เพื่อนๆจะเริ่มยังไงดีเราเติมโตมาในฐานะยากจนพ่อแม่แย่งทางกันแม่ทิ้งเราอยุ่กับป้าตั้งเเต่3ขวบได้มั้งแม่เราเขาก้อไปทำงานก่อสร้างได้เจอกับแฟนใหม่แล้วเขาก้อด้ย้ายมาอยุ่ด้วยกันหลายปีผ่านไปเขาก้อมารับเราไปเลี้ยงดูเองตั้งแต่เราย้ายโรงเรียนไปอยุ่กับแม่และพ่อเลี้ยงเราคิดว่าต้องมีความสุขแน่เลยแต่มันไม่ใช่แบบนั่นเขาก้อทำงานก้อสร่างไปแต่เช้ากลับดึกเราต้องพึงพาตอนเองตั้งเเต่เด็กน่าจะประมาน10ขวบได้เดินไปกลับโรงเรียนเองตอนเย็นหาข้าวกินเองเพราะกัวเขาจะกลับมาก้อสามสี่ทุ่มกลับก้อกินเหล้าเมามายทะเลาะทุกวันจนเราเรียนจบป.6เราตัดสินใจหางานหาเงินเองตั้งแต่นั้นมาจนปานนี่เรามีครอบครัวแล้วมีลูกสองตากับยายยังไม่เลิกกินเหล้าก้อยังเมาทะเลาะกันทุกวันเราคิดว่าเราจะเอาไปรักษาเราที่โรงบาลชาวบ้านก้อมาว่าเราเนรคนไม่รุ่จังค่าน่ำนมบางอะไรบางว่าเรารักแต่สามีตัวเองพอมีผัวก้อรักแต่ผัวจะเอาพ่อแม่ไปทิ้งให้เปนภาระโรงบาลเราก้อบอกอยุ่ว่าเราไม่ได้ทิ้งเราเอาไปรักษาลูกก้อโทรมาทุกวันเมาอีกแล้วแม่ตีข้าวของพังหมดเราก้อม่อยากให้ลูกเรามาเจออะไรแบบนี้เหมือนเราตอนเด็กๆชวนบ้านก้อพูดได้สิไม่ได้มามอยุ่จุดนี้แบบนี้เรานิจบแค่นี่ก่อนแล้วกันขอระบายหน่อยน่ะค่ะแต่คนที่ต้องรักษาตอนนี่น่าจะเปนตัวเราเองเพราะเครียดมากสู้กำลังใจให้หน่อยน่ะค่ะ😟😟😟😟