สวัสดีค่ะ เราขอคำปรึกษานิดนึง พอดีคุณพ่อกับคุณแม่เราเลิกกันตั้งแต่เรา 7 ขวบค่ะ ซึ่งคุณแม่เป็นคนเลี้ยงดูเรามาตั้งแต่ตอนนั้นค่ะ 

ช่วงเวลาที่ผ่านมาคุณพ่อมีโทรมาพูดคุยเป็นระยะ ๆ ไม่บ่อยค่ะ แต่ตั้งแต่เรียนจบมา มีการโทรหาบ่อยขึ้นเดือนละครั้ง

ทางคุณพ่อเองมีครอบครัวใหม่ และลูกกับทางฝั่งนั้นสองคนค่ะ ดังนั้นจึงไม่มีการติดต่อกันบ่อย ๆ เราเองก็ไม่ได้เข้าไปยุ่ง 

แต่ช่วงจะเรียนจบ ก็มีการพูดเกริ่น ๆ ว่าอยากให้ช่วยค่าเทอมลูกของคุณพ่อค่ะ แต่เราก็ไม่เคยพูดอะไรนะคะ เน้นฟัง ๆ จอย ๆ เอา

แต่ตั้งแต่ทำงานจนถึงปัจจุบัน แกมาขอยืมเงินค่ะ เหตุผลคือเอาไปจ่ายค่าเทอมลูกของแก ทั้งหมด 3 ครั้ง 
(ครอบครัวใหม่ มีลูกติดฝ่ายหญิง และลูกชายของแกกับครอบครัวใหม่อีก 2 คน) จำนวนเงินไม่มากประมาณ หมื่นนึง แต่เราจะบอกไม่มีค่ะ แกก็จะแบบ มีเท่าไหร่ห้าพันได้มั้ย แต่เราก็ไม่ได้ให้นะคะ

เราไม่อยากให้ค่ะ ยอมรับ ปกติที่ผ่านมาแกก็เออๆ ออๆ ไป แต่รอบนี้เราน้อยใจค่ะ แกเอาจะเอาเงินเราไปให้ลูกแก โดยที่แกก็ไม่เคยส่งเสียเรามาเป็นสิบปี เลยเผลอสวนไปว่า พ่อก็ไม่เคยส่งหนูนะ 

แกเลยพูดว่าเออเคยเลี้ยงเรามาตั้ง 6 ปี นู่นนี่ (6ปีคือแกเป็นพ่อบ้าน คุณแม่ทำงานนอกบ้านค่ะ) โทรศัพท์เค้าก็เคยซื้อให้ (ของขวัญชิ้นเดียวที่เคยได้จากแกค่ะ ตอนอายุประมาณ 12)

เราเลยยิ่งรู้สึกแย่ค่ะ สามารถจัดการความรู้สึกยังไงดีคะ บล็อกเบอร์ไปเลยมั้ย 

เพิ่มเติม: เราทราบมาว่าคุณพ่อมีที่ค่ะ ตอนแกขายที่ได้ไม่ได้เอ่ยถึงเราสักคำ มีมาพูดเหมือนกลัวเราขอตังค์ว่าเออเอาไปปลูกบ้าน จ่ายค่าเทอมลูกแก ก็หมดแล้ว ซึ่งเรายังไม่ได้เอ่ยเลยสักคำว่าจะเอา มันเลยยิ่งรู้สึกแย่ แต่ละครั้งไม่เคยถามว่าเราเงินพอใช้มั้ย เราเสียใจค่ะ รู้สึกตัวเองงี่เง่า ว่าทำไมต้องคาดหวังอะไรจากคน ๆ นี้

เราทำงานมาได้สามปีแล้ว (ใช้เงินเดือนชนเดือน ไม่มีหนี้แต่ก็ไม่ได้เหลือเก็บเยอะ) ปกติเราให้ค่าใช้จ่ายแม่ต่อเดือน fix cost ประมาณ 5,000 บาทต่อเดือนค่ะ 

กรณีนี้ เหมือนเป็นการระบาย แต่เราจัดการความรู้สึกไม่ได้เลยค่ะ ใครมีคำแนะนำในการมูฟออนจากความรู้สึกนี้มั้ยคะ ขอบคุณค่ะ