรขึ้นกับรินเมื่อวานนี้เหรอ เรย์บอกว่าไม่มีอะไรหรอก พวกเราแค่สัญญาว่าจะต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุดเท่านั้นเอง จากนั้นอามะจังกับฮานามูระ (เพื่อนซี้โกว) ก็ได้มาถึงพอดี แต่ละคนก็กังวลกันว่าจะชนะกันมั้ยวันนี้ โค้ชซาซาเบะบอกว่า ไม่ต้องกังวลอะไร! ทำใจให้สบาย ทำมันให้เต็มที่ล่ะ!

รินกำลังนั่งซึมและเสียใจอยู่ในรถบัส นิโตริก็พยายามพูดให้รินหายเศร้า แนวๆว่าอย่าไปเสียใจในเรื่องว่ายผลัดเลยครับ ลืมมันไปเถอะ ยังไงรุ่นพี่ก็ว่ายเดี่ยวร้อยเมตรได้ดีกว่าอยู่แล้ว รินบอกนิโตริให้หุบปาก! แล้วเดินลงจากรถไป นิโตริก็ยืนเศร้าใจแทน

ต่อมาเป็นฉากที่นักแข่งทุกคนต้องมายืนเข้าแถวกันที่สระว่ายน้ำเพื่อเรียกรวมนักกีฬา ฮารุได้แอบมองริน ซึ่งท่าทางของรินก็ดูแปลกๆไป เพื่อนโกวก็ได้ถามโกวว่า คนไหนคือพี่ของเธอเหรอ โกวได้ชี้รินให้เพื่อนดู แต่หน้าตาของรินดูเศร้าใจเป็นอย่างมาก ตัดมาเป็นฉากในห้องล็อคเกอร์ของริน รินได้เห็นรูปพ่อของตัวเองในกระเป๋า ถึงกับสะอึก (คงเสียใจและอายเล็กๆที่ทำตามฝันพ่อไม่ได้)

ถัดไปเป็นตอนที่รินกำลังลงสนามเพื่อที่จะแข่งว่ายเดี่ยว ทุกคนในทีมอิวาโทบิก็ได้นั่งดูอย่างใจจดใจจ่อ ตอนออกตัวลงสระรินก็ออกตัวเป็นคนสุดท้าย และได้เข้าเส้นชัยเป็นคนสุดท้ายด้วยเหมือนกัน ทีมฮารุถึงกับงงหนัก ว่าทำไมรินถึงเป็นแบบนี้ ตอนที่รินจะขึ้นมาจากสระก็กระโดดขึ้นมาแทบไม่ไหว (คงป่วยใจอย่างหนักและได้กระทบถึงร่างกายด้วย เพลงประกอบตอนนี้ก็ซึ้งจริงๆ) โดยเฉพาะฮารุที่อึ้งที่สุด ฮารุทนดูแบบนั้นไม่ได้เลยวิ่งออกมาเพื่อที่จะไปหาริน แล้วมาโคะ เรย์ นาหงิก็วิ่งตามฮารุออกมา

จากนั้นรินกำลังเดินหน้าเศร้าออกมาจากสนามแข่ง (แต่ยังอยู่ในตัวตึก) นิโตริก็บอกว่าให้รอก่อนครับรุ่นพี่ และได้กระชากแขนเสื้อรินไว้ และได้พูดว่า วันนี้มันอาจเป็นวันที่แย่ที่สุดของรุ่นพี่ก็ได้ครับ ความสามารถของรุ่นพี่มีมากกว่านี้อยู่แล้ว ไม้ต้องเสียใจครับ รินตวาดกลับบอกให้หุบปากได้แล้ว พร้อมกับทุบกำแพงที่เป็นกระจก และพวกฮารุก็ได้ยินเสียงนั่น แล้วได้ตามเสียงนั่นมาเพื่อที่จะได้มาหาริน นิโตริบอกรินว่า ใจเย็นนะครับรุ่นพี่ ถ้ารุ่นพี่ทำแบบนี้ รุ่นพี่จะไปในรอบต่อไปไม่ได้นะครับ รินโมโหหนักกว่าเดิม และพูดประมาณว่า ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว!! ผมไม่สามารถทำได้ดีไปกว่านี้แล้ว! ลืมมันไปซะ! ผมจะลาออก!! พอกันทีกับไอ้การว่ายน้ำอะไรพวกนี้!! ผมจะเลิก!! และได้เตะถังขยะด้วยความโมโห แล้วได้เดินจากไป

ทุกอย่างที่รินได้พูดขึ้นนั้น ฮารุและเพื่อนๆได้ยืนฟังด้วยความช็อคอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว โดยเฉพาะฮารุ ถึงกับช็อคหนักที่ได้ยินว่ารินจะเลิกว่ายน้ำอีกต่อไป และพวกฮารุได้รู้แล้วว่าที่รินเป็นแบบนี้ก็เพราะไม่ได้ลงแข่งว่ายผลัดนั่นเอง ฮารุยังยืนค้างอยู่อย่างนั้นและได้นึกภาพในอดีตตอนช่วงม.ต้นที่แข่งชนะริน และรินได้บอกว่าจะเลิกว่ายน้ำแบบเดียวกันนี้ จากนั้นฮารุถึงกับเข่าอ่อน ทรุดตัวลงก้มหน้าพูดว่า ผมจะไม่ได้ว่ายน้ำกับรินอีกแล้ว (เหมือนฮารุน้ำตาจะไหล) ทั้งมาโคะและนาหงิก็เป็นกังวลไปกับฮารุเป็นอย่างมาก และบอกฮารุว่าการแข่งของพวกเราใกล้เข้ามาแล้วนะ อย่าทำแบบนี้เลยฮารุ เรย์ทนไม่ไหวเลยพูดขึ้นว่า (สรุปแล้วทั้งเรื่อง เรย์นี่แหละพระเอกตัวจริง) ผมมีอะไรที่จะบอกพวกนายนะ เมื่อคืนรินได้เรียกผมออกไปคุยด้วยข้างนอก ที่รินบอกว่าจะเลิกว่ายน้ำหลังจากที่แพ้ฮารุในช่วงม.ต้นนั้น มันไม่ใช่ความผิดของฮารุนะ มันเป็นสิ่งที่รินท้อใจจากการที่ได้ไปเรียนว่ายน้ำที่เมืองนอกต่างหาก แต่ว่าหลังจากกลับมาที่ญี่ปุ่นและได้แข่งกันกับฮารุในคืนนั้น (Ep.2) มันเลยทำให้รินอยากกลับมาว่ายน้ำอีกครั้งหนึ่ง (เพลงประกอบซึ้งสุด เพลงนี้อีกแล้ว น้ำตาจะไหล) และหลังจากที่รินได้เห็นพวกเราว่ายผลัดกัน รินก็อยากจะมาว่ายผลัดด้วยเหมือนกัน และที่สำคัญ รินไม่ได้แคร์เท่าไหร่ในเรื่องการแข่งขัน รินแค่อยากจะมาว่ายน้ำร่วมกับพวกนายอีกครั้งก็เท่านั้นเอง หลังจากที่ฮารุได้ยินเรย์พูดแบบนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วถามว่า นายรู้ได้ไงเรย์ เรย์ตอบไปว่า เพราะผมกับรินรู้สึกแบบเดียวกันไงล่ะ ผมเลยเข้าใจทุกอย่างที่เค้าพูดมา ผมรู้ว่ารุ่นพี่ฮารุก็ด้วยใช่มั้ยล่ะครับ ที่ไม่ได้เห็นเรื่องการแข่งขันสำคัญที่สุด มันมีอะไรที่มากกว่านั้นในการที่เรามาว่ายน้ำด้วยกัน ใช่มั้ยครับ???!!!! ฮารุซึ้งใจมากและตอบกลับไปว่า ผมต้องการว่ายน้ำกับรินเหมือนกัน! แล้วเรย์ได้พูดต่อกับฮารุว่า ถ้ารุ่นพี่ไม่ทำอะไรสักอย่าง รินคงจะเลิกว่ายน้ำไปจริงๆนะครับ รุ่นพี่คนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยรินได้!! มาโคะก็ถามว่า แล้วจะต้องให้ทำยังไงล่ะ เรย์ก็บอกว่า ยังไม่เข้าใจอีกเหรอครับ!!! แค่ไปพูดคุยกันธรรมดา ไปปรับความเข้าใจกัน ก็แค่นี้เอง!! มันเป็นหนทางเดียวเท่านั้นที่จะแก้ไขปัญหานี้ได้!!! ....ฮารุถึงกับสะอึก

จากนั้นทุกคนก็ออกตามหารินกันไปจนทั่วบริเวณสนามแข่ง และฮารุได้มาเจอรินใต้ต้นไม้ที่เดียวกับตอนที่ฮารุยืนคิดถึงอดีตในช่วงตอนต้นๆนั่นแหละ รินตกใจที่เห็นหารุวิ่งมาหา และทำท่าโมโห และถามฮารุว่า นายมาที่นี่ก็เพื่อมาเยาะเย้ยผมใช่มั้ยที่ผมแพ้น่ะ นายคงรู้แล้วสินะว่าผมถูกคัดออกจากการแข่งว่ายผลัด นายคงสะใจมากใช่มั้ย! ไม่ต้องมาทำตัวสงสารผมหรอกนะ หัวเราะดิ หัวเราะออกมา!! ผมยังไม่ดีพอเลยที่จะไปแข่งว่ายผลัดกับพวกนายได้! ฮารุพูดว่า ใจเย็นๆนะริน รินบอกกลับว่า หุบปากไปเลย นายจะมาเข้าใจอะไร!! ฮารุก็พูดต่อว่า ผมเข้าใจ ผมเข้าใจว่าความรู้สึกที่พวกเราได้แข่งร่วมกันนั้นมันเป็นอย่างไร นายนี่แหละคือคนที่สอนให้ผมเข้าใจ ริน!! รินสะอึกแล้ววิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อฮารุ ฮารุยังพูดต่อว่า ใจเย็นหน่าริน ผมรู้แล้วว่าผมว่ายน้ำเพื่อใคร ผมรู้ว่าผมว่ายไปเพื่ออะไร ยังพูดไม่ทันขาดคำ รินได้ง้างหมัดขวาแล้วได้ชกไปที่หน้าของฮารุ (มันต้องอย่างนี้สิ ลูกผู้ชายเค้าทำกัน รอมานานละฉากแบบนี้!!) พร้อมกับพูดว่า ผมบอกให้หุบปากไง!!! ฮารุเอามือจับแขนของรินไว้ทัน และทั้งคู่ได้เซล้มลงไปอยู่ที่พื้น รินนั่งคร่อมอยู่บนตัวฮารุและได้กระชากคอเสื้อพร้อมที่จะซัดหมัดต่อไป ....แต่ทว่า รินได้เหลือบไปเห็นข้อความนึงที่อยู่บนพื้นดิน มันคือข้อความที่ฮารุได้เขียนไว้ (ในย่อหน้าที่สองของเนื้อเรื่อง) ข้อความนั้นคือ For the Team (เป็นข้อความที่รินเคยเขียนไว้บนอิฐในตอนเด็กๆ ...จากย่อหน้าที่หนึ่ง) รินถึงกับนิ่งและใจเย็นลง

จากนั้นฮารุได้พูดกับรินว่า (ยังอยู่กันท่าเดิม) ต้นไม้ต้นนี้น่ะมันคล้ายๆกับต้นไม้ที่อยู่ในร.ร.ที่พวกเราเคยอยู่ด้วยกันเลยนะ นายถึงมาที่นี่ใช่มั้ยล่ะ ....รินได้ปล่อยมือออกจากคอเสื้อขอฮารุ และน้ำตาของรินก็ค่อยๆไหลลงบนแก้มของฮารุ รินร้องไห้จริงจัง ร้องไปก็เปิดใจพูดไปว่า ทำไมผมถึงเป็นอิสระไม่ได้นะ (เหมือนต้องยึดติดอะไรอยู่ตลอด) ผมอยากจะว่ายน้ำกับพวกนายจริงๆ ...ผมอยากจะลงว่ายผลัดร่วมกับพวกนายมากจริงๆ น้ำตาของรินได้ไหลพรากออกมาตกลงบนหน้าของฮารุอย่างไม่ขาดสาย และได้พูดต่อว่า ยังไงตอนนี้มันก็คงสายไปแล้ว ฮารุบอกกลับไปว่า ไม่หรอก มันยังไม่สายเกินไป ไปกันเถอะริน! เรย์ มาโคะ นาหงิได้วิ่งมาถึงพอดี เรย์ได้บอกกับรินว่า ถ้านายอยากจะลงแข่งก็ได้นะ ฮารุยังบอกกับรินว่า ริน! มาด้วยกันเถอะ! มันถึงตาผมแล้วที่จะโชว์ให้นายดูในสิ่งที่นายไม่เคยเจอมาก่อน....

ตัดมาเป็นฉากในสนามแข่ง ใกล้ถึงเวลาที่ทีมฮารุจะต้องมาลงสนามแล้ว แต่ยังไม่มาสักที แล้วพวกฮารุก็มาทันเวลาจนได้ พอได้เวลาแข่ง มาโคะลงแข่งคนแรก ต่อไปเป็นนางิสะ ต่อไปต้องเป็นตาของเรย์ แต่ ...รินได้มาลงแข่งแทนซะงั้น ทีมกัปตันมิโคชิบะและทีมโค้ชซาซาเบะถึงกับอึ้งว่ารินไปลงแข่งแทนเรย์ได้ไง แต่ทุกคนก็ได้เชียร์รินอย่างสุดใจ พอรินถึงขอบสระ ก็เป็นตาของฮารุกระโดดลงมา รินตาค้างที่ได้เห็นภาพฮารุพุ่งลอยข้ามหัวไป มันช่างน่าประทับใจจริงๆ แล้วฮารุก็ว่ายเข้าฝั่ง ทีมอิวาโทบิได้ที่หนึ่งในการแข่งครั้งนี้ และมาโคะได้มาดึงตัวฮารุขึ้นจากสระ (ฉากหลังแข่งตอนนี้สำหรับผมซึ้งสุดแล้ว น้ำตาแทบเล็ด T-T ตื้นตันไปด้วยจริงๆ) ส่วนนางิสะดีใจมากจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ และรินได้พุ่งเข้ามากอดฮารุ กอดแน่นจริง ฮารุมีเขิน (กะแล้วว่าคู่นี้ต้องกลับมาซี้กันได้เร็ว) ระหว่างที่รินกอดรินได้ร้องไห้ออกมาอีกและพูดขึ้นว่า นายได้แสดงให้ผมเห็นในด้านที่เยี่ยมที่สุดของนายแล้ว ฮารุเขินนิดๆ แล้วนางิสะได้เรียกรินว่า รินริน ทุกคนก็หัวเราะกัน ตัดฉากมาที่โกวคุง โกวก็ปลื้มจนน้ำตาแทบจะไหลออกมาเหมือนกัน โค้ชซาซาเบะได้พูดขึ้นมาว่า รินนี่เร็วมากจริงๆนะ ส่วนเรย์ก็ยืนปลื้มอยู่เงียบๆข้างโค้ชซาซาเบะ

ถึงแม้ว่าจะได้ที่หนึ่งก็ถูกปรับตกอยู่ดีเพราะผิดกติกาที่เอารินมาว่ายแทน ทุกคนได้ขอโทษอามะจังที่ทำแบบนี้ลงไป ส่วนรินได้ไปขอโทษกัปตันมิโคชิบะ และได้บอกว่าผมจะรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วยการลาออกจากทีมว่ายน้ำของที่นี่ครับ และรินยังได้ขอโทษนิโตริที่ได้ตะคอกใส่ตอนที่โกรธ สุดท้ายกัปตันก็ให้อยู่ในทีมเหมือนเดิม แต่นายต้องว่ายในแบบที่นายว่ายร่วมกับทีมของนานาเสะเมื่อครู่นี้นะ แล้วแถมยิ้มให้หนึ่งยิ้ม ^_^ รินซึ้งใจในตัวของกัปตัน หลังจากนั้นรินได้เรียกนิโตริว่า ไอ แล้วบอกว่า พรุ่งนี้มาฝึกด้วยกันกับผมนะ ไอตอบกลับว่า ครับ รุ่นพี่ริน!

ฉากถัดมาเป็นฉากที่ทีมอิวาโทบิทั้งสี่คนยืนมองดูสระที่แข่งในช่วงที่ตะวันใกล้จะลับขอบฟ้า แล้วพูดกันว่า "ปีหน้าพวกเราจะกลับมาใหม่ ..ใช่แล้วล่ะ พวกเราจะกลับมา" กล้องซูมออกมาแล้วไปจับภาพคำที่ฮารุเขียนไว้ว่า "For the Team"

เหมือนจะจบ แต่ยัง เป็นฉากที่ฮารุพูดมาจาก Ep.1 เกี่ยวกับรูปแบบการว่ายน้ำ ....เพลงจบก็ขึ้นมา เป็นเพลงที่ต่างไปจากสิบเอ็ดตอนแรก เป็นเพลงที่ปลุกใจอยากให้ดูต่อภาคสองเหลือเกิน ฟังแล้วสุข ปลื้ม น้ำตาอาจไหลได้สำหรับคนที่ประทับใจและตื้นตันไปกับตอนจบ ส่วนผมก็ขนลุกไปพิมพ์ไป ....จริงๆนะ

ในช่วงจบก็มีเรื่องราวปิดท้ายอยู่บ้าง ....โค้ชซาซาเบะได้ขับรถส่งพิซซ่าผ่านมาเห็นทีมอิวาโทบิกำลังซ้อมอยู่ ส่วนหนูโกวได้มาเจอนิตยสารที่ชื่อว่า Young Shock (Special Issue) ที่มีภาพหน้าปกเป็นมารินจัง คล้ายกับอามะจังจริงๆ แล้วก็เป็นฉากที่ทั้งสี่คนในทีมอิวาโทบิได้ร่วมสุขกัน ถัดมาเป็นฉากที่รินได้มาเยี่ยมที่ห้องเรียนของพวกฮารุ และได้มาลองแนะนำตัวหน้าห้องเรียนแบบในสมัยที่ยังเป็นเด็กให้พวกฮารุฟัง (ซี้กันเป็นเรื่องเป็นราวแล้วล่ะ) แล้วก็พูดคุยเล่นกัน จากนั้นโกวกับไอได้เปิดประตูเข้ามาบอกว่า พี่ชาย! เลิกเล่นได้แล้ว ไปซ้อมกันได้แล้วนะ จะมาเล่นอะไรกันอยู่เนี่ย! วันนี้พวกเรามีซ้อมร่วมกันที่สระของซาเมะซูกะนะ!! จากนั้นทุกคนก็ได้วิ่งไปที่ร.ร.ซาเมะซูกะ ระหว่างที่วิ่งนั้น ฮารุก็ถามรินว่า นายกำลังตามฝันของพ่อนายอยู่รึเปล่า รินตอบว่า ไม่แล้วล่ะ ผมไม่ทำตามฝันของพ่อแล้ว "ผมกำลังทำตามฝันของตัวเองอยู่" แล้วนายล่ะฮารุ ฮารุตอบ ผมเหรอ ...ผมน่ะ .....ปิดด้วยภาพจบที่สวยงาม ////อวสานภาคแรก

[มีต่อข้างล่างครับ]


***แก้ไขเนื้อหาย่อหน้าสุดท้าย + คำผิด...