ผมกลัวตายครับ กลัวมากที่สุด กลัวมากกว่าอะไรทั้งมวล เท่าที่จะจินตนาการความหวาดกลัวที่มากกว่าความตายได้ในตอนนี้ยังไม่มี
แต่พอมาคิดดูแล้ว คนหรือสิ่งมีชีวิตนั้นโชคดีที่มีปลายทาง มีหนทางที่สิ้นสุด มีทางบังคับที่ต้องให้ทิ้งทุกอย่างไปในที่สุด
ผมเคยจินตนาการว่าความตายมันเป็นยังไง เวลานอนก่อนที่จะหลับ ปล่อยความคิดไปเรื่อย ถ้าตายทุกสิ่งก็ไม่มีค่าอะไร
มันก็เท่อยู่ที่จะบอกว่าตัวเองพร้อมรับกับความตาย แต่ไม่ว่าจะพร้อมหรือไม่ สุดท้ายคนเราก็ต้องตายเหมือนกันหมด คือถึงไม่พร้อมก็เลือกไม่ตายไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ

โดยส่วนตัวผมไม่เชื่อเรื่องเวียนว่ายตายเกิด เชื่อคล้ายๆว่าตายแล้วสูญ ผมไม่ได้มองว่าแนวคิดที่ผมคิดถูกไหม มิจฉาทิฐิไหม ผมแค่เืลือกที่จะมองแบบนั้น และการทำสิ่งที่เรียกว่ามรณานุสติก็ไม่ใช่สิ่งที่ยิ่งใหญ่อะไรในความคิดของผม
สิ่งที่ผมคาดหวังคืออย่างน้อยถ้าต้องตาย ผมอยากเอ็นจอยกับมันให้มากๆ ให้ความรู้สึกเหมือนกับการรอคนรักในบรรยากาศโรแมนติค ให้การมีชีวิตอยู่คือการรอคอยที่มีความสุข และการตายคล้ายๆกับการได้อยู่กันชั่วนิรันดร์ ผมอยากยิ้ม อยากหัวเราะให้กับคนรอบตัวที่ตายไป ไม่อยากอาลัยอาวรณ์เพราะอาลัยไปก็ไม่พ้น ก็ต้องตาย ไอ้คนที่เราอาลัยก็ต้องตาย ไอ้เราก็ต้องตายเหมือนกัน

แม้จะมีแนวคิดอย่างนั้น สัญชาติญาณความกลัวการยึดตัวตนก็ขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิง ผมรู้ว่าไม่มีทางที่จะรู้สึกแบบนั้นได้ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ก็ต้องกลัวและเศร้า ไม่ว่าจะคิดถึงความตายของตัวเองหรือคนรอบตัว แต่ผมอยาก อยากจะเปลี่ยนตัวเองให้คิดได้แบบนั้น ให้หมดสิ้นความกลัวและมีแต่ความกล้าที่จะรอวันที่ต้องตายอย่างอิ่มเอม

บางครั้งที่พอจิ้นมากๆก็เริ่มคลายบางสิ่งลงได้จริงๆ ด้วยการคิดว่า "เดี๋ยวก็ตายแล้ว" ไอ้เรื่องที่เคยซีเรียสก็เบาลงได้หน่อยนึง ยิ่งพอเป็นแบบนั้น คนอื่นยิ่งคิดกับเราว่าเพี้ยน เพราะเราไม่ได้บอกเหตุผลว่าทำไม เพราะขืนบอกไปไอ้เหตุผลแบบเดี๋ยวก็ตายแล้วมันฟังดูกำปั้นทุบดินมากๆ แต่ความจริงคือไอ้เดี๋ยวที่ว่านั้น มันก็ไม่ได้นานชั่วกัล์ปชั่วกัลหรอก อาจจะแค่ ห้าสิบปีหรือสิบปี หรือวันพรุ่งนี้ก็ได้