"คู่กรรม" ปฐมบทตอนนี้
ผู้เขียนจัดให้ตามคำเรียกร้อง และเพื่อแสดงจุดยืนของ สวทร
พิมพ์ไปก็จั๊กจี้หัวใจ..หวังทุกคนคงชอบนะคะ
<คู่กรรม ตอน 19.4.1>
หลังอาหารเย็น โกโบรินั่งทำงานเขียนแบบต่อเรืออยู่ในห้อง ส่วนอังศุมาลินกำลังจะชงกาแฟให้โกโบริอยู่ในครัว
จู่ๆ ฟ้าก็แลบ วาบทั่วท้องฟ้า..ตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องเปรี้ยงดังสนั่นหวั่นไหวยังกะเสียงระเบิด อังศุมาลินร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ..
เสียงร้องอังศุมาลินทำให้โกโบริรีบวิ่งออกมาดู เห็นเธอนั่งขดตัวเอามือปิดหู โกโบริจึงเข้ามากอดปลอบขวัญ
“คุณเป็นอย่างไรบ้าง..ฮิเดโกะ”
อังศุมาลินไม่ตอบอะไร นั่งตัวสั่นงันงก มือก็คว้าจับแขนโกโบริไว้แน่น
“ไม่เป็นไรนะ เข้าบ้านกันเถอะ” โกโบริค่อยๆ ประคองอังศุมาลินจะเข้าบ้าน
ทันใดฟ้าก็คำรามอีกครั้ง ทำให้ทั้งคู่ตกใจยืนกอดกันกลม คราวนี้ทั้งลมทั้งฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ข้าวของกระเด็นกระจัดกระจายตามแรงลม อังศุมาลินซุกหน้าลงที่อกของโกโบริซึ่งเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดของเธอ เพราะเธอรู้ดีว่า “เมื่อมีเขาอยู่ข้างๆ เธอจะปลอดภัยเสมอ”
โกโบริใช้ตัวและมือบังสายฝนให้อังศุมาลิน แต่ไม่อาจต้านทานลมฝนไว้ได้ ทำให้ทั้งคู่ตัวเปียกปอนไปตามๆ กัน
หลังจากหลบฝนเข้าในห้องนอน…
“คุณเปลี่ยนชุดซะ..เดี๋ยวจะไม่สบาย” โกโบริบอกด้วยความห่วงใยพร้อมกับยื่นผ้าถุงกับผ้าขนหนูให้
“คุณก็เหมือนกัน..ค่ะ” อังศุมาลินบอกพร้อมมองโกโบริที่เปียกไปทั้งตัวสภาพไม่ต่างจากตน
อังศุมาลินจะลุกไปหยิบชุดให้โกโบริ..แต่ไม่ทันโกโบริที่คว้ามือเธอไว้
“ไม่เป็นไร..ผมหยิบเองได้ คุณรีบเปลี่ยนผ้าเถอะ”
อังศุมาลินจะเปลี่ยนชุดแต่ไม่เห็นเสื้อจึงรีบถาม “คุณไม่หยิบเสื้อมาด้วยหรอคะ”
“ผมหาไม่เจอ..” โกโบริตอบอย่างเจ้าเล่ห์
เมื่อโกโบริเดินลับตาไป อังศุมาลินจึงเปลี่ยนเป็นผ้านุ่งกระโจมอก และจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อ
พลันสายตาก็เหลือบมองไปเห็นเงาของโกโบริกำลังถอดเสื้อผ้าหลังฉากกั้น
สิ่งที่เธอเห็นมันทำให้ใจเธอวูบวาบและเขินอย่างบอกไม่ถูก จนต้องรีบเบนหน้าหนี
เมื่อโกโบริเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เห็นอังศุมาลินนั่งตัวแข็งอยู่กับที่ ก็ได้แต่อมยิ้ม
“มา..ผมช่วยเช็ดผมให้”พร้อมกับหยิบผ้าขนหนูที่คลุมไหล่ห่มตัวอังศุมาลินมาเช็ดผม
เมื่อไม่มีผ้าคลุม ทำให้อังศุมาลินเผยแผ่นหลังที่ขาวเนียนต่อหน้าโกโบริ
ด้วยความอาย เธอรีบจับชายผ้านุ่งขึ้นมาปิดเนินอกทันใด..โกโบริอดขำไม่ได้
“ฝนตกหนักอย่างนี้ คงไม่หยุดง่าย” โกโบริชวนคุยเพื่อคลายความระแวงของอังศุมาลิน
“จู่ๆ ก็ตกมาอย่างหนัก น่าจะเป็นพายุฤดูร้อน” โกโบริเช็ดผมไปก็คุยไปเรื่อย
“นั่นสิคะ เมื่อเย็นยังไม่มีเค้าฝนสักนิด” อังศุมาลินคุยตอบโต้เพราะเริ่มคลายความกังวลบ้างแล้ว
“ที่อู่จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้” โกโบริพูดเหมือนเพิ่งจะนึกได้
“คุณไม่ไปดูหน่อยหรือคะ”อังศุมาลินถามด้วยความรู้สึกว่าโกโบริน่าจะกลับไปดูที่อู่บ้าง
“บรรยากาศแบบนี้ ใครจะอยากไปทำงานกันล่ะ…” โกโบริกระซิบตอบเบาๆ ข้างหูอังศุมาลิน
อังศุมาลินเขินจนทำตัวไม่ถูก ได้แต่หลับตาและเอียงหน้าหนี..
และแก้เขินด้วยการทำท่าจะลุกขึ้น “ ผมคงแห้งแล้ว..ฉันจะไปเปลี่ยนผ้า..ใส่เสื้อนะค่ะ”
โกโบริรีบคว้าตัวเธอกอดไว้
“จะใส่ทำไม..ยังไงก็ต้องถอดอยู่ดี..” โกโบริพูดเหมือนมีจุดประสงค์บางอย่าง
ด้วยความอาย..อังศุมาลินจึงใช้แขนกระทุ้งไปด้านหลังตรงหน้าท้องโกโบริ
“ โอ้ย..” อังศุมาลินตกใจ รีบหันหลังกลับไป จังหวะเดียวกับโกโบริก็กอดรั้งตัวเธอไว้
ทำให้ทั้งคู่เสียหลักล้มลงในสภาพกึ่งนั่งกึ่งนอน..ไปด้วยกัน
โกโบริมองอังศุมาลินด้วยสายตาปานจะกลืนกินเธอให้ได้
อังศุมาลินเผลอสบตาโกโบริอย่างหวานซึ้งเช่นกัน
โกโบริจึงโน้มตัวเข้ามาใกล้..ใกล้จนได้ยินจังหวะการเต้นของหัวใจอังศุมาลิน..ที่ดูเหมือนจะเต้นแรงและเร็วกว่าปกติมาก
พลันสายตาคู่นั้นก็จดจ้องเหลือบมองลงต่ำ เหมือนเจอสมรภูมิรบ..จุดหมายใหม่
อังศุมาลินนึกขึ้นได้เธอรีบคว้า ดึงผ้าถุงที่ร่นต่ำขึ้นมาบดบังเนินอกขาวนวลของตัวเอง
“ฉันจะไปเปลี่ยนผ้า” อังศุมาลินรีบบอกพร้อมผลักโกโบริออก...
“ผมบอกแล้วไง..ว่าไม่ต้อง ช่วยตามใจผมหน่อยได้ไหม..นะฮิเดโกะ” โกโบริจับแขนอังศุมาลินไว้ทั้งสองมือ และสบตาอย่างอ้อนวอน
“คุณจำวันแรกที่เราเจอกันได้ไหม วันที่คุณว่ายน้ำข้ามไปที่อู่ฝั่งโน่น” โกโบริ ชวนรำลึกความหลัง
“วันนั้น..วันที่ผมพบสาวน้อยตัวเล็กๆ น่ารัก สดใส ลอยคออยู่ในน้ำ ในชุดแบบนี้”
พูดไปมือก็ค่อยๆ ลูบไล้ลงตามท่อนแขนอันเรียวงามของอังศุมาลิน
“คุณทำให้ผมตกหลุมรักคุณทันที...ฮิเดโกะ” โกโบริ ระบายความในใจพร้อมกับกุมมืออังศุมาลินขึ้นมาจูบนิ่งเนิ่นนาน
และกอดเธอไว้อย่างแนบแน่น เพื่อที่จะถ่ายทอดความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ
อังศุมาลินได้แต่อึ้ง..ใจเธอสะท้านหวั่นไหว พูดอะไรไม่ออก ได้แต่คิดว่า..
“ใช่..วันแรกที่เธอเจอโกโบริ..ทหารญี่ปุ่น เด็กหนุ่มหน้าตาสดใส ช่างเล่น ช่างเจรจา ในวันนั้น”
ทำให้เธออดยิ้มไม่ได้เมื่อภาพนั้นสะท้อนขึ้นมาอีกครั้ง
ด้วยแรงแห่งรักที่มีต่อกัน ทำให้เกิดแรงดึงดูดบางอย่างที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้ เธอจึงเผลอกอดตอบโกโบริ
โกโบริก็ยิ่งกอดเธอแน่น เหมือนเป็นการตอกย้ำว่าเขารักเธอมากเพียงใด..
แน่น..จนอังศุมาลินรู้สึกว่า..ตัวเธอแทบจะละลายอยู่ในอ้อมกอดของโกโบริแล้ว..
พักเบรค..โฆษณา ให้หายใจหายคอกันก่อน..สัก 3 วันนะคะ อิอิ
@....คู่กรรม ตอนที่ 19.4.1 ....@ <ปฐมบทความรักเชิงอีโรติก..>
ผู้เขียนจัดให้ตามคำเรียกร้อง และเพื่อแสดงจุดยืนของ สวทร
พิมพ์ไปก็จั๊กจี้หัวใจ..หวังทุกคนคงชอบนะคะ
<คู่กรรม ตอน 19.4.1>
หลังอาหารเย็น โกโบรินั่งทำงานเขียนแบบต่อเรืออยู่ในห้อง ส่วนอังศุมาลินกำลังจะชงกาแฟให้โกโบริอยู่ในครัว
จู่ๆ ฟ้าก็แลบ วาบทั่วท้องฟ้า..ตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องเปรี้ยงดังสนั่นหวั่นไหวยังกะเสียงระเบิด อังศุมาลินร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ..
เสียงร้องอังศุมาลินทำให้โกโบริรีบวิ่งออกมาดู เห็นเธอนั่งขดตัวเอามือปิดหู โกโบริจึงเข้ามากอดปลอบขวัญ
“คุณเป็นอย่างไรบ้าง..ฮิเดโกะ”
อังศุมาลินไม่ตอบอะไร นั่งตัวสั่นงันงก มือก็คว้าจับแขนโกโบริไว้แน่น
“ไม่เป็นไรนะ เข้าบ้านกันเถอะ” โกโบริค่อยๆ ประคองอังศุมาลินจะเข้าบ้าน
ทันใดฟ้าก็คำรามอีกครั้ง ทำให้ทั้งคู่ตกใจยืนกอดกันกลม คราวนี้ทั้งลมทั้งฝนกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ข้าวของกระเด็นกระจัดกระจายตามแรงลม อังศุมาลินซุกหน้าลงที่อกของโกโบริซึ่งเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดของเธอ เพราะเธอรู้ดีว่า “เมื่อมีเขาอยู่ข้างๆ เธอจะปลอดภัยเสมอ”
โกโบริใช้ตัวและมือบังสายฝนให้อังศุมาลิน แต่ไม่อาจต้านทานลมฝนไว้ได้ ทำให้ทั้งคู่ตัวเปียกปอนไปตามๆ กัน
หลังจากหลบฝนเข้าในห้องนอน…
“คุณเปลี่ยนชุดซะ..เดี๋ยวจะไม่สบาย” โกโบริบอกด้วยความห่วงใยพร้อมกับยื่นผ้าถุงกับผ้าขนหนูให้
“คุณก็เหมือนกัน..ค่ะ” อังศุมาลินบอกพร้อมมองโกโบริที่เปียกไปทั้งตัวสภาพไม่ต่างจากตน
อังศุมาลินจะลุกไปหยิบชุดให้โกโบริ..แต่ไม่ทันโกโบริที่คว้ามือเธอไว้
“ไม่เป็นไร..ผมหยิบเองได้ คุณรีบเปลี่ยนผ้าเถอะ”
อังศุมาลินจะเปลี่ยนชุดแต่ไม่เห็นเสื้อจึงรีบถาม “คุณไม่หยิบเสื้อมาด้วยหรอคะ”
“ผมหาไม่เจอ..” โกโบริตอบอย่างเจ้าเล่ห์
เมื่อโกโบริเดินลับตาไป อังศุมาลินจึงเปลี่ยนเป็นผ้านุ่งกระโจมอก และจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อ
พลันสายตาก็เหลือบมองไปเห็นเงาของโกโบริกำลังถอดเสื้อผ้าหลังฉากกั้น
สิ่งที่เธอเห็นมันทำให้ใจเธอวูบวาบและเขินอย่างบอกไม่ถูก จนต้องรีบเบนหน้าหนี
เมื่อโกโบริเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เห็นอังศุมาลินนั่งตัวแข็งอยู่กับที่ ก็ได้แต่อมยิ้ม
“มา..ผมช่วยเช็ดผมให้”พร้อมกับหยิบผ้าขนหนูที่คลุมไหล่ห่มตัวอังศุมาลินมาเช็ดผม
เมื่อไม่มีผ้าคลุม ทำให้อังศุมาลินเผยแผ่นหลังที่ขาวเนียนต่อหน้าโกโบริ
ด้วยความอาย เธอรีบจับชายผ้านุ่งขึ้นมาปิดเนินอกทันใด..โกโบริอดขำไม่ได้
“ฝนตกหนักอย่างนี้ คงไม่หยุดง่าย” โกโบริชวนคุยเพื่อคลายความระแวงของอังศุมาลิน
“จู่ๆ ก็ตกมาอย่างหนัก น่าจะเป็นพายุฤดูร้อน” โกโบริเช็ดผมไปก็คุยไปเรื่อย
“นั่นสิคะ เมื่อเย็นยังไม่มีเค้าฝนสักนิด” อังศุมาลินคุยตอบโต้เพราะเริ่มคลายความกังวลบ้างแล้ว
“ที่อู่จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้” โกโบริพูดเหมือนเพิ่งจะนึกได้
“คุณไม่ไปดูหน่อยหรือคะ”อังศุมาลินถามด้วยความรู้สึกว่าโกโบริน่าจะกลับไปดูที่อู่บ้าง
“บรรยากาศแบบนี้ ใครจะอยากไปทำงานกันล่ะ…” โกโบริกระซิบตอบเบาๆ ข้างหูอังศุมาลิน
อังศุมาลินเขินจนทำตัวไม่ถูก ได้แต่หลับตาและเอียงหน้าหนี..
และแก้เขินด้วยการทำท่าจะลุกขึ้น “ ผมคงแห้งแล้ว..ฉันจะไปเปลี่ยนผ้า..ใส่เสื้อนะค่ะ”
โกโบริรีบคว้าตัวเธอกอดไว้
“จะใส่ทำไม..ยังไงก็ต้องถอดอยู่ดี..” โกโบริพูดเหมือนมีจุดประสงค์บางอย่าง
ด้วยความอาย..อังศุมาลินจึงใช้แขนกระทุ้งไปด้านหลังตรงหน้าท้องโกโบริ
“ โอ้ย..” อังศุมาลินตกใจ รีบหันหลังกลับไป จังหวะเดียวกับโกโบริก็กอดรั้งตัวเธอไว้
ทำให้ทั้งคู่เสียหลักล้มลงในสภาพกึ่งนั่งกึ่งนอน..ไปด้วยกัน
โกโบริมองอังศุมาลินด้วยสายตาปานจะกลืนกินเธอให้ได้
อังศุมาลินเผลอสบตาโกโบริอย่างหวานซึ้งเช่นกัน
โกโบริจึงโน้มตัวเข้ามาใกล้..ใกล้จนได้ยินจังหวะการเต้นของหัวใจอังศุมาลิน..ที่ดูเหมือนจะเต้นแรงและเร็วกว่าปกติมาก
พลันสายตาคู่นั้นก็จดจ้องเหลือบมองลงต่ำ เหมือนเจอสมรภูมิรบ..จุดหมายใหม่
อังศุมาลินนึกขึ้นได้เธอรีบคว้า ดึงผ้าถุงที่ร่นต่ำขึ้นมาบดบังเนินอกขาวนวลของตัวเอง
“ฉันจะไปเปลี่ยนผ้า” อังศุมาลินรีบบอกพร้อมผลักโกโบริออก...
“ผมบอกแล้วไง..ว่าไม่ต้อง ช่วยตามใจผมหน่อยได้ไหม..นะฮิเดโกะ” โกโบริจับแขนอังศุมาลินไว้ทั้งสองมือ และสบตาอย่างอ้อนวอน
“คุณจำวันแรกที่เราเจอกันได้ไหม วันที่คุณว่ายน้ำข้ามไปที่อู่ฝั่งโน่น” โกโบริ ชวนรำลึกความหลัง
“วันนั้น..วันที่ผมพบสาวน้อยตัวเล็กๆ น่ารัก สดใส ลอยคออยู่ในน้ำ ในชุดแบบนี้”
พูดไปมือก็ค่อยๆ ลูบไล้ลงตามท่อนแขนอันเรียวงามของอังศุมาลิน
“คุณทำให้ผมตกหลุมรักคุณทันที...ฮิเดโกะ” โกโบริ ระบายความในใจพร้อมกับกุมมืออังศุมาลินขึ้นมาจูบนิ่งเนิ่นนาน
และกอดเธอไว้อย่างแนบแน่น เพื่อที่จะถ่ายทอดความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ
อังศุมาลินได้แต่อึ้ง..ใจเธอสะท้านหวั่นไหว พูดอะไรไม่ออก ได้แต่คิดว่า..
“ใช่..วันแรกที่เธอเจอโกโบริ..ทหารญี่ปุ่น เด็กหนุ่มหน้าตาสดใส ช่างเล่น ช่างเจรจา ในวันนั้น”
ทำให้เธออดยิ้มไม่ได้เมื่อภาพนั้นสะท้อนขึ้นมาอีกครั้ง
ด้วยแรงแห่งรักที่มีต่อกัน ทำให้เกิดแรงดึงดูดบางอย่างที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้ เธอจึงเผลอกอดตอบโกโบริ
โกโบริก็ยิ่งกอดเธอแน่น เหมือนเป็นการตอกย้ำว่าเขารักเธอมากเพียงใด..
แน่น..จนอังศุมาลินรู้สึกว่า..ตัวเธอแทบจะละลายอยู่ในอ้อมกอดของโกโบริแล้ว..
พักเบรค..โฆษณา ให้หายใจหายคอกันก่อน..สัก 3 วันนะคะ อิอิ