บทที่ 3

ปราณูกลับบ้านด้วยความรู้สึกหลายๆอย่าง ตอนนี้ไอ้อสูรน้อยตัวดีหายหัวไปแล้ว มันไม่มาบิ้วส์
อะไรเขาอีก ตอนนี้มีเพียงเทวดาตัวน้อยนั่งอยู่ที่ชั้นหนังสือ วงแหวนรอบศีรษะหายไป
ปราณูสังเกตเห็นบนศีรษะของเทวดาน้อย มีรอยบวม เนื่องจากถูกนิ้วของเขาดีดใส่
เทวดาน้อยบ่นออกมา ด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ในการกระทำอันป่าเถื่อนของเขา เมื่อหลายวันก่อน

"บอกแล้วว่าท่านจะเสียใจ ก็ไม่เคยเชื่อ แล้วที่นี้จะมาขอคำปรึกษา...."

ปราณูเหม่อมองไปข้างหน้า คิดในใจว่า

'อย่างน้อย จารุวรรณก็ไม่ได้กิน แต่ไอ้วรรณกินแทน แล้วมันจะเป็นยังไงเนี๊ยะ!! มันจะกลายเป็นหญิง
หรือเปล่า จะบ้าเหรอ เรื่องพวกนี้ไม่มีวันเกิดขึ้นได้หรอก มันเป็นแค่ความบังเอิญ....แค่บังเอิญเท่านั้น
บังเอิญครั้งที่ 1 ก็ตอนที่กินขนมแล้วบ้านเราไฟดับพอดี.... บังเอิญครั้งที่ 2 ก็ตอนที่ไฟในสนามก็ดันดับ
เหมือนที่บ้าน เป็นช่วงเวลาที่ไอ้วรรณมันกินเข้าไปพอดี  ไม่ได้เป็นสัญญาณบอกเหตุอะไรทั้งนั้น
....มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น....'

"ไม่บังเอิญหรอก ท่านปราณู....ท่านรู้ดีที่สุด...."

แหนะ!!!...เจ้าเทวดาตัวน้อยเริ่มบิ้วส์ มันทำให้ปราณูขนลุกซู่ เขามองต้นเสียงแล้วเอ่ยออกมา

"มันไม่มีวันเป็นอย่างที่แกคิด....ทั้งหมดคือเรื่องบังเอิญ....ฉันก็แค่คนธรรมดา จะมีความสำคัญอะไร
ที่ต้องเจอเรื่องประหลาด แล้วมีคนมาช่วยให้สมหวังในความรัก....มันก็แค่จินตนาการที่ฉันคิดไปเอง
ตัวแกเองก็ไม่มีตัวตน...ฉันสร้างแกจากจินตนาการเท่านั้น ....มันไม่เคยมีจริง..."

เทวดาน้อยทำตาละห้อยแบบน่าสงสาร เอ่ยออกมา

"พรุ่งนี้ท่านก็จะรู้ความจริง....จะรู้ว่าสิ่งที่ท่านทำลงไปนั้น มันเลวร้าย เหลือที่จะบอกกล่าว
และมันจะสะท้อนใส่ตัวท่านจนตั้งตัวไม่ทัน ส่วนตัวกระผมคงต้องไปรักษาอาการบาดเจ็บ
คงอีกนานกว่าที่เราจะเจอกัน ....ดูแลรักษาตัวเองด้วยน่ะท่าน...."

กล่าวจบ เทวดาตัวน้อยทำชูสองนิ้วชิดหน้าผาก แล้วหายตัวไป เหมือนที่ โหงกุน ใช้วิชา
เคลื่อนไหวในพริบตา แต่ก็มีเสียงแหว่วๆมาว่า

"ขอพลังสถิตย์กลับท่าน..."

ตกลงว่าไอ้เทวดาตัวน้อย มันมาจากเรื่องอะไรกันแน่????... ตอนนี้เขาขี้เกียจคิด สิ่งหนึ่งที่เขาต้อง
เตรียมรับสถานะการณ์ในวันรุ่งขึ้น ก็คือ....มันจะเป็นอย่างที่เจ้าเทวดาน้อยพูดไว้....หรือเปล่า????...

เช้าวันรุ่งขึ้น ปราณูมาเรียนแต่เช้า เพื่อสังเกตอะไรบางอย่าง มันเช้ามากเพราะยังไม่มี นักเรียน
คนใดมาถึง แต่เขาช้ากว่าคนหนึ่ง....คนหนึ่งที่ว่า ก็คือไอ้วรรณ เธอแต่งชุดนักเรียนหญิง ยืนชู้ต
ลูกบาสลงห่วงอย่างแม่นยำ แต่เป็นภาพที่ดูเงียบเหงายิ่งนัก เธอเหลือบเห็นเขา จึงทักทายด้วย
น้ำเสียงที่ทำเอา ขนแขนแสตนด์อัฟขึ้นมาทันที

"ณู...มาเช้าจัง คิดถึงเค้าเหรอ???..."

เขาจึงบอกกลับไปแบบแขยงว่า

"จะบ้าหรอ!!!...ข้า...ข้า...จะไปคิดถึงแกทำไม....ข้ามาแต่เช้าอย่างนี้ทุกวัน...."

ไอ้วรรณยิ้มอย่างน่ารัก ...เฮ้ย!!...ไม่ใช่สิ!!...ยิ้มอย่างน่าขนลุก...ก่อนจะพูดน้ำเสียงเป็นปกติ
หัวเราะออกมาเสียงใส

"ล้อเล่นหน่อย....แค่นี้ก็ตกใจ...โอ๋ๆๆ...ขวัญเอ๊ย...ขวัญมา...ฮึๆๆ..."

ค่อยยังชั่ว ตอนแรกปราณูคิดว่า มันจะกลายเป็นสิ่งที่เขาคิดเสียแล้ว จึงแกล้งพูดกลับไปบ้าง

"ความจริงข้าก็คิดถึงแกเหมือนกัน...เห็นว่าร้องไห้ใหญ่เลยไม่ใช่เหรอ???..."

ไอ้วรรณทำหน้าเหมือนผู้หญิงกำลังโกรธมาแวบ ก่อนจะฉีกยิ้มออกมา

"ใครเป็นคนบอกแก...จับได้แม่จะตบให้กลิ้งเลย!!!..."

อีกแล้วไอ้วรรณมันแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ไอ้คำว่าเดี๊ยวแม่ตบให้กลิ้ง มันไม่ใช่คำพูด
ที่ผู้หญิงแมนๆ เขาพูดกันอย่างแน่นอน ปราณูฝืนยิ้มอย่างยากเย็น ก่อนจะพูดปลอบใจเธอ

"ไอ้วรรณ!!!...แกไม่ต้องคิดมากน่ะ เรื่องแพ้ชนะ...มันเป็นเรื่องของกีฬา ไม่มีใครชนะ
แล้วก็ไม่มีใครแพ้ตลอดหรอก!!..."

ไอ้วรรณจ้องหน้าเขาด้วยสายตาประหลาด ก่อนจะเอ่ยออกมา

"แกไปเอาคำเห่ยๆ...มาจากไหนว่ะ...เรื่องเมื่อวานมันจบไปแล้ว ข้าไม่คิดถึงมันแล้ว
ไม่ต้องมาปลอบใจเลย....แต่ถ้าอยากให้ข้ารู้สึกดี มาช่วยซ้อมหน่อย...ไอ้คุณปรามาณู..."

พูดจบก็ส่งลูกบาสมาให้ ปราณูคิดว่ามันดีกว่าอยู่เปล่าๆ จึงยอมเล่นเป็นเพื่อนแก้เหงาให้
พอเล่นเสร็จก็ไปนั่งพักที่สนามฟุตบอล  อยู่ๆ วรรณถามขึ้นมา

"ไอ้ชื่อของแก มันแปลว่าอะไร แล้วใครตั้งให้???.."

ปราณูนึกก่อนตอบออกมา

"ไม่มีความหมายอะไร มันเป็นชื่อผสมกัน ระหว่างชื่อต้นของแม่ แล้วผสมกับชื่อท้ายของพ่อ
นี่แกจะหลอกเอาชื่อแม่ไปล้อหรือเปล่า???.."

วรรณอดหัวเราะไม่ได้

"ชื่อของแม่แกข้ารู้ตั้งนานแล้ว ถ้าจะล้อชื่อแม่ ชื่อของแกน่าล้อกว่าตั้งเยอะ..."

ปราณูต้องการรู้ความรู้สึก ตอนที่เธอกินขนมอันนั้น

"เออ!!!...ไอ้วรรณ... คือตอนที่แกเข้าไปกอด น้อยตอนเกมส์จบ แก....รู้สึกอะไรหรือเปล่า???.."

เธอทำหน้าสงสัย ในคำถาม

"รู้สึก....รู้สึกอะไร...????.."

เขาก็อธิบายไม่ถูกที่จะ สอบถามเรื่องที่อยากรู้ วรรณจึงคิดว่าอยากรู้ความรู้สึก ว่ากอดกับ
จารุวรรณแล้วรู้สึกยังไง

"เอ๋อ!!!....แกจะถามว่า เวลาที่กอด กับน้อยแล้วรู้สึกยังไงหรือ... ถ้าจริงๆ ก็ไม่มีอะไร
ก็เหมือนที่ข้ากอดคอ กับแกนั่นแหละ!!.."

สุดท้ายเขาก็เลยต้องถามตรงๆ

"ที่ข้าถามหมายถึง ตอนที่แกกินขนม ที่หลุดจากมือ น้อย..แกไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ????..."

เธอพยายามนึกถึง ในตอน ที่มีอะไรผ่านลงมาในคอ

"ก็ไม่มีอะไรนิ...มันลงคอไปเลย...ตอนแรกข้าก็ตกใจ นึกว่าแมลงบินเข้าปาก...แต่น้อยบอกว่า
เป็นขนมที่ข้าบอกให้กินตอนที่ชนะ...เอ!!! แต่ข้านึกไม่ออกว่าเคยไปบอกแบบนี้กับ น้อยตอนไหน
แต่พอดี ข้ากำลังเฮิร์ท เลยไม่ได้ถาม...วันนี้ข้าจะลองถามว่าใครไปเอาอะไรให้กิน..."

ปราณูนั้นอดที่จะตกใจไม่ได้ ที่ความชั่วร้ายของเขากำลังเปิดเผย  เขาจึงจำต้องสารภาพ
กับเธอไปก่อน

"ไอ้ขนมนั้น....มันเป็นของข้าเอง....ความจริงข้าอยากให้น้อยกิน ตอนแกแข่งเสร็จ ในตอนที่แกชนะ
แต่ตอนนั้น แกดันแพ้ น้อยก็เลยจะคืนให้แก ....แล้วมันก็ดันไปเข้าปากแกอีก...."

วรรณนั้นไม่เข้าใจ ที่ปราณูถึงต้องเอาขนมมาให้น้อยกิน แล้วยังบอกว่ามาจากความคิด ของเธออีก

"นี่แกอย่าบอกน่ะ ว่าไอ้ขนมนั้นเป็น ยาเสพติด ที่แกจะให้น้อยกิน!!!...ไอ้ณู!!!.."

ปราณูตกใจในความคิดของ ไอ้วรรณ ทำไมถึงคิดว่าเขาชั่วร้ายถึงขนาดนั้น (แต่ความจริงเธอก็คิดถูก)

"จะบ้าหรือไง...แกคิดแบบนี้ ได้ยังไง ???.. นั้นมันขนม..."

แล้วไอ้วรรณ ตอนแรกที่จ้องเหมือนกินเลือดกินเนื้อ ก็เปล่งเสียงหัวเราะจนตัวงอ น้ำหูน้ำตาไหล นองหน้า
เหมือนคนดูซีรีย์เกาหลีตอนจบ แล้วพระเอกกับนางเอกต้องตายจากกัน ยังไงยังงั้น ปราณูรู้สึก
เสียหน้าอีกครั้ง ที่ถูกไอ้คุณวรรณหลอกให้ตกใจ จนหน้าซีดเผือด!!.. เพราะจะว่าไปแล้ว ไอ้ขนมที่
จะให้ จารุวรรณกิน มันก็ไม่ต่างอะไรกับยาเสพติดที่ไอ้คุณวรรณพูดถึงเลย.... หลังจากที่เธอสงบ
สติอารมณ์ขำขันของเธอได้ในระดับหนึ่งแล้ว ก็เอ่ยออกมา ทั้งที่ยังมีน้ำตาอยู่