ตอนนี้อ่านจบไปแล้ว คำถามเต็มหัว
ทำไม ???



จุก นอยด์ แล้วจะเอายังไงต่อ นั่งบื้อ ใบ้กิน  จุก กินอะไรไม่ลง กลืนน้ำลายยังฝืด



เฮ้ย ละครเรื่องเดียวนะแก ทำไมทำเอาแกรู้สึกเหมือนมีตะกอนขุ่นๆกินอยู่ในใจอะ

โหวงเหวงแต่หนักอึ้งในหัวอย่างบอกไม่ถูก


เราเป็นคนที่จะไม่อ่านนิยายที่รันทดเลยค่ะ
ละครก็เหมือนกัน เลี่ยงได้คือเลี่ยง พยายามไม่ดูเรื่องที่จบแบบทำร้ายจิตใจ ดูแล้วสลัดไม่ออก



นี่ขนาดอ่านจากตัวหนังสือ ไม่เห็นภาพ ยังรู้สึกปวดหนึบๆในหัวใจเลย
แล้วถ้าเห็นภาพเคลื่อนไหว เห็นภาษากายทุกอย่าง
จะรับไหวไหม

คงไม่ไหว เสียแล้ว


แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยด้วยยยยยยยยย



บอกตรงๆว่า แม้ละครจะจบแบบไม่ดาร์กที่สุด พยายามจะทำให้มันรู้สึกอิ่มเอมใจกับความรักที่ต้องพลัดพราก

แต่เราก็ลบล้างความรู้สึก หน่วง อึน จิตตก ไม่ได้
เวรแท้ๆ สัญญากับตัวเองแล้วว่าต่อไปจะไม่ติดละครแนวรันทดอีกแล้ว



ตอนนี้โกรธไปหมด เหวี่ยงแม้กระทั่งคนแต่ง คนเขียนบท คุณบอยใจร้าย พี่สันต์ใจร้าย โชคชะตาใจร้าย
ทุกคนใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย



ทำไมถึงทำกับ 2 คนที่รักกันมากขนาดนี้ได้


ทำไมต้องวางยาพิษคนดู ให้เห็นถึงความรักอันหวานชื่นมากๆ
แต่สุดท้าย มันก็หายไปกับตา

ยาพิษนั้นมันกำลังออกฤทธ์ ถึงตอนนี้บอกได้เลยว่า น้ำลายฟูมปาก
กำลังจะตายค่ะ กำลังจะขาดอากาศหายใจ

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เครียด โว๊ยยยยยยยยยยยยยยย








ขอบคุณ เรื่องย่อ จาก manager online

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้  อังศุมาลินเดินมาตรงจุดซากอาคารของสถานีรถไฟบางกอกน้อย ร่างเต็มไปด้วยเลือด แต่สายตาสอดส่ายมองหาอย่างไม่ย่อท้อ ก้าวแล้วก้าวเล่าที่เหยียบไปบนเศษอิฐ เศษไม้ ร้อนๆ ทำเอาผิวระบม
      
       ผมอังศุมาลินลุ่ยกระเซิงรุงรังลงมาปรกหน้า
       จังหวะหนึ่งเดินเซถลาไปชนเสาซากอาคารที่พังไปทั้งแถบ จนถูกไฟลามเลียเป็นบางส่วน
       “โกโบริ…”
       อังศุมาลินกำลังอ่อนล้าโรยแรงลงทุกที จนแทบจะหมดแรง แต่กัดฟันส่งเสียงโหยหวน ใจจะขาดรอนๆ
       “โกโบริ...”
       จังหวะนั้นเองเสียงของโกโบริแผ่วๆ เบาหวิว แหบแห้งดังขึ้น
       “ฮิเดโกะ...”
       อังศุมาลินสะดุ้งพรวด เหลียวขวับกราดสายตามองไปทั่วบริเวณ เริ่มมีความหวัง
       “โกโบริ”
       อังศุมาลินมองรอบตัว แต่ไม่เห็นร่างหรือเงาอะไร นอกจากกองเศษซากปรักหักพัง อังศุมาลินพยายามเอียงตัวจดจ่อฟังเสียง แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆ อีกจึง จึงทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดอาลัย ใบหน้าเศร้า สะอื้นร่ำไห้ น้ำตาไหลพราก
       “โกโบริ”
       เสียงแผ่วเบา แหบแห้งของโกโบริดังขึ้นมาอีก “ ฮิเดโกะ..ผม ผมอยู่นี่”
       อังศุมาลินเหลียวขวับ หันมองหา พยายามจับที่มาของเสียง
       “อยู่ไหน อยู่ไหนคะ...โกโบริ”
       “ตรงนี้...กอง ไม้...”
       อังศุมาลินหันไปข้างหลัง จึงเห็นกองซากไม้ทับถมพะเนินท่วมอยู่
       “ใต้กองไม้หรือคะ...โกโบริ”
       อังศุมาลินพยายามมองๆ หาไปที่กองไม้ แล้วร้องเรียกอีก
       “โกโบริ”
       ไม่มีเสียงตอบ อังศุมาลิน ไม่รอช้ารีบเข้าไปจับซากเศษไม้ที่ทับกันอยู่ตรงนั้น เหวี่ยงทิ้งออกไปท่อนแล้วท่อนเล่า ทั้งดึง ทั้งพลัก ออกแรงงัดไม้ท่อนหนักๆ สุดแรง
       “รอเดี๋ยว...รอเดี๋ยวนะคะ”
       ในที่สุดอังศุมาลินเห็นชายในชุดทหารอยู่ใต้กองไม้นั้น แขนหักพับบังหน้าอยู่ ร่างนอนติดคาอยู่บนกองไม้ ส่วนล่างของตัวยังถูกทับแน่นอีกชั้น
       อังศุมาลินสั่นสะท้าน สะอื้นไห้ พูดแทบไม่เป็นคำ
       “รอเดี๋ยวค่ะ...รออีกเดี๋ยว”
       อังศุมาลินพยายามรื้อไม้ส่วนที่ยังทับตัวโกโบริอยู่ออก ด้วยแรงที่ยังพอมี แต่ก็ยังยากที่จะขยับมันออกง่ายๆ โกโบริพยายามขยับเผยหน้าออกมา แต่ตายังปิดสนิท ทำให้แลเห็นชัดเจนว่าสภาพมอมแมม เลือดอาบร่าง เสื้อทหารขาดวิ่น
       “โกโบริ อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะคะ ฉันจะรื้อไม้นี่ออกให้คุณหมด แล้วจะรีบไปตามหมอมานะ อดทนไว้นะคะ”
       โกโบริบอกเสียงแผ่วเบา “ฮิเดโกะ...คุณไม่ไหว อย่าเลย”
       “ไหวค่ะ...ฉันไหว ทำใจดีๆ ไว้ค่ะ อีกนิดเดียว คุณต้องปลอดภัย”
       “อย่าเลย ลูก...ระวัง ลูกของเรา”
       “ไม่ค่ะ แม่กับลูกต้องเอาพ่อเขาออกมาให้ได้” อังศุมาลินบอก
       อังศุมาลินออกแรงจนเซ แต่รีบลุกขึ้นมาดัน ดึง ไม้ต่อไม่ย่อท้อ โกโบริลืมตาขึ้นมาเล็กน้อย พยายามขยับตัว
      
       “อย่าคะ คุณอย่าเพิ่งขยับ เดี๋ยวไม้ท่อนอื่นจะตกลงมาอีก”
อังศุมาลินออกแรงดันไม้ท่อนใหญ่ท่อนสุดท้าย ผลักออกจนพ้นร่างโกโบริได้สำเร็จ ก่อนจะรีบโผเข้ามาช้อนตัวโกโบริขึ้นมาไว้แนบอก วางศีรษะไว้บนตัก
      
       เลือดอุ่นๆ จากตัวโกโบริไหลเยิ้มเป็นทาง จากแขนลงมาถึงอ้อมอก อังศุมาลินรู้สึกได้ในทันที ศีรษะโกโบริที่หนุนเอียงซบอยู่ในอ้อมแขนอังศุมาลิน พยายามขยับหันมามองใบหน้าอังศุมาลิน แลเห็นใบหน้าอันมอมแมม และเลือดที่ไหลออกจากปากเป็นทาง
       โกโบริพยายามลืมตาที่แทบจะปิดขึ้นมาช้าๆ อังศุมาลินพยายามลูบปัดเช็ดหน้าโกโบริไปมาอย่างทะนุถนอม น้ำตาเอ่อท้น ก้มมองดวงหน้านั้นอย่างใกล้ชิด
       “ผมดีใจ...ได้เห็นหน้าคุณ” เสียงโกโบริเบาหวิว
       อังศุมาลินพยายามยิ้มปลอบใจ แต่ปากสั่นระริก
       “ฉันต้องมา...ยังไงฉันก็ต้องมาคะ โกโบริ...คุณรอฉันก่อนนะ ฉันจะไปตามหมอมา”
       “อย่า...อย่าไป มันไม่มีประโยขน์”
       “คุณไม่ได้เป็นอะไร พอหมอมาฉีดยาทำแผลให้คุณ แล้วจะได้พาไปโรงพยาบาลไงคะ”
       อังศุมาลินขยับจัดตัวโกโบริที่หลับตาหายใจรวยริน วางพิงลงกับท่อนไม้ใกล้ๆ
       “คอยเดี๋ยวนะคะ”
       อังศุมาลินรีบวิ่งไปเร็วรี่
      
       อังศุมาลินวิ่งหัวซุน ผ่านซากปรักหักพัง และศพที่เรียงรายกลาดเกลื่อนมา หมอและบุรุษพยาบาลกำลังทำหน้าที่ช่วยเหลือคนเจ็บที่ลำเลียงไปมาอย่างเต็มกำลัง อังศุมาลินวิ่งมาถึง มองหาหมอทาเคดะวุ่น จนหันไปเจอหมอนั่งตรวจทหารนายหนึ่งที่นอนแน่นิ่งอยู่
       อังศุมาลินพุ่งตรงเข้ามาถึงหมอทาเคดะทันที
       “หมอคะ ไปคะ” อังศุมาลินคว้ามือ กระชากฉุดมาอย่างร้อนใจ “โกโบริอยู่ทางโน้นค่ะดิฉันเพิ่งเอาเขาออกมาจากกองไม้ กรุณาไปดูเขานิดเดี๋ยวนี้ได้มั้ยคะ”
       หมอทาเคดะรีบบอก “ได้ๆ...ผมไป”
       “เร็วๆ เข้าเถอะค่ะ”
       หมอทาเคดะคว้ากระเป๋ายา บุกตามอังศุมาลินที่ลิ่วนำไป
      
       ครู่ต่อมา อังศุมาลินมาถึงรีบก้มตัวช้อนร่างโกโบริขึ้น หมอทาเคดะก้มตรวจดูไปมา
       “เป็นไงบ้าง โกโบริซัง”
       โกโบริพยายามลืมตามอง “หมอ...” โกโบริยิ้มให้ “ไม่มีทางหรอก ฮิโดโกะไม่ยอมฟัง…”
       “ดูแผลหน่อย”
       “ข้างหลังนี่คะ หมอช่วยดูห้ามเลือดที”
       อังศุมาลินประคองพลิกตัวโกโบริขึ้น เผยให้เห็นแผลลึกจากสะเก็ดระเบิดบาดลึกเป็นรูฉกรรจ์ เลือดไหลซึมตลอดเวลา
       “เลือดหยุดก็ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมคะหมอ”
       หมอทาเคดะไม่ตอบมองนิ่ง สีหน้าเครียดขรึม
       “เอาเลยคะหมอ ฉีดยา ทำแผลให้เขาเลยซิคะ” อังศุมาลินเร่งเร้า
       โกโบริรู้ตัวถามเสียงแผ่วเบา “หมดหวังใช่ไหม”
       อังศุมาลินไม่ฟังโกโบริ “ไม่หมดหวังค่ะ หมอทำแผลซิคะ”
       หมอทาเคดะถอนใจหนักหน่วง สีหน้าเครียดหนักใจ
       “ยาเรามีน้อยมาก ผมต้องเก็บเอาไว้ใช้กับคนที่พอจะช่วยได้ก่อนเสมอ”
       “ไม่หมดหวังค่ะ โกโบริยังช่วยได้เหมือนคนอื่นค่ะหมอ”
       โกโบริพลิกตัวมาซบที่ตักอังศุมาลิน ก่อนหันไปยิ้มบางๆ ให้หมอทาเคดะ
       “ขอบใจมาก หมอ”
       หมอทาเคดะนิ่งงัน อัดอั้น จับหูกระเป๋าเกร็งแน่น
       “ขอบใจในทุกอย่างที่ผ่านมาหมอ ฝากฮิเดโกะด้วย...ลูก ถ้าลูกผมจะคลอด ผมฝากหมอด้วย”
       หมอทาเคดะยิ้มให้ “ด้วยความยินดียิ่ง”
       โกโบริยิ้มพอใจแล้ว “หมอ ไปเถอะ ยังมีอีกหลายคนรอหมออยู่...ลาก่อนหมอ ฝากบอกกับทุกคนด้วย”
       หมอทาเคดะลุกยืนขึ้นช้าๆ อังศุมาลินมองถอนสะอื้น อ้อนวอน
       “หมอ อย่าเพิ่งไปค่ะ..หมอช่วยโกโบริก่อน หมอคะ”
       หมอทาเคดะชิดเท้าทำความเคารพโกโบริหนักแน่นเป็นครั้งสุดท้าย โกโบริยิ้มให้ หมอทาเคดะมองนิ่งสูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนโค้งอีกครั้ง แล้วหันตัวเดินลิ่วจากไปทันที
       “เดี๋ยวคะหมอ หมอ...หมอใจร้าย...หมอ”
      
       อังศุมาลินร่ำไห้ ปิ่มว่าจะขาดใจ

แก้ไขข้อความเมื่อ