อกอิเมี้ยนฤดีจะแตกๆๆ
คลิกอ่านด่วน



[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้   วงรำโทนเปลี่ยนเพลงไปอีกเพลงแล้ว อังศุมาลินกำลังช่วยแม่วันเก็บถาดรองใบตอง ที่วางขนมของกินที่หมดแล้วซ้อนๆ กัน
      
       พวกชาวบ้าน ตาแกละ เวียนกันมาเอาใจโกโบริ รินบ้าง เปลี่ยนใหม่บ้าง ยกชนบ้าง ป้อนบ้าง กระบอกแล้วกระบอกเล่า โกโบริหน้าเริ่มแดงเรื่อๆ อังศุมาลินถอนใจเบาๆ แม่วันมองตาม
       “อย่างนี้โดนพวกนั้นมอมอ่วมแน่” แม่วันบอก
       “นั่นสิคะ” อังศุมาลินกังวล
       กำนันนุ่มเดินเข้ามาพอดี อังศุมาลินรีบบอกให้ช่วย
       “ลุงกำนันคะ เดี๋ยวโกโบริจะเมาแย่”
       “ไม่เป็นไรหรอก กำลังเข้ากันกะพวกนั้นได้ดีเชียวล่ะ หนูกลับไปก่อนก็ได้”
       อังศุมาลินอิดออด “ก็กำลังว่าจะกลับนี่ละคะ ห่วงก็แต่โกโบริ”
       โกโบริกำลังรำเก้กัง ตามที่ตาแกละ ยายเมี้ยนสอน
       “มามา..นายช่างโกโบริต้องรำวงกะเราก่อน” ตาแกละบอก
       อังศุมาลินมอง ห่วงมากขึ้น แล้วมองหน้ากำนันนุ่มขอความช่วยเหลือ
       กำนันเห็นใจ ยิ้มอย่างใจดี “เอาเถอะ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวทางนี้ลุงดูแลให้ ถ้าเมาก็จะให้คนไปส่ง...แหม แต่ท่าทางจะคอแข็งไม่ใช่เล่นเลย”
       “หนูว่าอย่าให้เขาโดนมอมจนเมาเลย ถ้ายังไงก็ไปส่งที่อู่เลยนะคะ เพราะเห็นว่าต้องไปทำงานต่ออีก”
       “อย่างมากก็เมา จะเป็นไรไป หนูไปเถอะ”
       อังศุมาลินลังเลเล็กน้อยไม่วายหันไปดูโกโบริอีกครั้ง
       ยายเมี้ยน กะแมวรีบหันมา พากันมาดึงอังศุมาลินไป
       “แม่อัง จะไปไหน ไปรำกะนายช่างก่อน”
       ตาแกละดันโกโบริมาหาพอดี สอน “โค้งเลย นายช่าง โค้งเลย เมียเราเอง จะกลัวอะไร”
       แมวทั้งลาก ทั้งจูง ทั้งผลัก จนอังศุมาลิน จนมาอยู่กลางวง “เอาเลยๆ อังศุมาลิน รำกะสามีหน่อย”
       สองคนมาเผชิญกัน เพราะต่างโดนผลักมา ใต้พวงดอกไม้ ที่ห้อยลงมาจากสายที่ถูกผูกโยงระหว่างเสาลงมาเป็นเส้นๆ ระหว่างทั้งสองคน แสงตะเกียงเรืองรอง ส่องเห็นดวงหน้าและแสงตาสวยงาม
       วงรำโทนร้องเพลง “เจ้าช่อมาลี คนดีของพี่ก็มา สวยจริงหนาเวลาค่ำคืน...เอ้า เจ้าช่อมาลี คนดีของพี่ก็มา..สวยจริงหน้าเวลาค่ำคืน…”
       ทั้งสองมองหน้ากัน โกโบริเมา ตาเชื่อม อังศุมาลินหน้าแดง ในที่สุด ปลดมือพวกยายเมี้ยนกะแมวออก
       “ไม่เอา ฉันต้องกลับก่อนล่ะ”
       อังศุมาลินรีบหันเดินหนี ฝ่าหมู่มวลออกมาซึ่งๆ หน้า
       พวกชาวบ้านเฮขำกัน มีคนเอาเหล้าเข้าไปให้โกโบริอีก โกโบริมองตามอังศุมาลินไป แววตาเศร้า รับจอกเหล้าที่คนมาส่งให้
       เสียงเพลงจากวงรำโทนดังขึ้นอีก
       “ดวงจันทร์ไปไหน..ทำไมถึงไม่ส่องแสง จันทร์มาแฝงแสงสว่าง..เมฆน้อยลอยมาบัง แสงสว่างก็หายไป (ซ้ำ) เจ้าช่อมาลี คนดีของพี่ก็มา สวยจริงหนาเวลาค่ำคืน..เอ้า เจ้าช่อมาลี คนดีของพี่ก็มา..สวยจริงหน้าเวลาค่ำคืน ดวงจันทร์ไปไหน..ทำไมถึงไม่ส่องแสง จันทร์มาแฝงแสงสว่าง..เมฆน้อยลอยมาบัง แสงสว่างก็หายไป”
       โกโบริหน้าแดงระเรื่อ ดื่มและมองตามหลังอังศุมาลินที่เดินหายไปในความมืด
       อังศุมาลินเดินจำอ้าวมา ยินเสียงเพลงนั้นแว่วมา
      
       อังศุมาลินที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก้มกราบพระลงบนหมอนเสร็จ เสียงรำโทนเงียบขาดไปมีเสียงคนเฮฮาแว่วผ่านไปเป็นระยะ
       อังศุมาลินมองไปรอบๆ ห้อง ฉากกั้นที่เคยถูกโกโบริเอามาขวางกลางห้อง ตอนคืนส่งตัว ได้ไปอยู่ตรงมุมล้างหน้า ที่มีโต๊ะล้างหน้า มีอ่างน้ำ เหยือกน้ำ และกระจกส่องหน้า แขวนผ้าเช็ดหน้าเช็ดตัว ประโยชน์ใช้สอยคือไว้กั้นแยกจากส่วนนั้นกับที่นอน เหมือนเป็นห้องน้ำ มุมผลัดผ้า มีตู้เสื้อผ้าข้างๆ มีหน้าต่างใกล้ๆ
       ที่นอนแบบญี่ปุ่นที่ใช้นอนแทนเตียง อังศุมาลินเอามาปูแค่ที่เดียวกลางห้อง ที่นอนโกโบริไม่มี ถูกเก็บไปแล้ว เพราะนอนคนเดียว
       อังศุมาลินนั่งเหม่อคิดไปถึงคนที่อยู่ท้ายสวนนิดหนึ่ง ก่อนจะลุกเดินไปที่ตะเกียงดับไฟลง แล้วล้มตัวลงนอน ดึงผ้าห่มคลุมตัวก่อนข่มตาหลับ แต่พลันก็ได้ยินเสียงคนเดินเมาอ้อแอ้แว่วเข้ามาทางหน้าต่าง
       “แม่อัง...แม่อัง” ชาวบ้านคนแรกตะโกน
       เสียงชาวบ้านบอกกันดังขึ้นมาอีก “เฮ้ย ระวังๆ พยุงนายช่างดีๆ เดี๋ยวกลิ้งลงไปหรอก กะไดยิ่งชันๆ”
       อังศุมาลินรีบสะบัดผ้าลุกขึ้น ตรงไปปลดกลอนหน้าต่างแล้วชะโงกหน้าออกไปดู
       อังศุมาลินตะโกนบอกเบาๆ “ค่อยๆหน่อยคะ กำลังจะลงไป”
       ที่ด้านล่าง ชายชาวบ้าน 3 คน แบกร่างโกโบริมานั่งเอนพิงบันได
       “พวกเราเอานายช่างมาส่ง เมาพับไปแล้ว” ชาวบ้านร้องบอก
       โกโบริเมาปลิ้นนั่งคอตกคอพับ แต่ยังพยายามจะลุก แล้วลุกไม่ขึ้น แต่ก็พยายามลุกนั่งๆ อยู่
       “อ้าว..ก็..ทำไมไม่พาไป...”
       อังศุมาลินจะพูดว่าไปที่อู่ แต่ยั้งความคิดไว้ ตัดสินใจเปิดประตูออกไป
      
       อังศุมาลินรีบเปิดประตูห้องออกมา กำลังตรงไปที่ประตูชานเรือน แม่อรเปิดประตูแง้มออกมาดู
       “อะไรน่ะลูก”
       “ไม่มีอะไรหรอกคะแม่”
       “ใครมาล่ะ”
       “โกโบริเมามาค่ะ พวกที่วงรำโทนพามาส่ง แม่นอนเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูจัดการเอง”
      
       โกโบริอยู่ในสภาพเมาคอพับคออ่อน มีชาวบ้านช่วยพยุงปีกซ้ายขวายืนค้ำเกร็งไปมาไม่ให้ล้มกัน และพากันปีนบันไดมาถึงข้างบน หน้าประตูเรือน เสียงบ่นพูดกันไปมา ก่อนจะร้องเรียก
       “อย่างข้าว่ามั้ยละ คอแกแข็ง นี่ซัดไปหลายสิบกระบอกกว่าจะเมา”
       “เออ เยี่ยมจริงนายช่างเรา”
       “แม่อังศุมาลิน แม่อัง”
       โกโบริขึ้นมาบนเรือน ยืนเท้าประตูเรือน ยันตัวเอาไว้ บนขั้นบันไดต่ำลงไป ชาวบ้าน 3 คน ยืนช่วยกันเอามือยัน ไม่ให้โกโบริล้มตกลงไป
       ยินเสียงปลดกลอนประตู พร้อมกับอังศุมาลินเปิดประตูออกมา พลันร่างของโกโบริล้มเอนมาใส่เต็มๆ อังศุมาลินตกใจรีบใช้แขนยันไว้
       “อะไรนี่”
       ชาวบ้าน 2 คน เมาปลิ้น หัวเราะคิกคักชอบอกชอบใจ
       “นายช่างเมาจ้ะ” ชาวบ้านบอก
       “แล้วทำไมกินอะไรกันขนาดนี้”
       “พวกเราเล่นพนันกัน ใครแพ้ ต้องกินให้หมด นายช่างแพ้บ่อยกว่าใคร กำนันให้เอามาส่ง ไปกันเหอะพวกเรา” ชาวบ้านบอก
       “อ้าว แล้วนี่ให้ฉันทำยังไง”
       “นอนสักพัก กินน้ำเย็นๆ สักหน่อย เดี๋ยวก็หาย ไปละนะ”
       อังศุมาลินร้องเรียก “นี่...”
       ชาวบ้านทั้งสอง รีบเดินลงเรือนไป
       “สนุกชิบ..วันนี้ ไม่น่าเลิกเร็วเลยนิ”
      
       อังศุมาลินยืนเก้กัง เพราะโกโบริมาพักพิงตัวเอง กลายเป็นเสาหลักแทนประตู ไม่รู้จะทำยังไง
อังศุมาลินพยายามพาร่างโกโบริที่ตาปิดสนิท หน้าแดงก่ำ ยืนโงนเงนจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่เข้ามาที่นอกชาน
      
       โกโบริคว้าเสานึงไว้ได้ ใช้เป็นหลักยึด แต่แล้วทำท่าจะรูดล้มตัวลง
       “เดี๋ยวค่ะ อย่าเพิ่งนอนตรงนี้” อังศุมาลินรีบดึงให้ยืนขึ้น
       โกโบริเงยมา ส่งเสียงดัง ชูมือสูง “ขอบคุณมาก เป็นการต้อนรับอันแสนอบอุ่น...จงเจริญๆ”
       อังศุมาลินเอ็ด “เงียบๆ หน่อยค่ะ”
       โกโบริเสียงดังขึ้นอีก “สนุกมาก สนุกมากๆๆๆ”
       อังศุมาลินดุ ตีที่ตัวเบาๆ “นี่ อย่าเอ็ดไปสิ”
       โกโบริมองหน้าอังศุมาลิน ยิ้มๆ ร้องเพลงรำวงเฉย “เจ้า-ช่อ-มา-ลี คนดีของพี่..ก็มา..สวยจริงหนา..เวลาค่ำคืน”
       อังศุมาลินจุ๊ปาก ชู่ววว..
       โกโบริร้องดังขึ้น เอื้อมมือขึ้นฟ้า “ดวงจันทร์ไปไหน..ทำไมถึงไม่ส่องแสง...”
       อังศุมาลินชักฉุนพูดญี่ปุ่นออกไป “เงียบๆ อย่าส่งเสียงดัง”
       โกโบริอ้อแอ้ๆ เมาหนัก “ใครทำเสียงดัง” เหมือนได้สติขึ้นมา พยายามตั้งตัวให้ตรง เบิกตากว้าง “นี่เวลาเท่าไร”
       อังศุมาลินบอก “ดึกมากแล้ว แต่คุณต้องไปนั่งโน่น”
       อังศุมาลิน พยายามพยุงกึ่งลากโกโบริเข้ามานั่งที่ยกพื้น
       “นั่งอยู่นี่นะ จะไปปิดประตู”
       อังศุมาลินปิดล็อกประตูเสร็จ หันกลับมา
       เห็นโกโบรินอนแผ่หลาเหยียดยาว แขนขาเปะปะ พึมพำ “น้ำเปล่า..ขอน้ำเปล่า”
       ขันน้ำเปล่าถูกจ่อลงให้ตรงเข้าปาก อังศุมาลินประคองศีรษะโกโบริขึ้นดื่มน้ำ
       “ดีๆ เดี๋ยวจะหกหมด”
       โกโบริดื่มน้ำเกลี้ยงขัน แล้วฟุบราบกับพื้นต่อ อังศุมาลินมองอย่างอ่อนใจ
      
       กระดุมเสื้อโกโบริถูกปลดลงทีละเม็ดจนเกือบครึ่ง เผยให้เห็นแผ่นอกหนา แดงเรื่อ เหงื่อซึมทั่ว ของโกโบริที่ยังไม่ได้สติ
       โกโบริพึมพำเบาๆ ในลำคอ “ฮิเดโกะ”
       อังศุมาลินหยิบผ้าชุบน้ำในขันข้างๆ มาลูบเช็ดทั่วหน้า ทั่วตัวโกโบริขยับตัวเล็กน้อย
       “เป็นยังไงบ้างคะ หายดีหรือยัง”
       โกโบริถาม “คุณ-เป็นใคร”
       ระหว่างนั้นยุงเริ่มมาบินตอมทั่วหน้าทั่วตัวโกโบริ ส่งเสียงวี้ๆๆ อังศุมาลินใช้มือตบเปี๊ยะ และผ้าเหวี่ยงปัดไปมา
       “คุณลุกขึ้นไหวไหม”
       โกโบรินิ่ง ไม่มีเสียงตอบกลับ
       อังศุมาลินถอนใจแรง ตัดสินใจดึงชุด ช้อนตัวโกโบริขึ้น
       “ลุก ไปเร็ว ไปนอนในห้อง ยุงจะได้ไม่กัด”
       อังศุมาลินออกแรงเต็มที่ กว่าจะดึงโกโบริขึ้นมาได้ ก็ทุลักทุเลเอาการ โกโบริจะล้มพังพาบไปอีกอังศุมาลิน โมโหหยิกบิดต้นแขนโกโบริเข้าเต็มแรง
       “ลุกสิ”
      
       ในที่สุดร่างโกโบริถูกทิ้งฟุบลงบนฟูกเบาะในห้องนอน
       อังศุมาลินมองอย่างเหน็ดเหนื่อย เหงื่อกาฬแตกทั่วตัว หอบเหนื่อย
       “เอ้า นอน”
       โกโบริบ่นงึมงำในคอไปมา เหวี่ยงไม้เหวี่ยงมือปัดดึงเสื้อตัวเองวุ่นวาย อังศุมาลินปาดเหงื่อ ถอนใจ
       “ร้อนละซิ มา เดี๋ยวฉันจะถอดเสื้อออกให้”
       อังศุมาลินนั่งลงไปโน้มดึงเสื้อออกจากตัวโกโบริอย่างยากลำบาก โกโบริพยายามลืมตาที่หรี่ปรือฉ่ำเยิ้มมองมา
       “หือ...”
       “อยู่เฉยๆ หลับได้แล้ว”
       “ฮิเดโกะ…” โกโบริเรียกอีก
       “คุณเมามาก หลับซะ”
       โกโบริมองๆ แล้วถาม “ที่ไหน”
       “ช่างเถอะ คุณนอนได้แล้ว”
       โกโบริลูบๆ คลำๆ ฟูก “ที่นอนนี่”
       อังศุมาลินโน้มไปใกล้เพื่อดึงแขนเสื้อให้ออกเป็นส่วนสุดท้าย โกโบริจ้องมองหน้าอังศุมาลิน
       “ฮิเดโกะ”
       “คุณนอนนี่ละ เดี๋ยวฉันออกไปปูของฉันใหม่”
       “ทำไม”
       โกโบริคว้าดึงตัวอังศุมาลินเข้ามาเต็มแรง อังศุมาลินปลิวถลาล้มลงแนบซบชิดแผ่นอกโกโบริ
       โกโบริถามอย่างดุเดือด “ทำไม ผมเลวนักหรือ คุณถึงไม่รักผม เพราะอะไร”
       อังศุมาลินตกใจ “โกโบริ”
       อังศุมาลินพยายามดันตัวออกสุดแรง แต่โกโบริกอดรัดรั้งไว้เต็มที่ แล้วถามอีกด้วยน้ำเสียงขมขื่น
       “บอกมาซิ ผมเลวตรงไหน บอกผมมา”
       “ปล่อย..บอกให้ปล่อยนะ” อังศุมาลินเสียงดังขึ้น
       “ในสายตาคุณ ยังไงยังไง..ผมก็ไม่มีทางเป็นคนดีขึ้นมา มันคงไม่แปลกอะไรถ้าผมจะเลวอย่างนั้นจริงๆ เสียที”
       “กรุณาเถอะค่ะ..ปล่อยดิฉัน”
       “คุณไม่เคยกรุณาผมเลย ไม่เคยแม้แต่จะพูดจาดีๆ ให้ผมชื่นใจบ้างสักนิด” โกโบริพรั่งพรูความรู้สึก
       “วันหลังเถอะคะ วันหลังเราค่อยพูดดีๆ กันใหม่ คุณกำลังเมามาก นอนเถอะคะ..ปล่อยฉันเถอะ”
       โกโบริพลิกตัว ให้อังศุมาลินอยู่ล่าง แล้วประทับริมฝีปากลงบนซอกแก้มอังศุมาลินอย่างร้อนแรง อังศุมาลินพยายามดิ้นๆๆ แต่ไม่พ้น และไม่มีทางสู้แรง จึงตัดสินใจกัดเข้าที่หัวไหล่โกโบริอย่างแรง
       โกโบริสะดุ้ง อารมณ์เดือดดาลพลุ่งพล่าน
       “คุณแต่งงานกับผมแล้ว คุณไม่มีทางหนีผมไปได้อีกแล้ว”
       อังศุมาลินดิ้นสู้สุดฤทธิ์ กลับถูกโกโบริกระชากรั้งเหนี่ยวไว้อย่างบ้าคลั่งรุนแรง จนต่างกลิ้งพลิกไปมา
       อังศุมาลินทุบ ถีบ จิกตีโกโบริ
       โกโบริรวบมือทั้งสองข้างของอังศุมาลินไว้ได้ กดแน่นขึงพืดทับไว้กับฟูกนอน แล้วก้มลงมาจะจูบ
       อังศุมาลินหันหน้าหลบ โกโบริก็จูบไล่ไปตามแก้ม ผม และหู
       อังศุมาลินหมดหนทางสู้ จึงขย้ำกัดลงไปที่เดิมอีกครั้ง เลือดค่อยๆ ไหลซึมออกมา แต่อังศุมาลินกลับกัดแน่นไม่ยอมปล่อย
      
       โกโบริทำหน้ายอมรับความเจ็บปวด แต่กอดทับร่างอังศุมาลินไว้
แน่น ไม่ยอมปล่อย

http://www.manager.co.th/Drama/ViewNews.aspx?NewsID=9560000026165&Page=4

ติดตาม "คู่กรรม" ตอนที่ 16 เวลา 17.00 น.


กรี๊ดดดดด

เสียสติไปแล้วจ้าาา   

ใครใคร่สิงเสา สิงฝา หมุดที่นอน นั่งอยู่บนขื่อ  แอบอยู่ตามสุมทุมพุ่มไม้ ก็ตามสบายเลยจ้าา


แต่ระวังฝาบ้าน พื้นไม้ บนเรือนจะหักเอานะ 5555

เพราะ พ่อโกกับแม่อัง ออกจะรักกันรุนแรงเกิ๊นนนนน