เรื่องมีอยู่ว่าผมมีน้องชายคนหนึ่ง ตอนนี้ก็อายุ 32 แล้ว ยังไม่มีงานทำอยู่บ้านมาตั้งแต่เรียนจบมหาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง นับถึงวันนี้จ่าจะ 6 ปีกว่าได้แล้วที่ไม่ได้ทำอะไร ด้วยการส่งเสียจากตัวผมเอง ผมไม่ใช่คนร่ำรวยเป็นคนธรรมดา ไม่ได้รวย ไม่ได้จน กลาง ๆ มีน้องชายอยู่คนหนึ่งซึ่งส่งเรียนจบแล้วและขณะนี้ไม่ได้ทำงาน  ยังต้องค่อยช่วยเหลืออยู่เป็นรายเดือนก็นานมากแล้ว  ทำไม่ถึงไม่ทำงานจริงผมเคยพยายามหางานให้ทำ แต่เขาคงไม่ชอบทำงานบริษัทอะไรประมาณนั้น งานเซเว่นก็เยอะเยะเงินเดือนรับใหม่ หมื่น ๆ  ผจก.ฝึกหัด ก็ยังได้อะไรก็ได้ก็ไม่ทำ เคยพยายามบอกให้ไปค้าขาย ก็มาพูดทำนองว่าไปดูถูกเขา  

และพูดทีไร เรื่องรุนแรงถึงประมาณบ้านแตก อารมณ์รุนแรงมากก็เลยต้องเฉย ๆ อยู่ตลอดเวลา แต่ในใจกูทุกข์มากสำหรับผม ไม่ใช่เรื่องเงินที่จะต้องไปเลี้ยงน้องสักนิด เรื่องนี้หากเรามีปัญญาเราสามารถเลี้ยงเขาตลอดชีวิตได้อยู่แล้ว  ..... แต่สิ่งที่เราต้องการคือเห็นต้องประสพความสำเร็จ ไม่ต้องมากหลอกครับ แค่เขามีเงินเดือนพอเลี้ยงตัวเอง  หรือทำอะไรก็ได้ที่เขาจะมีอนาคตที่ดีกว่านี้  หากเขาต้องการครับรัก และมีครอบครังจะได้มีได้มีเงินมีฐานะไม่ต้องรวยหลอกครับ แค่เลี้ยงครอบครัวได้ หรือช่วยตัวเองได้ก็พอ เพราะวันหนึ่ง เดือนหนึ่ง ปีหนึ่ง ผ่านไปอย่างรวดเร็วมาก ๆ เวลาก็ผ่านไปอายุเราก็มากขึ้น และที่สำคัญเราไม่เคยได้ทำอะไรให้ชีวิตเราดีขึ้นมาเลย   นี่คือความอันตรายของเวลาที่น้องผมไม่รู้ หรือ ไม่อยากรู้ หรือ ไม่รู้จะทำอย่างไร ซึ่งผมเป็นห่วงมาก "พูดจากใจไม่ได้ห่วงที่จะต้องเลี้องเขาสักนิดเลย "เลี้ยงจนตายเลยก็ยังเลี้ยงได้ แต่เราไม่ต้องการให้น้องเราเป็นแบบนั้น

เพราะน้องเราแขนขาก็ยังดี  การศึกษาก็ระดับปริญามหาวิทยาลัยเอกชนดัง ๆ  อันดับหนึ่ของประเทศ ถึงแม้จบมาแบบเรียกว่าเกรดต่ำสุดของการศึกษาที่จะจบได้  ก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย เพราะเราก็จบมาได้ เราไม่จำเป็นต้องใช้วิชาที่เรียนมาหาชีพ เพราะเราไม่ใช่หมอ ไม่ใช่นักตรวจสอบบัญชี  เราจะทำอะไรก็ได้ในบริษัทเอกชนที่เขาจะรับ และที่สำคัญหากเขาเป็นแบบนี้อีก เขาก็จะไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม ผมอยากจะพูด ๆ ทีไรก็มีแต่เรื่องละเละกันทั้งวัน  เดียวนี้สามสิบกว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วพูดอะไรไม่ได้เลย  ห่วงก็ห่วงทำอะไรให้คิดว่าไปดูถูก  พูดอะไรไม่เคยฟังไม่รับฟังความคิดเห็น  ทุกอย่างรู้หมด   ทำไมผมต้องทุกข์และความทุกข์ของผมทุกวันนี้น้องไม่เคยรู้เลย  ผมไม่กล้าบอกเขา เพราะกลัวว่าเขาจะคิดว่าให้เงินเขาแค่เดือนหนึ่ง หลายพันบาทแค่นี้ ทำไมไม่ได้ ซึ่งเรื่องเงินสาบบานได้ไม่เคยคิดเลย ให้ตลอดชีวิตก็ได้หากเรายังมีหน้าที่การงานดีที่อยู่ ......... เพียงแค่ผมต้องการให้น้องผมคนนี้รู้ว่า
                   การที่เราทำงาน มันจะทำให้เรามีเงิน สามารถซื้อทุกอย่างที่เราต้องการ ภูมิใจกับรายได้ของเรา ไม่ว่าจะมากหรือน้อย
                   เวลามันเดินเร็วมาก จนเราหันมาอีกทีก็จะไม่รู้ว่า มันผ่านไปจนเราไม่สามารถจะกลับตัวมาทันแล้ว ด้วยอายุ และ ประสพการณ์
                   เราจะได้มีสังคมที่ดี  มีเพื่อน  มีคนรู้จักมากขึ้น กว่าการอยู่แต่บ้าน  เราอาจจะมีครอบครับ  ซึ่งเป็นความสุขที่แท้จริง
                   เราจะใช้ความสามารถของเรา นำพาครอบครัวและสร้างบุคลากรที่ดีต่อประเทศชาติ บ้านเมืองต่อไป
ไม่ได้มีโอกาสพูดเลยสักครั้ง  แค่จะเริ่มพูดเรื่องก็หนักมากแล้ว หากพูดต่อไปมีหวังกลัวเขาเคลียดและทำอะไรที่ไม่ดีเช่น ติดยา ทำงานที่ผิดกฎหมาย  เขาจะมีความรู้สักครั้งไหมว่าพี่ชายคนนี้ห่วงเขามากแค่ไหน  เขาจะรู้ไหมว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน  ถึงแม่ตอนเขาเด็กไม่มีมีเวลาที่จะมาดูแลเขาเลย  เพราะผมก็ต้องทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยตั้งแต่ ปวช  จนสามารถถีบตัวเองจนจบปริญญาตรีเพื่อที่จะหางานดีสักนิดทำงานได้
งานผมรายได้ไม่แน่นอนครับ บางเดือนก็ดีสองแสนก็เคยทำได้ บางเดือนไม่ดีเดือนหนึ่งก็ไม่ถึงสองหมืน  ผมอยากจะให้เขารู้ แต่ไม่รู้จะทำยังไง เลยต้องมาสอบถามจากพี่ ๆ พันทิพย์ ว่าพอจะมีทางไหนให้เขาเข้าใจ    ว่าพี่ชายหวังดี  และน้อยชายทราบ ปรับปรุงตัว  หรืออย่างน้อยรับทราบความเป็นห่วงจากพี่คนนี้  ขอเพียงยอมรับฟัง ความหวังดีเท่านี้ที่ผมต้องการ  ยินดีเป็นที่ปรึกษาไม่ว่าเงินที่จะลงทุน  ความช่วยเหลือทุกสิ่งทุกอย่าง เพืยงเพื่อต้องการให้น้องของพี่คนนี้เดิน ไปสู่โลกกว้าง อยาภาคภูมิใจในตัวเอง เท่านั้น

ขอขอบพระคุณเป็นอย่างสูง ในทุก ๆ ความคิดเห็น