บ้านเรามีสมาชิก 4 คน คือ พ่อ แม่ เรา น้อง
เรากับน้องอายุค่อนข้างห่างกันมาก เราเรียนใกล้จบแล้ว แต่น้องยังอยู่มัธยมต้นค่ะ
ช่วงนี้บ้านเราค่อนข้างมีปัญหาเยอะ จริงๆมันก็มีปัญหามาเนืองๆอยู่แล้ว ส่วนมากจะเป็นแม่มีปัญหากับครอบครัวของพ่อ
บางทีแม่ก็ทะเลาะกับพ่อ และเกือบทุกครั้งเราจะเป็นคนคอยคุยกับแม่ เพราะก่อนที่น้องจะเกิดเราก็โตแล้ว
แม่มีเราคนเดียวตอนนั้น มีอะไรก็เล่า ระบายให้เราฟังตลอด เราเลยรับรู้ปัญหาทุกอย่างในบ้าน
มาจนถึงตอนนี้ ทุกครั้งที่แม่มีเรื่องกลุ้ม หรือเรื่องทะเลาะ เราจะเป็นคนเข้าไปนั่งคุยกับแม่ ปรึกษากับแม่
และโดยส่วนตัวเราเป็นคนมีความคิดค่อนข้างลึกซึ้งกว่าน้อง คือน้องยังเด็ก แล้วก็ออกจะเป็นแนวไม่คิดอะไรมากเท่าไหร่ คืออย่างแม่เราทะเลาะกับใครเราก็มักจะเก็บมาคิดตลอด แต่น้องจะยังไม่ได้คิดอะไรมากด้วยวัยและบุคลิกต่างๆ
ทั้งหมดนี้มันเลยทำให้เราหลงคิดว่าเราเป็นที่ปรึกษาที่ดีของแม่ เป็นคนที่แม่ไว้ใจจะปรึกษา (เรากับน้องรักกันดีนะคะ ไม่มีการอิจฉาริษยาใดๆ)
เราคิดว่าแม่จะชื่นใจที่อย่างน้อยก็มีคนมาคอยคุยด้วยเวลามีปัญหาหรือเวลาเครียด เพราะอย่างที่บอกว่าเราเป็นพี่คนโตด้วย ทั้งยังรับรู้ปัญหามาพอๆกับแม่
แต่พอมาวันนี้ ความหลงคิดนั้นพังทลายลงมาไม่เหลือชิ้นดีเลยค่ะ
คือวันนี้มันก็มีเรื่องที่บ้านเหมือนกัน แล้วเราก็เป็นคนที่เข้าไปอยู่กับแม่อีกแล้ว ยังพาลคิดไปว่าตัวเองเป็นที่พึ่งของแม่ได้
แต่เมื่อสักครู่ อยู่ๆแม่ก็พูดมาว่า
"เราเป็นคนที่พูดอะไรที่แสดงความฉลาดของตัวเอง บางทีมันก็ทำให้แม่ไม่อยากพูดต่อ ไม่รู้จะพูดอะไร น้อง บางทีแม่เล่าให้ฟังมันอาจจะไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจเท่าเล่าให้เราฟัง แต่แม่ก็ยังรู้สึกสบายใจกว่า เพราะคนมีปัญหา บางครั้งก็แค่อยากให้คนมารับฟัง ไม่ได้ต้องการอะไรมาก บางทีเราก็ทำให้แม่เครียดยิ่งกว่าเดิมซะอีก"
แล้วแม่ก็พูดอะไรต่ออีกมากมาย อยากบอกว่าตอนแม่พูด น้ำตาเราไหลทันทีเลย ทั้งๆที่นั่งเครียดกับแม่เมื่อกี้ไม่ร้องสักแอะ
ในใจเราไม่ได้โกรธแม่เลยนะคะ เพราะแม่พูดออกมาด้วยความหวังดี และเป็นการตักเตือนเรา
แต่เหมือนเราผิดหวัง เราเผลอหลงคิดไปเองแท้ๆว่าเราเป็นที่ปรึกษา เป็นลูกที่ยังพอเป็นที่พึ่งทางจิตใจ เป็นคนที่เข้าใจแม่ที่สุดในบ้านได้
แต่มันไม่ใช่ .... เรายอมรับว่าผิดหวังและเสียใจมากค่ะ เข้าใจแม่ทุกอย่าง เราไม่เถียง รับฟัง และน้ำตาไหลเงียบๆ อายแม่เหมือนกัน ๕๕ ไม่รู้ว่าแม่จะรู้รึเปล่าว่าเราร้องไห้เพราะอะไร
เราผิดหวังที่แม่ไม่ได้มองเรา หรือรู้สึกกับเราอย่างที่เราคิด ผิดหวังในตัวเองที่ที่สุดแล้วก็ไม่ได้เรื่อง ผิดหวังที่แสดงออกไปให้แม่คิดว่าเราอวดฉลาด ทั้งๆที่ใจจริงเราแค่ต้องการจะแสดงความเห็นที่เข้าอกเข้าใจแม่แค่นั้น ... เรายอมรับทุกอย่างที่แม่พูด เพราะถ้าไม่จริง แม่คงไม่ปรักปรำเราแน่ๆ
แว๊บที่แม่พูด เรามีความคิดว่าเราไม่อยากจะพูดอะไรกับใครอีกแล้ว จริงๆนะคะ TT เหมือน ความหวังดีที่ทำมา มันไม่ใช่เลยสำหรับผู้รับ เหมือนเราทำร้ายเค้าด้วย
เราควรทำไงกับความผิดวังนี้ดีคะ ตอนนี้เราพยายามทำใจปลอดโปร่งแล้ว แต่มันก็วนเวียนคิดตลอด ต่อไปเราคงจะปรับปรุงตัว เงียบๆมากขึ้น รับฟังเค้าให้เค้าระบาย แต่ในใจเรามันช้ำกับคำพูดตักเตือนของแม่อะค่ะ แม้จะรู้ว่าเค้ารัก เค้าหวังดี เค้าพูดความจริง ...
อยากให้มันหายไปซะที
อยากระบายค่ะ ขอบคุณค่ะ T_T
เราผิดหวัง+เสียใจกับคำพูดของแม่มากๆเลย ทำไงดีคะ T_T
เรากับน้องอายุค่อนข้างห่างกันมาก เราเรียนใกล้จบแล้ว แต่น้องยังอยู่มัธยมต้นค่ะ
ช่วงนี้บ้านเราค่อนข้างมีปัญหาเยอะ จริงๆมันก็มีปัญหามาเนืองๆอยู่แล้ว ส่วนมากจะเป็นแม่มีปัญหากับครอบครัวของพ่อ
บางทีแม่ก็ทะเลาะกับพ่อ และเกือบทุกครั้งเราจะเป็นคนคอยคุยกับแม่ เพราะก่อนที่น้องจะเกิดเราก็โตแล้ว
แม่มีเราคนเดียวตอนนั้น มีอะไรก็เล่า ระบายให้เราฟังตลอด เราเลยรับรู้ปัญหาทุกอย่างในบ้าน
มาจนถึงตอนนี้ ทุกครั้งที่แม่มีเรื่องกลุ้ม หรือเรื่องทะเลาะ เราจะเป็นคนเข้าไปนั่งคุยกับแม่ ปรึกษากับแม่
และโดยส่วนตัวเราเป็นคนมีความคิดค่อนข้างลึกซึ้งกว่าน้อง คือน้องยังเด็ก แล้วก็ออกจะเป็นแนวไม่คิดอะไรมากเท่าไหร่ คืออย่างแม่เราทะเลาะกับใครเราก็มักจะเก็บมาคิดตลอด แต่น้องจะยังไม่ได้คิดอะไรมากด้วยวัยและบุคลิกต่างๆ
ทั้งหมดนี้มันเลยทำให้เราหลงคิดว่าเราเป็นที่ปรึกษาที่ดีของแม่ เป็นคนที่แม่ไว้ใจจะปรึกษา (เรากับน้องรักกันดีนะคะ ไม่มีการอิจฉาริษยาใดๆ)
เราคิดว่าแม่จะชื่นใจที่อย่างน้อยก็มีคนมาคอยคุยด้วยเวลามีปัญหาหรือเวลาเครียด เพราะอย่างที่บอกว่าเราเป็นพี่คนโตด้วย ทั้งยังรับรู้ปัญหามาพอๆกับแม่
แต่พอมาวันนี้ ความหลงคิดนั้นพังทลายลงมาไม่เหลือชิ้นดีเลยค่ะ
คือวันนี้มันก็มีเรื่องที่บ้านเหมือนกัน แล้วเราก็เป็นคนที่เข้าไปอยู่กับแม่อีกแล้ว ยังพาลคิดไปว่าตัวเองเป็นที่พึ่งของแม่ได้
แต่เมื่อสักครู่ อยู่ๆแม่ก็พูดมาว่า
"เราเป็นคนที่พูดอะไรที่แสดงความฉลาดของตัวเอง บางทีมันก็ทำให้แม่ไม่อยากพูดต่อ ไม่รู้จะพูดอะไร น้อง บางทีแม่เล่าให้ฟังมันอาจจะไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าใจเท่าเล่าให้เราฟัง แต่แม่ก็ยังรู้สึกสบายใจกว่า เพราะคนมีปัญหา บางครั้งก็แค่อยากให้คนมารับฟัง ไม่ได้ต้องการอะไรมาก บางทีเราก็ทำให้แม่เครียดยิ่งกว่าเดิมซะอีก"
แล้วแม่ก็พูดอะไรต่ออีกมากมาย อยากบอกว่าตอนแม่พูด น้ำตาเราไหลทันทีเลย ทั้งๆที่นั่งเครียดกับแม่เมื่อกี้ไม่ร้องสักแอะ
ในใจเราไม่ได้โกรธแม่เลยนะคะ เพราะแม่พูดออกมาด้วยความหวังดี และเป็นการตักเตือนเรา
แต่เหมือนเราผิดหวัง เราเผลอหลงคิดไปเองแท้ๆว่าเราเป็นที่ปรึกษา เป็นลูกที่ยังพอเป็นที่พึ่งทางจิตใจ เป็นคนที่เข้าใจแม่ที่สุดในบ้านได้
แต่มันไม่ใช่ .... เรายอมรับว่าผิดหวังและเสียใจมากค่ะ เข้าใจแม่ทุกอย่าง เราไม่เถียง รับฟัง และน้ำตาไหลเงียบๆ อายแม่เหมือนกัน ๕๕ ไม่รู้ว่าแม่จะรู้รึเปล่าว่าเราร้องไห้เพราะอะไร
เราผิดหวังที่แม่ไม่ได้มองเรา หรือรู้สึกกับเราอย่างที่เราคิด ผิดหวังในตัวเองที่ที่สุดแล้วก็ไม่ได้เรื่อง ผิดหวังที่แสดงออกไปให้แม่คิดว่าเราอวดฉลาด ทั้งๆที่ใจจริงเราแค่ต้องการจะแสดงความเห็นที่เข้าอกเข้าใจแม่แค่นั้น ... เรายอมรับทุกอย่างที่แม่พูด เพราะถ้าไม่จริง แม่คงไม่ปรักปรำเราแน่ๆ
แว๊บที่แม่พูด เรามีความคิดว่าเราไม่อยากจะพูดอะไรกับใครอีกแล้ว จริงๆนะคะ TT เหมือน ความหวังดีที่ทำมา มันไม่ใช่เลยสำหรับผู้รับ เหมือนเราทำร้ายเค้าด้วย
เราควรทำไงกับความผิดวังนี้ดีคะ ตอนนี้เราพยายามทำใจปลอดโปร่งแล้ว แต่มันก็วนเวียนคิดตลอด ต่อไปเราคงจะปรับปรุงตัว เงียบๆมากขึ้น รับฟังเค้าให้เค้าระบาย แต่ในใจเรามันช้ำกับคำพูดตักเตือนของแม่อะค่ะ แม้จะรู้ว่าเค้ารัก เค้าหวังดี เค้าพูดความจริง ...
อยากให้มันหายไปซะที
อยากระบายค่ะ ขอบคุณค่ะ T_T