อาทิตย์ 12 พฤษภาคม 2013 เวลา 11.00 ณ ร้านอาหารห้างชานเมือง แถวรังสิต ร้านอาหารที่มีสลัดเป็นสินค้าเด่นสำหรับลูกค้าที่ต้องการมีสุขภาพดี ที่ผมชอบไปทานตอนเช้าซึ่งคนไม่พลุกผล่านมากนัก หลังจากสั่งอาหารแล้วก็เดินไปตักสลัดทาน ตักซุปร้อนที่ตัวเองชอบทานสลัดไปได้ 2 ชนิด อาหารจานหลักก็มาเป็นจาน combination ซึ่งก็ลงมือทานลืมบอกผมไปกับน้องชายผมด้วย เราได้อาหารไม่พร้อมกัน ผมลงมือทานอาหารก่อนพอเสร็จก็คิดว่า จะไปตักสลัดฟักทองที่ชอบอีก 1 ครั่งและทิ้งให้น้องนั่งทานอาหารต่อไปคนเดี่ยว พอตักอาหารเสร็จก็ได้ยินเสียงเหมือนมีวัตถุตกกระทบกับโต๊ะพร้อมได้ยินเสียงจานแตกดังมาก ณ เวลานั้นรู้สึกตกใจใครทำอะไรตกเสียงดังขนาดทั้งร้านได้ยินกันหมด ผมรีบเดินกลับไป สิ่งที่เจอคือโต๊ะที่ผมนั่งเป็นโซฟา มีโคมไฟห้อยกลาง ถ้าหันหน้าออกผมอยู่ด้านขวา น้องนั่งด้านซ้ายและสิ่งที่ผมเห็นก็คือ โคมไฟหล่นมากลางโต๊ะอาหารน้องนั่งตกใจกลัว ผมถามว่าเกิดอะไรขึ้นน้องไม่ตอบแต่มีพนักงานรีบมาเก็บกวาดโคมไฟอันใหญ่อันนั้น จานที่แตกอย่างเร่งรีบ
ผมเป็นคนนั่งอยู่ตรงนัั้นซึ่ง โคมไฟใกล้ศรีษะผมมากที่สุด นึกดูนะคับถ้าเป็นผมนั่งแล้วมันหล่นลงมา เกิดแรงกระแทกอย่างแรงผมนึ่กไม่ออกว่ามันจะเป็นอย่างไร มันคุ้มกันป่าวกับชีวิตซึ่งไม่ปลอดภัยแม้อยู่ในร้านอาหารที่ดีขนาดนี้ ทุกคนมองมาที่โต๊ะผมหมด สิ่งที่ได้รับจากความรู้สึกแรก คือ คำขอโทษจาก ผุ้จัดการร้าน แต่ผมคิดว่าน้อยไปสำหรับคำขอโทษ เขารับผิดชอบเป็นค่าใช้จ่ายอาหารมื้อนี้เพิ่มอีก ซึ่งผมคิดว่าไม่ก็ยังไม่คุ้มกับ
ชีวิตที่ต้องนั่งทานอาหารกับการเสี่ยงมาเสียชีวิตหรือเสียโฉมเพราะหลอดไฟมีกระจกอาจบาดแก้วตาบอดได้หรือบาดแผลบนใบหน้า หรือโคมตก
ใส่ศรีษะอาจจะสลบไปเลยก็ได้ แล้วคำขอโทษกับค่าอาหารพอแล้วหรือกับชีวิตของเรา