เกริ่นนำ..
ต้องขอขอบคุณแฟนคลับ (สวทร) ทุกท่านที่เฝ้ารอ และติดตาม
และต้องขอโทษอย่างมาก ที่ปล่อยให้รอนานไปหน่อย หยุด 3 วัน คิดว่าจะมีเวลาเขียน
แต่ไม่ใช่เลย มีโน่น นั่น นี่ ต้องทำมากมาย พอจะเริ่มเขียน คนที่บ้านก็ชะโงกหน้ามาดูว่าทำอะไร
เราต้องรีบปิดอย่างเร็ว กลัวเขาจะรู้ว่าเราทำอะไรอยู่  (อายนะค่ะ)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ปกติเราเป็นคนเรียบร้อย เหมือนผ้าผับไว้ไม่ได้รีดน่ะ อิอิ

ความเดิมตอนที่แล้ว ยังจำกันได้นะคะ..
เพื่อความฟินต่อเนื่อง สามารถกลับไปรำลึกได้จากกระทู้นี้ค่ะ
http://ppantip.com/topic/30468899


<คู่กรรม ตอน 19.4.2>
อังศุมาลินอยู่ในอ้อมกอดโกโบริ เนิ่นนาน จนเธอเริ่มเป็นวิตกกังวลกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น..ต่อจากนี้
“ปล่อยเถอะค่ะ..ฉันหายใจไม่ออก..” เสียงพูดเบาๆ แต่อีกฝ่ายต้องปฏิบัติตาม

โกโบริ จึงค่อยๆ คลายมือ และเหลือบมองอังศุมาลินอย่างมีเลศนัย แล้วจึงช้อนตัวเธออุ้มขึ้นโดยที่เจ้าตัวไม่ทันได้ตั้งตัว
“งั้น..ถ้านอนบนที่นอนนุ่มๆ คงสบายกว่าใช่มัย..” โกโบริ อุ้มอังศุมาลิน ขึ้นมาไว้แนบอกตน

อังศุมาลิน ทำได้เพียงดิ้นดุ๊ดดิก และทุบที่แขนโกโบริ เพื่อให้เขาปล่อยเธอ แต่ก็ไม่สามารถต้านทานเขาได้
เมื่อวางอังศุมาลินลงบนที่นอนนุ่มผืนกว้างที่ปูไว้อย่างเรียบร้อย แขนทั้ง 2 ข้างของโกโบริ อยู่ในลักษณะค่อมตัวอังศุมาลินอยู่
พลันสบสายตาอังศุมาลินอย่างหวามหวาน

อังศุมาลิน เขินจนทำอะไรไม่ถูก จึงแก้เขินด้วยการผลักที่อกล่ำขาวของโกโบริเบาๆ พร้อมกับยิ้มอย่างอายๆ
โกโบริ เซเสียหลักนิดหน่อยตามแรงผลัก จึงผลิกตัวนอนตะแคงข้างบนหมอนใบเดียวกันกับอังศุมาลิน
มือก็ลูบไล้เส้นผมจากหน้าผากเลื่อนลงมาถึงแก้ม และหยุดไว้ที่ริมฝีปากเนียนนุ่มอวบอิ่มนั้น..

แค่เพียงสัมผัสเบาๆ ของเขา มันทำให้ใจเธอร้อนรุ่ม รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ราวกับจะเป็นไข้..
“ทำไมหน้าคุณแดงจัง..ไม่สบายหรือเปล่า” โกโบริ ถามพร้อมกับใช้หลังมือแตะวัดไข้”
“ตัวก็ไม่ร้อน..” โกโบริถามเอง ตอบเอง..อังศุมาลินเริ่มใจเต้นตุ่มๆ ต่อมๆ

“หรือว่า” โกโบริพูดแล้วยิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์ พร้อมกระซิบที่ข้างหูอังศุมาลินเบาๆ
“คุณตื่นเต้นหรอ..”

อังศุมาลินเขินมากจนต้องเอียงหน้าหนี.. หลับตาปี๋.. มือก็จับดึงผ้าถุงที่อกไว้
โกโบริ จึงจับมือคู่นั้นของอังศุมาลินไว้อีกที เพื่อเป็นการให้กำลังใจเธอ.. “ไม่เป็นไรนะ”

“ฉันรู้สึกเหมือนจะไม่สบาย..” อังศุมาลินพูดกลบเกลื่อน เพื่อจะเอาตัวรอด
“ไม่เป็นไร...เดี๋ยวผมฉีดยาให้” โกโบริพูดหยอกล้อเมีย

“ฉีดยา..ไม่นะคะ..” อังศุมาลินตกใจทำตาโต....ไม่เข้าใจคำพูดโกโบริ
“คุณก็นอนนิ่งๆ อย่าขัดขืนจะได้ไม่เจ็บไง..” โกโบริยั่วเมียไม่เลิก

“ผมสัญญา..จะไม่ทำให้คุณเจ็บ” โกโบริพูดพร้อมประทับจูบที่หน้าผากอังศุมาลิน
อังศุมาลิน กลัวว่าโกโบริจะฉีดยาให้จริงๆ กำลังจะเอ่ยปากต่อรอง..

แต่ก็ไม่ทันโกโบริ..ที่รีบประกบ..ปิดปากเธอไว้ด้วยริมฝีปากอย่างแนบแน่น ดูดดื่ม
เพื่อเป็นการบอกว่า “อย่าสงสัย อย่าถามอะไรอีกเลย.. ฮิเดโกะ”

ไอร้อนจากริมฝีปากเขา..บดผ่านริมฝีปากอันอ่อนนุ่ม ..ของเธอ
“ของหวาน..แม้จะเก็บไว้ดีแค่ไหน มดก็ตอมจนได้..อยู่ดี” โกโบริ..เงยหน้ามากระซิบข้างๆ หูเธอ
อังศุมาลิน เขินจนหน้าแดงกล่ำ..ไม่มีคำพูดตอบโต้แต่อย่างใด..มีแต่หัวใจที่กำลังลุกโชน

โกโบริ พรหมจูบไล้วนไล่ตั้งแต่หน้าผาก เปลือกตา จมูก แก้ม  อย่างไม่ลดละ มือก็เคล้าคลึงระหว่างแก้มกับใบหู
และบรรจงจูบริมฝีปากอวบอิ่ม บดขยี้อย่างดูดดื่ม ราวกับฝูงผึ้งกำลังดูดกินน้ำหวานจากเกสรดอกไม้...ก็ไม่ปาน

จูบของโกโบริ..เป็นดังมนต์สะกดให้อังศุลินจูบตอบ เพราะ ณ เวลานี้ ขณะนี้ สมองเธอไม่รับรู้อะไร เธอรู้สึกเพียงแต่ว่า
สายตาพร่ามัว ตัวชา เบาหวิว เหมือนกับกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ เธอจึงต้องกอดรั้งแผ่นหลัง และไหล่กว้างของโกโบริไว้
เพื่อยึดเหนี่ยวตัวเธอไม่ให้หลุดลอยไปจริงๆ



โกโบริใช้มือข้างหนึ่งยกดันตัวเธอขึ้นมาระดมจูบจนเสียงหายใจ หายคอไม่เป็นจังหวะ มีแต่เสียงฟืดฟาดๆ เป็นระยะๆ  
อีกมือก็สอดประสานกับมือของอังศุมาลิน กุมมือไว้แน่น เพื่อเดินทางไปสู่สวรรค์วิมานฉิมพลีด้วยกัน

บทเพลงแห่งรักที่เขาและเธอร่วมกันบรรเลง เปรียบดั่งการบรรเลงเพลงรัก ที่เป็นบทเพลงหวานซึ้งคลาสสิค ในท่วงทำนองเพลงซากุระ
ที่บรรเลงด้วยซามิเซงในช่วงแรง แต่กลับเร่งจังหวะเร่าร้อน รุนแรง และทวีความดุดันขึ้น ประดุจการตีกลองสะบัดชัยเพื่อโหมโรง..
ประชันกับเสียงฟ้าฝนที่ตกเทกระหน่ำอย่างไม่ลืมหูลืมตา

อังศุมาลิน..หญิงสาวที่ดูภายนอกเหมือนกับเป็นคนแข็งกร้าว ดื้อรั้น แต่ทว่าแท้ที่จริงแล้ว..เธอช่างอ่อนหวาน และแสนอ่อนโยน
เนื่องจากการขาดความรักความอบอุ่นจากผู้เป็นบิดา จึงทำให้เธอต้องปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงภายในไว้
เมื่อเธอได้พบกับคนที่เธอรัก และเขาก็รักเธอมากเและพร้อมที่จะปกป้องดูแลเธอ ..ให้เธอปลอดภัย
จึงไม่ผิดอะไรที่เธอจะรีบไขว่คว้าเอาไว้ เมื่อความรัก ความอบอุ่นใจ ความไว้วางใจ ที่เธอโหยหา
รออยู่ตรงหน้า ..นี้แล้ว

สำหรับโกโบริแล้ว..ของหวานที่เขาลิ้มชิมรสจานนี้..นอกจากความนุ่มนวล หวานหอมแล้ว
เขายังได้สัมผัสกับรสชาดของความหวานมัน เผ็ดร้อน..
ยิ่งกว่าอาหารที่อังศุมาลินเคยทำให้เขากินเสียอีก..







เมื่อคลื่นลมสงบ..พร้อมกับสายฝนที่ค่อยๆ จางลง

อังศุมาลินนอนอยู่ในอ้อมกอดของ โกโบริ..
โกโบริจับคางอังศุมาลินเชยขึ้น ยิ่งทำให้เห็นริมฝีปากอวบอิ่มชมพูคู่นั้น
เขาประทับจูบริมฝีปากอวบอิ่มนั้นอีกครั้ง นานเนิ่นนาน จูบที่หอมหวานรัญจวน
เหมือนกับเป็นการจูบฝังรอย ที่ไม่อาจหาสิ่งใดเทียบ..เปรียบได้
การสัมผัสทุกอณูของลมหายใจ ในทุกตารางนิ้วของกันและกัน
ช่างเป็นความสุขที่หวานชื่นและแสนวิเศษจริงๆ
และการได้ลิ้มรสและรับรู้ถึงรสรักในยามนี้
นับว่าเป็นความสุขที่เขาและเธออยากจะหยุดเวลาไว้เพียงเท่านี้
เวลาแห่งความสุข ในคืนวันที่มีกันและกันตลอดไป..

โกโบริ กระชับกอดอังศุมาลินไว้ด้วยใบหน้าที่ปิติสุข มีคำพูดคำเดียวที่เขาอยากพูดมากที่สุดในตอนนี้..

“あなた　を　愛して　います　
อะนะตะโอ๊ะ ไอชิเตะ อิมัสึ

ผมรักคุณ...อิเดโกะ...”