ตอนที่ 4
ปราณูยืนมองทอดยาวไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ภายในใจคิดอะไรมากมาย ที่ไม่สามารถ
บรรยายออกมาได้หมด สายลมจากทะเลพัดเอาความเย็น มากระแทกใบหน้าจนชา ใช่แล้ว
ในขณะนี้ เขาอยู่บนหัวเรือโดยสาร ที่ใหญ่ที่สุดในขณะนั้น แล้วมีเสียง หนึ่งดังขึ้นมา
เป็นเสียงที่เขาคุ้นเคย
"ณู....น้อยเปลี่ยนใจแล้ว...น้อยคิดว่า ณู..เหมาะกับน้อยมากที่สุด..."
ปราณูหันหน้ากลับอย่างตกตะลึง เมื่อเห็นหญิงสาวที่ข้างหน้า เป็นหญิงที่ปรารถนามากที่สุด
เขาส่งยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ จารุวรรณจะพูดอะไรต่อ เขาเอานิ้วมาปิดที่ปาก พร้อมทั้งทำปากจู๋
เป็นเชิงว่า อย่าเพิ่งพูดอะไร พร้อมกับยื่นมือออกมา เพื่อให้ จารุวรรณคนงาม ส่งมือมาให้
เขาดึงเธอขึ้นมา....บนหัวเรือ... พร้อมกับเอ่ยว่า
"น้อย...หลับตาสิ....ณู..อยากให้น้อยเห็นอะไร...เชื่อใจณู..น่ะ..."
จารุวรรณ อมยิ้มอย่างน่ารัก พร้อมกับหลับตา เอ่ยตอบกลับมา
"น้อย เชื่อณู..ค่ะ.."
หลังจากที่น้อยมาอยู่ข้างหน้าเขาแล้ว มือทั้งสองของปราณู ค่อยๆ จับมือของเธอกางออก คล้ายกับว่า
จะเป็นท่าโบยบินของนกน้อย เมื่อปราณูบอกให้ จารุวรรณลืมตา เธออุทานออกมาอย่างตื่นเต้น
"ณู...น้อยบินได้...."
ปราณูเริ่มร้องเพลงให้เธอฟัง เป็นเพลงที่เขาชอบร้อง คือเพลง ความรักของ บอดี้แสลม และในขณะ
ที่เธอใช้มือข้างหนึ่งดึงผมของเขา เข้ามาเพื่อจุมพิศที่ริมฝีปากงามของเธอ ใบหน้าของเธอ
ก็เปลี่ยนเป็นของ จารุวรรณอีกคน
"ไอ้วรรณ....อย่า....ข้า...ขอโทษ...ไอ้วรรณ!!!!!..."
ปราณูสะดุ้งตื่น จากฝันอันแสนหวาน จากภาพยนต์ที่เขาดูเกือบสิบรอบ กลายเป็นฝันสุดสยอง
เขาตะโกนออกมาดังลั่น เหงื่อกาฬ เต็มใบหน้า ทั้งที่อากาศก็เย็นกำลังดี เขาฝันร้ายอีกแล้ว
นี่ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่เขาฝันแบบนี้ นี่คงเป็นการลงโทษของการที่เขาเคยทำความชั่วไว้
เมื่อหลายเดือนก่อน.....ตอนนี้บาปกรรม มันตามมา....แม้กระทั่งตอนเขานอน....
ชื่อที่ จารุวรรณ เรียกตัวเองว่าน้อย นั้นมาจากคำว่า กระต่ายน้อย เห็นเพื่อนๆ ที่เคยไปบ้านเธอ
เล่าให้ฟังว่า พ่อของเธอจะเรียก จารุวรรณว่า
"กระต่ายน้อย มีเพื่อนมาหาน่ะ!..ลูก...."
จารุวรรณ คือลูกกระต่ายน้อยที่น่ารัก ของทางบ้าน และของปราณูด้วย มันทำให้เขารักเธอมากขึ้น
เพราะกระต่ายคือสัตว์เลี้ยงที่เขาอยากเลี้ยงตั้งแต่เด็ก... แต่แม่ของเขา นึกว่าปราณูอยากเลี้ยงเป็ด
มากกว่า แม่จึงซื้อลูกเป็ดที่แสนน่ารักมาให้เขาเลี้ยงหลายสิบตัว จนเมื่อลูกเป็ดที่แสนน่ารักโตขึ้น
มันกลายเป็นฝูงเป็ดที่อำมหิตยิ่งนัก เพราะมันจะรวมกันเป็นฝูง รุมตีเขาเมื่อเวลาที่เขาจะต้อนเข้าเล้า
จนกลายเป็นว่า ปราณูกลัวเป็ดตั้งแต่นั้นมา เขาซ่อนความกลัวเป็ดไว้อย่างมิดชิด แม้กระทั่ง
ก๊วยเตี๊ยวเป็ดแสนอร่อย เขายังไม่กล้ากิน...นี่ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เขานึกโกรธแม่ ที่ทำให้เขากลาย
เป็นแบบนี้ แต่ความจริงแล้วมันเกิดจากการที่เขาไม่บอกความรู้สึกที่แท้จริงต่างหาก นี่คือสิ่งที่
ปราณูเรียนรู้ในเวลาต่อมา....ถ้ารู้สึกอะไรแบบไหน....ที่ดีที่สุดคือพูดตรงๆออกไป....
(คนโดยทั่วไป.....มักจะโทษคนอื่นมากกว่าโทษตัวเอง...)
วงกลมแห่งรัก ตอนที่ 4
ปราณูยืนมองทอดยาวไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ภายในใจคิดอะไรมากมาย ที่ไม่สามารถ
บรรยายออกมาได้หมด สายลมจากทะเลพัดเอาความเย็น มากระแทกใบหน้าจนชา ใช่แล้ว
ในขณะนี้ เขาอยู่บนหัวเรือโดยสาร ที่ใหญ่ที่สุดในขณะนั้น แล้วมีเสียง หนึ่งดังขึ้นมา
เป็นเสียงที่เขาคุ้นเคย
"ณู....น้อยเปลี่ยนใจแล้ว...น้อยคิดว่า ณู..เหมาะกับน้อยมากที่สุด..."
ปราณูหันหน้ากลับอย่างตกตะลึง เมื่อเห็นหญิงสาวที่ข้างหน้า เป็นหญิงที่ปรารถนามากที่สุด
เขาส่งยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนที่ จารุวรรณจะพูดอะไรต่อ เขาเอานิ้วมาปิดที่ปาก พร้อมทั้งทำปากจู๋
เป็นเชิงว่า อย่าเพิ่งพูดอะไร พร้อมกับยื่นมือออกมา เพื่อให้ จารุวรรณคนงาม ส่งมือมาให้
เขาดึงเธอขึ้นมา....บนหัวเรือ... พร้อมกับเอ่ยว่า
"น้อย...หลับตาสิ....ณู..อยากให้น้อยเห็นอะไร...เชื่อใจณู..น่ะ..."
จารุวรรณ อมยิ้มอย่างน่ารัก พร้อมกับหลับตา เอ่ยตอบกลับมา
"น้อย เชื่อณู..ค่ะ.."
หลังจากที่น้อยมาอยู่ข้างหน้าเขาแล้ว มือทั้งสองของปราณู ค่อยๆ จับมือของเธอกางออก คล้ายกับว่า
จะเป็นท่าโบยบินของนกน้อย เมื่อปราณูบอกให้ จารุวรรณลืมตา เธออุทานออกมาอย่างตื่นเต้น
"ณู...น้อยบินได้...."
ปราณูเริ่มร้องเพลงให้เธอฟัง เป็นเพลงที่เขาชอบร้อง คือเพลง ความรักของ บอดี้แสลม และในขณะ
ที่เธอใช้มือข้างหนึ่งดึงผมของเขา เข้ามาเพื่อจุมพิศที่ริมฝีปากงามของเธอ ใบหน้าของเธอ
ก็เปลี่ยนเป็นของ จารุวรรณอีกคน
"ไอ้วรรณ....อย่า....ข้า...ขอโทษ...ไอ้วรรณ!!!!!..."
ปราณูสะดุ้งตื่น จากฝันอันแสนหวาน จากภาพยนต์ที่เขาดูเกือบสิบรอบ กลายเป็นฝันสุดสยอง
เขาตะโกนออกมาดังลั่น เหงื่อกาฬ เต็มใบหน้า ทั้งที่อากาศก็เย็นกำลังดี เขาฝันร้ายอีกแล้ว
นี่ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่เขาฝันแบบนี้ นี่คงเป็นการลงโทษของการที่เขาเคยทำความชั่วไว้
เมื่อหลายเดือนก่อน.....ตอนนี้บาปกรรม มันตามมา....แม้กระทั่งตอนเขานอน....
ชื่อที่ จารุวรรณ เรียกตัวเองว่าน้อย นั้นมาจากคำว่า กระต่ายน้อย เห็นเพื่อนๆ ที่เคยไปบ้านเธอ
เล่าให้ฟังว่า พ่อของเธอจะเรียก จารุวรรณว่า
"กระต่ายน้อย มีเพื่อนมาหาน่ะ!..ลูก...."
จารุวรรณ คือลูกกระต่ายน้อยที่น่ารัก ของทางบ้าน และของปราณูด้วย มันทำให้เขารักเธอมากขึ้น
เพราะกระต่ายคือสัตว์เลี้ยงที่เขาอยากเลี้ยงตั้งแต่เด็ก... แต่แม่ของเขา นึกว่าปราณูอยากเลี้ยงเป็ด
มากกว่า แม่จึงซื้อลูกเป็ดที่แสนน่ารักมาให้เขาเลี้ยงหลายสิบตัว จนเมื่อลูกเป็ดที่แสนน่ารักโตขึ้น
มันกลายเป็นฝูงเป็ดที่อำมหิตยิ่งนัก เพราะมันจะรวมกันเป็นฝูง รุมตีเขาเมื่อเวลาที่เขาจะต้อนเข้าเล้า
จนกลายเป็นว่า ปราณูกลัวเป็ดตั้งแต่นั้นมา เขาซ่อนความกลัวเป็ดไว้อย่างมิดชิด แม้กระทั่ง
ก๊วยเตี๊ยวเป็ดแสนอร่อย เขายังไม่กล้ากิน...นี่ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เขานึกโกรธแม่ ที่ทำให้เขากลาย
เป็นแบบนี้ แต่ความจริงแล้วมันเกิดจากการที่เขาไม่บอกความรู้สึกที่แท้จริงต่างหาก นี่คือสิ่งที่
ปราณูเรียนรู้ในเวลาต่อมา....ถ้ารู้สึกอะไรแบบไหน....ที่ดีที่สุดคือพูดตรงๆออกไป....
(คนโดยทั่วไป.....มักจะโทษคนอื่นมากกว่าโทษตัวเอง...)