ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนที่มาตั้งกระทู้ไม่ได้จะมาว่าแม่ตัวเองนะคะ แม่ใครใครก็รัก แต่แค่อารมณ์น้อยใจและไม่สามารถพูดกับใครได้
เลยแค่อยากจะขอคำแนะนำวิธีกำจัดความรู้สึกน้อยใจ เสียใจ แค่นั้นค่ะ
เราเป็นลูกคนเล็กค่ะ ครอบครัวก็มักจะมองว่าเราทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่เป็นมาตลอด จนตอนนี้เรามาเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพได้3ปีแล้ว
ด้วยการส่งตัวเองเรียนบ้าง มีรบกวนทางบ้านบ้าง เรามีพี่สาวอายุห่างกันประมาณนึงเลยค่ะ พี่สาวเราก็มีสามีที่ค่อนข้างมีฐานะ
จขกท.ก็มีแฟนแล้ว เค้าเป็นรุ่นพี่ที่เจอในมหาลัย ตอนนี้เรียนจบ ทำงานบริษัทเงินเดือนก็ยังไม่เยอะ พี่เค้าเป็นคนดีค่ะ ไม่เที่ยว ไม่ติดเพื่อน
ตั้งใจทำงาน และไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเลย ทุกเดือนเค้าก็ช่วยค่าหอเรา ค่ากินนิดหน่อย พอที่เค้าจะช่วยได้ เค้าก็บอกจะพยายามส่งเราให้เรียนจบ
แล้วได้ทำงาน เก็บเงินสร้างอนาคตด้วยกัน เราก็บอกแม่นะคะว่าคบกับพี่คนนี้ แต่แม่ก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่
ส่วนพี่สาวก็เป็นคนส่งทางบ้าน ทรัพสินสิ่งของที่บ้านก็จะเป็นพี่สาวซื้อซะส่วนมากซึ่งแตกต่างจากเรามากๆ เราไม่มีให้พ่อแม่แบบนั้นเลย
เพราะเหตุนี้ด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้นะคะที่ทำให้เราโดนว่าโดนเปรียบเทียบบ่อยๆ
คือเวลาเราโทรหาแม่เพราะเหงาเพราะคิดถึงอยากคุย แต่พอคุยเสร็จสุดท้ายเราก็ต้องมานั่งเสียความรู้สึกเกือบทุกครั้ง
ขอเล่าเป็นข้อๆนะคะ เช่น
1.ทำไมไม่มีแฟนรวยๆเหมือนคนอื่นบ้าง เห็นมั้ยบ้านนู้นบ้านนี้เค้ามีลูกเขยรวย เค้ามาใช้หนี้ให้พ่อให้แม่ สร้างนู่นนี่นั่น บลาๆๆ
อยู่แต่ในห้องแบบนี้ไม่ไปไหนจะเจอใคร[หมายถึงผชค่ะ (ขออภัยถ้าแรงไป แต่ความหมายคือแบบนี้จริงๆ)]ได้ยังไง
หัดออกไปเจอสังคมบ้าง ไปเจอพี่สาวบ้าง
2.ไปเป็นตัวประกอบละครทั้งวันทั้งคือได้ตังแค่พันกว่าบาทเนี่ยนะ เห็นคนอื่นเค้าไปทำไมเค้าได้เยอะกว่านี้
ถ่ายรีวิวสินค้า ได้แค่300 500 เองหรอ (ยอมรับว่าได้น้อยจริงค่ะ เราไม่ใช่คนดังในโซเชียล เราแค่ถ่ายส่งไปให้เจ้าของแบรนด์
ตอนนี้ก็ไม่ได้ถ่ายแล้วค่ะ เพราะบางแบรนด์ชอบให้โป๊ๆ เราก็เลยไม่ถ่ายแล้วดีกว่า)
3.เอาหมาไปปล่อยเหอะ เห็นพี่สาวบอกเราขังมันอยู่แต่ในห้อง ไม่บาปหรอ ถ้างั้นก็เอาไปให้คนอื่นเลี้ยง สงสารมันที่อยู่กับเรา
(เราได้ยินคำนี้คือ เสียใจมากค่ะ ถึงเราจะไม่ค่อยได้พาหมาเราไปไหน แต่เราก็พาออกไปบ้าง เวลาอยู่ห้องเราก็ไม่เคยละเลย
ดูแลทุกอย่าง เวลามีตังก็พาไปอาบน้ำ ตัดขน ตัดเล็บ ทุกอย่าง เรารักหมาเรามาก และแม่พูดแบบนี้บ่อยมาก พูดเกือบทุกครั้งที่คุยกัน)
4.ป่วยเป็นอะไรนักหนา ป่วยทั้งปี เดี๋ยวเป็นโน่น เป็นนี่ เป็นนั่น
(คือตอนเด็กๆเราเคยเป็นโรคหัวใจ โตมาก็ไม่ได้ไปตรวจอีก แล้วตอนนี้เราป่วยบ่อยมาก แฟนก็พาไปหาหมอจนไม่มีตังแล้ว
เมื่อปีที่แล้ว จิตแพทย์บอกว่าเรากำลังจะเป็นโรคจิตเภท ตอนนั้นยังเป็นๆหายๆ ไม่ได้มีอาการป่วยเต็มขั้น เพราะพึ่งเริ่ม
เราก็รักษามาระยะหนึ่ง แต่ค่าใช้จ่ายสูงมาก บอกครอบครัวก็ไม่มีใครเข้าใจ แม่เราว่า "ก็แค่ไม่คิดมันก็ไม่เป็น อยู่แต่ห้องนั่นแหละมันถึงเป็นแบบนี้"
พอบอกพี่สาว ก็มักจะไม่ค่อยสนใจก็ไล่ๆเราไปหาหมอแต่ก็ไม่ได้ให้ค่าหมอ เราไม่มีตังเลยหยุดรักษา ก็มีแต่แฟนที่คอยรับฟังและให้กำลังใจ
เราก็พยายามไปบวชพรหมณ์ ก็มีชวนพี่สาวบ้างเค้าก็ไม่ไป เราก็พูดเล่นๆกับแม่ว่าชวนก็ไม่ไป แม่ก็ว่าเราอีก "ก็เค้าไม่ได้มีเจ้ากรรมนายเวรเหมือนตัวเองนิ" (เสียใจมากค่ะแต่ก็พูดอะไรไม่ได้เช่นเคย)
เรื่องหลักๆที่เราเสียใจทุกครั้งที่ได้ยินก็ประมาณนี้ค่ะ แม่ไม่ได้พูดแค่ครั้งเดียว แต่พูดบ่อยจนเรานึกถึงคำพูดพวกนั้นตลอด
เราผิดมากรึเปล่าคะ ที่เป็นไม่ได้ดั่งใจแม่. เราควรทำยังไงดีคะ เพื่อที่จะจัดการกับความรู้สึกเสียใจกับเรื่องคำพูดของแม่
เรารู้ว่าแม่รักเรา แต่เราแค่ไม่อยากให้แม่พูดให้เราเสียความรู้สึกแบบนี้ค่ะ.
*ส่วนใครจะมาว่า จขกท มาตั้งว่าแม่ตัวเองนั้นไม่ใช่นะคะ เราไม่มีเจตนาแบบนั่นแน่นอน เราแค่ไม่รู้จะปรึกษาใคร เลยขอเขียนในนี้
เผื่อจะมีคำแนะนำดีๆ ที่ไม่ต้องพูดกับแม่ตรงๆกลัวว่าแม่จะเสียความรู้สึก
ขอบคุณทุกคำแนะนำล่วงหน้าค่ะ 🙏🏻🙏🏻🙏🏻
เสียใจเสียความรู้สึกกับคำพูดของแม่บ่อยๆทำยังไงดีคะ
เลยแค่อยากจะขอคำแนะนำวิธีกำจัดความรู้สึกน้อยใจ เสียใจ แค่นั้นค่ะ
เราเป็นลูกคนเล็กค่ะ ครอบครัวก็มักจะมองว่าเราทำอะไรไม่ได้ ทำอะไรก็ไม่เป็นมาตลอด จนตอนนี้เรามาเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพได้3ปีแล้ว
ด้วยการส่งตัวเองเรียนบ้าง มีรบกวนทางบ้านบ้าง เรามีพี่สาวอายุห่างกันประมาณนึงเลยค่ะ พี่สาวเราก็มีสามีที่ค่อนข้างมีฐานะ
จขกท.ก็มีแฟนแล้ว เค้าเป็นรุ่นพี่ที่เจอในมหาลัย ตอนนี้เรียนจบ ทำงานบริษัทเงินเดือนก็ยังไม่เยอะ พี่เค้าเป็นคนดีค่ะ ไม่เที่ยว ไม่ติดเพื่อน
ตั้งใจทำงาน และไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเลย ทุกเดือนเค้าก็ช่วยค่าหอเรา ค่ากินนิดหน่อย พอที่เค้าจะช่วยได้ เค้าก็บอกจะพยายามส่งเราให้เรียนจบ
แล้วได้ทำงาน เก็บเงินสร้างอนาคตด้วยกัน เราก็บอกแม่นะคะว่าคบกับพี่คนนี้ แต่แม่ก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่
ส่วนพี่สาวก็เป็นคนส่งทางบ้าน ทรัพสินสิ่งของที่บ้านก็จะเป็นพี่สาวซื้อซะส่วนมากซึ่งแตกต่างจากเรามากๆ เราไม่มีให้พ่อแม่แบบนั้นเลย
เพราะเหตุนี้ด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้นะคะที่ทำให้เราโดนว่าโดนเปรียบเทียบบ่อยๆ
คือเวลาเราโทรหาแม่เพราะเหงาเพราะคิดถึงอยากคุย แต่พอคุยเสร็จสุดท้ายเราก็ต้องมานั่งเสียความรู้สึกเกือบทุกครั้ง
ขอเล่าเป็นข้อๆนะคะ เช่น
1.ทำไมไม่มีแฟนรวยๆเหมือนคนอื่นบ้าง เห็นมั้ยบ้านนู้นบ้านนี้เค้ามีลูกเขยรวย เค้ามาใช้หนี้ให้พ่อให้แม่ สร้างนู่นนี่นั่น บลาๆๆ
อยู่แต่ในห้องแบบนี้ไม่ไปไหนจะเจอใคร[หมายถึงผชค่ะ (ขออภัยถ้าแรงไป แต่ความหมายคือแบบนี้จริงๆ)]ได้ยังไง
หัดออกไปเจอสังคมบ้าง ไปเจอพี่สาวบ้าง
2.ไปเป็นตัวประกอบละครทั้งวันทั้งคือได้ตังแค่พันกว่าบาทเนี่ยนะ เห็นคนอื่นเค้าไปทำไมเค้าได้เยอะกว่านี้
ถ่ายรีวิวสินค้า ได้แค่300 500 เองหรอ (ยอมรับว่าได้น้อยจริงค่ะ เราไม่ใช่คนดังในโซเชียล เราแค่ถ่ายส่งไปให้เจ้าของแบรนด์
ตอนนี้ก็ไม่ได้ถ่ายแล้วค่ะ เพราะบางแบรนด์ชอบให้โป๊ๆ เราก็เลยไม่ถ่ายแล้วดีกว่า)
3.เอาหมาไปปล่อยเหอะ เห็นพี่สาวบอกเราขังมันอยู่แต่ในห้อง ไม่บาปหรอ ถ้างั้นก็เอาไปให้คนอื่นเลี้ยง สงสารมันที่อยู่กับเรา
(เราได้ยินคำนี้คือ เสียใจมากค่ะ ถึงเราจะไม่ค่อยได้พาหมาเราไปไหน แต่เราก็พาออกไปบ้าง เวลาอยู่ห้องเราก็ไม่เคยละเลย
ดูแลทุกอย่าง เวลามีตังก็พาไปอาบน้ำ ตัดขน ตัดเล็บ ทุกอย่าง เรารักหมาเรามาก และแม่พูดแบบนี้บ่อยมาก พูดเกือบทุกครั้งที่คุยกัน)
4.ป่วยเป็นอะไรนักหนา ป่วยทั้งปี เดี๋ยวเป็นโน่น เป็นนี่ เป็นนั่น
(คือตอนเด็กๆเราเคยเป็นโรคหัวใจ โตมาก็ไม่ได้ไปตรวจอีก แล้วตอนนี้เราป่วยบ่อยมาก แฟนก็พาไปหาหมอจนไม่มีตังแล้ว
เมื่อปีที่แล้ว จิตแพทย์บอกว่าเรากำลังจะเป็นโรคจิตเภท ตอนนั้นยังเป็นๆหายๆ ไม่ได้มีอาการป่วยเต็มขั้น เพราะพึ่งเริ่ม
เราก็รักษามาระยะหนึ่ง แต่ค่าใช้จ่ายสูงมาก บอกครอบครัวก็ไม่มีใครเข้าใจ แม่เราว่า "ก็แค่ไม่คิดมันก็ไม่เป็น อยู่แต่ห้องนั่นแหละมันถึงเป็นแบบนี้"
พอบอกพี่สาว ก็มักจะไม่ค่อยสนใจก็ไล่ๆเราไปหาหมอแต่ก็ไม่ได้ให้ค่าหมอ เราไม่มีตังเลยหยุดรักษา ก็มีแต่แฟนที่คอยรับฟังและให้กำลังใจ
เราก็พยายามไปบวชพรหมณ์ ก็มีชวนพี่สาวบ้างเค้าก็ไม่ไป เราก็พูดเล่นๆกับแม่ว่าชวนก็ไม่ไป แม่ก็ว่าเราอีก "ก็เค้าไม่ได้มีเจ้ากรรมนายเวรเหมือนตัวเองนิ" (เสียใจมากค่ะแต่ก็พูดอะไรไม่ได้เช่นเคย)
เรื่องหลักๆที่เราเสียใจทุกครั้งที่ได้ยินก็ประมาณนี้ค่ะ แม่ไม่ได้พูดแค่ครั้งเดียว แต่พูดบ่อยจนเรานึกถึงคำพูดพวกนั้นตลอด
เราผิดมากรึเปล่าคะ ที่เป็นไม่ได้ดั่งใจแม่. เราควรทำยังไงดีคะ เพื่อที่จะจัดการกับความรู้สึกเสียใจกับเรื่องคำพูดของแม่
เรารู้ว่าแม่รักเรา แต่เราแค่ไม่อยากให้แม่พูดให้เราเสียความรู้สึกแบบนี้ค่ะ.
*ส่วนใครจะมาว่า จขกท มาตั้งว่าแม่ตัวเองนั้นไม่ใช่นะคะ เราไม่มีเจตนาแบบนั่นแน่นอน เราแค่ไม่รู้จะปรึกษาใคร เลยขอเขียนในนี้
เผื่อจะมีคำแนะนำดีๆ ที่ไม่ต้องพูดกับแม่ตรงๆกลัวว่าแม่จะเสียความรู้สึก
ขอบคุณทุกคำแนะนำล่วงหน้าค่ะ 🙏🏻🙏🏻🙏🏻