คู่กรรม - ไหว....ไหมคะ

กระทู้สนทนา

อิชั้นไหวเสมอค่ะ
แต่ๆๆๆๆ พอได้อ่านเรื่องย่อนี้แล้ว
อิชั้น นอนไม่หลับบบบบบบ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้  แสงจันทร์สลัวส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน อังศุมาลินกราบพระเสร็จแล้ว ค่อยๆ ทิ้งตัวลงนอนเบาๆ ช้าๆ ฉากกั้นในห้องถูกยกออกไป และอังศุมาลินปูที่นอนเพิ่มร่วมมุ้งกับโกโบริ

       แต่ตัวโกโบริอยู่นอกที่นอนเหมือนเดิม คือมีแค่หมอนหนุน มีผ้าห่มให้
       อังศุมาลินดึงผ้าขึ้นมาห่มคลุมตัวแน่นหนาก่อนจะหันไปมองด้านข้างๆ ช้าๆ
       อังศุมาลินหันจ้องมองมา เห็นโกโบรินอนตะแคงหลับนิ่ง อังศุมาลินหันหน้ากลับมานอนปกติ แล้วค่อยๆ ปิดตาลง

       เวลาผ่านไป มองจากมุมสูงลอดสอดส่องเข้าไปในมุ้ง เห็นอิริยาบถต่างๆ ของอังศุมาลินที่นอนบนที่นอน แต่โกโบริอยู่บนพื้นเรือน สองคนนอนชิดคนละฟากของมุ้งอยู่ในท่านั้น กระทั่งแสงเปลี่ยนมาเป็นรุ่งสาง
       อังศุมาลินนอนนิ่งใต้ผ้าห่มเหยียดตัวตรง โกโบรินอนตะแคงแล้วพลิกหงายตัวมา
       อีกจังหวะอังศุมาลินที่นอนนิ่งใต้ผ้าห่มตัวตรง พลางขยับเอียงหัวเล็กน้อย โกโบริตะแคงหันหน้ามาหาอังศุมาลิน
       อังศุมาลินนอนนิ่งใต้ผ้าห่มเหยียดตัวตรง โกโบริหงายตัวแล้วดิ้นกระตุกเบาๆ เหมือนฝันร้าย แล้วหันตะแคงหันหน้ากลับหาอังศุมาลิน มือไม้ป่ายเข้าไปใกล้ตัวอังศุมาลิน
       อังศุมาลินขยับตัวใต้ผ้าห่ม ตะแคงหันหลังให้โกโบริ โกโบริกลิ้งตัวมือไม้ป่ายเข้าไปใกล้อังศุมาลินเข้าไปอีก
       อังศุมาลิขยับตะแคงกลับข้างหันหน้ามาทางโกโบริ โกโบริพลิกขยับตัวหันหลังให้ ทั้งอังศุมาลิและโกโบริ ต่างขยับ พลิก หงาย ตัว กันอยู่ครู่หนึ่ง แล้วขยับคนละที กลายเป็นพลิกตะแคงหันหน้าจนหัวมาชิดหากัน

       รุ่งเช้าโกโบริขยับพลิกตัวหงาย รู้สึกตัวตื่น ลืมตามา ตกใจเห็นมุ้ง เห็นตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อ แล้วหันมาเจออังศุมาลินยิ่งสะดุ้ง
       อังศุมาลินยังนอนตะแคงหลับตาพริ้มใต้ผ้าห่ม
       โกโบริเลยตะแคงตัวมามองยิ้มๆ ก่อนคัดจมูกจนจะจาม รีบยกมือปิดจาม มีเสียงลอดออกมา อังศุมาลินรู้สึกตัว ลืมตามาเห็นหน้าโกโบริตรงหน้า ก็ตกใจ พลิกตัวลุกนั่งพรวดขึ้นทันที
       “ขอโทษ ผมไม่ตั้งใจทำให้คุณตื่น”
       ไวเท่าความคิดอังศุมาลินรีบสำรวจตัวเองว่าปกติดีใช่ไหม
       “เมื่อวานแค่อาบน้ำแล้วว่าจะพักสายตาเดี๋ยวค่อยลุกกลับอู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าหลับไปได้ยังไงตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวเมื่อกี้เอง”
       อังศุมาลินรวบจัดผมเผ้าให้เข้าที่ หน้าแดงระเรื่อนิดๆ จากนั้นอังศุมาลินรีบรวบผ้าห่มมาพับ แล้ววางไว้ที่ปลายฟูกจะลุกรวบมุ้งอย่างปกติที่เคย แต่โกโบริกลับขยับตัวมานอนบนที่นอนแทน เลยชะงัก
       “เดี๋ยวผมจะเก็บให้ กรุณาให้ผมนอนอีกสักครู่ได้ไหม ได้นอนที่นอนนิ่มๆ แบบนี้ มันดีมากๆ”
       อังศุมาลินนึกสงสาร “เชิญค่ะ..อ้อ แล้วถ้าลุก...ก็ทิ้งไว้อย่างนี้นะคะ ฉันจะมาเก็บเอง แล้วเช้านี้จะรับประทานอะไรคะ”
       “อะไรๆ ผมก็กินได้”
       “กาแฟที่เอามา คนที่นี่ไม่กินกัน”
       “ผมกินได้ แต่ที่อู่...ไม่ค่อยกิน เพราะคนชงไม่อร่อย”
       โกโบริขยับยันตัวด้วยแขนซ้าย อังศุมาลินไว้ตัวผละถอยหนีแล้วลุกขึ้น
       “นี่แขนคุณเป็นยังไงบ้าง”
       “ระบมนิดหน่อย วันสองวันคงหาย เชิญคุณเถอะ ไม่ต้องห่วงผม”
       อังศุมาลินรีบหันเดินไป แอบพึมพำ “ธุระอะไรต้องห่วง”
       โกโบริหลับตาลง

       ในตอนเช้า โกโบริอยู่ในชุดฟอร์มทหารเรียบร้อย สีหน้าสดใสเปี่ยมสุข ก้าวเดินออกมาจากห้อง มองทอดสายตาออกไปรับแสงแดดสีทองที่ส่องเป็นประกายเข้ามา
       อังศุมาลินกำลังกวาดบ้านอยู่ โกโบริที่มองหาอยู่จนเจอพอดี เลยเข้ามายื่นแขนซ้ายไปให้ติดกระดุม
       “เสื้อเบิกมาใหม่นี่หลวมไปหน่อย ส่วนกางเกงก็คับไปนิด” พลางส่ายหัวยิ้มๆ
       อังศุมาลินเดินมาติดกระดุมแขนเสื้อให้โดยดี ไม่ตอบโต้อะไร
       โกโบริถามเสียงเรียบๆ “ตาบัว ตาผลเป็นยังไงบ้าง”
       อังศุมาลินมองหน้า แต่ตอบจริงจัง “ไม่ทราบเลยคะ เงียบหายไปเลย”
       โกโบริยิ้มบางๆ บอกด้วยสุ้มเสียงอ่อนโยน “เมื่อวานผมพบคุณพ่อคุณด้วย…”
       อังศุมาลินเงยหน้ามอง สบตากับโกโบริที่ก้มมองยิ้มๆ มาพอดี
       “แล้วท่านก็ถามผมมาว่า อีกนานไหมจะมีหลานให้ท่าน”
       อังศุมาลินเม้มปาก หน้าแดงระเรื่อ
       “ผมก็เรียนไปว่า ถ้ามี ผมก็ขอให้เป็นผู้ชาย พอถึงเทศกาลผมก็จะแขวนปลาตะเพียนตัวเล็กๆไว้เป็นเครื่องหมาย” โกโบริพูดอย่างเอาจริงเอาจัง “ฮิเดโกะ...หากเป็นไปได้ตอนนี้ ผมอยากให้โลกหยุดหมุน อยากให้เวลาหยุดนิ่ง เพราะ..ผมกำลังมีความสุขเหลือเกิน อย่างน้อยคุณก็แสดงให้ผมเห็นแล้วว่าคุณไว้ใจผม...แค่นี้ก็พอแล้ว”
       อังศุมาลินก้มหน้า ซ่อนความสุขในใจ
       โกโบริพยายามมองหน้า แล้วจับที่คาง ให้อังศุมาลินหันมาสบตา “อังศุมาลิน...รู้ไหม...ผมกลัวเวลาข้างหน้า เวลาที่ผมสังหรณ์ในใจว่าในวันหนึ่ง...คุณก็จะหลุดลอยไปจากผมชั่วชีวิต”
       อังศุมาลินเบือนหน้า จับมือโกโบริออก โกโบริเหลียวมองรอบบ้านๆ ยิ้มออกมาบางๆ
       “ไม่ว่าหลับหรือตื่น ผมจำที่นี่ได้แม่นยำเสมอ บ้านไม้ ยกพื้น มีนอกชาน สวนที่มีต้นไม้สีเขียว ดอกไม้ที่ออกดอกสีสดตลอดปี แล้วก็...คุณ”
       โกโบริก้มมองอังศุมาลิน ยิ้มๆ
       “ผู้หญิงตัวเล็ก...ใจแข็ง และไม่เคยรู้ว่าความรักเป็นอย่างไร”
       อังศุมาลินเสียงแข็ง แหงนมองสบตาสู้ “ไม่จริง”
       “นึกว่าคุณจะไม่ยอมพูดกับผมเสียอีก เอาเป็นว่า...คุณรู้จักความรักละ เพียงแต่ไม่ใช่สำหรับผมเท่านั้นเอง”
       โกโบริขยับแขนที่อังศุมาลินติดเสร็จแล้วเดินไป แต่หยุดหันมา ยิ้มซื่อๆ อังศุมาลินหันหน้าหนี รีบเดินหนีไป