วันนี้มีเรื่องมาเล่า อีกเเล้วน๊าาา
เรื่องนี้เป็น เรื่องของพี่ที่ทำงาน ซึ่งเราก็ ขออนุญาต เรียบร้อยเเล้วเหมือนเดิมค่าา ขออนุญาตเรียกว่าพี่มิวนะคะ
พี่มิวเป็นคนภาคอีสาน ครอบครัวพี่มิวก็มีญาติ พี่น้องกันหลายคน ซึ่ง 1 ในปัญหาที่พี่มิว มักเจออยู่บ่อยๆ คือเรื่องญาติพี่น้องอิจฉากัน ไม่ว่าจะ เเบ่งที่ดิน เเบ่งมรดก บ้านคนนี้รวยกว่า บ้านคนนั้น รวยกว่า เเต่ดีที่ครอบครัวพี่มิว ไม่ได้สนใจที่จะรับมรดกอะไรจาก ตาเเละยาย บ้านพี่มิวเป็นบ้านที่ฐานะดีกว่าญาติทุกคนก็ว่าได้ เพราะที่บ้านก็ทำธุรกิจร่วมกับฝั่งปู่ จึงไม่ได้ ยุ่งวุ่นวายอะไรกับญาติฝ่ายแม่มากนัก ตั้งเเต่ เด็กพี่มิวก็จะได้เข้ามาเรียนในตัวจังหวัดตลอด เพราะพ่อกับเเม่ให้เหตุผลว่า ถ้าพี่มิวอยู่บ้าน ทั้งการศึกษา มุมมอง เพื่อนฝูง อาจจะไม่ได้นำพาไปในทางที่ดีนัก พ่อกับเเม่จึงให้พี่มิวไปเรียนในตัวจังหวัดมาโดยตลอด ถึงค่าใช้จ่ายจะเยอะเเต่พ่อเเม่ก็เต็มใจ ด้วยเหตุนี้ทำให้พี่มิวไม่ค่อยสนิทกับ เพื่อน หรือญาติ เท่าไหร่ ก็จะได้ยินเรื่องราวญาติๆฝั่งเเม่ ทะเลาะกัน เรื่องคนนั้นได้ที่ดินตรงนั้น คนนั้นได้ที่ดินตรงนี้ ฯลฯ พี่มิวเรียนอยู่ไกลบ้าน เเต่ในทุกอาทิตย์ พ่อก็จะขับรถไปรับทุกเย็นวันศุกร์ เเละไปส่ง ดึกวันอาทิตย์ ก็จะเป็นเเบบนี้มาตลอด ชีวิตส่วนใหญิพี่มิวก็จะประมาณนี้
ส่วนบ้านลุงฝั่งเเม่ บ้านลุงพี่มิวจะเป็นคนที่สุดเเสนจะขี้เหนียวมากๆเลยก็ว่าได้ แกมีอาชีพทำการเกษตร ลุงพี่มิวจะชอบไปวัด เเละจะไปทุกวัดที่มีโรงทาน โรงทานอยู่ที่ไหน จะไปทุกที ใกล้ไกล ไปหมด เวลาไปจะห่อมา ก็เยอะอยู่ พอสมควร คือเป็นคน หวงอยู่หวงกิน เเม้เเต่คนในบ้านตัวเองก็ต้องกินอยู่อย่างประหยัด ครอบครัวลุงมีทั้งหมด 4 คน บ้านของลุงก็เป็นบ้านที่ไม่ได้ยากจนอะไรขนาดนั้น อยู่ในฐานะที่ปานกลาง เเต่ การเป็นอยู่คือเป็นคนขี้เหนียวเเละอยากได้ทุกอย่างที่เป็นมรดก แกขี้เหนียวถึงขั้นที่ว่าลูกแก 2 คน เป็นโรคขาดสารอาหาร ขี้เหนียวกับตาเเละยายด้วยเช่นกับ คือชาวบ้านเเละญาติพี่น้องงจะรู้ดีว่า ครอบครัวลุงจะขี้เหนียวมาก บางครั้งที่พี่มิวกลับมาบ้านก็จะไปเเวะรับลูกชายลุง ทั้ง 2 คนมากินข้าวที่บ้าน เนื่องจากอายุเท่าๆกับ เเละเป็น ญาติๆกัน เวลาที่ลูกลุงมากินข้าว รับรู้ได้ถึงความหิวโหย กินกันอย่าง ตะกละตะกลาม เเต่พ่อเเละเเม่พี่มิวก็ เอ็นดูหลานๆของพวกเขาเเละเป็นห่วง อยู่เช่นเดียวกัน
ต่อมายุคสมัยเปลี่ยนไป พี่มิว เข้ามหาวิทยาลัยชื่อดัง ในภาคเหนือ ตอนนั้นฐานะทางบ้าน พี่มิวก็ไม่ได้ดีเท่าเมื่อก่อน จนบางครั้งต้องไปยืมเงินมาจ่ายค่าเทอมในบางเทอมก็มี เเต่โชคดีที่พี่มิวเป็นคนประหยัด ของที่ใช้ หรือ ของที่อยากได้ ส่วนใหญ่พี่มิวจะไปทำงานพิเศษ เเละเก็บเงินซื้อเอา จนช่วงปิดเทอมพี่มิวกลับบ้าน พบว่า ครอบครัวลุงตอนนี้ เป็นคนมีฐานะดีกว่าญาติพี่น้อง ลูกชายลุงจากที่เคยสนิทกับพี่มิวก็เเถบไม่คุยกับเลย เนื่องจาก นิสัยที่เปลี่ยนไปมากพี่มิวก็ตีตัวออกห่าง ลุงเวลามาบ้านเราก็จะคุยกับเเม่ว่า นี่เเหละ ไม่เจียมตัว ให้ไอ้มิวกลับมาเรียนใกล้ๆบ้าน มหาวิทยาลัยไม่ดังก็เรียนๆไปเถอะ เพราะไม่มีกำลังจ่ายค่าเทอม ถึงขั้นต้องไปยืมคนอื่นเเบบนี้ พี่มิวได้ยินก็ได้ไปคุยกับพ่อเเม่เรื่องนี้ พ่อเเม่พี่มิวก็ยืนยันว่า ยังไงก็จะให้พี่มิวเรียนที่นี้ ถึงจะยากลำบาก ก็จะสู้ไป มันก็ทำให้พี่มิวตั้งใจเรียนมากกว่าเดิม
ในเวลาต่อมา ฐานะก็ค่อนข้างจะเเย่ไปกว่า เดิม ตอนนั้น พ่อเเม่ พี่มิวติดหนี้บานมาก เเต่พวกเขาก็บอกพี่มิวว่าไม่ต้องเป็นห่วง พ่อเเม่ จัดการได้ ให้พี่มิวตั้งใจเรียนเถอะ อีก 1 ปี พี่มิวก็เรียนจบ ตอนนั้นพี่มิวสงสาร พ่อเเละเเม่มาก คิดว่าต้องเองเป็น ภาระ เเละน้อยใจในวาสนา เพราะ ครอบครัวพี่มิว ญาติคนไหนมีปัญหาอะไร พ่อเเม่พี่มิวช่วยมาตลอด คือใครจะยืมเท่าไหร่ ว่ามาเลย พ่อเเม่พี่มิวช่วยญาติทุกคน เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ให้พี่น้องทุกคน เเต่ยุคสมัยมันเปลี่ยน ครอบครัวตัวเองกำลังเเย่ ญาตพี่น้องที่เคยช่วยเหลือ ทำตัวเหินห่าง จากชอบมาเยี่ยมเยียน ก็หนีหายไปหมด
พอมองกับไปบ้านลุง ญาติพี่น้องไปมาหาสู่ มีหน้ามีหน้าในชุมชน ฐานะดีเลยก็มาได้ ทั้งๆที่ลุงก็ชอบเอาเปรียบพี่น้องอยู่บ่อยครั้ง ตายาย ลุงก็ไม่เคยแยแส ไม่สนใจร้ายดีอะไร พี่มิวเล่าว่า ยายล้มป่วยต้องเข้า รพ ลุงก็บอกว่า ถ้าไม่มีค่าน้ำมันก็ไม่ได้ พาไป รพ ตอนนั้นทะเลาะกันยกใหญ่ ชาวบ้านระแวกนั้น พูดกันว่า รวยเพราะขี้เหนียว
พ่อเเม่พี่มิวเป็นคนไม่เอารัดเอาเปรียบหรือหารายได้จากความทุกข์คนอื่น ทำงานสุจริต เเต่ทำไม ตอนนี้ ชีวิตกลับพลิกผัน เรื่องก็เป็นเเบบนี้ตั้งเเต่นั้นมา จนตอนนี้พี่มิวเรียนจบ มีงานทำ พี่มิวอายุห่างจากเรา 5 ปี รายได้ก็เป็นพนักงานประจำ ตอนนี้ พี่มิวก็มีชีวิตที่สุขสบาย ได้ยินข่าวลุงมาบ้าง ก็รวยวันรวยคืน เช่นกัน เเละเอาเปรียบพี่น้องเหมือนเดิม เเต่ชีวิตดูสุขสบาย พี่มิวว่า ตอนนี้พี่มิวก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่า การเป็นคนดี มันได้อะไรกลับมา
พอเราได้ฟังเรื่องทั้งหมดก็น่าเห็นใจนะคะ บางครั้ง โชคชะตา ก็ เล่น ตลก กับ เรา เสมอ
ยอมเป็นคนรวยที่นิสัยไม่ดี
เรื่องนี้เป็น เรื่องของพี่ที่ทำงาน ซึ่งเราก็ ขออนุญาต เรียบร้อยเเล้วเหมือนเดิมค่าา ขออนุญาตเรียกว่าพี่มิวนะคะ
พี่มิวเป็นคนภาคอีสาน ครอบครัวพี่มิวก็มีญาติ พี่น้องกันหลายคน ซึ่ง 1 ในปัญหาที่พี่มิว มักเจออยู่บ่อยๆ คือเรื่องญาติพี่น้องอิจฉากัน ไม่ว่าจะ เเบ่งที่ดิน เเบ่งมรดก บ้านคนนี้รวยกว่า บ้านคนนั้น รวยกว่า เเต่ดีที่ครอบครัวพี่มิว ไม่ได้สนใจที่จะรับมรดกอะไรจาก ตาเเละยาย บ้านพี่มิวเป็นบ้านที่ฐานะดีกว่าญาติทุกคนก็ว่าได้ เพราะที่บ้านก็ทำธุรกิจร่วมกับฝั่งปู่ จึงไม่ได้ ยุ่งวุ่นวายอะไรกับญาติฝ่ายแม่มากนัก ตั้งเเต่ เด็กพี่มิวก็จะได้เข้ามาเรียนในตัวจังหวัดตลอด เพราะพ่อกับเเม่ให้เหตุผลว่า ถ้าพี่มิวอยู่บ้าน ทั้งการศึกษา มุมมอง เพื่อนฝูง อาจจะไม่ได้นำพาไปในทางที่ดีนัก พ่อกับเเม่จึงให้พี่มิวไปเรียนในตัวจังหวัดมาโดยตลอด ถึงค่าใช้จ่ายจะเยอะเเต่พ่อเเม่ก็เต็มใจ ด้วยเหตุนี้ทำให้พี่มิวไม่ค่อยสนิทกับ เพื่อน หรือญาติ เท่าไหร่ ก็จะได้ยินเรื่องราวญาติๆฝั่งเเม่ ทะเลาะกัน เรื่องคนนั้นได้ที่ดินตรงนั้น คนนั้นได้ที่ดินตรงนี้ ฯลฯ พี่มิวเรียนอยู่ไกลบ้าน เเต่ในทุกอาทิตย์ พ่อก็จะขับรถไปรับทุกเย็นวันศุกร์ เเละไปส่ง ดึกวันอาทิตย์ ก็จะเป็นเเบบนี้มาตลอด ชีวิตส่วนใหญิพี่มิวก็จะประมาณนี้
ส่วนบ้านลุงฝั่งเเม่ บ้านลุงพี่มิวจะเป็นคนที่สุดเเสนจะขี้เหนียวมากๆเลยก็ว่าได้ แกมีอาชีพทำการเกษตร ลุงพี่มิวจะชอบไปวัด เเละจะไปทุกวัดที่มีโรงทาน โรงทานอยู่ที่ไหน จะไปทุกที ใกล้ไกล ไปหมด เวลาไปจะห่อมา ก็เยอะอยู่ พอสมควร คือเป็นคน หวงอยู่หวงกิน เเม้เเต่คนในบ้านตัวเองก็ต้องกินอยู่อย่างประหยัด ครอบครัวลุงมีทั้งหมด 4 คน บ้านของลุงก็เป็นบ้านที่ไม่ได้ยากจนอะไรขนาดนั้น อยู่ในฐานะที่ปานกลาง เเต่ การเป็นอยู่คือเป็นคนขี้เหนียวเเละอยากได้ทุกอย่างที่เป็นมรดก แกขี้เหนียวถึงขั้นที่ว่าลูกแก 2 คน เป็นโรคขาดสารอาหาร ขี้เหนียวกับตาเเละยายด้วยเช่นกับ คือชาวบ้านเเละญาติพี่น้องงจะรู้ดีว่า ครอบครัวลุงจะขี้เหนียวมาก บางครั้งที่พี่มิวกลับมาบ้านก็จะไปเเวะรับลูกชายลุง ทั้ง 2 คนมากินข้าวที่บ้าน เนื่องจากอายุเท่าๆกับ เเละเป็น ญาติๆกัน เวลาที่ลูกลุงมากินข้าว รับรู้ได้ถึงความหิวโหย กินกันอย่าง ตะกละตะกลาม เเต่พ่อเเละเเม่พี่มิวก็ เอ็นดูหลานๆของพวกเขาเเละเป็นห่วง อยู่เช่นเดียวกัน
ต่อมายุคสมัยเปลี่ยนไป พี่มิว เข้ามหาวิทยาลัยชื่อดัง ในภาคเหนือ ตอนนั้นฐานะทางบ้าน พี่มิวก็ไม่ได้ดีเท่าเมื่อก่อน จนบางครั้งต้องไปยืมเงินมาจ่ายค่าเทอมในบางเทอมก็มี เเต่โชคดีที่พี่มิวเป็นคนประหยัด ของที่ใช้ หรือ ของที่อยากได้ ส่วนใหญ่พี่มิวจะไปทำงานพิเศษ เเละเก็บเงินซื้อเอา จนช่วงปิดเทอมพี่มิวกลับบ้าน พบว่า ครอบครัวลุงตอนนี้ เป็นคนมีฐานะดีกว่าญาติพี่น้อง ลูกชายลุงจากที่เคยสนิทกับพี่มิวก็เเถบไม่คุยกับเลย เนื่องจาก นิสัยที่เปลี่ยนไปมากพี่มิวก็ตีตัวออกห่าง ลุงเวลามาบ้านเราก็จะคุยกับเเม่ว่า นี่เเหละ ไม่เจียมตัว ให้ไอ้มิวกลับมาเรียนใกล้ๆบ้าน มหาวิทยาลัยไม่ดังก็เรียนๆไปเถอะ เพราะไม่มีกำลังจ่ายค่าเทอม ถึงขั้นต้องไปยืมคนอื่นเเบบนี้ พี่มิวได้ยินก็ได้ไปคุยกับพ่อเเม่เรื่องนี้ พ่อเเม่พี่มิวก็ยืนยันว่า ยังไงก็จะให้พี่มิวเรียนที่นี้ ถึงจะยากลำบาก ก็จะสู้ไป มันก็ทำให้พี่มิวตั้งใจเรียนมากกว่าเดิม
ในเวลาต่อมา ฐานะก็ค่อนข้างจะเเย่ไปกว่า เดิม ตอนนั้น พ่อเเม่ พี่มิวติดหนี้บานมาก เเต่พวกเขาก็บอกพี่มิวว่าไม่ต้องเป็นห่วง พ่อเเม่ จัดการได้ ให้พี่มิวตั้งใจเรียนเถอะ อีก 1 ปี พี่มิวก็เรียนจบ ตอนนั้นพี่มิวสงสาร พ่อเเละเเม่มาก คิดว่าต้องเองเป็น ภาระ เเละน้อยใจในวาสนา เพราะ ครอบครัวพี่มิว ญาติคนไหนมีปัญหาอะไร พ่อเเม่พี่มิวช่วยมาตลอด คือใครจะยืมเท่าไหร่ ว่ามาเลย พ่อเเม่พี่มิวช่วยญาติทุกคน เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ให้พี่น้องทุกคน เเต่ยุคสมัยมันเปลี่ยน ครอบครัวตัวเองกำลังเเย่ ญาตพี่น้องที่เคยช่วยเหลือ ทำตัวเหินห่าง จากชอบมาเยี่ยมเยียน ก็หนีหายไปหมด
พอมองกับไปบ้านลุง ญาติพี่น้องไปมาหาสู่ มีหน้ามีหน้าในชุมชน ฐานะดีเลยก็มาได้ ทั้งๆที่ลุงก็ชอบเอาเปรียบพี่น้องอยู่บ่อยครั้ง ตายาย ลุงก็ไม่เคยแยแส ไม่สนใจร้ายดีอะไร พี่มิวเล่าว่า ยายล้มป่วยต้องเข้า รพ ลุงก็บอกว่า ถ้าไม่มีค่าน้ำมันก็ไม่ได้ พาไป รพ ตอนนั้นทะเลาะกันยกใหญ่ ชาวบ้านระแวกนั้น พูดกันว่า รวยเพราะขี้เหนียว
พ่อเเม่พี่มิวเป็นคนไม่เอารัดเอาเปรียบหรือหารายได้จากความทุกข์คนอื่น ทำงานสุจริต เเต่ทำไม ตอนนี้ ชีวิตกลับพลิกผัน เรื่องก็เป็นเเบบนี้ตั้งเเต่นั้นมา จนตอนนี้พี่มิวเรียนจบ มีงานทำ พี่มิวอายุห่างจากเรา 5 ปี รายได้ก็เป็นพนักงานประจำ ตอนนี้ พี่มิวก็มีชีวิตที่สุขสบาย ได้ยินข่าวลุงมาบ้าง ก็รวยวันรวยคืน เช่นกัน เเละเอาเปรียบพี่น้องเหมือนเดิม เเต่ชีวิตดูสุขสบาย พี่มิวว่า ตอนนี้พี่มิวก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่า การเป็นคนดี มันได้อะไรกลับมา
พอเราได้ฟังเรื่องทั้งหมดก็น่าเห็นใจนะคะ บางครั้ง โชคชะตา ก็ เล่น ตลก กับ เรา เสมอ