วันนี้อ่านในเวปผู้จัดการมาค่ะ
งานรำวงเริ่มแล้ว...และ และ...
แอร๊ยยย หลังจากนั้น อิชั้นไม่อยากจิคิดต่อ

ทำไมอิชั้นนั่งอ่านไปก็ยิ้มไป จิ้นถึงสิ่งที่ยังไม่เกิด และกำลังจะเกิด....

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตกตอนค่ำ ตะเกียงเจ้าพายุถูกจุดขึ้นสว่างจ้าขึ้น 4-5 ดวง พึ่บ พึ่บ พึ่บ เสียงเฮฮา เพลงรำโทนยังดังต่อ โดยมียายเมี้ยน แมว และตาแกละ ช่วยเชียร์รำวง
       หยวกกล้วยปักดอกไม้บนโต๊ะกลางตัวสูง กลางประรำกำลังถูกหยิบจัดไปมา
       อังศุมาลินกับแม่วัน ที่แต่งตัวสีสดใส กำลังช่วยกัน หยิบจัดดอกไม้ที่ปักรอบหยวกกล้วย
       สาวๆ รวมทั้งยายเมี้ยน แม่วัน แต่งตัวสดใส ทัดดอกไม้ ดูเหมือนว่าทุกคนต่างพยายามทำให้ดูเป็นงานฉลองมากๆ
       อังศุมาลินดูสวยสดแปลกตา ทัดดอกไม้ข้างหู แต่สายตากลับหวาดๆ มองระแวงไปโดยรอบ กำนันนุ่มยืนนิ่ง ถือตะพด คุมเชิงมุมหนึ่ง
       
       ทันใดนั้นมีตำรวจสันติบาล และทหารญี่ปุ่น พากันกรูพรวดเข้ามา และกระจายล้อมไว้โดยรอบ
       สารวัตรองอาจ ฮิชิดะ และทหารเยอรมัน ก้าวโผล่เข้ามา
       “ทำอะไรกัน” สารวัตรองอาจถามขึ้น
       “มีอะไรครับสารวัตร เดี๋ยวกำลังจะมีรำโทนครับ” กำนันบอก
       ฮิชิดะ และทหารเยอรมัน มีสีหน้างงๆ
       “อา ได้เจอกำนันก็ดี กำนันเห็นอะไรแปลกๆ แถวนี้บ้างไหม” สารวัตรถาม
       กำนันย้อนถามกลับ “อะไรละครับสารวัตร”
       ทหารเยอรมันกวาดตามองรอบๆ อังศุมาลินสังเกตนิ่ง
       สารวัตรองอาจถามอีก “มีคนแปลกปลอม หรือมีใครแปลกหน้ามามั่วสุมบ้างหรือเปล่า”
       “ใครจะเข้ามาละครับ มันก็มีแต่คนแถวนี้ทั้งนั้น” กำนันว่า
       “แล้วแถวนี้มีกระต๊อบเล็กๆ ที่มีผู้ชายแก่ๆ ผอมๆ สองคนอยู่ไหม” สารวัตรองอาจถาม
       “มีสิสารวัตร”
       สารวัตรหันขวับ กำนันพูดต่อ
       “แต่สารวัตรจะหาใครละ แถบนี้มันก็มีทั้งนั้นละคนแก่ กะกระต๊อบน่ะ”
       ทหารเยอรมันรีบมากระซิบบอกกับฮิชิดะบางอย่าง ฮิชิดะเดินมาพูดบางเบาๆ กับสารวัตรองอาจ อังศุมาลินมองไม่วางตา
       “ฝรั่งคนนี้บอกว่า มีพวกใต้ดินมาสุมหัวกันอยู่ คอยช่วยพวกเชลยฝรั่ง โดยวิธีเอาใส่โลงศพ หลบออกไปนอกเมือง” สารวัตรบอก
       “มั่วสุมใต้ดิน แล้วใส่โลงศพด้วยเหรอครับ เอ…” กำนันพูดขึ้น
       “เขายืนยันว่า จำต้นฝรั่งนี่ได้” สารวัตรยืนยัน
       อังศุมาลินพยายามข่มใจนิ่ง
       “แล้วฝรั่งแต่ละต้นมันต่างกันหรือครับ” กำนันว่าอีก
       “กำนันพูดแก้เหมือนรู้เรื่องดีเชียวนะ” สารวัตรองอาจว่า
       “เปล่าสารวัตร ผมก็ว่าตามเนื้อผ้า แต่ถ้าตรงนี้คงไม่ใช่หรอก เพราะนี่เรากำลังจะรำโทนกัน”
       ฮิชิดะมองจ้องหน้ากำนัน เขม็ง มีทีท่าไม่สบอารมณ์นัก
       ฮิชิดะสั่งการ “ค้นให้ทั่ว”
       ทหารญี่ปุ่นร้อง “ไฮ้”
       จากนั้นทหารญี่ปุ่นแยกย้าย ค้นรอบ ฮิชิดะ และทหารเยอรมันเดินมองจ้องหน้าชายชาวบ้านแต่ละคนรอบกำนันนุ่มมองนิ่ง อังศุมาลินเครียด
       เสียงโกโบริดังขึ้น “มีเรื่องอะไรกันหรือ”
       ทุกคนหันไปทางเสียง บนคันดินสูง โกโบริยืนเด่นอยู่
       อังศุมาลินมองไปที่โกโบริ ดีใจ อุ่นใจ ใจชื้นขึ้นมา โกโบริมองมา เลิกคิ้วสูงเล็กน้อย แปลกตาในตัวอังศุมาลิน ที่แต่งตัวสวยสดใส ทัดดอกไม้ที่หู แถมในมือ ก็ยังถือดอกไม้อยู่
       ทั้งสองคนสบตากัน ท่ามกลางแสงไฟตะเกียงนวลกระจ่าง พอดีกำนันรีบเร่งให้วงเล่นเพลงโดยบังเอิญ ยายเมี้ยน ตาแกละ แมวช่วยกันร้อง แต่ตรงกับความรู้สึก
       ตาแกละร้องนำหมู่มวล
       “ตามองตา สายตาก็จ้องมองกัน รู้สึกเสียวซ่าน..หัวใจ จะว่ารักฉันก็ไม่รัก หลงฉันก็ไม่หลง ฉันยังอดโค้ง..เธอไม่ได้ เธอช่างงามวิไล เธอช่างงามวิไล เหมือนดอกไม้ ที่เธอถือมา"
       
       ทุกคนทำตัวรื่นเริงในบรรยากาศอึมครึมอึดอัด

ปล. อิชั้นหมายถึงโกโบริออกมารำวงนะคะ อย่าคิดลึก

ปล. 2 คุณคานคะ ณ จุดนี้ต้องข้ามอิชั้นไปก่อนนะคะ
        วงรำวงแค่วงเดียว โกโบริแค่คนเดียว ของมีน้อย ต้องใช้สอยอย่างประหยัดค่ะ แบ่งไม่ได้