เรื่องมีอยู่ว่าตอนเด็กๆเรากะบน้องชายสนิทกันมากๆแต่พอโตขึ้นช่วง8-9ขวบพ่อแม่เราเลิกกับน้องต้องไปอยุ่กับแม่ส่วนเราเลือกอยู่กับย่า(ตอนเด็กเราสองคนอยู่กับย่าค่ะ)พอผ่านจนเราขึ้นม.2เราย้ายเข้ามาเรียนในจังหวัดที่แม่เราก็อยู่ค่ะเรากับแม่ยังติดต่อกันเหมือนเดิมนะคะพอเราขึ้นม.2น้องขึ้นม.1เราอยู่คนละรร.กันพอเราย้ายมาอยู่ในเมืองเราก็มีไปหาแม่กับน้องบ้างแต่ไม่บ่อยมากช่วงนั้นเราดีใจมากที่จะได้เจอน้องแต่มันก็รู้สึกได้ว่าน้องไม่ได้เหมือนเดิมแต่ก็ยังคุยกันอยู่แต่พอน้องเริ่มขึ้นม.ปลายน้องก็ไม่ค่อยคุยกับเราอาจจะเพราะมีเพื่อนก็ได้เราเข้าใจแต่พอนานๆเข้าบางที่คำพูดที่น้องพูดออกมาเหมือนไม่อยากมีเราเป็นพี่ตอนนั้นเราเสียใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรจนตอนนี้เรารู้สึกว่าเราอาจเป็นพี่ที่ดีไม่ได้แล้วเราพยายามเรียนให้เก่งเพื่อให้พ่อกับแม่มากดดันที่เราแทนเราไม่อยากให้น้องต้องกดดันแต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ทำให้เราสองพี่น้องมาสนิทกันมากขึ้นเรารู้สึกเหนื่อยที่พยายามที่จะเป็นพี่ที่ดีแล้วเราพยายามแล้วที่จะทำให้เรากลับมาสนิทกันจนตอนนี้เรากำลังจะไปเรียนมหาลัยแล้วเราคิดว่าเรากับน้องคงจะกลับมาสนิทกันไม่ได้อีกแล้วมั้ง
ปล.น้องเราไม่ใช่คนที่แย่อะไรนะคะแต่คงไม่อยากคุยกับเราเฉยๆบางทีน้องก็คุยดีกับเรานะ
***มาแชร์ให้ฟังเพื่อใครที่กำลังทะเลาะกับพี่น้องเปิดใจคุยกันก่อนอะไรที่มันจะแย่เหมือนเราที่ไม่กล้าพอที่จะพูด