เรามีโรคประจำตัวเป็นภูมิแพ้มาแต่เกิดและมักจะป่วยออดแอดๆแต่เด็ก แต่เราชอบศึกษาธรรมะชอบไปปฏิบัติธรรม แต่อยู่ไม่ครบที่ตั้งใจสักครั้งต้องลากรรมฐานก่อนตลอด สาเหตุมาจากเมื่อไปปฏิบัติแล้วต้องนอนน้อยกินน้อยทำความเพียรมาก ร่างกายเราไม่ไหว เช่นต้องตื่นตื่นตีสามทำวัตรและปฏิบัติกรรมฐาน เราพยายามตื่นและทำแต่ระหว่างที่ทำมันเกิดทุกข์เวทนาอย่างหนักทั้งมึนหัวคล้ายห้องหมุนปฏิบัติอยู่ก็ต้องรีบเดินไปอาเจียนในห้องน้ำ บางครั้งก็ท้องเสีย บางครั้งก็ตัวรุมเหมือนจะเป็นไข้ มีอยู่ครั้งนึงพยายามฝืน เดินจงกรมช่วงตี4 เดินๆอยู่ตาเริ่มเบลอเหงื่อเริ่มออก ตัวเริ่มชา ยิ่งพยายามกำหนด ยิ่งทรมาน ความเจ็บปวดยิ่งทวีคูณ ในใจคิดว่าขอให้ครบเวลาเพื่อพระอาจารย์จะได้บอกให้เปลี่ยนเป็นท่านั่งสมาธิ
ในขณะนั้นเราก็พูดในใจว่าไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว จะเป็นลมแล้ว กำลังจะเป็นลมฟุบไปแต่ก็ได้ยินเสียงเหมือนสวรรค์มาโปรด พระอาจารย์พูดว่าพอแล้วเปลี่ยนเป็นท่านั่งสมาธิได้ ณ ตอนนั้นเหมือนใจมันคลายจากเวนาโล่ง แล้วเราก็ค่อยๆประคองตัวนั่งลงช้ากำหนดลมหายใจแต่ก็มีอาการวิงเวียนและง่วงนอนอย่างหนัก  ถ้ายังไม่ได้นั่งเราต้องเป็นลมท่ามกลางคนหมู่มากแน่ๆ แต่เมื่อเวลาผ่านไปช่วงเวลาบ่ายอาการจะบรรเทาลงแต่ช่วงเช้าไม่ไหวจริงๆซึ่งจากที่สังเกตตัวเองสาเหตุเกิดจากการตื่นเช้า คือรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่นอนน้อยไม่ได้เลย เพราะกลางคืนมักจะหยุดหายใจหรือหลับไม่สนิท หรือเป็นเพราะโรควิตกังวลทำให้นอนไม่หลับ เราต้องลากรรมฐานเช่นเราตั้งใจจะทำ4วันแต่ฝืนได้แค่3วัน เพราะไม่มีสมาธิเลยกำหนดไม่ได้เลยมีแต่เวทนาทางกายเต็มไปหมด ปวดรวดร้าวมาก หาหมอมียากินกินยาแล้วแต่ไม่หาย แต่ถ้าได้พักผ่อนเต็มที่ได้นอนเยอะๆจะมีแรงทำกรรมฐาน  มีใครพอจะแนะนำได้บ้างว่าควรทำอย่างไร