คือกว่าจะมีอังน้อย โกจูเนียร์เนี้ยะ
ครั้งเดียวจริงๆอะ
ตอนแรกก็อ่านจากหลายคนว่าไม่ช่ายยยยยย หลายหนแน่ๆ (คอนิยายบอกเอง)
แต่วันนี้ อ่านเรื่องย่อเมเนเจอร์
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ ท้องฟ้ายามรุ่งสางยังดูขะมุกขมัว ดวงตะวันสีชมพูเพิ่งแย้มแสงแรกของวัน โกโบริและอังศุมาลินยังนอนเคียงคู่กันอยู่ที่เดิมท่าเดิม อังศุมาลินเริ่มขยับตัวตามความเคยชิน
อังศุมาลินพยามพลิกเหยียดตัว แต่ปรากฏว่าตัวไปติดโกโบริที่นอนงอตัวเหยียดแขนอยู่ข้างๆ เลยรู้สึกลืมตาตื่น พอได้สติจึงหันไปเห็นว่าโกโบรินอนหลับพริ้มอยู่ข้างๆ ตกใจรีบลุกขึ้นนั่ง รวบผมให้เข้าที่
อังศุมาลินค่อยๆ ชำเลืองมองโกโบริที่ยังนอนนิ่ง เห็นนอนหัวหมิ่นหมอน เลยค่อยๆ ขยับไปเอื้อมจับหมอนให้หนุนเข้าที่ โกโบริที่พลิกตัวพอดีรู้สึกตัว
“หือ” โกโบริลืมตาตื่นขึ้น ทันที “เช้าแล้วหรือ”
อังศุมาลินสะดุ้ง เงียบไม่ตอบ
โกโบริผงกหัวขึ้นมองหน้าต่าง “ยังมืดอยู่เลย..คุณจะรีบลุกไปไหน”
อังศุมาลินพูดเบา โดยไม่มองหน้า “ไปหุงข้าวค่ะ”
โกโบริงอแงไม่ให้ไป “หุงทำไมแต่เช้า”
“ก็ใส่บาตร แล้วก็...กิน” อังศุมาลินพูดแกมขันปนล้อ “ตอนเช้าคนก็ต้องกินข้าวสิคะ”
“ก็ผมยังไม่กินก็ได้”
โกโบริพยายามรั้งตัวอังศุมาลินไว้ แต่อังศุมาลินยันแขนกับฟูกไว้ได้ก่อน
“แต่คนอื่นเขาต้องกินนี่คะ”
“ก็ช่างคนอื่นเขาปะไร”
ว่าแล้วโกโบริก็รวบแขนตัวจนอังศุมาลินล้มลงมา
“คุยกันก่อนเถอะ ผมกับคุณยังไม่เคยคุยกัน...ดีๆ เลยสักที เผื่อวันข้างหน้าผมต้องไปรบ แล้วนอนเห็นฟ้ารุ่งสางแบบตอนนี้ ผมจะได้คิดถึงวันนี้ วันที่มีคุณนอนหนุนแขนอยู่ใกล้ๆ”
“ข้อนี้ไม่มีในสัญญานี่คะ”
“ไม่มีก็เพิ่มเข้าไป”
“คุณ..งั้นห้ามเพิ่มอย่างอื่นเข้าไปอีกเด็ดขาด ตกลงไหมคะ”
“หา...แต่มันก็อยู่ในใจความเดียวกันที่ว่า คุณจะให้ความสุขกับผมเหมือนกันนี่”
ว่าพลางโกโบริหลับตาพริ้มต่อ อังศุมาลินถอนใจยาวทอดสายตามองเหม่อไป
เวลาต่อมานกสองตัวบินมาเกาะริมหน้าต่าง แสงสลัวยามรุ่งสางที่นอกหน้าต่าง สาดผ่านม่านมุ้งที่กำลังพลิ้วลมโชยไปมา
อังศุมาลินท่องกวีเบาๆ
“อ้าอรุณแอร่มระเรื่อรุจี ประดุจมะโนภิรมระตี ณ แรกรัก
แสงอรุณวิโรจน์นภาประจักษ์ แฉล้มเฉลาและโศภินักนะฉันใด
หญิงและชายณ ยามระตีอุทัย สว่าง ณ กลางกมลละไมก็ฉันนั้น”
โกโบริถามทั้งที่ยังหลับตา “คุณว่าอะไรนะ ไพเราะดีจริง”
“คำกวีคะ พูดถึงความงามท้องฟ้ายามรุ่งอรุณ เทียบกับ..ความรักของคนเรา”
“เหมือนที่ผมรักคุณใช่ไหม ฮิเดโกะ”
อังศุมาลินไม่ตอบ ซุกหน้านอนนิ่งหลับตาลง
โกโบรินอนตระกองกอดอังศุมาลินหลับตายิ้มพรายสีหน้าเปี่ยมสุขเป็นที่สุด ยินเสียงนกร้องประสานแว่วดังขับกล่อมสองคน
เช้าตรู่ประตูเสื้อผ้าเปิดออก โกโบริเพิ่งล้างหน้าล้างตา มีผ้าเช็ดตัวคล้องคอ ยืนมองนิ่งคิด แล้วพลันคิดอะไรดีๆ ได้ขึ้นมา เสื้อผ้าถูกรื้อค้นไปมา จนได้เสื้อกางเกงมาชุดหนึ่ง โกโบริยิ้มพอใจ
ส่วนที่ท่าน้ำหน้าบ้าน แม่อร ยายศร และอังศุมาลิน ใส่บาตรกันอยู่ อังศุมาลินตักข้าวใส่บาตร หน้าตาอิ่มเอมเป็นสุขอย่างเห็นได้
ไม่นานนัก อังศุมาลินเปิดประตูเข้ามา ทันทีที่มองเห็นคนในห้อง สีหน้าพลันเปลี่ยนเป็นแปลกใจเล็กน้อย เพราะโกโบริอยู่ในชุดลำลองสากลดูแปลกตาไป กำลังหวีผมเรียบแปล้อยู่หน้ากระจก ก่อนจะหันมายิ้มแป้น
“วันนี้เป็นวันพักของผม คุณเข้ามาพอดี ผมกำลังว่าจะไปบอกคุณ”
“อะ อะไรคะ” อังศุมาลินงวยงง
โกโบริเดินรี่เข้าไปหาอังศุมาลินที่งงๆ อยู่ตรงหน้าประตูห้อง
“คุณช่วยออกไปกับผมหน่อย นะ เปลี่ยนชุดสวยๆ เลย”
“นี่คุณ…” อังศุมาลินฉุน เหมือนถูกมัดมือ
“ตามกติกาไง”
โกโบริว่า พลางดึงแขนอังศุมาลินเข้ามา แล้วดันไปที่ตู้เสื้อผ้า
“แต่…” อังศุมาลินท้วง
“เถอะน่าช่วยตามใจผมหน่อย”
โกโบริมองตามยิ้มจนเยิ้ม
...............
สรุปว่า ไม่มีเหรอ 555555555555555
ฮ่วยยย อุตส่าห์รอฟินสุดๆแล้วนะ อยากให้มีโมเม้นท์สมยอมพร้อมใจด้วยรักบ้างอะไรบ้าง
หรือชั้นต้องกินแห้วกับความฝันที่อยากจะเห็นมันไม่มี
แต่ยังไม่หมดหวังค่ะ หวังต่อเรื่อยๆ ว่าน่าจะมีก๊กต่อๆไป ฮ้าาาาาาา
ตายละ ชั้นกลายเป็นยัยหื่นไปแล้วตั้งแต่ดูพวกนี้เล่นกัน ฟินเกิ๊นน 
เดี๋ยวนี้เมเนเจอร์ลงทีละย่อหน้า บางวันก็นัด9โมง แต่ไปลงอีกทีตอน 18.00 ของอีกวัน ย้ำว่าของอีกวัน 55555
สุดยอดดดด เลี้ยงไข้กันเข้าไป 5555555
ตรูก็เฝ้ากันไปสิ 
[ คู่กรรม ฉ.20 ] เข้ามาหน่อยค่ะ ข้องใจ
ครั้งเดียวจริงๆอะ
ตอนแรกก็อ่านจากหลายคนว่าไม่ช่ายยยยยย หลายหนแน่ๆ (คอนิยายบอกเอง)
แต่วันนี้ อ่านเรื่องย่อเมเนเจอร์
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้