คู่กรรม ฉบับ สิบบรรทัดสุดท้าย
หลังจาก หมอทาเคดะและภรรยาเดินทางกลับ บ้านริมคลองก็กลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง มีเพียงเสียงหริ่งไร และแสงแวมวาวของหิ่งห้อยที่ชายต้นลำพู
โกโบริบรรจงอุ้มโยอิจิที่นอนหลับอย่างมีความสุขไว้ในอ้อมแขน ก่อนที่เขาจะวางลูกลงบนเตียง
อังศุมาลิน เดินตามเขาเข้ามาในห้อง เธอพยายามย่องเท้าให้เบาที่สุด เกรงจะทำให้โยอิจิตื่น
โกโบริ เงยหน้าขึ้นมองเธอ รอยยิ้มของเขาทำให้อังศุมาลินรู้สึกใจหาย รอยยิ้มที่คุ้นตาราวกับว่าเธอเคยเห็นรอยยิ้มแบบนั้นที่ไหนมาก่อน เพียงแต่เธอยังนึกไม่ออก
โกโบริ เดินออกไปยืนที่ริมระเบียง มองออกไปที่หน้าบ้าน แล้วหันกลับมายิ้มให้เธอ
" ขอบคุณนะ ฮิเดโกะ "
" ขอบคุณเรื่องอะไร ? "
" ปลาตะเพียน ตัวนั้น ... ขอบคุณที่คุณยังไม่ลืมสัญญา "
นาทีนั้นเธอไม่รู้ว่า เวลาหมุนผ่านไปนานเท่าไร แต่ภาพในความทรงจำของเธอกลับค่อยๆเด่นชัดขึ้น
ภาพที่โกโบริอยู่ในอ้อมแขนของเธอ
ภาพรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาที่กรังด้วยเลือด
ภาพรอยยิ้มนั้นยังคงปรากฏอยู่แม้ว่าตาของเขาจะค่อยๆปิดลง
ก่อนที่เธอจะทันเอ่ยคำใดๆ พื้นที่ริมระเบียงที่เธอเคยเห็นเจ้าของรอยยิ้มยืนอยู่ กลับเหลือแค่ความว่างเปล่า มีเพียงหิ่งห้อยเปล่งแสงวาววับตัวหนึ่งกำลังบินขึ้นสู่ท้องฟ้า ....
ไม่มีใครรู้ว่าหิ่งห้อยตัวนั้นจะบินไปที่ใดหรือไกลแค่ไหน บางทีจุดหมายของมันอาจเพียงอยู่รวมกันบนท้องฟ้าเพื่อเรียงร้อยเป็นเส้นทางสายสีขาวทอดยาวในยามค่ำคืน
ป.ล ลองแต่งเล่นๆ ตามโครงเรื่องของคุณ นกยูงสีรุ้ง กับจินตนาการของกระผมเอง
กระทู้เดิม ของคุณนกยูงสีรุ้ง
http://ppantip.com/topic/30334639/comment4-2
คู่กรรม ฉบับ สิบบรรทัดสุดท้าย
คู่กรรม ฉบับ สิบบรรทัดสุดท้าย
หลังจาก หมอทาเคดะและภรรยาเดินทางกลับ บ้านริมคลองก็กลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง มีเพียงเสียงหริ่งไร และแสงแวมวาวของหิ่งห้อยที่ชายต้นลำพู
โกโบริบรรจงอุ้มโยอิจิที่นอนหลับอย่างมีความสุขไว้ในอ้อมแขน ก่อนที่เขาจะวางลูกลงบนเตียง
อังศุมาลิน เดินตามเขาเข้ามาในห้อง เธอพยายามย่องเท้าให้เบาที่สุด เกรงจะทำให้โยอิจิตื่น
โกโบริ เงยหน้าขึ้นมองเธอ รอยยิ้มของเขาทำให้อังศุมาลินรู้สึกใจหาย รอยยิ้มที่คุ้นตาราวกับว่าเธอเคยเห็นรอยยิ้มแบบนั้นที่ไหนมาก่อน เพียงแต่เธอยังนึกไม่ออก
โกโบริ เดินออกไปยืนที่ริมระเบียง มองออกไปที่หน้าบ้าน แล้วหันกลับมายิ้มให้เธอ
" ขอบคุณนะ ฮิเดโกะ "
" ขอบคุณเรื่องอะไร ? "
" ปลาตะเพียน ตัวนั้น ... ขอบคุณที่คุณยังไม่ลืมสัญญา "
นาทีนั้นเธอไม่รู้ว่า เวลาหมุนผ่านไปนานเท่าไร แต่ภาพในความทรงจำของเธอกลับค่อยๆเด่นชัดขึ้น
ภาพที่โกโบริอยู่ในอ้อมแขนของเธอ
ภาพรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาที่กรังด้วยเลือด
ภาพรอยยิ้มนั้นยังคงปรากฏอยู่แม้ว่าตาของเขาจะค่อยๆปิดลง
ก่อนที่เธอจะทันเอ่ยคำใดๆ พื้นที่ริมระเบียงที่เธอเคยเห็นเจ้าของรอยยิ้มยืนอยู่ กลับเหลือแค่ความว่างเปล่า มีเพียงหิ่งห้อยเปล่งแสงวาววับตัวหนึ่งกำลังบินขึ้นสู่ท้องฟ้า ....
ไม่มีใครรู้ว่าหิ่งห้อยตัวนั้นจะบินไปที่ใดหรือไกลแค่ไหน บางทีจุดหมายของมันอาจเพียงอยู่รวมกันบนท้องฟ้าเพื่อเรียงร้อยเป็นเส้นทางสายสีขาวทอดยาวในยามค่ำคืน
ป.ล ลองแต่งเล่นๆ ตามโครงเรื่องของคุณ นกยูงสีรุ้ง กับจินตนาการของกระผมเอง
กระทู้เดิม ของคุณนกยูงสีรุ้ง http://ppantip.com/topic/30334639/comment4-2