ตอนที่ 2 เล่ห์ เฉือน เล่ห์
เด็กหญิงกระโดดเข้าหา พร้อมกางเล็บออก ส่วนน้อย หยิบข้าวสารเสกในย่าม สาดหว่านออกมา
กระจาย เป็นวงกว้าง เด็กหญิงที่กระโดดสวนลงมา ถูกข้าวสารลงอาคม จนกระเด็น ไปคนละทิศ
คนละทาง น้อยพุ่งตัวพร้อม สะบัดข้อมือ สาดข้าวสารลงอาคม ไปยังร่างเด็กหญิงที่ยืนอยู่หน้าห้อง ก่อน
ข้าวสาร จะต้องร่างกาย ปรากฎกำแพงลม ป้องกันข้าวสารเสกเหล่านั้น จนปลิวไปทิศอื่น
น้อยขณะที่กำลังเข้าไป ประชิดตัว เด็กหญิงผู้นั้น ข้อเท้าของน้อย ถูกคว้าจับด้วย หนึ่งในนักเรียนหญิง
ที่ถูกครอบงำ ร่างกายของเธอใหญ่โต ราวผู้ใหญ่ แล้วเหวี่ยงร่างของน้อยไปที่กองโต๊ะที่วางอยู่หลังห้อง
จนโต๊ะถล่มลงมาทับ....ที่แท้โต๊ะเหล่านี้ ถูกวางเป็นกับดัก เพื่อกำจัด...ใครก็ตามที่จะมาขัดขวางพิธีการ
ของมัน....เด็กหญิงที่หน้าห้อง ค่อยๆ หันมามองน้อย คอของเธอแทบจะหมุนกลับ เป็นการแสดงให้น้อย
เห็นว่า....ร่างนี้ถูกยึดครองโดยปีศาจร้าย... ส่วนเด็กหญิงคนอื่นๆ โดนเพียงมนต์สะกด
"ไอ้เด็กน้อย....แกมันคนละรุ่นกับข้า...เสียใจตอนนี้...ก็สายไปแล้ว
วิญญาณของแก จะทำให้ร่างของข้าสมบูรณ์ขึ้น...หึๆๆๆ..."
นักเรียนหญิงที่ถูกสะกดจิต หันมามองกองโต๊ะ ที่ถล่มลงมาทับร่างของน้อยจนแทบไม่เห็นร่าง รอยยิ้มที่
ชั่วร้ายปรากฎบนใบหน้าของเด็กหญิงทุกคน เมื่อทั้งหมดไปถึงกองโต๊ะที่ถล่มลงมา รอยยิ้มของพวกเธอ
ก็หายไป เพราะร่างของเด็กชายไม่อยู่ในนี้ สิ่งที่นักเรียนหญิงร่างใหญ่เหวี่ยงเข้าไป เป็นเก้าอี้ไม้ ที่น้อย
ใช้มนต์บังตา ให้ปีศาจร้ายเห็นเป็นร่างน้อย ทุกร่างหันมองซ้ายขวา โดยพร้อมกัน....ทันใด น้อย ลุกขึ้น
ต่อหน้าหญิงสาวที่หน้าห้อง เขาใช้นิ้วชี้เขียนยันต์ก้นหอย ที่หน้าผากของเธอ เสียงร้องของปีศาจร้ายนั้น
โหยหวนอย่างยิ่ง เด็กหญิงในห้อง ก็กรีดร้องพร้อมกัน และล้มลงทุกคน น้อยประครองเด็กหญิง ไม่ให้
ล้มลง ไฟในห้องพลันเปิดขึ้น ด้วยดวงจิตของน้อย...เมื่อเด็กหญิงทุกคนในห้อง หันมองไปรอบๆ อย่าง
มึนงง บนหน้าผากมียันต์ก้นหอย เขียนที่หน้าผาก น้อยร้องสั่งออกมา ด้วยน้ำเสียงเข้ม
"พี่ๆ...อย่าเช็ดยันต์ออกเด็ดขาด เพราะมันยังอยู่ อาจมาเข้าสิงใคร อีกก็ได้..."
น้อยหันมอง เด็กหญิงคนแรกที่เขาเขียนยันต์ให้ เอ่ยถามออกมา ด้วยน้ำเสียงปกติ
"พี่สาวชื่อ...วรรณ...ห้อง 2/3...ใช่ไหมครับ???..."
เด็กหญิงคิ้วขมวด ก่อนเอ่ยออกมา ด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลีย
"พี่ชื่อ ณีรนุช อยู่ห้อง 2/3...เออ!!!.. แล้วนี่ห้องไหนเนี่ยะ!!!..."
น้อยแปลกใจ ก่อนเอ่ยถามอีกครั้ง
"อ้าว!!!...แล้วนี่ไม่ใช่ห้อง 2/3หรือครับ!!!..."
เด็กนักเรียนคนอื่นๆ จะร้องบอกมาให้น้อยทราบ
"นี่ห้อง ม.3/3 จะพวกเราทั้งหมดอยู่ห้องเดียวกัน ส่วนน้องนุชคนเดียวที่อยู่ ม.2...
แล้วมันเกิดอะไรขึ้น..."
น้อยเข้าใจทันที ปีศาจตนนี้ เจ้าเล่ห์มากทีเดียว ถึงได้ส่งสมาชิกในห้อง มาเป็นพาหะควบคุมห้องอื่นๆ
อีกอย่าง เพื่อเป็นการประเมินกำลังของคู่ต่อสู้ นี่เพียงร่างประทับ ยังร้ายกาจขนาดนี้ ร่างจริงของมัน
จะร้ายกาจ.......ขนาดไหน.......แล้วน้อยก็เล่าเรื่อง ให้เด็กหญิงทราบ และพาพวกเธอไปที่ห้องประชุม
เพื่อหลบภัย.....จากปีศาจร้าย....
............................
ครูทั้งสอง ที่หลังจากทำธุระเรียบร้อย กำลังจะเดินกลับไปที่ห้องประชุม ปรากฎว่ามีเด็กนักเรียน
มายืนรอหนึ่งคน คุณครูชาญชัย ร้องถามขึ้น
"นั่น ปรายฝนห้อง 2/3 หรือเปล่า???.."
เด็กหญิงผู้นั้นเงยหน้าขึ้นมอง พร้อมรอยยิ้มนั้นลี้ลับอย่างยิ่ง สายตานั้น เป็นประกาย...อำมหิต...
เป็นอย่างยิ่ง น้ำเสียงที่เอ่ยออกมา ทำให้คุณครูทั้งสองตื่นตระหนก เพราะเป็นเสียงของชาย วัย
40 เศษที่แหบพร่า
"ถ้าไม่อยากตาย อย่าขัดขืน แล้วมาเป็น....สมุน...ของ...ข้า...หึ..ๆ..ๆ..."
คุณครูที่ไม่มีสายสิญจน์ ยืนจ้องตานิ่ง ไม่ขยับเขยื้อนตัว คุณครูชาญชัย เมื่อหันมองเพื่อน ที่ดวงตา
เปลี่ยนเป็นสีแดงกร่ำ แสยะยิ้มออกมา น้ำเสียงที่ออกมาจากปาก เป็นของเด็กหญิงเมื่อสักครู่
"แกมันโชคร้ายที่...ดันถือเครื่องรางของมัน เพราะฉะนั้น...แก..ต้อง...ตาย.."
ครูชาญชัย ไม่รอที่จะโดนอะไร เขาต่อยไปที่เบ้าตา ของเพื่อนครู จนกระเด็น นั่นเพราะครูชาญชัยเป็น
ครูพละ ที่สอนวิชาป้องกันตัวเป็นงานอดิเรก เด็กหญิงคนดังกล่าวกระโดดเข้าหา แล้วอ้าปากหมายจะกัด
ที่ลำคอของครูชาญชัย ด้วยความไว ครูชาญชัยใช้ข้อมือที่ผูกสายสิญจน์ป้องกัน เมื่อปากของเด็กหญิง
งับเข้าข้อมือปรากฎควันสีดำ ออกจากปากเด็กหญิง กระเด็นออกไป บนพื้นหญ้า กรีดร้องอย่างเจ็บปวด
ครูชาญชัย เชื่ออย่างสนิทใจ เพราะได้เห็นด้วยตาตนเอง เขารีบวิ่งหนีออกจากที่ตรงนั้น เพื่อไปรวมตัว
ที่ห้องประชุมทันที......ปีศาจที่สิงคุณครูที่ถูกต่อย ลุกขึ้นมาอย่างโกรธเกรี้ยว สบถออกมา
"ทำไมไอ้คนที่ผูกสายสิญจน์ ไม่เป็นไอ้นี่วะ!!!!!...."
แล้วมันในร่างคุณครู ก็ออกวิ่งตาม คุณครูชาญชัยทันที
น้อยกำลังเดินมาส่งนักเรียน ที่ห้องประชุม เป็นจังหวะเดียวที่ครูชาญชัยวิ่งเข้ามา จะเข้าไปวงกลมแต่
เขากลับเข้าไปไม่ได้ คุณครูชาญชัย ตระโกนออกมาให้คุณครูในวงกลม ออกมาลบวงกลมออก ก่อน
ที่คุณครูหนึ่งในวงกลมจะเข้าไปลบ ลุงดำยามรักษาการ สังเกตความผิดปกติอย่างหนึ่งจึงร้องถาม
"ครูชาญชัย...ตอนแรกคุณผูกสายสิญจน์อยู่ที่ข้อมือข้างขวา แล้วตอนนี้...มันอยู่ไหนครับ???.."
คุณครูชาญชัยยืนนิ่ง สายตาเปลี่ยนเป็นโกรธ ดั่งกับสายตาของฆาตกรโรคจิต สบถออกมา
"เป็นแค่ยาม!!!...ดันมาช่างสังเกตอะไรตอนนี้วะ!!!!...."
"มันไม่ใช่ผม...แล้วมันก็ไม่ใช่คนด้วย!!!!..."
เสียงของครูชาญชัยตัวจริงดังขึ้น เสื้อสีขาวมีเลือดจำนวนมากเปรอะเปื้อน บนศีรษะ ยังมีโลหิตไหลอยู่
เพราะระหว่างที่เขากำลังวิ่งหนี เขาถูกไม้ฟาดจากด้านหลังจนล้มกลิ้ง แล้วปีศาจตนนั้นก็แปลงร่างเป็น
เขาเพื่อเข้าในวงล้อมเวทย์ มันหันหน้ามองครูชาญชัย ด้วยสายตาอำมหิต ตวาดกลับไป
"ยังอุตส่าห์ กลับมาหาที่ตายจนได้ ไอ้กระจอก...งั้นแกก็ตายต่อหน้าพวกมันทุกคน ก็แล้วกัน...."
ร่างของครูที่ถูกเข้าสิงพุ่งเข้าหา กางมือออก หมายตระปบที่คอของครูชาญชัย เพื่อบีบให้ตายคามือ
ก่อนถึงร่าง น้อยสาดข้าวสารลงอาคม ถูกใบหน้าอย่างเต็มที่ ข้าวสารที่เกาะบนใบหน้า กลายเป็นเหมือน
ถ่านไฟสีแดงส้ม ด้วยความร้อน คุณครูล้มหงายดิ้นรนอย่างเจ็บปวด ควันจากความร้อน พวยพุ่งออกมา
ชักอยู่สักประเดี๊ยว!! ก็หมดสติ......วิญญาณร้ายได้หนีไปได้อีกหน แต่ครูหนุ่มเคราะห์ร้าย ปรากฎ
รอยแผลที่ใบหน้า เป็นรูปเม็ดข้าวสารเต็มไปหมด น้อยนั้น ด้วยความตื่นตกใจ จึงใช้คาถาข้าวสารเสก
ขั้นสูงสุด มันทำให้เกิดผลข้างเคียง ถ้าคนโดนเข้าสิง ถูกข้าวสารอาคมนี้ จะเป็นรอยไหม้ ส่วนนักเรียน
ในห้อง 3/3 นั้น น้อยใช้พลังเพียง 1 ใน 3 เท่านั้น เพื่อไม่ทำให้เด็กหญิง....เป็นแผลเป็น......
เมื่อทุกคนได้ประจักษ์ ในเวทย์มนต์ของน้อย คุณครูทุกคน รวมทั้งผู้อำนวยการ มั่นใจได้ทันทีว่าน้อย
จะสามารถจัดการ สิ่งชั่วร้าย ที่มาทำลายความสงบของโรงเรียนได้ เด็กหญิงต่างกอดกันร้องไห้อย่าง
เสียขวัญ คุณครูสตรีเข้ามาปลอบโยน แล้วสิ่งที่น้อยเป็นกังวล ก็ปรากฎต่อหน้าทุกคน คือ....นักเรียน
ที่ถูกสะกด ถูกวิญญาณร้าย เรียกกลับมาทั้งหมด นักเรียนหญิง ยืนล้อมห้องประชุมไว้ สายตาที่มองมา
มีแต่ความว่างเปล่า แต่ในมือของเด็กนักเรียนเหล่านั้น มีอาวุธครบมือ ทั้งมีด ทั้งไม้ ทั้งเหล็ก เด็กหญิง
คนหนึ่งที่ถูกสะกด กล่าวออกมาอย่างเรียบเฉย...
"ข้าขอวิญญาณของนังเด็กพวกนี้...แค่ 100 คน แล้วข้าก็จะไป...ไม่อย่างนั้น
ข้าจะเอาชีวิตของนักเรียนที่อยู่นอกวงทั้งหมด แกตกลงไหม...ไอ้หนู
100 คน แลกกับ เด็ก 500 กว่าชีวิต...คิดยังไง...ก็คุ้มใช่ไหม เหอๆๆๆๆ....."
น้อย กวาดตามองไปยัง เด็กนักเรียนที่ล้อม อย่างหนาแน่น ข้าวสารลงอาคมนั้นไม่พอที่จะช่วยเด็กหญิง
เหล่านี้ ปีศาจร้ายเหมือนรู้ความคิดของ น้อย มันยิ้มมุมปากก่อนเอ่ยออกมา
"งั้นข้าจะแสดงให้ดูว่า ข้าจะฆ่าเด็กพวกนี้...ได้ยังไง เหอๆๆๆ..."
แล้วนักเรียนหญิงที่ถือมีด 5 คน เอาปลายแหลมมาจ่อที่ข้างคอเหมือนเตรียมจะแทงลงไป น้อยตะโกน
ร้องห้าม แล้วถามปีศาจร้ายกลับไป
"ลุงต้องการให้ผมทำอะไร..."
เด็กหญิงหัวเราะออกมา ก่อนจะเอ่ยออกมา
"แกต้อง โยนถุงย่ามของแกมาข้างนอก แค่นี้..ทุกคนก็จะปลอดภัย...เหอๆๆๆ..."
น้อยถอนลมหายใจ ก่อนจะโยนถุงย่ามที่เขาสะพาย ออกไปนอกวงล้อมเวทย์มนต์ เด็กหญิงมองย่าม
ใบนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า นักเรียนหญิงคนหนึ่ง นำน้ำมันรอนสัน ฉีดรดจนถุงย่าม จนเปียกชุ่มไปหมด
เด็กหญิงอีกคน ก็จุดไม้ขีดขึ้น แล้วโยนใส่ถุงย่าม ไฟลุกพรึบ!!...จนไหม้ถุงย่าม เด็กหญิงหัวเราะอย่าง
บ้าคลั่ง น้อยค่อยๆ หันไปกระซิบ ณีรนุช ที่ยืนข้างน้อย
"พี่สาวคนนี้ คือพี่วรรณหรือเปล่า???..."
"ไม่ใช่จะ!!!..คนนี้ชื่อแก้วใส...แต่ก็อยู่ห้อง 2/3 เหมือนกัน..."
น้อยถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะนึกได้ น้อยสอบถามเธออีกครั้ง
"พี่สาวมีรูปถ่ายหรืออะไรก็ได้ ผมจะได้จำหน้าของพี่วรรณ เวลา ลงมือจะได้ไม่ผิดตัว"
ณีรนุชนึกเพียงครู่ ก่อนยกโทรศัพท์สมาร์ทโฟนขึ้นมาดู แล้วเธอก็นำมาให้น้อยดูรูปถ่ายในโทรศัพท์
น้อยดูแล้วจดจำ แล้วเสียงหัวเราะดังของของปีศาจ ก็ดังขึ้น เป็นเสียงหัวเราะที่แฝงด้วยความสะใจ
"เหอๆๆๆ....ไอ้เด็กโง่... แล้วแกก็จะได้รู้.......คำว่า...ไม่มีสัจจะในหมู่โจร....มันหมายถึงอะไร
โดยเฉพาะ...ใครที่มันตั้งตัว...เป็นศัตรูกับข้า...ไอ้...โง่....."
ศาสตรา....มหาเวทย์
เด็กหญิงกระโดดเข้าหา พร้อมกางเล็บออก ส่วนน้อย หยิบข้าวสารเสกในย่าม สาดหว่านออกมา
กระจาย เป็นวงกว้าง เด็กหญิงที่กระโดดสวนลงมา ถูกข้าวสารลงอาคม จนกระเด็น ไปคนละทิศ
คนละทาง น้อยพุ่งตัวพร้อม สะบัดข้อมือ สาดข้าวสารลงอาคม ไปยังร่างเด็กหญิงที่ยืนอยู่หน้าห้อง ก่อน
ข้าวสาร จะต้องร่างกาย ปรากฎกำแพงลม ป้องกันข้าวสารเสกเหล่านั้น จนปลิวไปทิศอื่น
น้อยขณะที่กำลังเข้าไป ประชิดตัว เด็กหญิงผู้นั้น ข้อเท้าของน้อย ถูกคว้าจับด้วย หนึ่งในนักเรียนหญิง
ที่ถูกครอบงำ ร่างกายของเธอใหญ่โต ราวผู้ใหญ่ แล้วเหวี่ยงร่างของน้อยไปที่กองโต๊ะที่วางอยู่หลังห้อง
จนโต๊ะถล่มลงมาทับ....ที่แท้โต๊ะเหล่านี้ ถูกวางเป็นกับดัก เพื่อกำจัด...ใครก็ตามที่จะมาขัดขวางพิธีการ
ของมัน....เด็กหญิงที่หน้าห้อง ค่อยๆ หันมามองน้อย คอของเธอแทบจะหมุนกลับ เป็นการแสดงให้น้อย
เห็นว่า....ร่างนี้ถูกยึดครองโดยปีศาจร้าย... ส่วนเด็กหญิงคนอื่นๆ โดนเพียงมนต์สะกด
"ไอ้เด็กน้อย....แกมันคนละรุ่นกับข้า...เสียใจตอนนี้...ก็สายไปแล้ว
วิญญาณของแก จะทำให้ร่างของข้าสมบูรณ์ขึ้น...หึๆๆๆ..."
นักเรียนหญิงที่ถูกสะกดจิต หันมามองกองโต๊ะ ที่ถล่มลงมาทับร่างของน้อยจนแทบไม่เห็นร่าง รอยยิ้มที่
ชั่วร้ายปรากฎบนใบหน้าของเด็กหญิงทุกคน เมื่อทั้งหมดไปถึงกองโต๊ะที่ถล่มลงมา รอยยิ้มของพวกเธอ
ก็หายไป เพราะร่างของเด็กชายไม่อยู่ในนี้ สิ่งที่นักเรียนหญิงร่างใหญ่เหวี่ยงเข้าไป เป็นเก้าอี้ไม้ ที่น้อย
ใช้มนต์บังตา ให้ปีศาจร้ายเห็นเป็นร่างน้อย ทุกร่างหันมองซ้ายขวา โดยพร้อมกัน....ทันใด น้อย ลุกขึ้น
ต่อหน้าหญิงสาวที่หน้าห้อง เขาใช้นิ้วชี้เขียนยันต์ก้นหอย ที่หน้าผากของเธอ เสียงร้องของปีศาจร้ายนั้น
โหยหวนอย่างยิ่ง เด็กหญิงในห้อง ก็กรีดร้องพร้อมกัน และล้มลงทุกคน น้อยประครองเด็กหญิง ไม่ให้
ล้มลง ไฟในห้องพลันเปิดขึ้น ด้วยดวงจิตของน้อย...เมื่อเด็กหญิงทุกคนในห้อง หันมองไปรอบๆ อย่าง
มึนงง บนหน้าผากมียันต์ก้นหอย เขียนที่หน้าผาก น้อยร้องสั่งออกมา ด้วยน้ำเสียงเข้ม
"พี่ๆ...อย่าเช็ดยันต์ออกเด็ดขาด เพราะมันยังอยู่ อาจมาเข้าสิงใคร อีกก็ได้..."
น้อยหันมอง เด็กหญิงคนแรกที่เขาเขียนยันต์ให้ เอ่ยถามออกมา ด้วยน้ำเสียงปกติ
"พี่สาวชื่อ...วรรณ...ห้อง 2/3...ใช่ไหมครับ???..."
เด็กหญิงคิ้วขมวด ก่อนเอ่ยออกมา ด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลีย
"พี่ชื่อ ณีรนุช อยู่ห้อง 2/3...เออ!!!.. แล้วนี่ห้องไหนเนี่ยะ!!!..."
น้อยแปลกใจ ก่อนเอ่ยถามอีกครั้ง
"อ้าว!!!...แล้วนี่ไม่ใช่ห้อง 2/3หรือครับ!!!..."
เด็กนักเรียนคนอื่นๆ จะร้องบอกมาให้น้อยทราบ
"นี่ห้อง ม.3/3 จะพวกเราทั้งหมดอยู่ห้องเดียวกัน ส่วนน้องนุชคนเดียวที่อยู่ ม.2...
แล้วมันเกิดอะไรขึ้น..."
น้อยเข้าใจทันที ปีศาจตนนี้ เจ้าเล่ห์มากทีเดียว ถึงได้ส่งสมาชิกในห้อง มาเป็นพาหะควบคุมห้องอื่นๆ
อีกอย่าง เพื่อเป็นการประเมินกำลังของคู่ต่อสู้ นี่เพียงร่างประทับ ยังร้ายกาจขนาดนี้ ร่างจริงของมัน
จะร้ายกาจ.......ขนาดไหน.......แล้วน้อยก็เล่าเรื่อง ให้เด็กหญิงทราบ และพาพวกเธอไปที่ห้องประชุม
เพื่อหลบภัย.....จากปีศาจร้าย....
............................
ครูทั้งสอง ที่หลังจากทำธุระเรียบร้อย กำลังจะเดินกลับไปที่ห้องประชุม ปรากฎว่ามีเด็กนักเรียน
มายืนรอหนึ่งคน คุณครูชาญชัย ร้องถามขึ้น
"นั่น ปรายฝนห้อง 2/3 หรือเปล่า???.."
เด็กหญิงผู้นั้นเงยหน้าขึ้นมอง พร้อมรอยยิ้มนั้นลี้ลับอย่างยิ่ง สายตานั้น เป็นประกาย...อำมหิต...
เป็นอย่างยิ่ง น้ำเสียงที่เอ่ยออกมา ทำให้คุณครูทั้งสองตื่นตระหนก เพราะเป็นเสียงของชาย วัย
40 เศษที่แหบพร่า
"ถ้าไม่อยากตาย อย่าขัดขืน แล้วมาเป็น....สมุน...ของ...ข้า...หึ..ๆ..ๆ..."
คุณครูที่ไม่มีสายสิญจน์ ยืนจ้องตานิ่ง ไม่ขยับเขยื้อนตัว คุณครูชาญชัย เมื่อหันมองเพื่อน ที่ดวงตา
เปลี่ยนเป็นสีแดงกร่ำ แสยะยิ้มออกมา น้ำเสียงที่ออกมาจากปาก เป็นของเด็กหญิงเมื่อสักครู่
"แกมันโชคร้ายที่...ดันถือเครื่องรางของมัน เพราะฉะนั้น...แก..ต้อง...ตาย.."
ครูชาญชัย ไม่รอที่จะโดนอะไร เขาต่อยไปที่เบ้าตา ของเพื่อนครู จนกระเด็น นั่นเพราะครูชาญชัยเป็น
ครูพละ ที่สอนวิชาป้องกันตัวเป็นงานอดิเรก เด็กหญิงคนดังกล่าวกระโดดเข้าหา แล้วอ้าปากหมายจะกัด
ที่ลำคอของครูชาญชัย ด้วยความไว ครูชาญชัยใช้ข้อมือที่ผูกสายสิญจน์ป้องกัน เมื่อปากของเด็กหญิง
งับเข้าข้อมือปรากฎควันสีดำ ออกจากปากเด็กหญิง กระเด็นออกไป บนพื้นหญ้า กรีดร้องอย่างเจ็บปวด
ครูชาญชัย เชื่ออย่างสนิทใจ เพราะได้เห็นด้วยตาตนเอง เขารีบวิ่งหนีออกจากที่ตรงนั้น เพื่อไปรวมตัว
ที่ห้องประชุมทันที......ปีศาจที่สิงคุณครูที่ถูกต่อย ลุกขึ้นมาอย่างโกรธเกรี้ยว สบถออกมา
"ทำไมไอ้คนที่ผูกสายสิญจน์ ไม่เป็นไอ้นี่วะ!!!!!...."
แล้วมันในร่างคุณครู ก็ออกวิ่งตาม คุณครูชาญชัยทันที
น้อยกำลังเดินมาส่งนักเรียน ที่ห้องประชุม เป็นจังหวะเดียวที่ครูชาญชัยวิ่งเข้ามา จะเข้าไปวงกลมแต่
เขากลับเข้าไปไม่ได้ คุณครูชาญชัย ตระโกนออกมาให้คุณครูในวงกลม ออกมาลบวงกลมออก ก่อน
ที่คุณครูหนึ่งในวงกลมจะเข้าไปลบ ลุงดำยามรักษาการ สังเกตความผิดปกติอย่างหนึ่งจึงร้องถาม
"ครูชาญชัย...ตอนแรกคุณผูกสายสิญจน์อยู่ที่ข้อมือข้างขวา แล้วตอนนี้...มันอยู่ไหนครับ???.."
คุณครูชาญชัยยืนนิ่ง สายตาเปลี่ยนเป็นโกรธ ดั่งกับสายตาของฆาตกรโรคจิต สบถออกมา
"เป็นแค่ยาม!!!...ดันมาช่างสังเกตอะไรตอนนี้วะ!!!!...."
"มันไม่ใช่ผม...แล้วมันก็ไม่ใช่คนด้วย!!!!..."
เสียงของครูชาญชัยตัวจริงดังขึ้น เสื้อสีขาวมีเลือดจำนวนมากเปรอะเปื้อน บนศีรษะ ยังมีโลหิตไหลอยู่
เพราะระหว่างที่เขากำลังวิ่งหนี เขาถูกไม้ฟาดจากด้านหลังจนล้มกลิ้ง แล้วปีศาจตนนั้นก็แปลงร่างเป็น
เขาเพื่อเข้าในวงล้อมเวทย์ มันหันหน้ามองครูชาญชัย ด้วยสายตาอำมหิต ตวาดกลับไป
"ยังอุตส่าห์ กลับมาหาที่ตายจนได้ ไอ้กระจอก...งั้นแกก็ตายต่อหน้าพวกมันทุกคน ก็แล้วกัน...."
ร่างของครูที่ถูกเข้าสิงพุ่งเข้าหา กางมือออก หมายตระปบที่คอของครูชาญชัย เพื่อบีบให้ตายคามือ
ก่อนถึงร่าง น้อยสาดข้าวสารลงอาคม ถูกใบหน้าอย่างเต็มที่ ข้าวสารที่เกาะบนใบหน้า กลายเป็นเหมือน
ถ่านไฟสีแดงส้ม ด้วยความร้อน คุณครูล้มหงายดิ้นรนอย่างเจ็บปวด ควันจากความร้อน พวยพุ่งออกมา
ชักอยู่สักประเดี๊ยว!! ก็หมดสติ......วิญญาณร้ายได้หนีไปได้อีกหน แต่ครูหนุ่มเคราะห์ร้าย ปรากฎ
รอยแผลที่ใบหน้า เป็นรูปเม็ดข้าวสารเต็มไปหมด น้อยนั้น ด้วยความตื่นตกใจ จึงใช้คาถาข้าวสารเสก
ขั้นสูงสุด มันทำให้เกิดผลข้างเคียง ถ้าคนโดนเข้าสิง ถูกข้าวสารอาคมนี้ จะเป็นรอยไหม้ ส่วนนักเรียน
ในห้อง 3/3 นั้น น้อยใช้พลังเพียง 1 ใน 3 เท่านั้น เพื่อไม่ทำให้เด็กหญิง....เป็นแผลเป็น......
เมื่อทุกคนได้ประจักษ์ ในเวทย์มนต์ของน้อย คุณครูทุกคน รวมทั้งผู้อำนวยการ มั่นใจได้ทันทีว่าน้อย
จะสามารถจัดการ สิ่งชั่วร้าย ที่มาทำลายความสงบของโรงเรียนได้ เด็กหญิงต่างกอดกันร้องไห้อย่าง
เสียขวัญ คุณครูสตรีเข้ามาปลอบโยน แล้วสิ่งที่น้อยเป็นกังวล ก็ปรากฎต่อหน้าทุกคน คือ....นักเรียน
ที่ถูกสะกด ถูกวิญญาณร้าย เรียกกลับมาทั้งหมด นักเรียนหญิง ยืนล้อมห้องประชุมไว้ สายตาที่มองมา
มีแต่ความว่างเปล่า แต่ในมือของเด็กนักเรียนเหล่านั้น มีอาวุธครบมือ ทั้งมีด ทั้งไม้ ทั้งเหล็ก เด็กหญิง
คนหนึ่งที่ถูกสะกด กล่าวออกมาอย่างเรียบเฉย...
"ข้าขอวิญญาณของนังเด็กพวกนี้...แค่ 100 คน แล้วข้าก็จะไป...ไม่อย่างนั้น
ข้าจะเอาชีวิตของนักเรียนที่อยู่นอกวงทั้งหมด แกตกลงไหม...ไอ้หนู
100 คน แลกกับ เด็ก 500 กว่าชีวิต...คิดยังไง...ก็คุ้มใช่ไหม เหอๆๆๆๆ....."
น้อย กวาดตามองไปยัง เด็กนักเรียนที่ล้อม อย่างหนาแน่น ข้าวสารลงอาคมนั้นไม่พอที่จะช่วยเด็กหญิง
เหล่านี้ ปีศาจร้ายเหมือนรู้ความคิดของ น้อย มันยิ้มมุมปากก่อนเอ่ยออกมา
"งั้นข้าจะแสดงให้ดูว่า ข้าจะฆ่าเด็กพวกนี้...ได้ยังไง เหอๆๆๆ..."
แล้วนักเรียนหญิงที่ถือมีด 5 คน เอาปลายแหลมมาจ่อที่ข้างคอเหมือนเตรียมจะแทงลงไป น้อยตะโกน
ร้องห้าม แล้วถามปีศาจร้ายกลับไป
"ลุงต้องการให้ผมทำอะไร..."
เด็กหญิงหัวเราะออกมา ก่อนจะเอ่ยออกมา
"แกต้อง โยนถุงย่ามของแกมาข้างนอก แค่นี้..ทุกคนก็จะปลอดภัย...เหอๆๆๆ..."
น้อยถอนลมหายใจ ก่อนจะโยนถุงย่ามที่เขาสะพาย ออกไปนอกวงล้อมเวทย์มนต์ เด็กหญิงมองย่าม
ใบนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า นักเรียนหญิงคนหนึ่ง นำน้ำมันรอนสัน ฉีดรดจนถุงย่าม จนเปียกชุ่มไปหมด
เด็กหญิงอีกคน ก็จุดไม้ขีดขึ้น แล้วโยนใส่ถุงย่าม ไฟลุกพรึบ!!...จนไหม้ถุงย่าม เด็กหญิงหัวเราะอย่าง
บ้าคลั่ง น้อยค่อยๆ หันไปกระซิบ ณีรนุช ที่ยืนข้างน้อย
"พี่สาวคนนี้ คือพี่วรรณหรือเปล่า???..."
"ไม่ใช่จะ!!!..คนนี้ชื่อแก้วใส...แต่ก็อยู่ห้อง 2/3 เหมือนกัน..."
น้อยถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะนึกได้ น้อยสอบถามเธออีกครั้ง
"พี่สาวมีรูปถ่ายหรืออะไรก็ได้ ผมจะได้จำหน้าของพี่วรรณ เวลา ลงมือจะได้ไม่ผิดตัว"
ณีรนุชนึกเพียงครู่ ก่อนยกโทรศัพท์สมาร์ทโฟนขึ้นมาดู แล้วเธอก็นำมาให้น้อยดูรูปถ่ายในโทรศัพท์
น้อยดูแล้วจดจำ แล้วเสียงหัวเราะดังของของปีศาจ ก็ดังขึ้น เป็นเสียงหัวเราะที่แฝงด้วยความสะใจ
"เหอๆๆๆ....ไอ้เด็กโง่... แล้วแกก็จะได้รู้.......คำว่า...ไม่มีสัจจะในหมู่โจร....มันหมายถึงอะไร
โดยเฉพาะ...ใครที่มันตั้งตัว...เป็นศัตรูกับข้า...ไอ้...โง่....."